Benedykt XVI w swojej katechezie wyjaśniał:
Tradycja katolicka od samego początku odrzucała fideizm – to znaczy chęć wierzenia wbrew rozumowi. Credo quia absurdum (wierzę, bo jest to absurdalne) nie jest stwierdzeniem wyrażającym wiarę katolicką. Doprawdy Bóg nie jest absurdalny, jest natomiast tajemnicą. Z kolei tajemnica nie jest irracjonalna, lecz pełna jest sensu, znaczenia i prawdy. Jeżeli rozum spoglądając na tajemnicę nic nie widzi, to dzieje się tak nie dlatego, jakoby w tajemnicy nie było światła, lecz ponieważ jest jego zbyt wiele. Podobnie, kiedy ludzkie oczy są skierowane wprost ku słońcu, widzą jedynie ciemność, ale któż powie, że słońce nie jest jasne? Wręcz jest źródłem światła. Wiara pozwala na oglądanie Bożego „słońca”, gdyż jest ona przyjęciem Jego objawienia w dziejach, i że tak powiem, naprawdę otrzymuje całą jasność z tajemnicy Boga, uznając wielki cud: Bóg przybliżył się do człowieka, pozwolił się jemu poznać, dostosowując się do ograniczenia ludzkiego rozumu wynikającego z jego stworzoności (por. Sobór Watykański II, Konstytucja dogmatyczna. Dei verbum, 13). Równocześnie Bóg swoją łaską oświeca rozum, otwiera mu nowe niezmierzone i nieskończone horyzonty. Z tego względu wiara jest bodźcem do poszukiwania zawsze, nieustannie, do niepokoju w niewyczerpanym odkrywaniu prawdy i rzeczywistości.

Wiara wyraża się w darze z siebie dla innych, w braterstwie czyniącym nas solidarnymi, zdolnymi do miłości, przezwyciężając samotność, która sprawia, że jesteśmy smutni. To poznanie Boga przez wiarę nie jest więc tylko poznaniem intelektualnym, ale także egzystencjalnym. Jest poznaniem Boga-Miłości, dzięki Jego miłości. Miłość Boga pozwala widzieć, otwiera oczy, pozwala poznać całą rzeczywistość, poza ciasnymi perspektywami indywidualizmu i subiektywizmu dezorientującymi sumienia. Poznanie Boga jest więc doświadczeniem wiary i domaga się równocześnie podjęcia drogi intelektualnej i moralnej: głęboko poruszeni obecnością w nas Ducha Jezusa, możemy przezwyciężyć perspektywy naszego egoizmu i otwieramy się na prawdziwe wartości życia.
https://papiez.wiara.pl/doc/1368886.Wia ... nia-rozumu

Sam rozum nie wystarczy, jeżeli ktoś nie ma wiary. Jeżeli nie wierzę w miłość, nie pojmę jej rozumem. Wiara stanowi bodziec do intelektualnego wysiłku zmierzającego do poznania prawdy. Bóg choć jest przed nami ukryty, daje się nam poznać i pragnie, abyśmy Go poznawali wedle własnych możliwości, posyła człowiekowi Ducha Świętego, który daje niezbędne rozeznanie, by podążać w kierunku prawdy.

Ale wiara katolicka zawsze uznawała wyższość wiary nad rozumem

I wyrośnie różdżka z pnia Jessego, i wypuści sie odrośl z jego korzeni. I spocznie na niej Duch Pański, DUCH MĄDROŚCI I ROZUMU(Iz 11, 1-2) - czyli nie masz racji.
Wiara i rozum wzajemnie się uzupełniają. Były okresy w Kościele, gdy zagubiono tą oczywistość, co stanowiło błąd w rozumieniu Biblii.

We wstępie do encykliki Fides et Ratio http://www.vatican.va/content/john-paul-ii/pl/encyclicals/documents/hf_jp-ii_enc_14091998_fides-et-ratio.html autorstwa Jana Paweła II (1998), o relacjach między wiarą a rozumem:

Rozum jest to zdolność osoby do poznawania rzeczywistości (wszelkiej prawdy), analizowania jej, wyciągania wniosków, pamiętania, budowania świadomości (uporządkowany zasób informacji będący w pamięci osoby, w oparciu o który osoba kształtuje swoje poczynania) i wiary.
Wiara jest funkcją rozumu.
Wiara jest to przekonanie na poziomie poznania, ale bez poznania. Jest wynikiem poznania prawdy.
Coś, co nie jest przekonaniem na poziomie poznania, jest tylko domniemaniem. Nie jest wiarą.

Poprzednicy wskazali już postawę KK wobec relacji wiary do rozumu, ja tylko dopytam, na czym opierasz swoje przekonanie o innym stanowisku KK.

Nie wiem czy zawsze, ale np. wiara w to, że Chrystus zbudował swój Kościół na skale, którą był św. Piotr zdaję się to (w praktyce) potwierdzać

Ja nie opieram swojego przekonania na stanowisku KK, tylko na poznaniu prawdy.
Ten, kto twierdzi, kto by to nie był, że wiara jest ponad rozumem, jest ślepym wyznawcą jakiejś wiary.
Już w Księdze Mądrości jest o tym, na czym opiera się wiara w Boga.
Wyznawcami Chrystusa mogą być jedynie wyznawcy świadomi swojej wiary.
"1J 3, 7-10

Chrześcijanin nie może grzeszyć, bo narodził się z Boga

Czytanie z Pierwszego Listu Świętego Jana Apostoła

Dzieci, nie dajcie się zwodzić nikomu; ten, kto postępuje sprawiedliwie, jest sprawiedliwy, tak jak on jest sprawiedliwy. Kto grzeszy, jest dzieckiem diabła, ponieważ diabeł trwa w grzechu od początku. Syn Boży objawił się po to, aby zniszczyć dzieła diabła.

