Coś mi świta- gdzieś mówiono, ze proroctwa mają dwie warstwy- tą dotyczącą najbliższej przyszłości oraz tą dotyczącą dalszej...

Nie jedna. Jezus byl synem Dawida. Dzieki.

Że "podrasowywał", to nie ma najmniejszych wątpliwości, bo po prostu zmyślał i naciągał z rzekomo spełnionymi proroctwami. Radio Erewań. I nie tylko z tym. Ale po czym poznasz, że opisywany w ewangeliach Jezus był Bogiem *), skoro Mateusz go niby dodatkowo podrasowywał? Wykreślisz z tekstu wszystko?
_______
Aż Bogiem, bo Mateuszowi zależy na czymś jednak skromniejszym: na przekonaniu odbiorców, że wypełnił proroctwa i był Mesjaszem.

PS.
"PS" przeczytałem, ok.

Jest to koncepcja delikatnie mówiąc nierozsądna. Oraz nie zmienia ona faktu, że Jezus nie mógł być zapowiadanym Emmanuelem nawet jako druga z kolei osoba, która spełniła to proroctwo. W jego czasach tej zapowiedzi nikt nie mógł spełnić. Asyria wtedy już nie istniała, bo upadła dużo wcześniej, na wielkiego Cthulhu!

Przechodzimy do następnego "spełnionego proroctwa" u Mateusza?

Polecam poczytać kombinacje zwolenników Nostradamusa czy innych jasnowidzów, a może zaczniecie rozumieć jak można dorabiać 'warstwy' i znaczenia co by się zgadzało...

Robaczek - kto szuka ten znajdzie, nasze mózgi są stworzone do dopatrywania się wzorców,korelacji, podobieństw nawet tam gdzie ich nie ma, efekt potwierdzenia też robi swoje, ot proste błędy poznawcze, które dotyczą każdego.

Jezus był synem Dawida - super... nie Boga, nie Józefa a Dawida... może Adama albo Abrahama, co?

Akruk - dokładnie, wystarczy pomyśleć jaki cel przyświecał Mateuszowi, co chciał wykazać.
Oj tam, że Asyrii już nie było, przecież to akurat metafora, jak zawsze jak coś nie pasuje to musi być metafora, której ktoś kto śmie kwestionować PŚ nie może zrozumieć, bo brak mu Ducha Św...

Cosik w tym jest...

Dobra jedźmy dalej...

Nawet tam gdzie ich nie ma ale przede wszystkim tam gdzie sa. I to jest fundament homo sapiens.
Synem Dawida bo tak jest napisane - zupelnie jak w Lokomotywie.

Robaczku - w jakim sensie był synem Dawida? Takim samym jak my Adama i Ewy, czy w takim jak My dziećmi Boga? Albo dziećmi Ziemi ?

Nie, ja dalej nie jadę, bo mi się kwestia Emanuela podoba, Akruk ładnie wykazał, że przepowiednia Izajasza o Emanuelu nijak do Jezusa nie pasuje, a strona apologetyczna jakoś nie dostarczyła kontrargumentu, więc może czas przyznać że coś serio jest ostro naciągane i czas otworzyć umysły na więcej takich naciąganych pseudofaktów, albo wykazać że jednak Asyria istniała gdy nie istniała.

Dobra dobra, zanczijmy od tego ze proroctwo nie musi przedstawiać zdarzeń przyszłych. A samo określenie prorok mówi o osobie mającej kontakt z Bogiem i mówiącą w jego imieniu

Właściwie proroctwem może być cokolwiek, nawet słowa typu "w czwartki jedzcie tylko wiśnie"

Bezpośrednio potem mamy Mt 2, czyli wg obecnego podziału tekstu rozdział, który opisuje narodziny i dzieciństwo Jezusa, zaczynający się od słów "Gdy zaś Jezus narodził się w Betlejem w Judei za panowania króla Heroda, oto Mędrcy ze Wschodu przybyli do Jerozolimy", po których wkrótce następuje: "Zebrał więc wszystkich arcykapłanów i uczonych ludu i wypytywał ich, gdzie ma się narodzić Mesjasz. Ci mu odpowiedzieli: 'W Betlejem judzkim, bo tak napisał Prorok:'" itd. Co prawda tekst wyraźnie wskazuje, że spełniło się proroctwo, i to mesjańskie, ale sam autor nie odnosi się do tego bezpośrednio, nie dodaje własnego komentarza, że stało się, jak powiedziano, jak napisano, czy że się spełniło. Według przyjętych wyżej reguł mamy formalny powód, żeby się tym teraz nie zajmować. Inny, ważniejszy, jest taki, że całość opowieści ma charakter baśniowy, a ponadto jest niezgodna z opowieścią o dzieciństwie w ewangelii Łukasza. Wymagałaby to obszernego omówienia, więc odłóżmy w tym momencie na bok.

