Witam,mam na imie Piotrek i chcialbym sie kogos poradzic,co mam dalej w zyciu robic.Od kilku lat,zycie wali mi sie na glowe:-( Poczawszy od smierci prawie calej rodziny,po z dnia na dzien,coraz bardziej zalamujace wiadomosci.Zostalem prawie sam jak palec,opiekujac sie juz od 3 lat mama,ktora jest juz po 3 udarach mozgu i z ktora nawet nie moge zamienic slowa,poniewaz nie mowi.Wierze w Boga.Kiedys co niedziele bylem w kosciele,lecz od dluzszego czasu,zaprzestalem tego.Do pewnej pory,jakos dawalem rade,ale teraz przychodza mi do glowy,nawet mysli samobojcze.Utracilem juz wiare w to,iz moze byc lepiej.Psychicznie nie wytrzumujac,siegam po narkotyki,choc wiem,ze to bardzo zle.Niegdys,jak mialem duzo pieniedzy,to i pelno przyjaciol wokol siebie,ale teraz jak wszystko sie wali i zaczynaja sie dlugi,to dopiero zauwazylem,ze nie mam juz nikogo.Nie mowie,iz jestem swiety,bo kazdy w zyciu zrobil cos zlego,ale czy naprawde az taki zly bylem,by zycie mnie az tak bardzo pokaralo? Prosilbym o jakas rade. Z gory dziekuje.Piotr

Proponuję znaleźć sobie coś, na czym można się skupić. Skoro utraciłeś wiarę w katolicką, to może istnieja inna, która do Ciebie przemawia, i do której możesz przystąpić.

To, że jak mówisz "życie wali ci się na głowę" nie jest karą, ale zachętą do zawierzenia Bogu. Opierając się o to co przemijalne (pieniądze, przyjaciele, rodzina) nie można bowiem stworzyć trwałego szczęścia, a jedynie jego ułudę, która, gdy przeminie, doprowadza często do sytuacji jak twoja. Być może tak wiele zostało ci odebrane, abyś zobaczył to, czego odebrać ci nie sposób: miłość Boga i jego pragnienie bycia z tobą, aby zachęcić cię do odwzajemnienia tej miłości i tego pragnienia.

Po wielu trudnych chwilach w życiu i naprawdę poważnych zwątpieniach chcę dołączyć się do wypowiedzi wiecznego_studenta. Chociaż zawierzenie nie jest łatwe i trudno w nim trwać.

Proponuję księgę Hioba i jakiś do niej komentarz np. z książki p. Świderkówny.

rimel, nie będę Ci mówiła o wierze w Boga i czytaniu Biblii, bo sama jestem ateistką. Chcę poruszyć problem z trochę innej strony i może zostanę tu zaraz skrytykowana i uznana za kompletnie znieczuloną osobę, ale uważam, że czasami złe wyjście jest lepsze niż żadne.

Po pierwsze wiem co możesz przeżywać i wiem jak to oddziałuje na psychikę. To co wziąłeś na swoje barki jest dla Ciebie zbyt ciężkie i nawet jeżeli poniesiesz ten ciężar, to wpłynie to na Twoją psychikę destrukcyjnie, co już się zaczyna dziać. Jeżeli czegoś nie zrobisz, jeżeli nie uzyskasz pomocy, nie weźmiesz się za siebie, to może skończyć się to całkiem źle. Hiob wytrzymał, ale nie każdy człowiek jest Hiobem i nie każdy koniecznie musi.

Przede wszystkim musisz znaleźć pomoc, tak byś miał czas dla siebie. Może masz rodzeństwo, albo kogoś z rodziny, kto może pomóc Ci w opiece nad mamą? Jeżeli masz rodzeństwo to oni mają taki sam obowiązek jak ty. Jeżeli nie, to wyjściem jest hospicjum. To nie oznacza, że zostawisz mamę, bo możesz z nią być codziennie. To oznacza, że będziesz mógł odpocząć i zająć się sobą. To nie jest egoistyczne podejście, bo to co zrobisz teraz dla siebie, zrobisz też dla niej. Da ci to czas na przykład na podjęcie pełnowymiarowej pracy i podreperowanie budżetu. Oprócz tego pozwoli odpocząć psychicznie, a myślę, że tego bardzo potrzebujesz.

Na wiarę i naprawienie relacji z Bogiem przyjdzie czas, nic na siłę. Twoje poświęcenie jest wystarczającym świadectwem miłości, więc się nie martw. Nikt nie mógłby zrobić więcej.

Pozdrawiam

Troche przeginasz ,na przyjaciołach prawdziwych można się opierać na rodzinie również chociaż nie w takim stopniu jak pijany człowiek opiera się o kogoś kto prowadzi go na ulicy ,

Moja rada: nie musisz szukać oparcia w wierze. Po prostu postaraj się w miare możliwości znaleść sobie jakieś zajęcie, które sprawia ci przyjemność.

Ja też miałem 5 pogrzebów,140 spraw sądowych,zona lekarka poszła za światem!Onkologia ,komornicy i też miałem wszystkiego dość!
Pewnej nocy gdy szala goryczy się przepełniła włączyłem bezmyślnie telewizor,szedł program BBC o ukraińskim uczonym który w wieku 44 lat umierał na chorobe popromienną i ten człowiek leżący pod kroplówkami dziękował Bogu za każdy przeżyty dzień.
Minęło 20 lat kłopoty nie odeszły ale nigdy nie ma tak aby nie mogło być gorzej.Bóg nam daje tyle sił abyśmy mogli walczyć z przeciwnościami i być komus potrzebnymi.Mnie się to udało jestem potrzebny mojej przybranej Syryjskiej córce i jestem z niej i z siebie dumny!Pozdrawiam

W wolnej chwili polecam, abyś przeczytał książkę "Rozważania o wierze" Ks. T. Dajczera. Czyta się ją z zapartym tchem - no może poza wstępem. Jest w necie:
http://www.opoka.org.pl/biblioteka/T/TS ... ara_00.htm

Myślę, że wiele ci wyjaśni i pozwoli spojrzeć na twoje życie inaczej.

Pozdrawiam i pozostaję z modlitwą

Monika

Sorry, plik nie aktywny, wklejam jeszcze raz:
http://www.opoka.org.pl/biblioteka/T/TS ... ra_00.html

pzd.

mysle ze Rita ujela problem bardzo trafnie.
i glowa do gory
jak to mowia starzy ludzie "zadna sraczka nie trwa wiecznie" (przepraszam za wyrazenie
pomysl o ile bedziesz bogatszy po doswiadczeniach zyciowych ktore teraz masz (nie chodzi mi ostrone religijna). jezeli przetrwasz teraz, nic cie juz nie zlamie. to bardzo bezpieczna postawa

To jest właśnie jest jedną z mocy wiary chrześcijańskiej:
Świadomość, że twoje cierpienie nie jest bez sensu! Ofiaruj je Bogu!
Przy każdy niepowodzeniu wiedz, że to potknięcie, te kolejne trudy i cierpienia zwiększają szansę na to, że dostaniesz się do Nieba.
Chrystus mówił, że nie będzie łatwo.



Nie porzucaj chrześcijaństwa, bo zmarnujesz wszystkie swoje cierpienia przez które przechodzisz. Te lata cierpień na ziemi mogą ci zapewnić szczęście, które będzie trwać aż do skończenia świata.


Piękny wyraz miłosierdzia. Pomyśl ile radości sprawiłeś swojej matce, nawet jeśli nie zawsze mogła to okazać. To znaczy że twoje życie nie jest bez sensu.