Dla porządku. Nie można przystępować do Komunii jeśli się popełniło grzech ciężki. Do tego potrzebna jest:
a) poważna materia; b) pełna świadomość; c) pełna dobrowolność czynu.

Dla przykładu (zasłyszane):

3 ludzi w piątek zamówiło w restauracji schabowego.
- jeden wiedział, że jest piątek, ale zrobił to specjalnie, z pogardy dla nauczania Kościoła -> i popełnił grzech ciężki
- drugi pamiętał, że jest piątek, ale nie potrafił się oprzeć -> i popełnił grzech lekki
- trzeci kompletnie zapomniał, że jest piątek -> i nie popełnił żadnego grzechu

Wracając do sytuacji: proponowałabym darować sobie zastępowanie sumienia własnej mamy...

popatrz, może w rodzinie jest ktoś starszy, kto myśli tak samo jak Ty - porozmawiaj z nim
jego słów mama wysłucha uważniej, niż Twoje - i z tym trzeba się pogodzić

no i nie zapomnijcie o modlitwie różańcowej za Waszych najbliższych - ona zdziała cuda w Was i w nich

A czy kapłani katoliccy są Panami Bogami?
Co mówi KPK o dopuszczaniu wiernych do komunii św.:

Kan. 915
"Do Komunii świętej nie należy dopuszczać ekskomunikowanych
lub podlegających interdyktowi, po wymierzeniu lub deklaracji kary,
jak również innych osób trwających z uporem w jawnym grzechu ciężkim".

Co to znaczy, że grzech jest jawny? Może księdzu się tylko coś wydaje, czego w rzeczywistości nie ma?
Co to znaczy, że grzech jest ciężki (jawnie)?
Skąd ksiądz/biskup wie, czy materia była poważna czy nie?
Skąd ksiądz wie, czy osoba grzeszy świadomie czy nieświadomie?
Skąd ksiądz wie, czy osoba grzeszy dobrowolnie czy pod przymusem (wew./zew.)?
Czy Kan. 915 jest przepisem martwym i nieżyciowym, czy też może jest słuszny i należy go stosować w praktyce?
Jeśli należy go stosować, to jak to robić?Gniewanie się i przekleństwa - materia poważna.
Pełna świadomość - no raczej?
Dorosła osoba, matka (może nawet chrzestna) - czy nie rozróżnia ona dobra od zła i uznaje gniewanie się za nie-grzech?
A może to jest owa legendarna "ignorancja niepokonalna" (jak dla mnie: szatański wymysł),
która pozwala katolikom grzeszyć i nie mieć grzechu zarazem?
Dobrowolność czynu - a gdzie tu niedobrowolność?Czy zjedzenie mięsa w piątek np. z głodu, choć osoba mogła poczekać jeszcze kilka godzin (np. zjedzenie parówki o godzinie 21:17),
można porównać z gniewaniem się na bliźniego swego, które przez Jezusa było skomentowane tak:
Każdy, kto się gniewa na swego brata, podlega sądowi.
Dlaczego Jezus to powiedział - czyżby chciał, aby ludzie byli swoimi sumieniami?
A co pisał Paweł?
do nich należy Hymenajos i Aleksander,
których przekazałem szatanowi, ażeby się oduczyli bluźnić.
Czy Paweł był Bogiem, żeby robić takie coś? Skąd Paweł wiedział, czy ci ludzie bluźnili grzesząc ciężko czy lekko?
A czy ksiądz wizytujący młodą parę po kolędzie źle robi napominając ich, że
życie razem bez ślubu jest grzechem?
Czy on zastępuje im sumienie?


Czy w katolicyzmie występuje coś takiego jak braterskie napomnienie i
czy "przysługuje" osobie nie-duchownej?

Może warto podsunąć jej ten fragment:

W dniu Pana, w niedzielę, gromadźcie się razem, by łamać chleb i składać dziękczynienie, a
wyznawajcie ponadto wasze grzechy, aby ofiara wasza była czysta.
Niechaj nikt, kto ma jakiś spór ze swoim bratem, dopóki się nie pogodzą, nie bierze udziału w tym zgromadzeniu,
aby nie została skalana wasza ofiara.
(Didache 14:1-2)

A czy może nie występować, skoro ten obowiązek nałożył sam Chrystus (Mt 18,15-17 )

Już tak dużo zostało powiedziane, że... napradę człowiek może się pogubić... Wiem, że nie ma recepty na życie, jest ono za bardzo skomplikowane...