Dobra dobra, zanczijmy od tego ze proroctwo nie musi przedstawiać zdarzeń przyszłych. A samo określenie prorok mówi o osobie mającej kontakt z Bogiem i mówiącą w jego imieniu

Właściwie proroctwem może być cokolwiek, nawet słowa typu "w czwartki jedzcie tylko wiśnie"

Literalne czytanie Biblii, podobnie jak podręcznika matematyki czy geografii, zaciemnia jedynie przekaz biblijny.

Wedle Biblii prorok to nie wrózbita zapowiadający przyszłe wydarzenia, ale mąż przemawiający w imieniu Boga.
Zadaniem proroka było ustalanie ideologicznych i moralnych zasad postępowania królów i narodu.

Przerywnik, który może się przydać i teraz, i później.

Dla kogoś, kto nie czytał całości Biblii lub czytał i pozapominał, wszystkie te odniesienia do Izraela, Efraima, Judy, stojące za nimi historyczne wydarzenia, przyczyny i skutki, mogą się wydawać niejasne, trudno uchwytne. Te odniesienia na dodatek co rusz występują w tekstach, na które powołuje się Mateusz (powyżej we fragmencie Izajasza, następnie u Ozeasza). Dlatego jako przerywnik proponuję podręczne streszczenie pozwalające na stosunkowo szybkie zorientowanie się w temacie. (Tekst został przeze mnie napisany na inne potrzeby, więc pewne akcenty mogą się wydawać nieoczekiwane i niepotrzebne).
_____________________________

Według narracji biblijnej naród wybrany, który opuścił Egipt i przez pustkowia półwyspu Synaj wędrował w stronę Kanaanu, Ziemi Obiecanej, składał się z potomków dwunastu synów patriarchy Jakuba, zwanego także Izraelem (Rdz 32,29). Pod wodzą Jozuego Izraelici podbili Kanaan, a dwanaście plemion podzieliło pomiędzy siebie zdobyte ziemie i przyjęło osiadły tryb życia. Przez pierwsze dwa-trzy stulecia, zwane okresem Sędziów, plemiona izraelskie tworzyły luźną konfederację, aż wreszcie w XI wieku powstało zjednoczone państwo Izraela, pod wodzą pierwszego króla, Saula. Przez cały ten czas, od wyjścia z Egiptu do utworzenia królestwa, tożsamość Izraelitów wyraża się albo w kategoriach dwunastu plemion, albo jednego narodu, jaki tworzą.

Kiedy Saul zginął, państwo osłabło. Na południu po władzę sięgnął młody awanturnik Dawid, zostając królem plemienia Judy. Nad resztą kraju władzę objął syn Saula, Iszbaal. Pojawił się podział na "dom Judy" i "dom Saula", "Izrael". Walki pomiędzy nimi trwały dwa lata; Iszbaal zginął, a Dawid został namaszczony na króla wszystkich plemion izraelskich. Podział jednak nie zanikł: podczas swojego panowania Dawid musiał uporać się z wybuchem buntu plemion północnych, sprzeciwiających się dominacji judzkiej. Następcą Dawida został jego syn, Salomon. Wprawdzie za jego panowania nie doszło do otwartych buntów, jednak faworyzowanie Judy i obciążenia podatkowe nałożone na pozostałe plemiona, doprowadziły do tego, że ten trzeci władca Izraela był jednocześnie, jak się okazało, ostatnim królem wspólnego państwa. Kiedy zmarł, jego syn i następca, na zgromadzeniu plemion, które miało go uznać za króla, ostro odmówił zmniejszenia ciężarów podatkowych. Wówczas przedstawiciele plemion północnych odmówili uznania jego władzy. Przy dynastii południowej pozostało tylko plemię Judy i sąsiadujące z nim niewielkie plemię Beniamina. Pozostałe plemiona, "cały Izrael", wybrały własnego króla. W ten sposób około roku 930 p.n.e. doszło do zerwania braterstwa pomiędzy Judą a Izraelem, trwałego rozpadu monarchii na dwa odrębne państwa: północne, czyli Królestwo Izraela ze stolicą w Sychem, a później w Samarii, oraz południowe, czyli Królestwo Judy ze stolicą w Jerozolimie.

