Ja mam dość tej "gry". Pielgrzymuję do Domu Ojca.

Andy, rozumiem i popieram. Jako kto wracasz do Domu?

Jako ukochane dziecko Ojca.

A ja stety albo niestety podczas podróży dorosłam... dalej mogę stwierdzić że jestem dzieckiem Ojca, tylko że bardziej dojrzałym i przez to świadomym swojej niedojrzałości i tego że jestem Tu i Teraz po coś. Świadomym jedności, dualizmów i systemu troistego, próbującym pogodzić się z sensem istnienia...

Z mojego punktu widzenia obstawiam że wrócisz do Domu, odpoczniesz i znów poczujesz chęć powrotu do gry tam gdzie ją skończyłeś, ale to tylko moja subiektywna opinia.

Jak łączysz swoją pewność powrotu do Domu z chrześcijańską wizją piekła?

Dobry Bóg wystawia ostrzeżenia, zawiesza czerwoną chorągiewkę, a człowiek pomimo tych ostrzeżeń skacze do wody na główkę......podobnie rzecz się ma z piekłem.

IrciaLilith, jesteś zwolenniczką reinkarnacji? Dom Ojca jest rzeczywistością znacznie wyższą niż obecny etap. To tak jakby ktoś twierdził że zamiast żyć byśmy chcieli wracać do łona matki bo było miło , przytulnie i bezpiecznie.

Andy - aktualnie nie jestem zwolenniczką ani przeciwniczką jakichkolwiek poglądów, aczkolwiek wizja reinkarnacji lepiej paskuje do mojego modelu rzeczywistości oraz do doświadczeń choć opcji jednorazowego zejścia na Ziemię też nie wykluczam , dysponuję także modelem łączącym w całość obydwa podejścia.

Andy - w akceptowanym przez Ciebie modelu skąd Ty ( jako nieśmiertelna dusza/ boska cząstka) przyszedłeś i dokąd zmierzasz? Czy akceptujesz opcję że Bóg może Cię skazać na piekło? Jeśli tak to jak je sobie wyobrażasz?

Alus - jak Ty wyobrażasz sobie piekło?

Nie wyobrażam sobie, bo kiedyś przyśniłam sen o swoim pobycie w piekle.
Nie było tam żadnego ognia, żadnych diabłów z ogonami, ale było tam dojmujące, nie do wyrażenia poczucie beznadziei, smutku, rozpaczy, odrzucenia, wszechogarniającej ponurej szarości

Czy sen nie jest rodzajem wyobrażenia?

Czy to jak odczułaś wówczas piekło ma coś wspólnego z brakiem Miłości, takiej prawdziwej idącej ręka w rękę z Nadzieją, Radością, Szacunkiem, Zrozumieniem, Akceptacją oraz pozostałymi wielkimi ideami takimi jak Dobro czy Prawda ?

Piekło to samontość, Niebo to antysamotność, piekło to świat wirtualny, Niebo to najprawdziwszy real. piekło to sen gdzie logika nie obowiązuje. Niebo to Prawda.

Ciekawe i w praktyce się z tym zgadzam, choć jak to ja zawsze wszystko po swojemu i z pewnymi 'ale' ...
Rozpiszmy to :
Piekło - Niebo
Samotność - bliskość? wspólnota?
Świat wirtualny/nierealny/nieprawdziwy/nielogiczny sen - najprawdziwszy real/prawda

Cierpienie - Brak cierpienia
Brak Miłości - Miłość
Oddzielenie - Jedność

Porównaj z buddyzmem...

Uwzględnij że np 'ja' lubię samotność, dobrze czuję się sama z sobą, aczkolwiek nie na wiele tygodni, ale tak samo potrzebuję przerw od kontaktu z kimkolwiek...
Dalej - doceniam sens i znaczenie iluzji, irracjonalizmu, konieczność poznania braku czegoś aby to coś w pełni docenić i zrozumieć....

Buddyjska nirwana to beznadzieja w porównaniu z Niebem. Dlatego nie jestem buddystą.
Brak samotności nie oznacza że przewalają się tłumy jak na wycieczce do Dubrownika. Tłumy, wśród których jesteśmy samotni.
Samotność to nasz największy problem:
Maciej Maleńczuk & Pudelsi - Jestem sam : https://www.youtube.com/watch?v=LlLpPZH76BE
Można mieć orgazm i czuć wyjącą samotność.
A Niebo to stan, gdzie wreszcie nie jesteśmy samotni. Bóg nas kocha mimo że zna nas od podszewki. I czujemy wspólnotę, podejrzewam że głównie przez to co wycierpieliśmy w życiu wraz z Jezusem. Podejrzewam że jest to tak niezwykła wartość, że Bóg postanowił dopuścić cierpienie na ziemi. Podczas gdy w buddyzmie cierpienie to przekleństwo przed którym trzeba uciec, nie w stronę Szczęścia ale do stanu zerowego, braku wszelkich pragnień.
Iluzja jest zła, liczy się Prawda. Mam nadzieję że w Niebie dowiem się ostatecznej Prawdy, a nie będzie to tylko poczekalnia, "pieredyszka" przed następnym wcieleniem.

To czym wg Ciebie jest Szczęście jeśli nie brakiem wszelkich pragnień?

Brak wszelkich pragnień to stan zombie a nie szczęście. Są tabletki "głupi Jasio" po którym nam wszystko jedno.

Sen jest rodzajem wyobrażenia, przeżyć wewnętrznych, ale akurat gdy wyśniłam piekło, byłam w takim wieku, że piekło mnie nie zbyt zajmowało. miałam w życiu ciekawsze zajęcia.
A ten sen sprawił powrót do wiary.
Odczułam bowiem totalny brak Miłości, odrzucenie, beznadzieję, smutek, rozpacz, chyba nawet nie jest możliwe słowami wyrazić to uczucie.
W każdym razie było okropnie i ja wtedy pojęłam - jestem w piekle na wieczność - i usłyszałam głos nie jesteś i wszystko możesz zmienić.
Autentycznie od tego snu radykalnie zmieniłam swoje życie.