Największym śladem, jakie życie pozostawiło po sobie, to atmosfera bogata w wolny tlen. To "zatrucie" atmosfery śmiercionośnym (wtedy) tlenem to sprawka żywych organizmów i przy okazji wielki "kop" dla ewolucji. Oczywiście pod warunkiem, że ktoś nie odrzuci całej obserwowalnej rzeczywistości ze znanych tylko sobie powodów.

W pierwotnej atmosferze było prawdopodobnie 0,1% tlenu powstającego w wyniku reakcji fotochemicznych.

Rozkład wody i wykorzystanie wodoru do fotosyntezy spowodowały gromadzenie się uwolnionego tlenu i przekształcanie się pierwotnej atmosfery redukującej w trwającą po dziś atmosferę utleniającą.

Nie przedstawiłeś dowodu na pozostawione ślady świadczace o rozwoju nawet określonego gatunku organizmów.

Zatopione w bursztynie pszczoły są podobne do dzisiejszych pszczół.

Tylko u człowieka mamy wykazany wyraźny rozwój, który prowadzi do pozostawienie następnym pokoleniom dorobku intelektualnego poprzednich.

Rutus:
Nie jestem wrogiem teorii ewolucji. Wszak to pogląd, że wszystkie formy życia mają wspólnych przodków, a nawet niewykluczone, że jednego. Jest sensowną hipoteza nie dlatego, że kiedykolwiek zaobserwowano przemianę jednego gatunku w inny, ale dlatego, że wszystkie formy życia mają pewną część wspólnego materiału genetycznego oraz istnieje wspólny, zasadniczy plan budowy organizmów. 'Ewolucja' oznacza wspólne pochodzenie, jednak nie mówi, jak do tego doszło. Nie odpowiada na pytanie: Jak pływająca w pierwotnej zupie ameba ostatecznie przekształciła się w Homo sapiens?
'Darwinizm' próbuje rozwiązać tę kwestię, dostarczając mechanizmu ewolucji. Tym mechanizmem jest dobór naturalny działający w przypadkowych mutacjach.
Nie dostarczysz więc mi żadnych, interesujących mnie dowodów.

Czy zwierzę, które ma wdrukowaną w podświadomość informację: Liza jest zła (skrzywdziała bardzo zwierzaka) pokocha ją i będzie chciało jej dobra?

Od czasu opracowania Syntetycznej Teorii Ewolucji ewolucjoniści nie przedstawili żadnego, ani jednego FAKTU NAUKOWEGO dokumentującego możliwość występowania mutacji korzystnych prowadzących do samoistnego pojawienia się zmienności ponad gatunkowej

przede wszystkim pojawienia się nowych obiektywnie korzystnych cech anatomicznych

Poza tym ponieważ nasze płaszczyzny rozumowania i argumentacji całkowicie się mijają

Ale niestety wobec dziesiątków bezpodstawnych pomówień obraźliwych inwektyw i zmyślonych insynuacji

nie zasługuje pan na to, żeby ja panem dyskutował

samoistne wyewoluowanie nawet tak krótkich biopolimerów liniowych jest niemożliwe.

Można sobie doskonale wyobrazić, jaka była reakcja świata fachowców na to doświadczenie. W niezliczonych laboratoriach na całym świecie eksperci zabrali się do odtwarzania pozornie tak niebywale prostych warunków doświadczenia i do ponownego przeprowadzania eksperymentu młodego Amerykanina. Oczywiście, między badaczami wielu było takich, co mu nie wierzyli i doświadczenie powtarzali tylko dlatego, aby zaprzeczyć jego wynikom i wykazać Millerowi źródła jego błędów, których – jak im się zdawało – sam nie zauważył.

Stało się jednak inaczej. Ani jeden spośród wielu sprawdzających nie trafił w próżnię, wszyscy zawiadamiali o powodzeniu doświadczeń. Wobec tego zaczęto wprowadzać różne zmiany.
Wypróbowywano coraz to inne materiały wyjściowe i stosowano coraz to nowe źródła energii. Rezultat był zawsze jednakowy: obok wielu jeszcze przypadkowych związków chemicznych powstawały aminokwasy, cukry, pochodne puryn i inne cząsteczki, od dawna znane biochemikom jako składniki istniejących obecnie istot żywych.