Ktokolwiek narodził się z Boga, nie grzeszy, gdyż trwa w nim nasienie Boże; taki nie może grzeszyć, bo się narodził z Boga. Dzięki temu można rozpoznać dzieci Boga i dzieci diabła: kto postępuje niesprawiedliwie, nie jest z Boga, jak i ten, kto nie miłuje swego brata."

Co to znaczy, że ktoś narodził się z Boga? To właśnie znaczy, że świadomie uwierzył w Boga, czyli w oparciu o swoje poznanie.
Przy tej okazji można również zapytać: Dlaczego Jezus urodził się w stajni? Przecież jako Bóg mógł sobie wybrać dowolne miejsce.
Urodził się tam dlatego, aby nam pokazać, że mądrość jest zawarta w stworzeniu Bożym i stamtąd mamy ją czerpać, aby móc się z Boga narodzić.

Jesteś księdzem, że Mszę nam odprawiasz?


(westchnienie) Narodzenie z Boga to jest przemiana wewnętrzna - tzw. metanoja - poważna sprawa, którą trzeba sobie wypracować i wymodlić, a nie żadne hop-siup, zależne od kaprysu woli jakiegoś Henryka. Samo świadome uwierzenie nic nie daje.

Proponuję wrócić do tematu. Zresztą proszę o to wszystkich.

Słynna Encyklika którą mało kto czytał(ja nie czytałem ale może kiedyś to zrobię) a na którą wielu się powołuje. A z tego co kojarzę i z tego co mówiły osoby które te encyklikę przeczytały, papież zachęca w tym dokumencie do przyjęcia Tomizmu. A wiadomo jaką opinię o nim ma część racjonalistów-naukowców np. Michał Heller, Józef Tischner... Wydaje mi się że nie dyskutanci nie zrozumieli do końca co napisałem. Nie twierdzę że Kościół Katolicki stoi na stanowisku fideizmu. Tylko że stoi na stanowisku prymatu wiary nad rozumem. Zaraz dokończę

Ano nie można rozumowo objąć Tajemnicy Trójcy czy wiecznego dziewictwa(niemożliwe biologicznie). Pozostaje zatem wiara pomimo rozumowi

No i macie odpowiedź

Owszem, zrozumienie tajemnic wiary stanowi spore wyzwanie dla wierzącego, ale to nie znaczy, że rezygnacja z podejmowania prób zrozumienia dogmatów jest czymś co można sobie odpuścić, wręcz przeciwnie, dojrzewając w wierze, należy dążyć do zgodności wiary z rozumem.

KKK 159 Wiara i nauka. "Chociaż wiara przewyższa rozum, to jednak nigdy nie może mieć miejsca rzeczywista niezgodność między wiarą i rozumem. Ponieważ ten sam Bóg, który objawia tajemnice i udziela wiary, złożył w ludzkim duchu światło rozumu, nie może przeczyć sobie samemu ani prawda nigdy nie może sprzeciwiać się prawdzie" (Sobór Watykański I: DS 301

KKK 157 Wiara jest pewna, pewniejsza niż wszelkie ludzkie poznanie, ponieważ opiera się na samym słowie Boga, który nie może kłamać. Oczywiście, prawdy objawione mogą wydawać się niejasne dla rozumu i doświadczenia ludzkiego, ale "pewność, jaką daje światło Boże, jest większa niż światło rozumu naturalnego" (Św. Tomasz z Akwinu, Summa theologiae, II-II, 171, 5, ad 3). "Dziesięć tysięcy trudności nie powoduje jednej wątpliwości" (J. H. Newman, Apologia pro vita sua).

KKK 158 "Wiara szuka rozumienia" (Św. Anzelm, Proslogion, proem.: PL 153, 225 A): jest charakterystyczne dla wiary, że wierzący pragnie lepszego poznania Tego, w którym złożył swoją wiarę, i lepszego zrozumienia tego, co On objawił; głębsze poznanie będzie domagać się z kolei większej wiary, coraz bardziej przenikniętej miłością. Łaska wiary otwiera "oczy serca" (Ef 1, 18) na żywe rozumienie treści Objawienia, czyli całości zamysłu Bożego i tajemnic wiary, ich związku między sobą i z Chrystusem, który stanowi centrum Tajemnicy objawionej. Aby "coraz głębsze było zrozumienie Objawienia, tenże Duch Święty darami swymi wiarę stale udoskonala" (Sobór Watykański II, konst. Dei verbum, 5). W ten sposób, według powiedzenia św. Augustyna, "wierzę, aby rozumieć, i rozumiem, aby głębiej wierzyć" (Św. Augustyn, Sermones, 43, 7, 9: PL 38, 258).



Bóg wprawdzie nie został przed nami w pełni odkryty, wciąż pozostając dla nas tajemnicą, niemniej pozostawił po sobie ślady, po których człowiek może przybliżyć się do prawdy o Nim. Tajemnica to proces poznawania, który cały czas trwa, a nie coś, czego nie da się zrozumieć. Zatem wciąż jesteśmy w drodze, gdy podejmujemy refleksję nad dogmatami.

Dziewictwo nie zasadza się na nierozerwanej błonie dziewiczej, a na zupełnym braku kontaktów seksualnych.
No i masz odpowiedź.

Biedny Józef...