Po prostu - Jezus nie jest buddystą.

Jezus przyniósł nową naukę na ziemię. Duch Święty również naucza określonych prawd. J 14:26: "Lecz Pocieszyciel, Duch Święty, którego Ojciec pośle w imieniu moim, nauczy was wszystkiego i przypomni wam wszystko, co wam powiedziałem."

Hmm, po buddyjsku jak piszesz na pewno nie medytował? To może zdradzisz jakiego rodzaju medytacje przypisujesz Jezusowi?
PS
Czytając Cię w wątku Medytacja, odnoszę wrażenie, że trafiłeś tu przypadkowo i nie wiesz jak z naleźć drogę powrotną. Nie odpowiedziałeś na żadne z zadanych pytań, miotasz się, mam wrażenie, że nigdy nie medytowałeś i nie wiesz co to jest medytacja. Jeśli się mylę wykaż to.

Medytacja wschodnia = przeprogramowanie umysłu w celu uzyskania uczucia rzekomego oświecenia.

Dotąd doczytałem. Dalszą część wypowiedzi sobie darowałem. Spuśćmy na nią zasłonę milczenia.

A skąd wiesz, czy nauczanie księży i wdrukowywanie emocjonalne dzieciom i dorosłym informacji o Bogu i kochającym Jezusie nie jest przeprogramowaniem umysłu?

Pomysłowe stwierdzenie.

Tylko że medytacja to z reguły właśnie odpuszczenie programów, czyli od-programowanie.
Inna rzecz że istnieje mnóstwo różnych praktyk, które ludzie wrzucają do jednego worka z napisem "medytacja".

W samym buddyzmie są różne rodzaje medytacji.
Generalnie podstawową medytacją jest zaprzestanie kierowania się impulsywnymi programami, którymi sami nie wiemy dlaczego się kierujemy (z powodu lęku). Jeśli przestajemy się kierować tymi programami, to się od-programowujemy.

Wracamy do naszego naturalnego stanu. Ale z jedną różnicą - wracamy niczym dzieci marnotrawne, mądrzejsze dzięki tej podróży w świat uwarunkowań i z powrotem.

Istnieje taka zakazana technika kontroli umysłów, polegająca na naprzemiennym wywoływaniu u kogoś pozytywnych i negatywnych emocji (niebo i piekło, miłość i potępienie). Każdy sam więc może sobie odpowiedzieć na to pytanie.

Medytacja istnieje we wszystkich kulturach. Najstarsze znane przykłady jakie znam z terenów Europy są z tekstów greckich i rzymskich. W Europie jej rozwój został przyhamowany przez chrystianizację, część praktyk była zwalczana jako ideologicznie sprzeczna z Jedyną Słuszną Doktryną™, część zaadoptowana w chrześcijaństwie. Sama medytacja to multum różnych technik mających różne cele.

Medytacja utrudnia przyleganie do koncepcji i dogmatów, dlatego jest szkodliwa dla tradycyjnej religijności.

Dokładnie- aby medytować wystarczy mieć umysł, nie potrzeba świątyń, kapłanów, rytuałów, doktryn ani świętych ksiąg. Jeśli dla kogoś to co proste jest zbyt trudne to potrzebuje komplikacji i już 'niezbędne' są najróżniejsze rzeczy. Medytacja w mega uproszczeniu to obserwacja, nic więcej, nie aktywne programowanie czy odprogramowywanie umysłu, po prostu obserwacja która jak w eksperymencie z dwoma szczelinami wpływa na wynik doświadczenia, ale dzieje się to samoistnie.

Medytacja ani nie utrudnia ani nie ułatwia przylegania do koncepcji i dogmatów. To nie jest zadanie medytacji.
Ona może sprawić, ze nasze postrzeganie duchowej rzeczywistości będzie inne, bardziej poszerzone.
Oczywiście, z różnych źródeł chrześcijańskich jak i niechrześcijańskich możemy się dowiedzieć, ze pogłębione życie duchowe poprzez medytację a przez to trochę inne spojrzenie na to co głosił religijny mainstream skutkowało nieraz niezrozumieniem czy potępieniem.


Zakładasz, ze niektórzy nie mają umysłu?



Oczywiście nie potrzeba, jeśli np. za przedmiot medytacji weźmiesz sobie wschód słońca, jeśli praktykujesz uważność, świadomość Twojego ciała, jakąś "prostą" medytację.

