W medycynie, jak i w prawie, szuka się potwierdzenia choroby i przestępstwa, a nie potwierdzenia choroby lub braku przestępstwa. Należałoby więc zadać przeciwne pytanie: jakie badania dowiodły to, że homoseksualizm jest chorobą?

Kolejną sprawą jest to, że mamy oficjalną, prawnie uznaną klasyfikację chorób, w której nie ma homoseksualizmu. Jeśli ktoś podważą tę klasyfikację, tym bardziej wypada zadać przeciwne pytanie do tych, które padły: jakie badania stwierdziły, że homoseksualizm jest zboczeniem?

Coś Ci się mocno pomyliło. Żeby w ogóle rozważać temat homoseksualizmu jako choroby, należałoby przedstawić naukowe przesłanki, że może nią być. Skoro takich brak, a zaliczenie homoseksualizmu w poczet chorób miało podstawy jedynie ideologiczne, temat jest zamknięty i wyjaśniony do czasu, aż komuś uda się przedstawić jakiekolwiek naukowe dowody przemawiające za tezą, że homoseksualizm ma charakter zaburzenia.

Ciekawe, że homoseksualizm był chorobą rzekomo wyłącznie z powodów ideologicznych, a pedofilia nie.

Skoro zaś homoseksualizm nie jest żadną choroba, tylko jedną z "orientacji" to pedofilia (zoofilia, nekrofilia, etc) również.

Nasuwa się w związku z tym pytanie o to, jakie są naukowe dowody na to, że pedofilia to choroba, skoro tylko może a nie musi prowadzić do czynów pedofilskich. No bo stwierdzenie,że większość uważa czyn pedofilski za naganny to chyba za mało.
A jakie są naukowe dowody na to, że niechęć do własnego homoseksualizmu to zaburzenie?

Taka sytuacja spełnia po prostu wpisuje się w definicję choroby, ponieważ u jednostki w oczywisty sposób występuje objaw niepożądany - i jest tak niezależnie od tego, czy uznamy za niego samą niezgodną z autowyobrażeniem orientację, czy stan dyskomfortu związany z rozbieżnością wyobrażenia o sobie i stanu faktycznego.




Jeśli chodzi moje zdanie, to uważam za całkiem możliwe, że faktycznie spychamy pewną grupę nieakceptowalnych społecznie skłonności w obszar "choroby" po prostu z braku lepszej kategoryzacji. Z drugiej strony wydaje się, że skłonności pedofilskie mają z reguły charakter na tyle obsesyjny, że samo to może uzasadniać zaliczenie ich w poczet zaburzeń.

Niezależnie od tego, kategoryzowanie skłonności seksualnych niemożliwych do zaakceptowania społecznego w ramach "zaburzeń" ma po prostu sens praktyczny, ponieważ kierując problem w obszar medycyny umożliwia poddawanie mających je osób oddziaływaniom innym niż tylko karanie, co jest korzystne zarówno dla społeczeństwa, jak i tych osób. Jeżeli będziemy potrafili zmienić pedofila w nie-pedofila, będzie to rzeczą pożyteczną niezależnie od tego, na ile słusznie nazwiemy tę procedurę "leczeniem".

Pedofilia, zoofilia i inne, nie są orientacją, ale są to zaburzenia preferencji. Preferencje seksualne są czymś innym od orientacji seksualnych (homoseksualizm, heteroseksualizm, biseksualizm).

Tak czy owak terapeuta ma praktycznie tylko jeden kierunek działania, czyli przedstawienie homoseksualizmu w jak najlepszym świetle, tak by pacjent go zaakceptował, no bo próba zmiany orientacji nie ma podstaw z racji tego, że homoseksualizm został skreślony z listy zaburzeń.
Tak więc wszystko zmierza w kierunku ochrony, jeśli nie promowania homoseksualizmu.

Skoro homoseksualizmu nie można nabyć od tak, nie można go promować. Nie można "sprzedać" komuś homoseksualizmu.

Dziwny pogląd. Terapeuta powinien starać się określić model pomocy najlepszy dla pacjenta, gwarantujący największe prawdopodobieństwo powodzenia - kierując się rzetelną wiedzą i dobrem pacjenta, a nie ideologią. Gdyby realna i gwarantująca większe szanse powodzenie była modyfikacja orientacji, powinien działać w tym kierunku, ponieważ rozwiązałoby to problem, którym nie jest orientacja, ale odczuwany przez pacjenta dyskomfort. Jednakże: tylko w tym wypadku.

Dziwnym poglądem jest raczej to, że dobre samopoczucie pacjenta uważa się za jego dobro, do którego za wszelką cenę należy dążyć.Przy takim podejściu można pacjentowi nagadać totalnych bzdur, byleby tylko poczuł sie lepiej.Jeśli jednak po pewnym czasie znów poczuje się gorzej, a powiedzenie prawdy mogłoby spowodować, że poczuje się jeszcze gorzej, to lepiej znów zastosować jakieś kłamstwo. Niestety, na dłuższą metę jedynie pogorszy to sytuację.

Można promować i to właśnie usiłują robić środowiska LGBT starając się ocieplać odbiór swojej orientacji w społeczeństwie.

To nie jest promocja homoseksualizmu, tylko ludzkiego traktowania ludzi. Naprawiają to, co zniszczyła promowana m.in. przez chrześcijaństwo pogarda dla bliźniego.

Za oczernianie chrześcijan zostaje przyznane ostrzeżenie. MH

Chrześcijaństwo nie promuje pogardzania bliźnim. To o czym mówisz, dzieje się niezależnie od wyznania i jest wynikiem indywidualnego podejścia każdego człowieka i niejednokrotnie to nachalne propagowanie homoseksualizmu do tego prowadzi, że wielu ludzi reaguje na to alergicznie.
Przytocz dowody, że to chrześcijaństwo promuje pogardę bliźniego albo przeproś, bo to co teraz robisz to szkalowanie Kościoła.

Nazywanie czyjejś miłości i sposobu jej wyrażania "obrzydliwością" jest pogardą. Promowanie jako Słowa Bożego książki, która oczernia i wprost podżega do zabijania osób kochających w taki sposób, jest wyrazem pogardy.


Taki sposób wyrażania swojego stosunku wobec religii gospodarzy jest nie na miejscu. Przyznane ostrzeżenie dotyczy również tego postu. MH.

Proszę o dokładne cytaty a nie mówienie o swoich wrażeniach z przeczytanego tekstu.