Coraz częsciej zdarza mi się słyszeć zdanie: "Wierzę w Boga, ale nie wierzę w Kościół". Często Katolicy przyjmują postawę: "Wierzę, ale nie praktykuję".

Jakie jest stanowisko Kościoła wobec takich postaw? To trochę heretyckie...

"Żyję a nie oddycham"
a co z "praktykuje a nie wierzę"?

Są ludzie, którzy praktykują, ale nie wierzą. Z tym, że tutaj sprawa jest jasna: Ci ludzie popełniają świętokradztwo.

Ale jesli nie wierza to dla nich nie jest swietokradztwo, bo nie wierza w swietosc.

Katolik moze (sobie) w Kosciol nie wierzyc. Widac nikt mu nie powiedzial, ze Kosciol to on i jak on siebie latwo rozgrzesza, tak powinien i Kosciolowi slabosci rozrzutnie wybaczac.

I wtedy powinno paść kluczowe pytanie: dlaczego?

Odpowiedź: "Bóg tak, Kościół nie"

Nie potępiam takiej postawy. Każdy ma prawo do wiary w Boga. Nie rozumiem tylko tej rozbieżności pomiędzy nieuznawaniem Kościoła, ale uczestniczeniem w Sakramentach w Kościele. Jeśli ktoś wierzy w Boga, ale uważa, że Kościół jest instytucją zbędną, konsekwentnie powinien zrezygnować z życia w Kościele. To tak przynajmniej według logiki Kościoła Katolickiego: jeśli ktoś uznaje się za Katolika, wierzy we wszystkie prawdy wiary podawane przez KK. Jeśli zaś ktoś wątpi o jednej prawdzie, to nie jest Katolikiem, bo popełnia grzech herezji. Tak przynajmniej rozumię narrację Prawa Kanonicznego. Nie wiem natomiast, czy ma to uzasadnienie w rzeczywistości.

W wyznaniu wiary powtarzamy: "wierzę w jeden święty powszechny i apostolski Kościół". Ale osób, które mówią, że nie wierzą w Kościół, wypadałoby zapytać, co mają na myśli. Bo jeśli nie wierzą w "nadludzkość" księży i biskupów to dobrze robią, ja też w to nie wierzę. Czasem takie sformułowanie może być protestem przeciw klerykalizmowi.

Oceny, czy ktoś popełnia herezję, dokonują kompetentne (i uprawnione!) władze kościelne, po przeprowadzeniu postępowania sądowego. Warto o tym pamiętać i powstrzymać się od osądów.

"Wierzę, ale nie praktykuję" - cóż... Każdy z nas powie o sobie "wierzę, a grzeszę". Nie jest to postawa właściwa. Pytanie jest jednak przede wszystkim o przyczyny. Jeśli jest nią poważne zgorszenie, zamiast sądzić braci warto się zastanowić, co je powoduje. I usunąć zło.

Zła często nie da się usunąć. Czasem można to zło tylko tolerować... niestety.

Co do osądów - masz rację. Z tym, że ja sam zostaję osądzany. Pytam więc o kryteria, według których jestem sądzony...

Czy z faktu, że jesteś przez kogoś osądzany wynika prawo do osądzania innych?

Nie uzurpuję sobie prawa do osądzania innych, a pytam o kryteria oceny.

Pytanie ma sens, gdy zadasz je osobie, która cię osądza.
Skoro nikt nie ma prawa nikogo osądzać to i obiektywnych kryteriów też nie ma.
Kryteria mogą być wyłącznie subiektywne, więc zna je tylko osoba osądzająca.