Tak, to miłość.
Ale miłość bez przymiotników ograniczających ją.
Jezus formułując przykazania miłości nie odnosił się do chrześcijańskiej czy jjakiejś inne miłości, tylko do miłości. Bez zawężania do religii, wyznania, wiary itd.

Rozumując w ten sposób, miłość byłaby miłością wybiórczą. Kocham żonę i tu stawiamy kropeczkę. No, może kocham jeszcze swych najbliższych, no i Boga, a i zapomniałbym kocham też Jego matkę, wszystkich świętych i …, no właśnie kogo jeszcze? Tych dobrych, mądrych, mi przyjaznych?
Czy taka miłość nie byłaby również miłością warunkową? Kocham żonę pod warunkiem, że będzie mi wierną, kocham najbliższych, ale jak syn ukradł mi samochód i po pijaku rozbił, a córka w sądzie pod przysięgą zeznała, że to ja rozbiłem, a nie syn, to … .

Piszesz, że miłość istnieje, też tak uważam, ale nie jest wybiórcza, małżeńska, matczyna, ojcowska, chrześcijańska, muzułmańska, do zwierząt (pod warunkiem, że dokonamy wpierw oceny, czy człowiek czy zwierze, jak pisze feelek).

Miłość pojawia się tylko tam, gdzie ma miejsce zupełne zapomnienie o sobie. Ale jak ją opiszesz, gdy jest wtedy, gdy ciebie niema?

Z konkretnymi duszami idziemy na Szczyt i nie bez przyczyny idziemy właśnie z nimi. Podobnie nie bez przyczyny modlimy się za wstawiennictwem takich, a nie innych świętych. Pan Bóg "wkłada nam w usta" modlitwę do takiego świętego, którego przymioty i cnoty będą nam najbardziej pomocne. Jest pokrewieństwo dusz, a wszystko co dobre jest z Boga i w wieczności może już być tylko udoskonalone. My jesteśmy na drodze do doskonałości i nasze relacje i więzi także są na tej drodze. Co razem zrobiliśmy dobrego, ku chwale Bożej, nie może zostać zapomniane, bo to jest nasza tożsamość, a w Bogu jej nie tracimy, tylko otrzymujemy ją w całej pełni i krasie, pogłębioną, bez zniewoleń i niedoskonałości.
Nie trzeba się bać, że Pan Bóg nam coś naprawdę dobrego i pięknego zabierze. To jest Ojciec, który obdarowuje najszczodrzej. Nikt Go nie prześcignie w hojności.
Wszystkiego dobrego, niech Pan Bóg prowadzi.

Rozumiem ze tego dotyczylo pytanie, a nie o milosc do Boga, czy rodziny?
I na to odpowiadam, nie na ogolne filozofowanie na temat milosci jako takiej, czy milosci boskiej, czy milosci do rodziny. Odpowiadam bazujac na moim doswiadczeniu i to wszystko co moge na ten temat powiedziec. Cala reszta to bylyby czyste spekulacje w co lubia sie bawic inni.
Co do tego co sie stanie z moja miloscia do np zony po mojej smierci to z moich dotychczasowych doswiadczen uwazam ze zniknie ona razem ze mna. A w "sprzyjajacej" sytuacji moze zniknac duzo wczesniej niz moja fizyczna smierc z powodu chocby demencji. Milosc zanika razem z zanikiem dzialania mozgu. Dlatego tak ciezka i niewdzieczna jest opieka nad osobami z demencja czy Alzheimerem dla obarczonych tym najblizszych osob.

Czytając to co napisałaś, naszła mnie taka myśl.
W imię Boga naucza się fantazji. Ucieleśnienie prawdy nie następuje poprzez wyobrażenia. Następuje dopiero wtedy, kiedy wszystkie wyobrażenia zostają odrzucone. Ten kto żyje wyobraźnią, jest pogrążony we śnie. Widzi to co chce zobaczyć, a nie zaś to co rzeczywiście istnieje.

