Mama bardzo chce,żebym miała męża i dzieci- o to też bywały kłótnie( bo już mam swoje lata),a ciężko mi kogoś poznać,a potem utrzymać relacje, gdy chłopak słyszy,że punkt 22.00 muszę być w domu.
Moja mama wymarzyła sobie,że po ślubie zamieszkam w domu i obdaruje ją parką wnuków.
Problem jest taki,że żaden normalny mężczyzna jej się nie podporządkuje,a u mnie w domu są pewne zasady,które dla innych są niezrozumiałe np. w sobotę wolno spać max. do 8 rano,bo szkoda czasu na lenistwo.
W skrócie - moje wesele jest wyczekiwane,ale pod warunkiem,że dostosujemy się do tego co mama zaplanowała dla mnie.

A co z Twoim tatą? Bardzo otwarcie piszesz, to tym pytaniem chyba nie przesadzę.

Jerzy_67 Tata stara się nie mieszać do tych kłótni, chociaż podejrzewam,że w stosunku do mnie trzyma sztamę z mamą, ale bez mojej obecności stara się z nią rozmawiać i próbuje ją uspokoić:)

Uszczypnij mnie albo fantazjujesz, albo masz rodziców psychopatów, którzy cię uwarunkowali, a Ty doświadczasz coś na kształt syndromu sztokholmskiego.
Wspomniałem wcześniej, by Boga do tego nie mieszać, ale może słowa, które ponoć wypowiedział Jezus „…opuści człowiek ojca i matkę…” wskazując rodzicom i dzieciom, że przychodzi czas by się rozstać, uświadomią i Tobie i rodzicom, że coś w tym związku jest nie tak.

Czy jesteś w stanie powiedzieć, wyśpiewać:
Mam cudownych rodziców

Kto mi tuż przed snem nucił bajki baj baj
I kto przybiegał z bzem kiedy maił się maj
Kto wybaczał mi każdą złość, każdy błąd
Gdy kryłam wielkie łzy w domu najmniejszy kąt
Co wieczór obraz ten kołysze mnie do snu
Tato młody jak maj i mama wśród bzu

Cudownych rodziców mam
Cudownych rodziców mam
Odkryli mi każdą z dróg po której szłam
Mam cudownych rodziców bo
Przyjaciółmi moimi są
W porę rzekli mi dalej to
Idź drogą swą
…

Myślę, że nie do końca tak jest, że mężczyznom można więcej. Społeczeństwo pozwala mężczyznom na robienie innych rzeczy niż kobietom. Kiedy mężczyzna będzie płakał, częściej usłyszy, że to nie wypada. To niesprawiedliwe, ale takie są stereotypy, z którymi można walczyć.

Być może trzeba porozmawiać i zapytać o to, jakie potrzeby Twoich rodziców są niezaspokajanie? Możesz opowiedzieć szczerze o swoich potrzebach oraz powiedzieć gdzie są granice. Są pewnie rzeczy, z których nie zrezygnujesz i są pewnie rzeczy, które chcesz dla Twoich rodziców zrobić...

To nie tak,że mam rodziców psychopatów - po prostu mają tylko mnie, całe życie mi poświęcili,żebym miała jak najlepiej żeby niczego mi nie brakowało. Gdybym miała męża, to na pewno było by mi prościej,bo podejrzewam,że wspierałby mnie w tym,że jako dorośli ludzie możemy sami decydować o sobie.
Zbigniew3991- tych rozmów było wiele, rodzicom zależy,żebym była w domu,żeby im pomagać,co staram się robić. Natomiast uważam,że po ogarnięciu obowiązków, to zupełnie normalne,chcieć się spotkać z rówieśnikami, gdzieś wyrwać się z rutyny dom-praca-dom.
Poruszyłam ten temat na forum,bo wiem,że są tutaj osoby w różnym wieku i z różnymi doświadczeniami - każdemu bardzo dziękuję za odpowiedź, bo z uwagą przeczytałam każdy post i próbowałam dokonać refleksji. Z racji tego,że byłam bardzo spokojną nastolatką, która wiecznie siedziała z nosem książkach, moi rodzice nie doświadczyli czegoś takiego jak bunt i teraz gdy chcę sama o sobie decydować, to oni się buntują, bo ich "nie wychowałam". Miałam (w sumie dalej mam) wyrzuty sumienia, gdy słyszę płacz mamy,że nie szanuje jej zdania,ale biorąc pod uwagę wszystkie odpowiedzi, nie pozostało mi nic innego jak zagryźć zęby i informować gdzie wychodzę,ale nie ulegać jej krzykom...