Przez kilkadziesiąt lat władcy Judy usiłowali siłą odzyskać władzę nad północnymi plemionami. Później stosunki pomiędzy oba państwami unormowały się i przeważnie były poprawne, zdarzały się nawet okresy przyjaźni i współpracy przeciw wspólnym zagrożeniom.

Nieodwracalnie zmieniły sytuację wydarzenia zapoczątkowane przez akt sprzeciwu Izraela wobec hegemonii Asyrii. W roku 734 p.n.e. sąsiadujące z Asyrią syryjskie państwo Aramu oraz Królestwo Izraela odmówiły dalszego płacenia corocznej daniny i utworzyły koalicję. Przystąpienie do przymierza zaproponowano także Achazowi, władcy Judy. Kiedy Achaz odmówił, sprzymierzeni zaatakowali jego państwo, dążąc do pozbawienia go tronu i osadzenia własnego kandydata, który poparłby ich plany. Koalicja zaatakowała Judę i obległa Jerozolimę.

Król Aramu pobił wojska Judy i uprowadził do Damaszku wielu jeńców. Kolejną klęskę zadał im władca Izraela. W bratobójczej walce według 2 Krn 28,5-8 z rąk izraelskich straciło życie 120.000 wojowników Królestwa Judy, w tym królewski syn, zarządca pałacu oraz druga po królu osoba w państwie, jego namiestnik. Dwieście tysięcy ludności cywilnej pobratymcy z północy wzięli w niewolę i uprowadzili do Samarii. Wojska Izraela doszczętnie splądrowały kraj, a zdobyte łupy wywiozły do swojego kraju. Zachodnie pogranicze atakowali Filistyni, od południa wkroczyli Edomici.

Zdesperowany król Achaz opróżnił pałacowe skarbce, nie wahał się też zagarnąć całości złota i srebra, jakie znalazł w świątyni jerozolimskiej. Zgromadzone skarby przesłał władcy Asyrii, Tiglatpilesarowi III, uznał się za jego wasala i poprosił o pomoc. Potężna armia asyryjska zajęła nadmorskie miasta filistyńskie, po czym najechała Izrael. Tiglatpilesar zburzył zdobyte izraelskie twierdze, spacyfikował pomniejsze miejscowości, dużą część ludności deportował do Asyrii, a zajęte ziemie przyłączył do swego państwa jako kolejne prowincje. Nowy król Izraela pospiesznie poddał się jego władzy, zachowując Samarię i górzyste tereny Efraima. Dziesięć lat później także on się zbuntował, z fatalnym skutkiem. Królestwo Izraela zostało ostatecznie podbite. Tysiące mieszkańców uprowadzono do północnej Mezopotamii, w ich miejsce przesiedlając ludność z Babilonii. Dziesięć plemion Izraela zniknęło z kart historii. Z narodu wybranego pozostały tylko zamieszkujące Królestwo Judy plemiona Judy i Beniamina oraz potomkowie kapłańskiego rodu Lewiego.

Wedle Biblii prorok to nie wrózbita zapowiadający przyszłe wydarzenia, ale mąż przemawiający w imieniu Boga.
Zadaniem proroka było ustalanie ideologicznych i moralnych zasad postępowania królów i narodu.

To powiedz to tym którzy udowadniają że proroctwa się spełniły, czyli nie były to zasady moralne a właśnie przepowiednie dotyczące przyszłości.

Dawaj dalej Akruk, będzie ciekawie, chcę zobaczyć te 'ideologiczne i moralne zasady postępowania' w rozumieniu Mateusza.
Super streszczenie , bardzo się przyda w ramach powiedzmy odświeżenia wiedzy o tamtych czasach i wydarzeniach. Ciekawe do jakiego sformułowania ktoś się doczepi ?

