Witajcie,

Jestem właśnie w stanie, który włącza powoli czerwone światełka alarmowe i szukam rad, świadectw, pomocy.

Moja wiara stygnie - dla jednych to pewnie błaha rzecz, ale dla mnie dosyć spory problem. Nie rozumiem, jak to możliwe, że z jednej strony wierzę w Boga, w Słowo i popieram zdanie Kościoła w większości kwestii, a z drugiej tak bardzo pozwalam codzienności oddalać się od Niego. Już nieraz miewałam takie momenty, ale to w czasach, gdy byłam mniej świadoma roli Boga w moim życiu. Teraz wiem, że Bóg jest najważniejszy, a życiem jakoś tego nie pokazuję (na zewnątrz może i tak, ale wiem, jak np. wykorzystuję czas wolny - niechlubny przykład - zamiast poczytać Biblię, wchodzę na bzdety na Pudelku). Moim zdaniem to robota Szatana i sama na siebie jestem zła, że tak pozwalam mu się prowadzić.

Oto, czego bym chciała - przyjaźni z Bogiem, radości na myśl o lekturze Biblii, o modlitwie, głębokiego przeżywania Mszy. Chciałabym przy tym odczuwać taką samą, jak i większą przyjemność, jak przy oglądaniu dobrego filmu.

Sama sobie dałaby taką radę - módl się o to, czytaj Pismo Święte, dbaj o sakramenty. Ale jak robić to wszystko z pragnieniem? I to kiedy w życiu wszystko się układa (powiedzmy, że wszystko)? Co robicie w takich momentach? Jak walczycie ze zobojętnieniem? Może ktoś z Was mnie natchnie, albo uświadomi coś, co do mnie trafi.

Z góry dzięki za wsparcie.

Agvis, no... Żona i matka jesteś, to wiesz, że nie zawsze są te same motyle w brzuchu... No przecież czasem człowiek trzęsie od zniechęcenia, jak siedemnasty raz na dobę zbiera te porozrzucane po pokoju skarpetki, i mantruje: chowaj swoje ciuchy do szafy... Przyjemnośc to jest, owszem, żadna. Ale kochasz ich, nie?

I otóż nie ma na to lepszego sposobu - na taki kryzys stygnięcia, nie na jakieś dramatyczne wydarzenia - niż po prostu byc. Niekoniecznie na najwyższym poziomie: jak się nie możesz zmusic do czytania Biblii, to się nie zmuszaj (nb. ja wole czytac w ten sposób, że jeśli natrafię an jakiś dobry komentarz, rozważanie jakiegoś fragmentu - to potem czytam tekst żródłowy i sama się próbuje w niego wmyślec. Etap czytania Biblii strona po stronie mam za sobą). Ale na Pudelka też czasu szkoda. Książki są (niekoniecznie religijne). W necie jest parę miejsc wartościowych, niekoniecznie sierioznie-religijnych.
Modlic się. Ja używam brewiarza, i to jest odkrycie mojego życia. Po pierwsze, wymusza systematycznosc i skupienie. Po drugie daje oddech od tandetnego religijnego bełkotu, jaki często panuje na nabożeństwach - w Psalmach jest autentyczna poezja, siła i prawda. Po trzecie, no właśnie - to jest autentyczny głos ludzi, którzy tak samo czasem czuli, że Bóg bya daleki...

U Izajasza jest taki fragment "porzuciłem ciebie, ale cię przygarnę znowu". Izrael sie czuje opuszczony przez Boga, non stop marudzi "a czemu Ty odwracasz twarz od nas, czemu już nie wyruszasz z naszymi wojskami..." - a Pan Bóg mówi "porzuciłem cię, aby powrocic z tym większa miłością". Z tym większą miłością.

Dobrze będzie, no.

Dzięki, BlankaA. Właśnie zamówiłam brewiarz.