Im więcej wypróbowywano elementów wyjściowych, im dłużej wystawiano najrozmaitsze roztwory na działanie zastosowanej formy energii, tym większa była liczba związków powstających w wyniku tych prób. Już po paru latach można było wypełnić całe księgi ich wyliczaniem i opisywaniem. W pewnych określonych warunkach powstało ponad siedemdziesiąt rozmaitych aminokwasów w toku jednego doświadczenia prowadzonego przez kilka dni.
W szklanych kolbach tworzyły się cukry, adenina i inne budulce kwasów nukleinowych, nawet porfiryny (chemiczne szczeble wstępne zielonego barwnika liści, czyli chlorofilu, tak ważnego pod względem biologicznym), wreszcie kilku naukowców zgłosiło nawet abiotyczne powstanie kwasu adenozynotrójfosforowego, znanego każdemu biochemikowi pod skrótem ATP jako najważniejsze źródło energii wszystkich żyjących na Ziemi komórek. Gdy uczeni ciągnęli swoje doświadczenia przez czas dłuższy, znajdowali nawet pojedyncze polimery, a więc związki wielocząsteczkowe złożone z aminokwasów oraz z tak zwanych nukleotydów, elementów budulcowych kwasów nukleinowych.
Nawet w tych skrajnie uproszczonych warunkach laboratoryjnych i w ciągu niezwykle krótkiego czasu, w jakim przeprowadzano doświadczenia, powstałe w sposób abiotyczny elementarne budulce wykazywały z kolei tendencję do łączenia się z podobnymi sobie w długie łańcuchy cząsteczek, czyli w polimery, z których składają się białka i kwasy nukleinowe.

Do tych wszystkich doświadczeń naturalnie używano zawsze jako reagentów, bez względu na wszelkie warianty w innym zakresie, tylko najprostszych materiałów wyjściowych, a więc substancji, których występowanie na powierzchni pra-Ziemi było bezsporne nawet dla sceptyków. Miller wziął metan, amoniak i wodę. Jego następcy prowadzili doświadczenia z dwutlenkiem węgla, azotem, cyjanowodorem i innymi związkami nieorganicznymi. Wydawało się całkowicie bez znaczenia, jakich chwytano się materiałów wyjściowych. Najważniejsze było, aby mieszanina zawierała węgiel, wodór i azot, a więc te pierwiastki, które tworzą główne składniki wszelkiej żywej materii.
Także rodzaj źródła energii zdawał się zupełnie nieważny. Przy zastosowaniu światła nadfioletowego wynik był równie dobry jak przy użytych przez Millera wyładowaniach elektrycznych.
Inni eksperymentatorzy korzystali ze zwykłego światła, a i wtedy doświadczenia się udawały. Ten sam wynik osiągano przy użyciu promieni rentgenowskich albo po prostu wysokiej temperatury.

Wymienione, a także bardzo liczne inne biologiczne budulce tworzyły się, nawet gdy uczeni na swoje roztwory reakcyjne oddziaływali ultradźwiękami. Jakimikolwiek środkami usiłowano naśladować warunki pierwotnej Ziemi, nieomal w każdym przypadku tworzyły się złożone cząsteczki, których abiotyczna geneza, to jest powstanie bez udziału żywych istot, wydawało się do tej pory tajemnicze i nie do wyjaśnienia – nie tylko wielu poprzedzającym pokoleniom badaczy, ale również tym, którzy teraz przeprowadzali omawiane doświadczenia. Sam fakt, że materia w ogóle jest taka, iż w znanych nam warunkach nieustannie się w ten sposób rozwija – pozostaje nadal czymś cudownym. A przy tym wszystko to, jak po raz pierwszy wykazało zdumiewające doświadczenie Millera, odbywa się całkowicie "naturalnie", przez co należy rozumieć, że procesy przebiegające w szklanych kolbach eksperymentatorów wywodzą się najoczywiściej z rządzących tym światem praw natury.

Doświadczenia te stanowią szczególnie przekonywający przykład na to, że rzecz rozumiana i wyjaśniona w kategoriach wiedzy przyrodniczej w żadnym razie nie przestaje być cudowna, wbrew wszelkim bezmyślnym, a przy tym niestety rozpowszechnionym przesądom.

Porfiryny to organiczne związki heterocykliczne składające się z czterech pierścieni pirolowych, połączonych mostkami metinowymi =CH- w makrocykliczny układ o bardzo wysokim stopniu sprzężenia występujących w nim wiązań podwójnych. Gdzie Pirol – organiczny związek chemiczny, heterocykliczny aromatyczny o wzorze sumarycznym: C4H5N.

Dlatego żaden z tych związków organicznych nie jest różno-monomerycznym biopolimerem liniowym, takim jak łańcuchy polinukleotydowe i łańcuchy polipeptydowe.

Tylko że w pra-atmosferze ziemi nawet lekko utleniającej, a szczególnie w obecności silnie reaktywnego po-hydrolitycznego tlenu atomowego praktycznie niemożliwa byłaby samoistna synteza aminokwasów.

wnioskuję, że nie znam nawet definicji ewolucji

Widzę, że nie jestem odosobniona takich odczuciach.

Nawet nie chce mi się prostować, to był elementarz...