Alus - na portalu Racjonalista jak i wszędzie indziej są rzeczy wartościowe i takie że aż odrzuca, ale uważam że każdy punkt widzenia zasługuje na to aby się z nim bez uprzedzeń zapoznać, choć wiem że to trudne, bo założenia po prostu mamy i odcięcie się całkowite od nich jest prawie nie wykonalne.

Zwróć też uwagę że wielu ateistów zostało ateistami właśnie przez to że widzą nieścisłości, że są zbywani tekstami że ich myślenie jest błędne tylko dlatego że nie pokrywa się z doktryną, większość dobrze zna Biblię, większość zachęca do uważnej lektury. Nie wiem dlaczego z góry gdy ateista wypowiada się o Biblii pada że jej nie może rozumieć, często rozumie ją inaczej, to fakt, ale czy gorzej to kwestia dyskusyjna.

Osobiście uważam czepianie za coś dobrego, zmuszającego często do głębszego przemyślenia pewnych kwestii - gdyby nie chęć aby się ktoś doczepił, wręcz oczekiwanie tego, dyskusje nie miałyby sensu, bo tylko byśmy sobie potakiwali... Czepianie się słówek, czy inne gierki to inna strona medalu, ale też mają swoją wartość, takie osoby wymuszają bardziej precyzyjne formułowanie myśli, zwracają uwagę na to że nasz sposób definiowania i rozumienia czegoś wcale nie jest uniwersalny.

Alus - serio mam do tego wracać? Agnosiewicz, jak to on czepia się detali, które łatwo wyjaśnić zamiast skupić się na prawdziwym problemie czyli co dosłownie a co jako metafora.
Serio uważam że wszelkie dyskusje i czepiania się mają sens, gdyż wymuszają zapoznawanie się z tematem z różnymi poglądami. Osobiście Jana L. bardzo cenię jak każdego dojrzałego teistę i wiem że tak naprawdę problem nie leży na linii teiści- ateiści, ale na linii teizm naiwny/ateizm naiwny, bo teista dojrzały z dojrzałym ateistą po prostu miło sobie dyskutują wzbogacając wiedzę.
Obalenie całej Biblii nijak nie udowodni nieistnienia Boga, bo nieistnienia bytu nieokreślonego w czasie i przestrzeni nie da się udowodnić, tak samo jak nie obalisz solipsyzmu, mimo że intuicyjnie wydaje się to banalne. Materializmu też się udowodnić nie da. Zawsze dojdzie się do kwestii założeń podstawowych, kwestii pewności, szeroko pojętej ontologii i epistemologii...

Ale wróćmy do tej Ewangelii Marka i 'spełnionych' proroctw, bo sprawa serio jest ciekawa, szczególnie pod kontem Twojego rozumienia znaczenia słowa rorok.

Gdy ktoś wskazuje na inne rozumienie danej frazy, wersu, przez biblistów studiujących Biblię przez lata, od "rozumienia" ateisty, to się "czepia".

R[*]obaczku - w jakim sensie był synem Dawida? ................. Akruk ładnie wykazał, że przepowiednia Izajasza o Emanuelu nijak do Jezusa nie pasuje,

Więcej "tłumaczeń" bez czepiania znajdziesz na portalu "Racjonalista", gdzie niejaki Agnosiewicz "opracował" na swój sposób całą Biblię i z którego to opracowania akruk czerpie pełnymi garściami, wrzucając całe teksty.

Problem polega na tym, że są też ateiści bibliści...bibliści nie-katolicy itp...

Wyjaśnienie Świderkówny co do Emmanuela mnie nie przekonuje...

Argument o dwuwarstwowości proroctw podawałam wcześniej - to akurat mogę kupić...

Więcej "tłumaczeń" bez czepiania znajdziesz na portalu "Racjonalista", gdzie niejaki Agnosiewicz "opracował" na swój sposób całą Biblię i z którego to opracowania akruk czerpie pełnymi garściami, wrzucając całe teksty.

Alus, może więc tym bardziej warto się rozprawić z w kółko przytaczanym argumentem mającym przekonać do prawdziwości Biblii że tyle to proroctw się spełniło.