Miejscem, gdzie po raz kolejny Mateusz sam mówi o spełnieniu jest fragment:Jaki był kłopot z drugim urywkiem z "Księgi proroka akruka", ten, w którym sprzedawca pietruszki zgodnie z proroctwem oszukał akruka? Przede wszystkim, nie wiemy, czy faktycznie coś takiego się zdarzyło. Tutaj jest tak samo: Mateusz snuje baśniowe opowiadanie, w którym ucieczka do Egiptu służy mu do tego, żeby dzięki niej Jezus, który z jednej strony powinien urodzić się w Betlejem, z drugiej strony strony, przeciwnie, przybył do Ziemi Izraela z Egiptu. Co miałoby być spełnieniem przepowiedni proroctwa. Rzecz jednak w tym, że takiego proroctwa nie ma. Cytowane "słowa proroka" znajdują się rzeczywiście w księdze prorockiej, mianowicie w Księdze Ozeasza, a odnośny fragment brzmi:
Jak widać, wcale nie dotyczy pojedynczej osoby ani w swojej pierwszej części, z której wzięto cytat, nie jest zapowiedzią przyszłych wydarzeń, lecz wręcz przeciwnie - jest opisem tego, co już zaszło. W ogóle nie jest proroctwem. "Synem" wezwanym z Egiptu jest Izrael, który pod wodzą Mojżesza został przez Jahwe wezwany z Egiptu do Ziemi Obiecanej. To zdarzenie samo przypomina Ozeasz powtórnie kawałek dalej, pisząc:Z kolei cały odnośny tekst odnosi się do czasów, kiedy naród wybrany podzielił się na dwa państwa. "Efraim", imię jednego z synów patriarchy Józefa, stanowi przyjęty synonim "plemienia Efraima", a szerzej oznacza grupujące dziesięć plemion izraelskich państwo północne, nazywane także Królestwem Izraela lub po prostu Izraelem, w odróżnieniu od południowego państwa Judy. Ozeasz wypomina Izraelowi, królestwu północnemu, niewdzięczność wobec Boga, który uwolnił go z niewoli egipskiej, "wezwał z Egiptu", potępia bałwochwalstwo, niewierność wobec Jahwe w państwie północnym, przeciwstawiając jej bogobojność Judy (Oz 12,1).

Dla jasności, bo mało kawy rano: Efraim jest uznawany za protoplastę jednego z dwunastu plemion izraelskich, tradycyjnie wywodzonych od synów Jakuba. Faktycznie był synem Józefa, syna Jakuba, adoptowanym przez swojego dziadka.

Nie wiesz czym???......każda przyciągnięta dusza to radość mistrza - nie mylić z Mistrzem - duża wiedza wielu imponuje i przyciąga.


Poczytaj jak o Jezusie Emanuelu objaśnia autorytet biblistyki Anna Świderkówna
https://opoka.org.pl/biblioteka/T/TB/emmanuel1.html
Literalne czytanie Biblii, podobnie jak podręcznika matematyki czy geografii, zaciemnia jedynie przekaz biblijny.


Wedle Biblii prorok to nie wrózbita zapowiadający przyszłe wydarzenia, ale mąż przemawiający w imieniu Boga.
Zadaniem proroka było ustalanie ideologicznych i moralnych zasad postępowania królów i narodu.

Literalne czytanie Biblii tez jest uprawnione:

@Teresse
Czytamy Mateusza według przyjętych zasad, od początku, po kolei, i jesteśmy na razie dopiero przy drugim rzekomym "spełnieniu" starotestamentowych zapowiedzi przyszłych wydarzeń. Oba spełnienia okazują się wymysłami. Jedziemy teraz dalej, do trzeciego, a potem do następnego, czy zatrzymamy się przy tym drugim?

Przerywnik, który może się przydać i teraz, i później.

Dla kogoś, kto nie czytał całości Biblii lub czytał i pozapominał, wszystkie te odniesienia do Izraela, Efraima, Judy, stojące za nimi historyczne wydarzenia, przyczyny i skutki, mogą się wydawać niejasne, trudno uchwytne. Te odniesienia na dodatek co rusz występują w tekstach, na które powołuje się Mateusz (powyżej we fragmencie Izajasza, następnie u Ozeasza). Dlatego jako przerywnik proponuję podręczne streszczenie pozwalające na stosunkowo szybkie zorientowanie się w temacie. (Tekst został przeze mnie napisany na inne potrzeby, więc pewne akcenty mogą się wydawać nieoczekiwane i niepotrzebne).
_____________________________

Według narracji biblijnej naród wybrany, który opuścił Egipt i przez pustkowia półwyspu Synaj wędrował w stronę Kanaanu, Ziemi Obiecanej, składał się z potomków dwunastu synów patriarchy Jakuba, zwanego także Izraelem (Rdz 32,29). Pod wodzą Jozuego Izraelici podbili Kanaan, a dwanaście plemion podzieliło pomiędzy siebie zdobyte ziemie i przyjęło osiadły tryb życia. Przez pierwsze dwa-trzy stulecia, zwane okresem Sędziów, plemiona izraelskie tworzyły luźną konfederację, aż wreszcie w XI wieku powstało zjednoczone państwo Izraela, pod wodzą pierwszego króla, Saula. Przez cały ten czas, od wyjścia z Egiptu do utworzenia królestwa, tożsamość Izraelitów wyraża się albo w kategoriach dwunastu plemion, albo jednego narodu, jaki tworzą.

