W ostatnim czasie zauwazam nasilenie sie fobii koscielnej wobec psychologow, psychiatrow (troche mniej) i psychoterapeutow (najbardziej). Z czego to wynika ? Szkoda im, ze sa ludzie ktorzy pomagaja innym?

Ponieważ psychologowie to dla nich konkurencja. Dotychczas wielu ludzi ze swoimi problemami przychodziło właśnie do księży- spowiedź ,szczere rozmowy itp.. Wiadomo ,że psycholog jest w stanie pomóc człowiekowi o wiele lepiej niż jakiś tam ksiądz ,dlatego czują się zagrożeni.

Ja nie zauważyłem tego, co napisał K66.

I poproszę o przykłady, żeby się zapoznać. Skoro już o tym pisze - to pewnie jest w stanie takowe podać.

Wręcz przeciwnie Kościół katolicki współpracuje z psychiatrami i psychologami, kierownicy duchowni sami nie leczą psychiki ale wspierają penitenta w korzystaniu z wyżej wymienionych, czego ja sama jestem przykładem. Największą pomoc uzyskałam od katolickiej psychiatry i psychologa.

Ja nie wiem, wiec prosze o jakis konkretne przyklady.

Bzdury wypisujesz.

Ja osobiście na wykładzie o spowiedzi i przebaczaniu słyszałam jak ksiądz mówił że z pewnymi problemami nalezy iśc do psychologa a nie do księdza (np. z syndromem poaborycjnym - oczywiscie jesli chodzi o poczucie winy, a nie o kwestię odpuszczenia grzechu).

W wydawnictwie W drodze ukazuje się cała seria ksiązek "psychologia i wiara":
http://www.wdrodze.pl/cgibin/shop?show= ... d=5394400a

Po raz kolejny - k66 coś napisał, wypowiada się w innych tematach - a w tym, głucho i cicho. Żadnych konretów.

Pozwole sobie zapodac fragment tekstu z OPOKI za Przewodnikiem Katolickim :

Klasyczna myśl chrześcijańska wyróżniała trzy sfery aktywności człowieka: fizyczną, psychiczną i duchową. Postępująca sekularyzacja spowodowała, że zanikła wiara w realność tej ostatniej sfery, a cała duchowość zredukowana została do fenomenu psychicznego. Psychologowie zajęli więc miejsce kapłanów. Z problemami, z jakimi kiedyś zwracano się do księdza, zaczęto udawać się do psychoterapeutów, psychoanalityków, psychiatrów. Miejsce spowiednika i kierownika duchowego zajął psycholog, a rolę konfesjonału przejęła kozetka.

Wielu ekspertów marzy jednak o jeszcze większej sakralizacji psychologii i wprowadzeniu nowych rytuałów, wzorowanych na chrześcijaństwie, np. Wojciech Eichelberger w swym programie telewizyjnym „Okna" proponował kiedyś, by wprowadzić uroczyste, uświęcone ceremonie rozwodowe na wzór ceremonii ślubnych.

Amerykański teolog Seth Farber w swej książce o współczesnej psychologii pisał: "Freud jest czczony w Ameryce w środowiskach intelektualistów niczym Bóg (...) Freud zapewnił specjalistom od 'zdrowia psychicznego'; status zbawców dusz w gabinetach psychoanalizy. Można zaryzykować twierdzenie, że w połowie XX stulecia jego 'religia' posiadała w Stanach niemal tylu wyznawców, co chrześcijaństwo."

Główny przedstawiciel nurtu zwanego antypsychiatrią, prof. Thomas Szasz, uważa, że współcześni psychologowie zajęli miejsce inkwizytorów: "stwierdzanie obłędu stało się w naszych czasach następstwem dawniejszej diagnozy o opętaniu".

O ile Freud chciał uwolnić ludzkość od poczucia winy, o tyle dzisiejsi psychoanalitycy w ogóle eliminują pojęcie winy. Dlatego głównym dogmatem psychologii jako religii jest, według Szasza, odrzucenie wolnej woli człowieka, który w ten sposób przestaje być odpowiedzialny za swoje czyny. Tak więc złodziej okazuje się kleptomanem, podpalacz -piromanem, słowem: nie ma zbrodniarzy, są tylko pacjenci. Człowiek nie jest już podmiotem, lecz przedmiotem swoich uczynków, a nawet ich ofiarą. Nic więc dziwnego, że -jak pisze amerykański badacz Charles J. Sykes - tym, co najbardziej łączy dziś mieszkańców USA, jest poczucie, że są "ofiarami niemalże wszystkiego, począwszy od rasizmu i seksizmu, przez konieczność posiadania odpowiedniego wyglądu (look-ism) i rozmiarów (size-ism), po bycie dorosłymi dziećmi alkoholików".

Zaczyna to mieć przełożenie także na prawodawstwo. Znana jest historia pewnego agenta FBI, który zdefraudował dwa tysiące dolarów i został wyrzucony z pracy, jednakże sąd nakazał przyjąć go z powrotem, gdyż uznano jego skłonność do hazardu za "niepełnosprawność", a to oznaczało, że jest chroniony prawem federalnym. Z kolei pracownik lokalnych władz szkolnych, zwolniony za notoryczne spóźnianie się do pracy, utrzymywał, że jest ofiarą "syndromu chronicznego spóźniania się".