Bzdury, dzięki Tobie stali się szczęśliwi, potrzebni, ważni. Boja się, że gdy będziesz miała męża, odejdziesz, a oni stracą to wszystko.
Przeczysz sama sobie mówiąc, że chcieli „żebym miała jak najlepiej żeby niczego mi nie brakowało”. Przecież ty chcesz wracać, kiedy będziesz miała ochotę do domu, oni nakazują ci powrót o 22-giej.

"Cały wychowanie współczesne pragnie, by dziecko było wygodne, konsekwentnie, krok za krokiem dąży, by uśpić, stłumić, zniszczyć wszystko, co jest wolą i wolnością dziecka, hartem jego ducha, siłą jego dążeń i zamierzeń.
Grzeczne, posłuszne, dobre, a bez myśli o tym, że będzie bezwolne wewnętrznie i niedołężne życiowo."

Janusz Korczak

To co pisałaś o zachowaniach mamy, sugeruje, że jest ona osobą o skłonnościach apodytktycznych i próbuje stosować szantaż emocjonalny poprzez różne histerie i wzbudzanie w Tobie poczucia winy. Na dodatek z Twoich wypowiedzi wynika, że rodzicom chodzi bardziej o zaspokojenie swojego egoizmu niż o Twoje dobro i szczęście. Jeżeli Twoja mama tak się zachowuje wobec Ciebie, to nie można wykluczyć, że to samo może robić wobec Twojego męża czy dzieci, a to zdecydowanie nie byłaby zdrowa relacja w domu, czy pomyślałaś o tym? Bo decydując się na męża powinnaś kierować się nie tylko wymogami swojej mamy, ale dobrem męża i ogólnie tym, żeby były dobre relacje w domu, a nie żebyście mieli być wykańczani psychicznie przez mamę wymagającą podporządkowania i narzucającą swoje zdanie.

Jeśli tak jest, to uciekaj z domu. Bo choć jest pełen miłości, to jest to miłość zaborcza. Zniewalająca.
Masz rację, żaden normalny facet nie wejdzie do domu, w którym zostanie mu rola pantoflarza. I do tego ubezwłasnowolnionego. Mama rządzi wszystkim i nie powoli nikomu na jakiekolwiek zmiany. Ojciec nie piśnie, bo nie chce walczyć z wiatrakami. Woli święty spokój. Wykonuje polecenia i z reszty się wyłącza. Duchowo jest po twojej stronie, ale boi się do tego przyznać.
Uciekaj póki czas. Znajdź pracę w innym mieście. Wynajmij pokoik. Najpierw będą lamety, szantaże, obrażanie się. Ale z czasem się ułoży. Ratuj się. Zrezygnuj z wygody. Zrezygnuj z obsługi domowej. Odważ się być samodzielną. Opuść dom, dopóki rodzice są sprawni. Ze świadomością, że będziesz emocjonalnie szantażowane nagłymi chorobami, koniecznością udzielania im pomocy.

Ratuj się. ODETNIJ PĘPOWINĘ. Wypłyń na głębię. Czas wziąć odpowiedzialność za siebie na swoje barki. Poczuj się osoba dorosłą. Odetnij pępowinę.
Wiem, że tak wygodniej. Full serwis. Ale i regulamin. Nie licz na to, że całe twoje życie przeżyje tTwoja mama za Ciebie.

A czy masz kogoś w rodzinie - ciocia, wujek - kto mógłby pogadać z mamą na ten temat, jaki nam tu przedstawiasz? A może ewentualnie ktoś z sąsiedztwa - ktoś w wieku mamy (no właśnie może ciocia/wujek), aby pomógł jej zrozumieć, że Ty nie masz 10 lat...
Rady andeja są radykalne, ale rozważ je, bo jest w nich zdroworozsądkowe podejście... [psychologia zna przypadki "toksycznych relacji", a tu jest chyba tego obraz].

Moja droga; KAZDEMU dziecku w normalnej rodzinie, rodzice poświęcili CAŁE ŻYCIE. Ja też życie poświęciłam swoim dzieciom.
Podejrzewam, że bardzo pracowano nad tym, abyś nie mała męża. Może to dobrze, bo trudno Ci opuścić ojca i matkę, a jest to konieczne w małżeństwie. Wzbudzono też w Tobie poczucie winy dość skutecznie.