Kiedy Saul zginął, państwo osłabło. Na południu po władzę sięgnął młody awanturnik Dawid, zostając królem plemienia Judy. Nad resztą kraju władzę objął syn Saula, Iszbaal. Pojawił się podział na "dom Judy" i "dom Saula", "Izrael". Walki pomiędzy nimi trwały dwa lata; Iszbaal zginął, a Dawid został namaszczony na króla wszystkich plemion izraelskich. Podział jednak nie zanikł: podczas swojego panowania Dawid musiał uporać się z wybuchem buntu plemion północnych, sprzeciwiających się dominacji judzkiej. Następcą Dawida został jego syn, Salomon. Wprawdzie za jego panowania nie doszło do otwartych buntów, jednak faworyzowanie Judy i obciążenia podatkowe nałożone na pozostałe plemiona, doprowadziły do tego, że ten trzeci władca Izraela był jednocześnie, jak się okazało, ostatnim królem wspólnego państwa. Kiedy zmarł, jego syn i następca, na zgromadzeniu plemion, które miało go uznać za króla, ostro odmówił zmniejszenia ciężarów podatkowych. Wówczas przedstawiciele plemion północnych odmówili uznania jego władzy. Przy dynastii południowej pozostało tylko plemię Judy i sąsiadujące z nim niewielkie plemię Beniamina. Pozostałe plemiona, "cały Izrael", wybrały własnego króla. W ten sposób około roku 930 p.n.e. doszło do zerwania braterstwa pomiędzy Judą a Izraelem, trwałego rozpadu monarchii na dwa odrębne państwa: północne, czyli Królestwo Izraela ze stolicą w Sychem, a później w Samarii, oraz południowe, czyli Królestwo Judy ze stolicą w Jerozolimie.

Przez kilkadziesiąt lat władcy Judy usiłowali siłą odzyskać władzę nad północnymi plemionami. Później stosunki pomiędzy oba państwami unormowały się i przeważnie były poprawne, zdarzały się nawet okresy przyjaźni i współpracy przeciw wspólnym zagrożeniom.

Nieodwracalnie zmieniły sytuację wydarzenia zapoczątkowane przez akt sprzeciwu Izraela wobec hegemonii Asyrii. W roku 734 p.n.e. sąsiadujące z Asyrią syryjskie państwo Aramu oraz Królestwo Izraela odmówiły dalszego płacenia corocznej daniny i utworzyły koalicję. Przystąpienie do przymierza zaproponowano także Achazowi, władcy Judy. Kiedy Achaz odmówił, sprzymierzeni zaatakowali jego państwo, dążąc do pozbawienia go tronu i osadzenia własnego kandydata, który poparłby ich plany. Koalicja zaatakowała Judę i obległa Jerozolimę.

Król Aramu pobił wojska Judy i uprowadził do Damaszku wielu jeńców. Kolejną klęskę zadał im władca Izraela. W bratobójczej walce według 2 Krn 28,5-8 z rąk izraelskich straciło życie 120.000 wojowników Królestwa Judy, w tym królewski syn, zarządca pałacu oraz druga po królu osoba w państwie, jego namiestnik. Dwieście tysięcy ludności cywilnej pobratymcy z północy wzięli w niewolę i uprowadzili do Samarii. Wojska Izraela doszczętnie splądrowały kraj, a zdobyte łupy wywiozły do swojego kraju. Zachodnie pogranicze atakowali Filistyni, od południa wkroczyli Edomici.

Zdesperowany król Achaz opróżnił pałacowe skarbce, nie wahał się też zagarnąć całości złota i srebra, jakie znalazł w świątyni jerozolimskiej. Zgromadzone skarby przesłał władcy Asyrii, Tiglatpilesarowi III, uznał się za jego wasala i poprosił o pomoc. Potężna armia asyryjska zajęła nadmorskie miasta filistyńskie, po czym najechała Izrael. Tiglatpilesar zburzył zdobyte izraelskie twierdze, spacyfikował pomniejsze miejscowości, dużą część ludności deportował do Asyrii, a zajęte ziemie przyłączył do swego państwa jako kolejne prowincje. Nowy król Izraela pospiesznie poddał się jego władzy, zachowując Samarię i górzyste tereny Efraima. Dziesięć lat później także on się zbuntował, z fatalnym skutkiem. Królestwo Izraela zostało ostatecznie podbite. Tysiące mieszkańców uprowadzono do północnej Mezopotamii, w ich miejsce przesiedlając ludność z Babilonii. Dziesięć plemion Izraela zniknęło z kart historii. Z narodu wybranego pozostały tylko zamieszkujące Królestwo Judy plemiona Judy i Beniamina oraz potomkowie kapłańskiego rodu Lewiego.