Powiadasz "uczy się w kolejnych związkach" - a co z opuszczonymi, zdradzanymi partnerami, porzuconymi w trakcie "nauki" - ich dobro i zdrowie nie mają znaczenia?

Wiesz Alus, wystarczy nie przysięgać ani nie obiecywać pochopnie związku do końca życia. Serio, można być uczciwym i świadomym tego, że dany związek najprawdopodobniej nie jest tym do końca życia.

Ja osobiście sporo się nauczyłam, szczególnie o sobie w licznych wcześniejszych związkach i po kilku kiepskich rozstaniach udawało się rozejść w pokoju życząc sobie szczęścia w kolejnych związkach. Rozstanie też jest sztuką i nie musi wiązać się z krzywdą.

Masz rację, że problemem jest uczucie skrzywdzenia i warto poszukać jego przyczyn i dobrze wykorzystać tego typu lekcje. Nie chodzi o obwinianie siebie lub partnera, ale o dojście do przyczyn, zrozumienie ich oraz wykorzystanie tej wiedzy w przyszłości. Jasne, że ideałem byłoby uczyć się tego na błędach innych, ale na większość to niestety nie działa i potrzebują doświadczyć tego na własnej skórze, tak samo z seksem...
Ale jak poznać swoje potrzeby i swoje ciało gdy ktoś uznał masturbację za coś złego?

Tyle tylko, że żadne obiecywanki mają zerowy wpływ na uczucia drugiej osoby. I świadomość tego winien obligatoryjnie posiadać każdy eksperymentujący.
Jedna osoba potrafi wyjść z traumy odrzucenia wedle zasady co cię nie zabije, to cię wzmocni, inni płacą za zawiedzione zaufanie, za odrzuconą miłość, przez lata, a czasem całe życie. Płacą chorobami, płacą zanikiem zaufania do drugiego człowieka powodującym niemożność stworzenia związku/małżeństwa z nikim innym.

Tylko czym innym jak nie obietnicą, bo tym jest przysięga jest małżeństwo? Każdy związek opiera się na zaufaniu i takich lub innych obietnicach. Jedni obiecują sobie coś w kościele, inni w urzędzie a inni całkiem prywatnie. Każdą z tych obietnic można złamać, zaufanie zawieść. Po co przysięgać coś w co się po prostu nie wierzy? To dopiero oszustwo, prawda?

Małżeństwo akurat nie polega na obietnicach, tylko na przymierzu polegającym na oddaniu i przyjęciu siebie nawzajem takim, jakim się jest i utworzeniu jednego ciała. To jak skok do wody. Jeśli już skończysz, to nie możesz tego cofnąć lub unieważnić. A dawanie obietnic świadczy o braku zrozumienia ludzkiej natury.

Tak, tak. Sakramentalne małżeństwa omijają zdrady, rozwody, kryzysy i inne poważne problemy, no i nigdy nie dochodzi do przemocy...

Gdy skoczę do wody to mogę z niej wyjść, a wręcz na pewno to zrobę. Poszukaj lepszej analogii.

Aha, czyli te przysięgi podczas ślubu to niezrozumienie ludzkiej natury, czy przysięgi nie uważasz za formę obietnicy?

Każdy kto łamie przysięgę czy ślubowanie, nie zasługuje na zaufanie, tak było zawsze, to, że akurat współcześnie dominuje zasada "róbta co chceta" niczego nie zmienia.
Świadczy jedynie o marnej kondycji moralnej ludzi, bo jak pisze św Paweł: wszystko mi wolno, ale nie wszystko przynosi korzyść. .

Sakrament to tylko potencjał Bożej łaski, z którego należy korzystać.

Napisałem, że nie da się cofnąć skoku, tak samo jak nie da się cofnąć narodzin, czy śmierci.

Uważam, że roztropnie jest nie przysięgać i nie składać obietnic w oparciu o uczucia lub poleganie na sobie.

Sądzisz, że poleganie na Bogu, znaczy się na swoim obrazie Boga jest roztropniejsze w przypadku decyzji o stałym związku? I tak partnera wybiera się za pomocą mechanizmów biologicznych, umysłowych i społecznych...

Narodziny można cofnąć śmiercią.

Sądzisz, że związki oparte o ufność Bogu są bardziej stabilne i szczęśliwe od tych opartych na wiedzy o sobie i świecie?

Zarówno wiedza, jak i ludzkie chęci i możliwości nie dają żadnej gwarancji szczęścia. Za to ufność i posłuszeństwo Bogu obojga współmałżonków jest gwarancją stabilności i szczęścia.

Ile znasz takich związków i czy czasem rola samoświadomości, empatii, zrozumienia i umiejętności interpersonalnych nie jest kluczowa?

Gdyby było tak jak mówisz, to psychodzy powinni tworzyć najtrwalsze i najszczęśliwsze związki, a pedagodzy powinni najlepiej radzić sobie z wychowaniem własnych dzieci. Z tego co obserwuję, tak nie jest.

Posiadanie wiedzy nie oznacza posiadania umiejętności praktycznych. Studia niestety opierają się na teorii nie na praktyce. Teolog też nie jest na automacie mistykiem ani świętym, prawda?

Empatia autentyczna skutkuje tym, że nie eksperymentuje się tworząc kolejne związki, ze świadomą perspektywą, że dany związek nie jest do końca życia.
Jeśli ktoś z góry nie dostrzega w sobie zdolności do miłości i wierności, ma inne rodzaje rozrywki, bez niszczenia żony/partnerki czy męża/partnera.
I odnosi się ta zasada tak do wierzących, jak i ateistów/agnostyków.

Aha, czyli pierwszy szczeniacki związek ma być tym do końca życia? Albo zabrońmy dzieciom i młodzieży chodzenia ze sobą w ramach właśnie treningu pewnych umiejętności? Czyli dopóki nie jesteś gotowy na stały związek, żadnych głębszych relacji? A co z przyjaźnią? Z tego też może wyjść związek? Przyjaciel może się zakochać. Dla bezpieczeństwa aby nikogo nie zranić polecam zero relacji.
Serio uważasz, że jest tylko związek do końca życia albo niszczenie drugiej osoby?
Czyli jakim cudem można mieć dobre relacje ze swoimi ex? Czy może Twoim zdaniem nie można.