No właśnie. Ty twierdzisz, że trzeba się przymuszać. Ja twierdzę, że nie. Ale Alum mnie zarzuca, że ja twierdzę, iż trzeba się przymuszać. Paradoksik.
To „wymuszone” to jest Twoje określenie na taką sytuację oparte o Twoje doświedczenie.
Jest po polsku.Nie jest po polsku.
Nie, nie można. Bo to by było kazirodztwo.

Już napisałam to do Ergo, - ożeń się ze mną. Jakoś się nie kwapił, a przecież może być tak pięknie, nie trzeba się nawet przymuszać, wystarczy akt woli, miłość wszak można sobie wypracować. Nie, Zefciu, to tak nie działa.

W małżeństwie bez miłości nie ma tego naturalnego impulsu aby coś zrobić dla kogoś i ze względu na kogoś. Ze względu na osobę którą kochamy. W takim małżeństwie bycie razem będzie raczej wymuszone i ze względu na przysięgę, poczucie odpowiedzialności. To być może wystarczy aby jakoś przetwać i ciągnąć taki związek, ale nie będzie to tym czym mogło być i czym miało być.



Ja nie mam takiego doświadczenia jak Alum, mam doświadczenie wielkiej miłości, mam doświadczenie także osoby / osób która/y chciała/y ze mną być ale ja nie czułam ''tego'' do tej osoby, nie weszłam w takie relacje. Bowiem to nie ma sensu. Można budować z kimś miłość, ale ta miłość musi mieć podstawę w fascynacji, uczuciach, emocjach, miłości. Potem, kiedy czasem tych uczuć zabraknie, można do tego wracać, potem to już jest decyzja. Ale ta decyzja wypływa z tego początku gdzie coś zaistniało. Alum nie ma tego początku, on wszedł z pustką w ten związek.

Uczucia mogą się z czasem wypalić, namiętność przygaśnie albo nawet wyparuje, ale miłość pozostaje, ten filar który najpierw zbudował w nas coś wyjątkowego, to że w tej danej osobie ujrzeliśmy coś dla nas wyjątkowego.

Przecież jest.

Założyciel wątku przypomina mi jeden post który był niegdyś: w tym to poście autor pisał że zamierza ożenić się bez miłości

Już napisałem, że mam żonę.

Twoje „wyjście” nie jest żadnym wyjściem. Jeśli Alum będzie kontynuował małżństwo z takim nastawieniem, że wielka krzywda mu się dzieje i że jest z żoną tylko dlatego, że musi dochować przysięgi, to oboje się będą męczyć w tym związku. Alum potrzebuje nawrócenia, a nie przymuszania się.

Jest dokladnie tak, jak piszesz.

Opisywana przez zefcia metoda bazuje na najohydniejszym klamstwie, jakie mozna sobie wyobrazic.

Takie klamstwa klada sie cieniem na zyciu wszystkich osob powiazanych w jakikolwiek sposob z tym klamstwem.

Mozna, owszem, jesli jest to do przyjecia przez obie strony. Ale w omawianym przypadku nie jest.


Milosc do blizniego musi isc w parze z miloscia do samego siebie, bo inaczej jest to sytuacja patologiczna, nie majaca nic wspolnego z odpowiedzialnoscia za rodzine.



@subadam

Uwazam, ze podjales najlepsza decyzje z mozliwych. Zreszta efekty mowia same za siebie.


@zefciu

To, co ty polecasz, jest chore.
Powinienes miec zakaz wypowiadania sie w tych sprawach.

A zdoła pokochać sam siebie, gdy sumienie będzie mu wyrzucać porzucenie dziecka i okłamywanej żony?

A jakiś argument będzie? No nie będzie.
No tak. Ludziom, którzy mówią niewygodne dla Ciebie rzeczy, dla których nie masz kontrargumentu należy zamknąć gębę siłą.

Alus, zonie nalezy sie prawda, dziecka nie wolno porzucac, a milosc do samego siebie jest warunkiem pomyslnego rozwiazania tej chorej sytuacji.

Czlowiek, ktory postepuje wbrew sobie jest chory, a tym samym nic dobrego nie moze zaoferowac drugiemu czlowiekowi...a przede wszystkim dziecku i zonie.

Asceza i celibat to przedziwne cnoty wynikajace z klamstwa o czlowieku i oby nie musialy stac sie niczyim udzialem.

Alum potrzebuje pomocy fachowej, aby mogl uporac sie z wlasnym problemem, ktory jest przyczyna problemow calej rodziny.

Byc moze po terapii bedzie mogl trzezwo spojrzec na kobiete, z ktora ma dziecko i...byc moze zobaczy w niej czlowieka, z ktorym warto zostac.

Poki co, nie widze zadnych szans na poprawe sytuacji.


"Nawracanie" na sile pociaga za soba niepotrzebne ofiary.