Na swoje przygnębienia z reguły odpowiadam sobie, że Pan Bóg wymyślił zimę, po której choćby nie wiem co się będzie działo nastanie wiosna Podobnie z deszczem. Niech pada kilka, kilkanaście dni, ale potem będzie słońce. Tak jak napisała BlankaA, po prostu w takim czasie trwam, przeczekuję, jestem.
Nie oglądam prognozy pogody, bo i tak nie mam na nią wpływu, a rano tak czy inaczej wyglądam przez okno by sprawdzić czy muszę brać parasol albo jaka jest temperatura.

pozdrawiam

ojciec pio też bał ze przestanie wierzyć

merkaba, czy mógłbyś mi podać źródło tych informacji?

Ja również się boję że moja wiara opadnie i zacznę wierzyć we własny umysł lub w jeszcze coś innego.

Każdy z nas powinien się bać, nikt z nas nie jest machiną zaprogramowaną na wiarę, jej trzeba się uczyć, kształtować i przede wszystkim miłować. Również mam chwile gorsze i lepsze, ale wtedy staram się modlić.

Na problem masturbacji zaradziła modlitwa i wszystko jest ok, więc Ty też się o to módl i pamiętaj- nie jesteś sama!

Pan niech nas prowadzi

to z książki
Ojciec Pio i szatan - Marco Tosatti

można ja też ściągnąć z chomika pl

ja zawsze mam przy sobie różaniec tak samo jak ojciec pio

Wyszła mi od razu naprzeciw Matka Boża, która spojrzała na mnie
pełnym serdeczności wzrokiem matczynym i zdecydowanym gestem włożyła mi w
ręce „Broń", mówiąc: - Z tą Bronią to ty zwyciężysz!

Bohater epopei „musi" umrzeć z mieczem w dłoni. Również Ojciec Pio miał swoją
brooń. Na kilka dni przed śmiercią ujawnił, co nią było. Ojciec Tarcisio z Cervinary
opowiada: Pewnego dnia, kładąc się do łóżka, powiedział braciom, którzy byli z
nim w celi: - Dajcie mi broń.
A bracia, zaskoczeni i zaciekawieni, pytają się go: - Gdzie jest brooń? Nic nie
widzimy! Na to Ojciec Pio: - Jest w moim habicie, który zawiesiliście teraz na
wieszaku! Przeszukawszy dokładnie wszystkie kieszenie jego habitu zakonnego,
bracia mówią do niego: - Ojcze, tu nie ma żadnej broni w Twoim habicie! Jest tylko
koronka różańca!
A Ojciec Pio od razu na to: - A czy to nie jest broń? Prawdziwa broń?

agvis-poczytaj o rozwoju duchowym..takie zwątpienia,mniejsze lub bardziej natężone..strach przed Bogiem....chęć odejścia..lub wewnętrzne zmagania..poczucie niegodności Jego miłości (które naprawdę boli,i zaczynasz prosić aby od ciebie Odszedł)---to wszystko się pojawia,i pojawiać się będzie...fazy oczyszczenia przynoszą ze sobą wiele zmian w wierze,w dialogu z Bogiem...człowiek musi się rozwijać..odejść od uczuć (odczuwalnych) zmagać się z postanowieniem woli,właśnie pośród oschłości--aby dojść do zjednoczenia z Bogiem (dostępnego dla każdego,nie tylko dla mistyków) trzeba ruszyć tyłek,wiara która pozostaje na jednym poziomie,to martwa wiara.
wszystko przyjmuj ze spokojem...za wszystko dziękuj,i pytaj co Bóg chce ci w tym momencie tym doświadczeniem powiedzieć..On jest Panem twoich uczuć,ON poprzez nie do ciebie mówi...wsłuchaj sie

W sumie nie mam problemu z wątpliwościami, a tym bardziej chęcią odejścia. Jestem przekonana do tego świadomego wyboru, wierzę Bogu, ale nie rozumiem, skąd taki brak "podniecenia" i rzeczywistość zmuszania się do elementów relacji z Bogiem.

