I tym oto właśnie stwierdzeniem, Andy72 zamyka setki godzin dysput na tym forum, i filozoficznych rozważań na temat konieczności zaistnienia grzechu pierworodnego!
Ileż to się naczytałem o naturze, która jest napiętnowana grzechem!
Ileż to się nasłuchałem filozoficznych rozważań, w których uczeni w piśmie dwoili się i troili, aby wykazać słuszność własnych poglądów, co do samego grzechu pierworodnego, jak i samego Sakramentu Chrztu Świętego... i oto naglę?
Pstryk! Nie ma grzechu, bo Pius IV tak chciał!



Ale zostawmy może już tego Piusa IV, i zobaczmy co sam Jezus z Nazaretu na to:
Łk 11, 27-28.

"Gdy On to mówił, jakaś kobieta z tłumu głośno zawołała do Niego: Błogosławione łono, które Cię nosiło, i piersi, które ssałeś. Lecz On rzekł: Tak, błogosławieni są raczej ci, którzy słuchają słowa Bożego i go przestrzegają".

Wręcz panikę. Co wtedy z SJ - czyli Towarzystwem Jezusowym? Co z Ćwiczeniami ignacjańskimi? Co ze zbawieniem?

Jak żyć?

Nawet jeśli nie byłby Bogiem, to ukazał światu Boga.
Każdy człowiek potrzebuje w życiu oparcia - jedni w Bogu, inni w sektach, inni w nauce. Jeszcze inni odnajdują to oparcie walce z religiami i z Bogiem.

Nie On jeden! Ale tak się już jakoś przyjęło w świecie, że jedyną rzeczywistością zdolną wypełnić serce człowieka i nadać sens jego istnieniu jest wzajemna miłość do istoty niezgłębionej, dobrej i wspaniałej. W tej meta kosmologii, taką istotą może być tylko "duch nieskończony", czyli Bóg, a w jakiej jest On postaci, to mało ważne. Tylko miłujący "duch nieskończony" może nadać prawdziwy sens istnieniu każdego, nawet najbardziej chorego i opuszczonego człowieka. W przeciwnym wypadku życie człowieka i istnienie wszechświata jest totalnym absurdem.
Choć jak widać, nawet od tej reguły istnieją wyjątki.


Jedni w Bogu i sektach, a inni w nauce. Wybacz mi, ale Twoja religia również powstała z sekty, w pełnym znaczeniu tego słowa!
Ale nie o tym.
To oparcie o którym mówisz, sprowadziłbym osobiście do innego mianownika. Moim zdaniem jedyną rzeczywistością zdolną ostatecznie spełnić najgłębsze pragnienia i tęsknoty człowieka oraz sprawić że jego życie będzie miało dla niego prawdziwy sens, jest miłość.
Przecież w różnych epokach na różne sposoby, czy to w literaturze, czy muzyce, malarstwie, rzeźbie i architekturze, człowiek potrafił wypowiedzieć to wewnętrzne silne pragnienie miłości. Miłości, która jest największym i najbardziej intensywnym doświadczeniem człowieka.

Bo w miłości szukamy czegoś bezwarunkowego, doskonałego, czemu bez reszty możemy zaufać, i co nigdy nie zawiedzie.
A wiesz Alus w czym widzę problem? Że w każdej ludzkiej miłości pojawia się przynajmniej szczypta rozczarowania. Miłość potrafi być zawodna. Z tego powodu próbujemy jeszcze raz kochać, i często ponownie doznajemy rozczarowania.

No i właśnie tu, pojawia się ten "duch nieskończony", bo ludziom potrzeba tylko jednej rzeczy, trudnej i bardzo rzadkiej w świecie ludzkim, niemal cudu, by ktoś naprawdę zwrócił na nich uwagę i pragnął ich istnienia. Miłujący człowiek pragnie, aby szczęście płynące z miłości nigdy się nie skończyło, ale wie, że żaden człowiek nie zdoła spełnić jego oczekiwań oraz że w każdej chwili śmierć może rozdzielić go z osobą miłowaną.

Dlatego ludzie zakładają, że istnienie miłującego wszystkich ludzi "ducha nieskończonego" czyli Boga, nie jest tylko marzeniem napiętnowanym chciejstwem i antropomorficznym złudzeniem. Przyjmują, że duch nieskończony nie tylko miłuje każdego człowieka, ale że jego najważniejszą cechą, obok wszechwiedzy, jest miłość. Dlatego zakładacie, że Bóg jest miłością.

A jaki to sens nadaje ten jak piszesz: miłujący "duch nieskończony"?


Co rozumiesz pod pojęciem "miłość" i "kochać"?

Czytając nieco między wierszami, że nasz świat z całym swoim zakłamaniem, znojem i rozwianymi marzeniami, ciągle jeszcze jest piękny.
Ale prędzej powinieneś zapytać osób wierzących, bo wytłumaczą Ci to lepiej.