Jednak, żeby iść naprzód, rozwijać się duchowo, pogłębiać swoje doświadczenie medytacyjne to trzeba mieć jakiegoś przewodnika, mistrza, guru, jak zwał tak zwał, który sprowadzi Cię na ziemię kiedy będzie Ci "bić na dekiel".

Coraz więcej ludzi medytuje i to jest fajna sprawa. Tylko nieraz ktoś cos tam przeczyta z wikipedii o medytacji, kupi książkę typu "medytacja w 5 minut" i w krótkim czasie może przyjść "kuku na muniu".
Jest wielu zwolenników medytacji łatwej i przyjemnej, którzy myślą, ze jak zapalą jakieś zioło to będą super duchowi i przeżyją doświadczenie mistyczne.

Można spotkać wielu mitomanów, którzy uważają , ze wystarczy usiąść parę minut ze skrzyżowanymi nogami i :"tadam, medytuję, zobaczyłem Buddę na własne oczy lub Matkę Boską w żarówce".

W wielu religiach kładzie się silny nacisk na duchowe kierownictwo, inaczej można zejść na manowce i zbyt szybko uwierzyć we własną doskonałość, zostać religijnym patusem lub w skrajnych przypadkach wylądować w psychiatryku.

Czyż medytacją nie można nazwać myśli, które przepływają w nas jak chmury, intonując drgnieniem serca, subtelnym westchnieniem szczegół, przy którym zamyślimy się odrobinę głębiej, dłużej?

Czy można medytować przy lepieniu wigilijnych pierogów, czy tylko w określonej pozycji, miejscu, czasie?

Weź w rękę mąkę, poczuj jej strukturę, zastanów się co było potrzebne by ona powstała, pomyśl o wietrze, który smagał kłosy zboża, o słońcu w którym się wygrzewały, o deszczu który je zraszał, o glebie, z czego powstała, co musiało obumrzeć by mogła dać życie ziarnu, które rolnik umieścił w niej, o rolniku, jego rodzinie, przodkach którzy przyczynili się również do tego, że lepisz z tej mąki pierogi, zadaj sobie pytanie czy jesteś w stanie wymienić coś, co nie było potrzebne by powstała ta mąka… , pomedytuj nad deską stolnicy, jaką drogę przebyła, nim znalazła się na Twym stole…, o wodzie którą łączysz z mąką…, o osobie która nauczyła Cię robienia tych pierogów… Pozycja, miejsce i czas nie ma znaczenia, możesz być pochylona nad stolnicą, możesz siedzieć przy stole, możesz to robić rano jak domownicy jeszcze śpią, lub wyszli do swych zajęć.

Może i nie zadanie, ale efekt uboczny

No i własnie o takim niebezpieczeństwie duchowym mówię. Katolik powinien z całego serca swego, z całych sil swoich i z całej duszy swojej lgnąć do posłuszeństwa wobec dogmatów, które Kościół Święty podaje do wierzenia. Jeśli ktoś znajduje odprężenie w medytacji, to coraz trudniej się zmotywować do takiego kurczowego trzymania się koncepcji i hierarchii. Pociąga to zatem za sobą niebezpieczeństwo oddalania się od jedynej słusznej i prawdziwej wiary.

Pisząc o rozszerzonym postrzeganiu duchowej rzeczywistości nie miałem na myśli jakiegoś niebezpieczeństwa. Miałem na uwadze pozytywny aspekt tego postrzegania.

Człowiek, który wiele medytuje, wchodzi w siebie, odkrywa nadprzyrodzoną rzeczywistość.
Kiedy idzie dalej w kontemplację gdzie już słowa, myśli, rozważania schodzą na dalszy plan a jest tylko trwanie w obecności Boga, doświadczenie Boga to dla niego dogmat może być drogowskazem ale nie celem.
Dogmat jest to zdefiniowana prawda wiary, zdefiniowana ludzkim językiem a wiec ograniczona pewnymi ramkami i czy chcemy czy nie chcemy, każdy dogmat, jakaś prawda teologiczna o rożnej kwalifikacji będzie z konieczności czymś zamkniętym bo nie da sie wyrazić do końca, zamknąć w słowach cos, co jest niewyrażalne.



Katolik powinien przede wszystkim "z całego serca swego, z całych sil swoich i z całej duszy swojej" kochać Boga.



Celem medytacji nie jest odprężenie. Odprężenie może być jednym z owoców medytacji. Medytacja może spełniać pewną terapeutyczną rolę ale nie to jest najważniejsze.
Żeby być dobrze zrozumianym nie mam tu na myśli żadnych technik relaksacyjno-medytacyjnych.
Chodzi mi o klasyczną chrześcijańską medytację.