... o ile w decydującym momencie wyrazi on szczerą chęć zostania obywatelem naszego państwa, w pełni akceptując jego prawa jako swoje (czyli takie, jakie zawsze uznawał, a jeśli nie uznawał, to jedynie dlatego, że ich nie poznał).

Nadinterpretujesz.
Chyba że wskażesz, który dokładnie fragment cytatu z Audiencji wspomina o "wyrażeniu szczerej chęci w decydującym momencie"...

Chrystus i jego Kościół działa poza wszelkimi widzialnymi czy wymyślonymi podziałami i granicami.
Tak stoi w dokumentach.
Wiedza o Chrystusie nie zbawia, tylko Bóg żywy, a ten nie ma ograniczeń.

Dosłownie nie ma takiego fragmentu, ale kreatywnie "przetłumaczyłem" na użytek zaproponowanej przez Cienie analogii następujące słowa z Audiencji:
"(...) odpowiadają pozytywnie na Boże wezwanie (...)".

To zasadniczo co innego niż np. żywienie sympatii do krzyża.

Wykluczenie nie oznacza nie bycie Żydem, tylko zakaz praktykowania religii. to tak jak z Panem Cerjowskim. Zrezygnował z obywatelstwa polskiego a jest obywatelem jakiegoś kraju Ameryki południowej(nie pamiętam), ale nie oznacza to że nie przestał być Polakiem.

filippiarz

Czy fakt, że szatan jest istotą inteligentną musi implikować wykluczenie intelektu z wiary i popadanie w błąd fideizmu, który jest wielką krzywdą czynioną wierze, gdyż czyni ją bezmyślną i sprzeczną z ludzką rozumną naturą? Nie sądzę... Dlatego też warto pogłębiać wiarę intelektualnie i pobudzać ją przez poznanie.

Dlatego też, nawet w odniesieniu do naszego tematu warto nie wyłączać rozumu z użycia mówiąc o wierze. Dlaczego tak uważam? Nie raz spotkałem się z poglądami osób nieoduczonych albo wprowadzonych w błąd, pokrzykujących, że jak Kościół może twierdzić, że "poza KRK nie ma zbawienia". Niewiele dawało wskazywanie, że jest to zdanie nieprawdziwe i niekatolickie. Bo jakże Kościół katolicki, nawet gdyby coś takiego głosił mógł wykluczać ze zbawienia katolików innych obrządków np. unitów? Nawet coś takiego nie pobudzało myślenia i nie inspirowało refleksji.

O ile mi wiadomo KAŻDY, kto jest człowiekiem dobrej woli ma szansę zostać zbawiony. Niezależnie od tego, czy wierzy w Boga czy nie, czy chodzi do Kościoła czy nie, czy jest ateistą, deistą czy katolikiem.

...pod warunkiem że jego niewiara nie jest przez niego samego zawiniona.
Tak, to Prawda.
Ale to wcale nie znaczy że nie będzie zbawiony poprzez Kościół - tak jak nie oznacza że nie będzie zbawiony przez Imię Jezusa.

A czy moja niewiara jest przeze mnie zawiniona? Jak człowiek może zawinić?? Przecież wiara to łaska, a człowiek łaską nie kieruje! Ona spływa na człowieka z woli boga - widać na mnie nie spłynęła i trudno tu chyba MNIE winić, nie? Gwoli ścisłości on przestała na mnie spływać, bo kiedyś dawno temu po dziecinnemu wierzyłem, ale do bierzmowania przystąpiłem już jako ateista.

"To bowiem, co o Bogu można poznać, jawne jest wśród nich, gdyż Bóg im to ujawnił. Albowiem od stworzenia świata niewidzialne Jego przymioty - wiekuista Jego potęga oraz bóstwo - stają się widzialne dla umysłu przez Jego dzieła, tak że nie mogą się wymówić od winy. Ponieważ, choć Boga poznali, nie oddali Mu czci jako Bogu ani Mu nie dziękowali, lecz znikczemnieli w swoich myślach i zaćmione zostało bezrozumne ich serce. Podając się za mądrych stali się głupimi. (Rz 1, 19-22)

"Głupi [już] z natury są wszyscy ludzie,
którzy nie poznali Boga:
z dóbr widzialnych nie zdołali poznać Tego, który jest,
patrząc na dzieła nie poznali Twórcy" (Mdr 13, 1)
"Ci jednak na mniejszą zasługują naganę,
bo wprawdzie błądzą,
ale Boga szukają i pragną Go znaleźć.
Obracają się wśród Jego dzieł, badają,
i ulegają pozorom, bo piękne to, na co patrzą.
Ale i oni nie są bez winy:
jeśli się bowiem zdobyli na tyle wiedzy,
by móc ogarnąć wszechświat -
jakże nie mogli rychlej znaleźć jego Pana? " (Mdr 13, 6-9)


Łaska nie wystarcza do wiary. Wiara to systematyczna praca nad samym sobą. Wiara to wymaganie od siebie. Choćby podczas modlitwy, kiedy czasami mam wrażenie, że nikt mnie nie słyszy.


Jest chyba inaczej - spłynęła, ale ty ją świadomie odrzuciłeś. Dodatkowo przystąpiłeś do Sakramentu wbrew swojemu ateistycznemu poglądowi, czego kompletnie nie rozumiem.

Cytat super, dzięki, choć się z nim nie zgadzam, bo dla mnie wiara i rozum niestety w parze nie idą. Albo jedno albo drugie. Albo coś się przyjmuje na wiarę albo ogarnia rozumem. Można wierzyć, że Słońce jest bogiem albo zrozumieć, że jest tylko kulką gazów.



Staram się wymagać od siebie. Staram się być rzetelnym pracownikiem, dobrym ojcem i mężem, staram się też dbać o siebie samego (ćwiczenia fizyczne, nieużywanie alkoholu, nikotyny, narkotyków). Staram się wreszcie pomagać innym, którym się mniej w życiu powiodło. Mało? Po co mam jeszcze się modlić?



Może i odrzuciłem. Rozum nie pozwolił na wiarę. A czemu przyjąłem? Zostałem zmuszony siłą.

Aby zaistniała modlitwa, musi najpierw zaistnieć wiara. A ta postawa podczas modlitwy, o której piszesz, jest zaufaniem Bogu. Ale aby zaufać również najpierw trzeba w Boga uwierzyć.
Tak więc wcale nie jest oczywiste skąd bierze się ta pierwotna wiara. Zgadzam się że sama łaska nie wystarcza. Moim zdaniem potrzebna jest jeszcze pewna otwartość patrzenia na świat. I uczciwa chęć przyjęcia wszystkiego, co uzna się w sercu za Prawdę. A jeśli uzna się że Bóg nie istnieje...?
Przypomina mi się Jacek Kuroń, który twierdził, że nie otrzymał łaski wiary. Ale jednocześnie uważał Biblię za księgę swojego życia.


W dzieciństwie "wierzymy" w to, w co wierzą ludzie naokoło nas. Dopiero w pewnym momencie zaczynamy świadomie zastanawiać się nad wiarą i Bogiem. Lepiej uczciwie rozeznać w co się naprawdę wierzy, a w co nie, niż bezrefleksyjnie trwać na dziecinnym poziomie wiary.


Z tym się nie zgodzę. Wiara i rozum nie działają na zasadzie "albo albo". Prawdziwa wiara zawiera w sobie również poznanie rozumowe.