I do żony na pewno ''coś'' poczułeś, a nie wchodziłeś w związek z kobietą do której nie posiadałeś żadnych uczuć. To było bardziej do Ergo, jak widać on sam by na coś takiego nie poszedł.



Ale nawrócenia na co? Nawrócenia na miłość do żony? Może bardziej - potrzebuje aby zakochać się w żonie, pokochać ją tak jak mężczyzna może pokochać kobietę, aby ujrzeć w niej tę jedyną i właściwą, na całe życie, wtedy to miałoby sens. Ale jak tego dokonać, oto jest pytanie. Nie można zmusić się do zakochania w osobie która być może nie podoba się, ani nic z nią nie łączy, nie ma więzi. Nie wiem jak Alum miałby stworzyć taką wyjątkową więź z żoną, być może on potrzebuje duchowego i psychologicznego poprowadzenia w tej sytuacji.

Equuleuss - nie chcę tego pisać, ale skoro drążysz, to powiem - szczerze, uczciwie - że bym poszedł. Ale - na wszystkie Duchy! - nigdy nie spotkałem bardziej popapranego człowieka, który na dodatek w tym popapraniu swoim upatruje prawdy i sensu, zamiast się pomału może, ale systematycznie dźwigać z upadku i lgnąć do ludzi pokroju zefcia czy akruka. No sorry, ale taką jesteś partią, że ja przepraszam, że takiej matki dla swoich dzieci nie chcę.

Te wasze porady i pouczenia na budowanie tej "najprawdziwszej katolickiej miłości", którą samemu trzeba niby wybudować to nic innego jak recepta na zbudowanie bezgranicznej nienawiści, dożywotniego żalu i pretensji, nieustającego uczucia spapranego życia. Nie da się być z kimś na siłę. Po tym co tu piszecie dajecie świadectwo, że nie macie bladego pojęcia o relacjach damsko-męskich. Wasze relacje to tylko wyklepane slogany, regułki, pozory, a wasze życie w rodzinach to kopia życia rodziny autora. Też tego szczęścia na pozór jest mnóstwo wokół. Niby sielanka, jacy oni poukładani, jakie grzeczne ciche dzieci, a potem często przychodzi katastrofa i zagłada, bo czas na prawdę nieubłaganie nadejdzie. Autor niestety źle zaczął i prawdopodobnie jego uczucia są odwzajemniane. Zdarza się czasem przemiana, z biegiem czasu miejsce miłości mogą wypełnić wspólne interesy, biznesy, przyzwyczajenia i tak też dużo ludzi żyje. Tak jest, gdy zawiera się małżeństwa z rozsądku. Odtrąca się calbrudny seks, ohydne pożądania, zgubne zauroczenia

Zarówno kobieta, jak i mężczyzna muszą się sobie wzajemnie podobać fizycznie i siebie pożądać, być sobą zauroczeni, oszołomieni. Odtrącając te "ohydne brudne grzechy" nie zbudujecie żadnej "prawdziwej katolickiej" miłości. Będziecie budować tylko kłamstwo.

Powtórzę się: zauroczenie to jest chemia, wyrzuty związków chemicznych do mózgu, do których mózg się (stosunkowo szybko) przyzwyczaja i przestaje na nie reagować. Toteż zauroczenie się kończy i wtedy zaczyna się dostrzegać wszystko to, co wcześniej umykało zaczadzonemu rozumowi. I pojawia się myśl: te bachory to moje? Ten babsztyl to moja ślubna? Temu fagasowi dałam się zaobrączkować? Gdzie myśmy oboje oczy mieli?

Albo się tego bluesa jakoś przeskoczy i się tego człowieka drugiego polubi z dobrodziejstwem inwentarza (bo dzieci, niestety, nie dorastają już trzy lata, jak w paleolicie, tylko jakieś sześć razy dłużej), albo małżeństwo szlag trafi, choćby na początku były elfy i amorki. Mężczyźnie pomaga, jeśli ma wpojone to, o czym akruk pisał, tzn. poczucie obowiązku względem bliskich, a kobiecie sam nie wiem co, bo ja nie baba i płeć piękną nie bardzo rozumiem, tak mi się zdaje.

Generalnie jednak nie wiem, czemu się po miłości, małżeństwie oczekuje romantycznego nie wiadomo czego. W miłości jak na wojnie, a na wojnie, proszę ja was, większość czasu schodzi na kopanie latryn i okopów, i chorowaniu na gorączkę okopową. I na to rady nie ma, bo takie jest życie (jak żyć, panie premierze?); można tylko zabijać czas rozmową, tudzież grą towarzyską w karty. A jeśli ktoś się przy kartach naburmuszy, że przecież miały być świetne szarże kawaleryjskie, no to chyba głupi jakiś - nie? I długo na tej wojnie nie pożyje.