Naśladując Chrystusa? Czyli chcesz chodzić po miastach i wioskach, nauczać i uzdrawiać?

Znam tylko jedną: szukajcie, a znajdziecie.

Coraz ciężej o osiołka, apostołowie odeszli, Jerozolima i okolice w ogniu walki. Poza tym, chyba Jezus nie chodził do kościoła co niedzielę, nie spowiadał się, przyjmował komunii, nie odmawiał litanii itd.
Tu chyba Idący idzie, jak ten pan w awarcie, w ciemnych okularach z laską ślepca, ciągnąc za sobą pana w ciemnych okularach bez tej laski.
Róża jest różą, i nigdy nie chce upodobnić się do lilii, lew jest lwem i nigdy nie chce naśladować tygrysa czy słonia, tylko człowiek nie może się pogodzić z tym, że jest indywidualnością, czymś niepowtarzalnym i stara się naśladować.
Dzieciom mówimy, że mają naśladować dziadziusia, który został odznaczony medalem za męstwo (zabił wielu ludzi w obronie ojczyzny), mamusię, tatusia których pracodawca uhonorował listem pochwalnym za 40 lecie pracy, stryja, który został prawą ręką prezydenta, Basię która ma średnią 6, Kazia który ma ukończonych 5 kierunków i zna biegle 8 języków. Z powodu tego błędnego poczucia dumy z naśladujących dzieci stworzyliśmy społeczeństwo imitatorów.

Czasem ludzie chcą naśladować Chrystusa, ale kiedy małpa gra na saksofonie, nie oznacza, że stała się muzykiem. To będzie nadal nieświadoma małpa. Chrystusem trzeba się stać, by odkryć Królestwo Boże.

Żeby znaleźć, nie wystarczy szukać. Trzeba wiedzieć, czego się szuka. Jeśli nie szuka się Boga, nie znajdzie sie Go. Jeśli nie szuka się przykładu Chrystusa, nigdy nie odnajdzie się naśladownictwa.

Chłe, chłe, chłe. Bardzo śmieszne. Gimbaza. Albo nie dostrzeganie treści pod fasadą formy.

Każdemu zdarza się palnąć. Ale, na wszelki wypadek coś wyjaśnię, bo może to wcale nie lapsus.
Otóż, Chrystus jest ideałem. Niedoścignionym wzorem w swoim ziemskim życiu. Nikt nie Nim nie stanie, ani stać Nim nie może. Może i powinien błądząc po drodze swego życia starać się odczytywać Jego Naukę i stosować ją w swoim życiu. Na miarę swoich możliwości. Ze świadomością własnych ograniczeń i ułomności.
Tak, jak ślepiec przez życie starając się wymacać laską drogę i pomagać innym na tej drodze.

No to może powiedz, na czym to naśladowanie Chrystusa polega. Chodzi o stosowanie nauki Chrystusa? To chyba nie to samo, co naśladowanie Chrystusa.

Nie ma rozbieżności między tym, czego nauczał, a tym jak postępował. Naśladowanie jest staraniem się o zbliżanie do wzoru, jaki dawał. Dotyczy sensu, treści, a nie ograniczania się do formy.

No więc jaki dawał wzór? Przekomarzania się z faryzeuszami? Gdzie masz w Ewangelii jakikolwiek zapis o tym, co można by u niego naśladować?

Skoro Jezus, jak piszesz ideał, wzór niedościgniony, przywrócił ci wzrok, byś dostrzegł, że Królestwo Boże jest w nas i pośród nas, a nie gdzieś w niebie czy głębinach, to w jakim celu jak ślepiec chodzisz i macasz laską, prosisz innych ślepców by ci wskazali to co wskazał ci wzór niedościgniony - Jezus?
To co masz w sobie nie zmacasz laską, tym bardziej nie będzie ona pomocna innym w macaniu. Czy to nie jest tak, jakbyś chciał namacać Boga laską, będąc instruowany przez ślepców. O tam wyżej pomacaj, a w tamtym koncie macałeś, tutaj jeszcze nie macałeś...

Czy się pomylę, jeśli pomyślę, że Idący zmieniłeś zdanie na temat naśladowania ważnych osób?!...
Pytam, bo w temacie tym (na 1-szej stronie): https://forum.wiara.pl/viewtopic.php?f=24&t=43532
tak napisałeś o naśladowaniu Matki Pana Jezusa (cytuję całą wypowiedź z >> 30 sie 2023 19:00. Pierwsze zdanie jest tu chyba najważniejsze):

A ja nie naśladuję, bo takie naśladowanie można by było nazwać prześmiewczą karykaturą. Tylko się staram, tylko usiłuję. Ale w sposób tak daleki od ideału, że trudno to nazwać naśladownictwem. Jestem człowiekiem ułomnym i małej wiary.
A staram się naśladować Ja w tym jak Ona potrafiła odczytywać wolę Boga i jak potrafiła podporządkowywać swoje życie Bogu. Skromnie i totalnie. Staram się naśladować jej zaufanie do Ojca i Syna. Ale kudy mi do Niej.

Natomiast nie staram się naśladować powierzchownie, zachowując jakieś żydowskie zasady, rytuały, 613 przykazań, koszerność itd. Bo biorąc pod uwagę przykazania ustanowione przez Chrystusa, jest to bardziej forma niż treść.

Miłość.
"Miłujcie się wzajemnie, jak Ja was umiłowałem"

Czy nie do apostołów skierował te słowa, by się nie pokłócili miedzy sobą?

@Saqura,

"jak ja was umiłowałem" - czyli jak? Są jakieś wskazówki w ewangeliach, w jaki sposób Jezus umiłował swoich uczniów? Jest jakiś opis tego, jak był życzliwy wobec nich, współczujący, pomagający im w czymś, zapominający o sobie - względem nich?

Umiłował wszystkich nim ktokolwiek Go umiłował, był w tej miłości pierwszy w momencie gdy wszyscy(cały świat) byli Jego nieprzyjaciółmi...mało tego umiłował aż do śmierci (życie oddał za nieprzyjaciół)
nolda
"A Ja wam powiadam: Miłujcie waszych nieprzyjaciół i módlcie się za tych, którzy was prześladują; tak będziecie synami Ojca waszego"

Czy to znaczy, że mamy go (Jezusa) naśladować w ten sposób, że będziemy dążyć do oddania życia za naszych nieprzyjaciół? Przecież to jest nieżyciowe i niepraktyczne - jak to w praktyce zrealizować w naszym życiu?

Poza tym Ty mówisz o nieprzyjaciołach - a ja pytałem o to, w jaki sposób umiłował swoich uczniów.

Wszystkich umiłował, z nieprzyjaciółmi włącznie, a potem zmienił zdanie i oświadczył, że dziećmi Boga będą tylko ci którzy miłują nieprzyjaciół i się za nich modlą? A reszta, ta która się nie modli, nie miłuje nieprzyjaciół i prześladowców, przestaje być Jego dziećmi?