Na szczęście lekcje religii są dobrowolne. Być może ktoś boi się swoich rodziców i tylko dlatego chodzi. Ja też się swoich bałem, ale nie chciałem chodzić na religię i wbrew nim - mimo dziecięcego strachu - nie chodziłem

A teraz uważam, że religia w szkołach JEST OK!

Ja właśnie się zapisałam na dwa kierunki studiów; jeden to teologia, drugi dziennikarstwo. Muszę wybrać jeden z nich, ale całkiem możliwe, że będzie nim ten pierwszy i zostanę katechetką.

Nie aksjomat tylko obserwacja. Zadziwiające jest to, że dusze dzieci lgną do tego samego boga, któremu pokłony biją rodzice...

Lekcje religii nie są dobrowolne. Przynajmniej nie z punktu widzenia dziecka. Dziecko MUSI chodzić na religię jeśli jego rodzice tak sobie życzą.

A to w realu Twoje wypowiedzi są dłuższe i bardziej rozwinięte niż te, które prezentujesz na forum? Dla pracy katechety jak i dziennikarza to istotne

Ja ogólnie czasem jestem nieśmiała. Różne problemy sprawiły, że czasem zamykam się w sobie, choć chcę to zmienić i być bardziej otwarta. Wypowiedzi tutaj piszę krótkie, ale swoje zdanie na pewne tematy mam. Mnie interesuje bardziej teologia. Na dziennikarstwo zapisałam dlatego, że taka wola rodziców.

Niom... Kompleks strachliwego nastolatka "Nie chciałem chodzić na religię, ale rodzice mi kazali. Bałem się mamusi, bałem się tatusia, więc potulnie chodziłem. Ale teraz sobie wreszcie odbiję i 'pojeżdżę' po katechezie". Biedne dorosłe dziecko...

Ja na szczęście nie mam takich problemów i nie muszę dziś kompleksu strachliwego nastolatka rekompensować sobie 'jeżdżąc' katechezie Po prostu umiałem się postawić i powiedzieć 'nie'


Mhm Jestem monoteistą, więc wierzę w istnienie tylko jednego Boga, do którego mogą lgnąć dusze ludzkie

Myślę, że znowu dotarliśmy do pewnej granicy. Pisząc wierzymy odnosisz się do jakiejś rzeczywistości, która jest w Tobie i w Twoich braciach w wierze, nie we mnie czy świecie, do którego możemy się obaj odnieść. Z jednej strony mógłbym pomyśleć, że wygląda to trochę jak ucieczka (na zasadzie:skoro nie daje się na gruncie zobiektywizowanych przesłanek dowieść czym katecheza jest a czym nie jest wycofujesz się na pozycje subiektywizmu, z którym nie ma jak polemizować), z drugiej jednak - przypuszczam, że stawiasz sprawę uczciwie, wedle tych przesłanek, które faktycznie mają dla Ciebie znaczenie i jakkolwiek ich subiektywny (czy raczej:wewnętrzny) charakter nie pozostawia pola polemice, to można uznać takie postawienie sprawy za uczciwsze, niż wynajdywanie kruczków w sferze zobiektywizowanej. Uczciwsze, bo przypuszczam, że naprawdę opierasz się na wierze, zakorzenionej w sferze emocjonalnej i wolitywnej

Tak czy siak - dzięki za dyskusję i uczciwe postawienie sprawy na koniec (co nie znaczy, że imputuję Ci nieuczciwość we wcześniejszej dyskusji, choć nie ukrywam, że niektóre ścieżki dowodowe wydały mi się mocno naciągane), miło, że nie popadasz w dość często skądinąd spotykaną u katolickich dyskutantów manierę udowadniania innym, że, niezależnie od wiary, na gruncie faktów zobiektywizowanych myślenie ateistów, agnostyków i innowierców jest w gruncie rzeczy wadliwe, żeby nie powiedzieć głupie. Chcę powiedzieć, że kiedy w Twoich postach zawsze w końcu pojawia się odniesienie do wiary, to jest to czasem ucinająco-rozczarowujące, ale z drugiej strony cieszy mnie, że strasz się uwypuklić różnicę, którą jest wiara, a nie to, że katolik jest z gruntu bardziej racjonalną, dojrzalszą i w ogóle rozumniejszą istotą niż nie-katolik. Kiedy ktoś daje do zrozumienia, że ma wiarę, a ja nie, i stąd różnice, to jest to dla mnie rzecz obiektywnie do przyjęcia a przy tym rokująca na porozumienie na poziomie ludzkim, nawet jeśli w jakiejś kwestii się ostatecznie rozminiemy. Jeżeli jednak ktoś niecierpliwie daje do zrozumienia, że nie zgadzam się z nim głównie dlatego, że jestem głupi, to... wiadomo.