Jak żyć - dla tych, którzy chcą żyć - nie myśleć o tym, ale kochać; nie myśleć o tym, ale być; nie filozofować na ten temat - nie ma innej alternatywy: pij soki chwili obecnej. Ściśnij je całkowicie, ponieważ już nie wróci.
Życie jest swoim własnym celem; nie jest środkiem do jakiegoś celu, jest celem samym w sobie. Ptak na skrzydle, róża na wietrze, słońce o poranku, gwiazdy w nocy, mężczyzna zakochany w kobiecie, wschodzące słońce, dziecko bawiące się na ulicy ... nie ma sensu. Żyć po prostu się bawiąc, rozkoszując się sobą, energią przepełnioną, tańczącą, bez celu. Doświadcz życia na wszystkie możliwe sposoby - dobry-zły, gorzki-słodki, ciemny-jasny, lato-zima. Doświadcz wszystkich dwoistości. Nie bój się doświadczenia, ponieważ im więcej masz doświadczenia, tym dojrzalsza się stajesz. Umysł jest wielkim filozofem. A życie nie jest filozofią, życie jest rzeczywistością. A filozofia jest ucieczką od rzeczywistości; filozofia oznacza myślenie.

Stale o tym piszę, że Bóg jest miłością, kto trwa w miłości trwa w Bogu (1 J 4,16), On nie zawodzi.
Hymn o miłości to kwintesencja czym w istocie swojej jest miłość, dla ludzie stale niedościgła.

Oj zawodzi, zawodzi! Jak wiatr, między konarami starych drzew...
Ten Twój "Bóg", zawiódł już tyle ludzi, że prędzej zliczyłabyś gwiazdy na niebie, aniżeli ich samych.
Bo to, że ludzie szukają nadziei w Bogu, nie oznacza wcale, że zawsze ją znajdują.

Jeśli ktoś odnalazł Boga, to ten Bóg jest jego Bogiem. Ci co nie potrafią odnaleźć, a jedynie przywłaszczają „cudzego” Boga, zawsze będą zawiedzeni. Szukać nadziei w cudzym Bogu, to tak, jak zaspokoić swój głód patrząc jak ktoś je.

Najczęściej "zawodzi" tych, którzy kultywują optykę - "módl się a wszystko uzyskasz" - traktując niejako Boga w kategorii szafy grającej. A gdy nie uzyskają tego co pragną użalania - tyle nowenn, różańców odprawiłem i nic nie pomogło.
Zapominają, że w jedynej modlitwie danej ludziom przez Jezusa, wypowiadają Bądź wola Twoja jako w niebie, tak i na ziemi", zapominają także wskazanie "myśli wasze nie są myślami Moimi, a drogi wasze Moimi drogami".

Czyli już założyłaś, że takie osoby są na pewno wyrachowane, że: "módl się, a wszystko uzyskasz"?
Powiem Ci, że prezentujesz tę postawę osób wierzących, która jest najobrzydliwsza!

Nie dość że ktoś stracił dziecko, że ktoś inny ciężko zachorował, lub uległ wypadku, że w takiej sytuacji ludzi ogarnia ogromne poczucie niesprawiedliwości, i jedyne nadzieje pokładają w Bogu i... jakby to określić, "w jego miłosierdziu" to taka Alus ma do powiedzenia:
"hłe, hłe, eeeee, a Czesio to uważa, że buk to nieeee Szaaafa grająca!"

Wmawiasz tym samym takim osobą, że są nieszczere, i że ich wiara jest napiętnowana chciejstwem. Uważasz, że ludzie modlą się o nową furę, albo o korzystny zwrot podatku?! Serio?

No to ciekawi mnie aspekt zbiorowych modlitw w kościołach, w czyjejś intencji... np: kogoś po wypadku. Wtedy to nie szafa grająca?

A Twój Jezus, to po co "uleczył" trędowatego? Ku uciesze szeroko rozbawionej gawiedzi, czy tylko chciał ukazać odjechany skil w sztukach prestidigitatorskich?

Projektujesz swoje poglądy na mnie.
Nigdzie nie wskazałam wyrachowania modlących się, raczej instrumentalnego traktowania modlitw.
Ludzie zrozpaczeni modlitwą usiłują osiągnąć pocieszenie, ale nie plują na Boga, nie rzucają na Niego gromy, jak to Ty notorycznie czynisz, raczej bywają zawiedzeni i ujawniają to uczucie.
I to wszystko, to Ty tworzysz horrory, dla własnego podładowania akumulatorów w walce z religią.

Ależ to właśnie jest wyrachowanie Alus, i to w czystej postaci!

A prawda jest taka, że nie znając motywacji, nie można kogoś posądzać o wyrachowanie!


W tym rzecz, że to Ty plujesz na takie osoby własnymi bezpodstawnymi inwektywami o wyrachowaniu!

Oplułeś już Boga na wszelkie możliwe sposoby, kolej na Jego wyznawców.