Niczym.


Wszystko.

Czyli zakładasz, że abym trafiła do Nicości musi zniknąć nie tylko moje subiektywne dowiadczanie, ale i cała rzeczywistość? Trzeba by unicestwić także czas, przestrzeń i wszystko to co być może istnieje poza czasoprzestrzenią?

Zakładasz, że nicość i nic to to samo? Skąd zatem dwa pojęcia? Czy to na pewno synonimy?

Problem z niczym jest taki, że doskonałego niczego po prostu nie ma...

Nie, nie trzeba unicestwiać, żadnych galaktyk, przestrzeni, czasoprzestrzeni, niczego. Zakładam, że gdy znika subiektywne doświadczanie, gdy znika świadomość, to znika cały świat, wszystko co istnieje. Tylko w taki sposób wyobrażam sobie nicość.

Czyli Nicość to brak subiektywnej świadomości, no nie?

No tak.

To teraz pytanie pułapka: czy aby zjednoczyć się z Bogiem można zachować swoją subiektywną świadomość?
Czy czasem nie powinna ona połączyć się z boską obiektywną świadomością?

Nie wiadomo

To nadal nie jest nicość, to tylko brak Twojego osobistego odczuwania. Kiedy zamkniesz oczy i śpisz to świat wokół nadal istnieje, kiedy słońce zachodzi poza horyzont, to ono nadal istnieje jako gwiazda we wszechświecie. To nadal nie jest pojęcie nicości.



Przecież każdy człowiek jest indywidualnością i tą swoją indywidualność jako osoba zachowa, wierzymy że świadomość nie znika po śmierci, ale jakby przechodzi na inny poziom odczuwania / poznania, szczególnie poprzez bezpośrednie doświadczenie Boga, osobowej Prawdy. A także poprzez istnienie poza czasoprzestrzenią jak również poza doświadczeniem swojej fizyczności.

Jeśli łączy się świadomość tylko z mózgiem, to ustanie pracy mózgu oznaczałoby także unicestwienie świadomości, jednak świadomość należy bardziej do duszy, do duchowej przestrzeni w człowieku.

Jezus do dobrego łotra powiedział dziś ze Mną BĘDZIESZ w niebie - czyli nie zniknie świadomość zbawionego, będzie łotr z pełną świadomością, pamięcią swego życia doczesnego.

I jak ten łotr za życia kogoś zamordował, to będąc w Niebie będzie o tym pamiętał, jak również osoba którą zamordował, również trafiła do Nieba, i tak samo będzie pamiętać kto ją zamordował, i będą oboje(z pełną świadomością)szczęśliwie sobie żyć w nieskończoność?

Skąd ta pewność?

Przy czym miłość nie szuka swego, bo nad pamięć o doznanej krzywdzie, dominuje przebaczenie i miłosierdzie.
Wspaniale to ujął W. Young w książce "Chata" - polecam.

Chyba żartujesz. Jeśli Ty śpisz a osoba siedząca obok Ciebie nie śpi, to sądzisz że świat przestał dla niej istnieć, zapadła w nicość bo Ty zasnąłeś?

Equuleuss, gdy jestem pogrążony w głębokim śnie, to nie dość, że nie mam świadomości o istnieniu jakichkolwiek osób obok mnie, to nawet nie mam świadomości o swoim istnieniu. Dopiero gdy się budzę, to wszystko pojawia się na nowo, ale przecież może być i tak, że ten cały świat istnieje tylko w mojej głowie? Skąd mam mieć pewność, że tak nie jest? Ty masz?

Solipsyzmu nie da się wykluczyć, bo nie da się udowodnić istnienia obiektywnej rzeczywistości. Po prostu zakładamy, że istnieje niezależna od naszego doświadczania rzeczywistość i inne istoty, bo mamy empatie i teorie umysłu oraz niektórzy jako dowód dają brak opcji łamania praw przyrody, jakby we śnie zawsze mieli nad wszystkim kontrole

Nie da się wykluczyć, że z tego życia można się obudzić, bo to kolejna warstwa snu. Nie da się wykluczyć hipotezy symulacji.
Tak samo nie można być pewnym, że jesteśmy indywidualnymi bytami, a nie jednym, który doświadcza z indywidualnych perspektyw. To tylko wpływ naszej zachodniej, zindywidualizowanej kultury.
Myślimy o sobie jako kimś oddzielnym choć fakty temu przeczą, bo granice są umowne, a wzajemne zależności ogromne.