Szasz uważa, że psychiatrzy negują wolną wolę człowieka, gdyż nie są w stanie pogodzić się z faktem, że jest on zdolny do świadomego popełniania zbrodni. Nie dopuszczają bowiem myśli, że natura ludzka może być zła. Z tym wiąże się kolejny dogmat "nowej wiary", a mianowicie przekonanie o tym, że człowiek jest z natury dobry. W sumie jest to przebrana w nowe szaty, potępiona przez Kościół już w pierwszych wiekach, herezja pelagianizmu.

Wspomniany już Paul Vitz nadaje zjawisku psychologii jako religii nazwę selfizmu (od angielskiego self -jaźń, własna osoba), czyli kultu samego siebie. Chrześcijańska dewiza "Kochaj Boga i bliźniego" zostaje zastąpiona selfistycznym postulatem: "Poznaj i wyraź siebie". Kategorie dobra i zła zastąpione zostają przez kategorie tego, co jest korzystne i tego, co jest szkodliwe dla zdrowia psychicznego.

Urzędem Nauczycielskim nowej religii jest bez wątpienia Amerykańskie Towarzystwo Psychiatryczne (APA), które niczym najwyższy autorytet kapłański pełni funkcje prawodawcze. Taki charakter nosi wykreślenie przez APA w 1973 r. homoseksualizmu z rejestru zaburzeń psychicznych. Decyzja ta nie była wynikiem jakichś nowych odkryć naukowych, lecz wyrazem woli środowiska - w głosowaniu opowiedziało się za nią 58 proc. członków APA.

Nowa religia z pewnym opóźnieniem dociera także do Polski, może mieć jednak problemy ze zdobywaniem wiernych - skandale wokół świeckich kapłanów tego kultu odstraszają bowiem potencjalnych wyznawców.

i takowe podalem

klerycy przechodzą studia psychologiczne, więc mają wcale niezłe pojęcie o tym. Wiadomo że nie we wszystkim mogą, umieją pomóc, ale w wielu codziennych sprawach na pewno są dobrą pomocą. Osobiście nie spotkałem sie z przypadkiem żeby Kościół negatywnie odnosił się do świeckich psychologów

K66 - przeczytałeś ten tekst, co zarzuca psychologom? Bo tu nie chodzi o pomaganie, tylko o koncepcję świata. A dokładnie - o zdjęcie z człowieka odpowiedzialności za własne czyny i zrzucenie jej na różne przebyte urazy, choroby itd.

Zresztą - mam wrażenie, że musi dotyczyć jednego z nurtów psychologii - bo wcale nie wszystkie uważają że człowiek jest dobry, wręcz przeciwnie. Ale to dygresja.

Rzecz jest w tym, by pomagając dorosłemu człowiekowi psychologicznie nie zrobić z niego ofiary - np. - własnych rodziców, nawet jeśli de facto tą ofiarą jako dziecko był. Zwróć uwagę na ostatnie słowo - był, nie jest. Doświadczył zła - zgoda. To zło spowodowało, że czuje i reaguje na świat inaczej. Również zgoda. Ale o ile na "czuje" ma wpływ na początku niewielki (to też się ma szansę zmienić) to na "reaguje" ma jednak spory. Nie musi popełniać kolejnego zła i przenosić go na innych ludzi. Jest winny, jeśli to robi.

I tego nie wolno stawiać na głowie. Nawet jeśli współczujesz człowiekowi i widzisz jego poranienie, nawet jeśli go nie odsądzasz od czci i wiary - to nie możesz powiedzieć, że - np. - za jego złe czyny odpowiada ojciec alkoholik albo nadopiekuńcza matka...

Nawiasem mówiąc - zacytowany tekst mi się nie podoba...

moze maja zajecia z psychologii ale studiow psychologicznych to oni raczej nie przechodza. Watpie by przez 5 czy 6 lat mieli psychologie w we wszystkich aspektach.


viewtopic.php?t=6708 tu toczylismy troche dyspute nad swieckimi i katolickimi psychologami (to tak na marginesie dla pelnosci obrazu)

Szkoda tylko, że założyciel tego tematu pominął ten wstęp do artykułu z Przewodnika katolickiego, gdzie jest mowa o tym, że psychologia staje się religią. Taki zabieg umożliwił mu manipulację tekstem, występując z wnioskiem, jakoby Kościół był przeciwny psychologii jako takiej.

no pisząc "studia psychologiczne" miałem na myśli własnie zajęcia z psychologii - oczywiście że nie z wszystkich możliwych dziedzin, ale takie podstawy żeby umieć pomóc innym to mają

napisalem jakie jest zrodlo wiec kazdy moze sobie poczytac calosc. Poczatek byl nudny i na dobra sprawe nic nie wnosi do tresci takiego, co by zmienialo jego sens.
Podany przez ciebie cytata tylko potwierdza fobie ksiezy w stosunku do psychologii. Caly art. jest oczywiscie wierutna bzdura i nawet trudno z nim polemizowac ale pokazuje nastawienie srodowiska koscielnego do psychologii.