A gdzie masz tam napisane, że to przypowieść?

Logika, jak wyżej napisane, Jezus uczył w przypowieściach co nie znaczy że przypowieść nie jest nauką. A ta przypowieść jest nauką o życiu pozagrobowym.
Ciekawe, że inne przypowieści są nauką dla świadków jehowy, a ta akurat nie, stajecie się w ten sposób krytykami Słowa Bożego i macie się wyżej nad Boga.

IPW,
Masz rację. Ta przypowieść dotyczy życia pozagrobowego, czyli życia, którego doświadcza każdy z nas.

Wybawiony, życia które doświadczy każdy z nas, my jeszcze nie doświadczamy życia pozagrobowego, jak sama nazwa wskazuje pozagrobowego, a więc najpierw grób a później życie.

IPW,
Nie wiem jak Ty, ale ja żyję poza grobem Ale pierwsi chrześcijanie podczas prześladowań przebywali w katakumbach.

Każdy człowiek bez wyjątku ma życie wieczne zapewnione, bo istnieje dusza nieśmiertelna, Bóg nie pozwoli nikomu odejść w niepamięć, bo taka jest Święta Boża Sprawiedliwość. To jest słuszne i sprawiedliwe.

Podstawą wiary w wieczne męki w piekle jest niebiblijna nauka o nieśmiertelnej duszy, którą miałby rzekomo posiadać każdy człowiek. Jest to pierwsze i jedno z największych kłamstw szatana, powszechnie przyjęte w pogańskich religiach.
Jezus ofiarował swoją duszę, przelewając własną krew. Swego ducha powierzył w ręce Ojca, natomiast jego ciało spoczęło w grobie. Trzeciego dnia zmartwychwstał i to jest podstawą nadziei na życie wieczne dla tych, którzy w Niego wierzą.

Naukę o nieśmiertelności duszy ukazał Chrystus w przypowieści o „Łazarzu i bogaczu” (Łk 16:19-31).

Nie ma tam słowa na temat duszy, za to jest ewidentna nagana dla tych, którzy nie są posłuszni Słowu Bożemu i nie okazują miłosierdzia potrzebującym.

Nie ma tam słowa na temat duszy... Litości. Nie musi być słowa "dusza", żeby z opowiadania jasno wynikało, że po śmierci ciała osoba nadal trwa.

Jak zwał, tak zwał, ale z tekstu wynika, że zarówno bogacz jak i żebrak, a także Abraham po śmierci swego ciała nadal żyją:

"Umarł żebrak, i aniołowie zanieśli go na łono Abrahama. Umarł także bogacz i został pogrzebany. Gdy cierpiąc męki w Otchłani, podniósł oczy, ujrzał z daleka Abrahama i Łazarza na jego łonie. I zawołał: „Ojcze Abrahamie, ulituj się nade mną i przyślij Łazarza, aby koniec swego palca umoczył w wodzie i ochłodził mój język, bo strasznie cierpię w tym płomieniu”.

Zatem jeśli opowiem zmyśloną historię o spotkaniu z ufoludkami, to z mojego opowiadania będzie wynikało, że takowe istnieją w rzeczywistości?

Posądzasz Pana o wymyślenie opowiadania o egzystencji duszy po śmierci, w którą sam nie wierzył?

Ale nie o egzystencję po śmierci chodziło Jezusowi, lecz o wypłynięcie na zmianę postawy za życia. I do tego celu wykorzystał wierzenia słuchaczy na temat losu człowieka po śmierci. Innymi słowy chciał im powiedzieć : skoro wierzycie w to, że za złe postępowanie czeka was cierpienie po śmierci, to dlaczego się nie nawrócicie? Dlaczego czekacie na jakiś znak z drugiej strony, skoro macie Słowo Boże za wskazówkę jak postępować?

Czyli Jezus utwierdzał swoich słuchaczy w nieprawdziwych wierzeniach?

Na czym opierasz swój sąd o tym, że to zmyślone opowiadanie?