Powinnam czuć się szczęśliwa na każdą myśl związaną z Jego obecnością, a tego nie odczuwam...

nie masz problemu..ale mogą być (i są zawsze gdy wiara zaczyna się rozwijać)..rzeczywistość zmuszania się ,to tzw oschłość..to próba...powinnaś czuć się szczęśliwa?..a kto ci powiedział że powinnaś?--ON jest panem naszych uczuć,czujesz to co powinnaś czuć bo ON tego teraz od ciebie chce...co z tym zrobisz-too już twoja decyzja...mleko jest dobre dla niemowląt,ale z niemowlęctwa się wyrasta--z pocieszeń uczuciowych także

Czyżby tylko dla niemowląt?! Trochę za bardzo to zmarginalizowałaś.
Po co kombinować i szukać zakrętów, kiedy ścieżka jest prosta?

renata155
to mi brzmi jak hinduizm oni w to wierzą ze ćwicząc jogę łącza się z bogiem
i w ten sposób unikają karmy reinkarnacji

hej hej--a może trochę listów św Pawła?.(lub choćby wgląd w mistyków?)..chrześcijanin ma dojrzewać w wierze..mleko powinien zastąpić pokarm treściwy
to jest wzrost w wierze...ścieżka prosta?..prosta dla początkujących--potem są schody--stopnie--i należy na nie wchodzić

np komunia Marta Robin o Komunii
To jest całe moje pożywienie. Zwilżają mi usta, ale nie mogę przełykać. Hostia przenika we mnie, nie wiem jak. I wtedy doznaję wrażenia, którego nie potrafię panu opisać. Nie jest to zwyczajny pokarm, to coś innego. Jakby moim ciałem zawładnęło nowe życie. Całkowicie wypełnia je Jezus, jakbym zmartwychwstała. A później tracę kontrolę. Odrywam się od ciała, uwalniam się od niego.

- Poza czasem?

- Powtarzam panu, że tracę kontrolę.

Po chwili ciszy dodaje:

- Komunia św. to coś więcej niż zjednoczenie. To stopienie się.

Niektórzy z mistyków umieją rozpoznać, czy przyniesiona im hostia jest konsekrowana. Nie wiem czy Marta to potrafiła. Ale jedna z założycielek Ogniska [Miłości] w Chateaunuef, Helena Fagot, opowiedziała następującą dziwną historię:

W jakiś środowy wieczór, kiedy ojciec Finet nie mógł przynieść Komunii św. osobiście, poproszono o to księdza towarzyszącego pani Favre - jednej z odwiedzających. Udali się do domu Marty, wchodzą do jej pokoju, a Marta mówi:

- Tutaj nie ma Pana.

- Jak to Marto? Jest, w kustodii - mówi zbity z tropu ksiądz.

Marta powtarza jednak:

- Pana nie ma...

Ksiądz otwiera kustodię, która okazuje się... pusta! W Ognisku zapomnieli włożyć konsekrowaną hostię. Natychmiast samochód wraca do Ogniska.

Dalej Helena Fagot konkluduje: "Niepotrzebne były Marcie oczy, aby zauważyć obecność swojego Ukochanego".
(była niewidoma )
"Jeśliby mnie zapytano, co lepsze: modlitwa czy Komunia św., odpowiedziałabym, że modlitwa. "Módlcie się, módlcie się nieustannie!" Jednak trudno o dobrą modlitwę i w dodatku nieustanną, jeśli serca nie wypełniają dobre myśli, owoc medytacji. Więcej ich potrzeba do modlitwy niż Komunii św. Komunia jest aktem zewnętrznym, radością dla duszy, modlitwa sekretnym dialogiem Boga z duszą. Komunia nie zawsze wymaga cnoty, można przyjmować Komunię i grzeszyć. Codzienna modlitwa nie oznacza, że człowiek jest cnotliwy, dowodzi, że stara się, aby nim zostać. Można spotkać chrześcijan, którzy przystępują codziennie do Komunii i trwają w grzechu śmiertlenym. Ale nie ma duszy, która by się codziennie modliła i pozostawała w grzechu".

Modlitwa niezbędna jest do tego - stwierdza Marta z przerażającym poczuciem realizmu - "aby nie być i nie stać się pobożną nicością, z której szydzą demony".
Fragment zaczerpnięty z książki:

Jean Jacques Antier "Marta Robin. Nieruchoma podróż", AWL, Ognisko Miłości, Łódź 2000 r. (s. 361-362)
nie którzy bardzo przeżywają komunie cud eucharystyczne
http://www.youtube.com/watch?v=M2Xh4d5n ... re=related