Pozdrawiam. Się rozpisałem z rana.

Ja również dziękuję za dyskusję, JedenPost. Muszę przyznać, że dobrze mi się z tobą dyskutuje, a rozmawiałem już o sprawach wiary z wieloma osobami na kilku forach. Pełen szacunek wobec twoich mądrych argumentów i wnikliwego drążenia omawianej kwestii. Przede wszystkim cieszę się, że od samego początku do samego końca była to rozmowa na poziomie, bez uciekania się do wycieczek osobistych. Niestety zauważam, że na forach internetowych wcale nie tak łatwo o osobę z którą można porozmawiać naprawdę merytorycznie. Tym bardziej dziękuję i życzę wszystkiego dobrego.

Pozdrawiam

Odezwał się ten, co nie używa argumentów ad personam


Ad. kpompleks strachliwego nastolatka.

Nie wiem czy się orientujesz, ale w Polsce indoktrynacja religijna, nazywana przez wielu katechezą, zaczyna się często w przedszkolu. Wówczas, a także później, w szkole podstawowej, dziecko raczej nie może postawić się rodzicom. W liceum, pełna zgoda.

Ad. ludzkie dusze i ich lgnięcie do bogów

"Mhm Jestem monoteistą, więc wierzę w istnienie tylko jednego Boga, do którego mogą lgnąć dusze ludzkie "

No to wytłumacz mi właśnie dlaczego dusze tego nie robią, a raczej "słuchają się" rodziców swego nosiciela?? Przecież gdyby było tak jak wierzysz, to wszystkie dzieci pragnęłyby oddawać cześć nie różnym bogom, a tylko temu Twojemu.

Dobrze wiedzieć - ale ja nie mam pretensji do Ciebie, tylko wypowiadam się na temat "jak oceniacie lekcje religii? ;P


Czyli dziecko jest chrzczone i automatycznie zakorzenia się w nim system obrzędów, dogmatów itd.? I następnie należy to tylko pielęgnować i utwierdzać, by nie straciło "daru" - dobrze zrozumiałem?

Niom "Uderz w stół a nożyce się odezwą"


Daruj sobie takie zwroty, od których na kilometr wieje UPRZEDZENIEM RELIGIJNYM.


ależ ja sądzę, że tak właśnie robią, tylko inaczej mojego Boga rozumieją i inaczej nazywają

Pięknie przedstawił to C.S. Lewis w "Ostatniej bitwie", ukazując relacje między kultem Tasza a kultem Aslana

Szczególnie dzieci politeistów.

Wątpię, by homoseksualista żyjący w wolnym związku rzeczywiście słuchał swojego sumienia, a jeśli nawet, to jest to sumienie błędne. To termin z zakresu teologii moralnej - więcej na temat takiej sytuacji znajdziesz tutaj: http://www.katechizm.opoka.org.pl/rkkkIII-1-1.htm punkty 1790-1794.


Ciekawie to sobie wymyśliłeś, ale moim zdaniem to twoje ujęcie to kompletna bzdura


Źle


Czyżbyś nie wiedział, że muzułmanie uważaja chrześcijan za politeistów...

Nie jest "prawdziwym Szkotem".


Wyobraźmy sobie Hamisha McDonalda, Szkota, siedzącego z swoją ulubiona gazetą, Glasgow Morning Herald, i napotykającego artykuł o grasującym na południu Anglii przestępcy: "Seksualny maniak z Brighton znów atakuje". Hamish jest zaszokowany i oznajmia, że "Żaden Szkot nie zrobiłby czegoś takiego". Następnego dnia znowu siedzi i czyta Glasgow Morning Herald, ale tym razem napotyka artykuł o mężczyźnie z Aberdeen, w północnej Szkocji, przy którego brutalnych wyczynach seksualny maniak z Bighton wydaje się niemal dżentelmenem. To pokazuje, że Hamish wygłaszając swoją opinię nie miał racji, ale czy to przyzna? Nie wydaje się. Tym razem mówi: "Żaden prawdziwy Szkot nie zrobiłby czegoś takiego".

Antony Flew, Thinking About Thinking (1975)


A Hindusów też uważają za politeistów? Bo już nie wiem, czy te politeistyczne dziecka to wierzom w tego samego jednego i jedynego boga, co Ty, czy jakoś inaczej może...