Piewsze zdanie moim zdanie mówi o tolerancji,drugie o altruiżmie i masochźmie a trzecie o braku asertywności

Pokora to umiejętność spojrzenia na siebie z dystansem, to także umiejetność przyjmowania, słuchania o sobie rzeczy,które ą trudną do przyjęcia prawdą, na którą najczęściej reagujemy buntem, to także silna wola któa powstrzymuje przed udowadnianiem za wszelką cenę swoich racji, to zdolność do kompromisów, w których każdy zachowuje swoją wartość, nikt nie jest przegrany, to również chęć odpuszcenia swoich racji,gdy ich wyrażanie nie przynosi dobra a jedynie poniżanie innego i ogólną frustrację itd itp

POKORA = PRAWDA.Być pokornym to widzieć u siebie zalety i wady,to nie czuć się gorszym ani lepszym od innych.Pokora to nie ukrywanie się w cieniu czy bycie tzw."myszką",bo służba to nie bierność ale podejmowanie konkretnych działań.Każde nasze działanie niech będzie modlitwą uwielbienia i niech będzie bezinteresowne (nie dla pieniędzy czy sławy ale dla dobra bliźnich i Kościoła).

„Każdy aby się przekonać, jak stoi z pokorą i pychą, powinien w rachunku sumienia zbadać czywoli chwalić czy też ganić, czy chwalenie go kosztuje a ganienie sprawia mu zadowolenie”

ARTYKUŁY /o. Jacek Woroniecki OP - Pokora i jej rola w stosunkach międzynarodowych
http://www.krajski.com/index.htm

Zapraszam do refleksji na temat pokory, możliwie jak najwięcej osób, jako motto proponuję fragment z pouczeń Mamy Bożej;

Pragnę, córko Moja najmilsza, abyś się ćwiczyła w trzech cnotach, które mi są najdroższe, a Bogu są najmilszymi: pierwsza – pokora, pokora i jeszcze raz pokora. Druga cnota – czystość; trzecia cnota – miłość Boża (Dz. 1415).

1 P 5,5
Wszyscy zaś wobec siebie wzajemnie przyobleczcie się w pokorę, Bóg bowiem pysznym się sprzeciwia, a pokornym łaskę daje.

Im dusza więcej zaufa, tym więcej otrzyma.

W swoim życiu miałem łaskę widzieć wiele nawróceń nawet z sytuacji skrajnie beznadziejnych, jak okultyści różnego rodzaju, czy lżejszych jak racjonaliści, agnostycy, letni katolicy, chorzy itp. I w moim poczuciu, by łaska Boża mogła działać muszą być chociaż zalążki pokory, by było na czym budować fundament wiary, uzdrowienia, by działy się cuda Boże. Także tu są osoby, które musiały, czy muszą przejść znacznie dłuższy dystans niż katolik, który potrzebuje nawrócenia. Ale jak nie ma pokory to ludzie się staczają. Gorliwi katolicy stają się letnimi, letni odchodzą od Boga. Ten z ogonem wchodzi zakamarkami np. jak w danej rodzinie jest przyzwolenie na wulgaryzmy to może to doprowadzić do bardzo poważnych dramatów w przyszłości.

Proponuję dokonać refleksji na temat pokory, bo jest to cnota, której fundamenty sięgają ponad/poza wiarę.