Polecam 3 nagrania warte uwagi [jeszcze jedno ma się ukazać]


NAUKA czy wiara?
https://youtu.be/qqG8sqn7_yY?list=PLOiI9OBVdXStDogzNdvq9ZT-_H4mURu_1


NAUKA czy WIARA 1? - Jaka jest natura nauki, nieprawdziwe wyobrażenie ludzi o nauce
https://youtu.be/hZV0lSd1A_8


NAUKA czy WIARA 2? - Dlaczego nauka i Biblia się nie zgadzają?
https://youtu.be/-hQ5BjxLs_I?list=PLOiI9OBVdXStDogzNdvq9ZT-_H4mURu_1


Jeśli masz jakieś przemyślenia po zapoznaniu się z tymi prezentacjami - to zachęcam do podzielenia się nimi...
Moja myśl jest zwięzła: prelegent wie, co mówi i to mi się podoba...

Nie oglądam. Wiara nie rzeczy nauce. Nauka nie przeczy wierze.

Widzę, że już obejrzałeś...

Nie oglądam z zasady. A to co napisałem powtarzam od lat.

Niczego nie oglądasz na YouTube?

Jerzy-67, zlituj sie i nie przeginaj.



A co kogo obchodzi twoj podziw dla prelegenta?
To ty masz rozmawiac tu z nami, a nie prelegent.

Nauka ma pewne osiągnięcia w poznaniu świata, w tym człowieka. Niestety, nauka nie powie Ci czegoś najważniejszego w Twoim życiu: po co jesteś, jaki Twoje życie ma sens, jakie jest Twoje miejsce w świecie, jaki jest cel Twojej egzystencji.

Człowiek potrzebuje zarysowania ogólnej sytuacji, w jakiej się znajduje, potrzebuje szeregu odpowiedzi na powyższe pytania - których to odpowiedzi nauka nie jest w stanie mu zaoferować.

Sytuacja człowieka, jeśli nie zna on odpowiedzi na powyższe pytania, może być tragiczna. Niewiedza, czym jest moje życie - to bardzo smutny stan.

Oczywiście, nie można wykluczyć, że jestem tylko zbiorem komórek, atomów, procesów, powstałych w drodze ewolucji - które to atomy rozpadną się kiedyś, a moja świadomość wskutek tego całkowicie zaginie. Wiara jednak jest dla mnie po to, aby wiedzieć, że jest inaczej. Tak, wiara to też wiedza - to pewne bezpośrednie, osobiste doświadczenie, które upewnia mnie w tym, że jest Góra, jest Niebo, które jest źrodłem wszystkiego i które dba o człowieka.

Swołocz - bardzo mądrze to napisałeś!
[zachęcam do obejrzenia nagrań]

Wiara jest by wierzyć, a nie wiedzieć. Gdy wiesz, nie potrzebna jest wiara, po prostu wiesz. Z tego, co napisałeś wynika, że to strach, który jest w tobie powoduje, że wierzysz. Wierzysz, że ktoś, coś zaopiekuje się tobą, zadba o ciebie, nie rozpadniesz się bezpowrotnie wraz ze świadomością itd. Możesz też uwierzyć w nieszczęście, które spowoduje czarny kot przebiegający drogę, jak również w to, że czerwona wstążeczka powieszona w wózeczku dziecka uchroni je przed urokami złych ludzi itp.
Wiara to coś, co jest na zewnątrz, podobnie jak wiedza. To nie jest twoje, zapożyczasz to ze świata zewnętrznego. Prawda jest w tobie, ona jest twoja, nikomu jej nie przekażesz, bo jak ją „wydłubać” z siebie, podobnie jak i nikt nie jest w stanie „wydłubać” jej i przekazać jej tobie. To, że jest w tobie, nie znaczy, że o niej wiesz, ją widzisz, w niej żyjesz. Ją należy odkryć, ale by coś odkryć to należy rozpocząć poszukiwania. Do poszukiwań potrzebne są narzędzia, możesz je zapożyczyć od kogoś i przy ich pomocy poszukiwać, lub samemu je „wykonać”. Zapożyczone, pozwalają na szybsze rozpoczęcie poszukiwań, niż wykonane własnoręcznie. Szukajcie, a znajdziecie mówią mistycy, szukajcie w sobie, nie na zewnątrz.

Żeby wygrać, trzeba grać. Aby znaleźć, trzeba szukać.
Ale czy rzeczywiście w sobie? Sadzę, że w Bogu. Że trzeba szukać w Jego objawieniu.
Jestem przekonany, że szukanie w sobie jest dobre dla narcyzów.
Boga trzeba szukać wszędzie. Wewnątrz i na zewnątrz. W miejscach, w czasie, w sytuacjach, w przyrodzie... Wszędzie.
W piosence oazowej "Gdy idziemy poprzez świat, chwalmy Boga" są słowa "Nie ma w życiu zbędnych dni,. Każda chwila ważna jest,. W każdej zobacz Bożą myśl. Bo Bóg naszym Ojcem,."