Z tą myślą pojawiło się pytanie, do kogo Jezus skierował te słowa:

"Zaprawdę, powiadam wam: celnicy i nierządnice wchodzą przed wami do królestwa niebieskiego."

Tak jest. A w niebie osiągamy maksimum. W szczególności - miłości. Non plus ultra.
A gdy się osiągnie ten najwyższy szczyt miłości nie mniejszej i większej miłości. Jest zawsze naj.

From cities to countries, wordlguessr puts your map memory to the test – can you guess them all?

W Niebie jest ścisła hierarchia, nikt nigdy nie dostał po równo i nie dostanie nigdy.

Czy jak mały Jasio sądzisz , że w Niebie będziemy organizmem białkowym, z emocjami typu miłość?
Nawet w bajkach są granice absurdu.

Wspaniale, jednak zauważyłeś. Jestem pozytywnie zaskoczony. Rzeczywiście uwielbione ciało nie ma wiele wspólnego z ciałami, które posiadamy na ziemi.
Także emocji, przynajmniej w takim pojmowaniu, jakim teraz operujemy nie będzie. Nie będzie namiętności. Będzie miłość. Wszechogarniająca. Czysta miłość, bez emocji, podniecenie, seksu. Prawdziwa miłość, ale bez pożądania, które jest emocją.
Miłość, to pragnienie dobra czyjegoś. Miłość, to radość z czyjegoś dobra. To nie emocje, to wola. To decyzja i postawa.

Postaraj się opuścić bajeczkę i pomyśl realistycznie, racjonalnie. Miłość ta niby "lepsza", bez seksu (czyli prokreacji) , rodzaju agape, czy innej wydumanej poezji, też jest emocją. Wola, decyzja , postawa - to też konfiguracje chemii organicznej i elektryki w człowieczym mózgu. A po tamtej stronie nie będzie mózgu, chemii, elektryki. Nie będzie nawet świadomości, bo to też prąd i białko. By trwać wiecznie, jak głosi bajeczka, a chociaż marne kilka milionów lat - może człowiek być co najwyżej zapisem matematycznym.
To chyba oczywiste, a że KK jakoś dziwnie te fakty wstydliwie omija w swym wyrywkowym, pokrętnym "nauczaniu". Ale ileż można ludność traktować jak owczy kierdel?

No cóż, przyznaję się do błędu. Myślałem, że jednak coś rozumiesz. Że ta głupkowata postawa obrażania rozmówców, wyśmiewania wartości jest fasadą, za którą jest jakieś sensowne myślenie.
Miałem nadzieję na to, że skłonię to myślenia, do współczesnego rozumienia. Ale możesz zostać we własnym sobie. Wraz ze stałymi rozmówcami. Taplanie w średniowiecznym bagienku dla przedszkolaków nie bardzo mnie bawi.
A świadomość pozostaje w niebie, bo inaczej, ani piekło, ani niebo, ani czyścieć nie miałyby żadnego sensu. Tak jamo jak samo istnienie Stworzyciela oraz Jego dzieła, jakim jest świat.

No i właśnie piekło i niebo sensu nie mają. A raczej bajki na ich temat. Ale nie łączmy istnienia Stworzyciela i dzieł Jego z dydaktycznymi bajkami, mającymi wychować człowieka na lepszego, niż go stworzono.

Dydaktyka biblijna nie polega na kłamaniu. Ma własny język, którego, jak widzę, ani w ząb nie rozumiesz. Szkoda, bo dużo tracisz!

"Kto naprzód począł Miłość dziecięciem malować,
Może mu się zaprawdę każdy podziwować;
Ten widział, że to ludzie bez rozumu prawie,
A wielkie dobra tracą przy tej głupiej sprawie.
Tenże nie darmo przydał do ramienia pierze,
Bo tam częsta odmiana; to gniew, to przymierze.
Strzały znaczą, że nagle człowieka ugodzi,
A z onej rany żaden zdrowo nie odchodzi.
We mnie strzały mieszkają i ten bożek mały,
Ale mu pewnie wszytki pióra wypadały..."

Jan Kochanowski fragment fraszki "O miłości"