Odkryj Boga w sobie, a ukaże się wszędzie.

Ludzie szukają Go w kościołach, synagogach, świątyniach, kaplicach, świętych i czort wie jeszcze gdzie. Jaki jest efekt ich poszukiwań, gdy nie odkryli Go w sobie? Ano taki, że podskakują, klaszczą w rączki, śpiewają piosneczki, powtarzają slogany, wykrzykują Jezus, Jezus, Jahwe, Jahwe, Jehowa, Jehowa, Kriszna, Kriszna, Budda, Budda …. Ci poszukujący idą w świat chwalić Boga, czy bożka, jakiego sobie ich grupa wyznaniowa stworzyła? Przed takimi poszukującymi, Bogu nie pozostaje nic innego jak jeszcze głębiej się ukryć.
Gdy odkryjesz go w sobie, nie musisz go poszukiwać na zewnątrz. Gdzie nie spojrzysz tam On będzie. Jeśli miałbyś klaskać i podskakiwać na jego widok, to wyglądałbyś jak pajac z odciskami na dłoniach i uszkodzonymi stawami skokowymi.
Piszesz, w życiu jest ważna każda chwila. Życie to ta chwila, ta chwila, ta chwila. Ta chwila to rzeczywistość, jutro, wczoraj, za chwilę, chwilę temu to świat wirtualny, coś, czego nie ma. Ludzie żyją w świecie wirtualnym, nie zauważają rzeczywistości, tej chwili, życia.
Piszesz by wyśpiewywać: „W każdej zobacz Bożą myśl. Bo Bóg naszym Ojcem”. Jerzy_67 twierdzi, że nie naszym, lecz jego ojcem, a inni to tylko stworzenia boże. Któryś z was odkrył Bożą myśl, czy jesteście na etapie poszukiwań? Czy tacy prostacy (w stosunku do Boga) są w stanie zobaczyć Bożą myśl? Żaden z was nie jest w stanie odkryć myśli drugiego, a zabieracie się za odkrywanie myśli Boga? Chyba się ktoś tu zagalopował, może ja.

W tym rzecz, że nie odkryć, ale odkrywać. Szukać. Szukam, znajduje, gubię się, szukam... Ale to nie jest kręceniem się w kółko, bo za każdym razem przybliżam się do celu. Coś zrozumiem lepiej. Coś zmienię w swoim życiu. Coś naprawię.
Uważam, że sedno tkwi w przykazaniach miłości.
Katolik, to ktoś, kto stara się być coraz lepszym. Powoli, mozolnie. Z upadkami. Doskonałości nikt nie osiągnie. Ale zbliżać się trzeba.

Szukasz, ale gdzie? Czy nie szukasz tak jak żaba, która żyje od kilku pokoleń w studni. Studni, która zwana jest „katolicką”. Wpadł do niej jakiś czas temu jej praprzodek i wszystkie następne pokolenia przejmują to, co im przekazał, oraz widzą te same cembrowiny oraz skrawek nieba. Co możesz w takiej studni jeszcze odnaleźć? No może, raz na jakiś czas, wpadnie jakaś inna żabka, z innej studni, zwanej np. „ateistycznej” czy „muzułmańskiej”. Co u takiej żabki możesz znaleźć, tylko opis skrawka nieba i cembrowin z jej studni, no i dążenie do „doskonałości” w jej wydaniu. Tylko wyskakując ze swej studni (by wyjść ze studni potrzeba naprawdę wielkiego wysiłku, cembrowiny poprzez lata pokryły się śluzem, mieszkańcy straszą cię tym, co cię spotka poza studnią itd.) jesteś w stanie coś odkryć, odnaleźć, doświadczyć, zmienić swoje życie, odkryć czym ono jest.

Co do przykazań miłości, tak tam jest zawarta cała kwintesencja. Problem tkwi tylko w dotarciu do niej. Czy pokochasz bliźniego, Boga, gdy nie potrafisz pokochać siebie?

Katolik, muzułmanin, buddysta, ateista, to tylko łatki przyklejone ... no właśnie, komu? Kim jesteś?

george45, nie nudzi Ci się pisać w kółko to samo?

Nigdy tego stanu nie doświadczyłem, choć o nim niejednokrotnie słyszałem. Mógłbyś przybliżyć, jak to jest „nudzić się”? Co wtedy odczuwasz, jak się zachowujesz, lubisz to, czy walczysz z tym. Co powoduje ten stan?
Nie wiem czy to prawda, ale ponoć nudy nie będzie w piekle. Jeśli chodzi o niebo, ponoć różni się radykalnie od piekła pod tym względem. A ty jak uważasz?