Ale wiesz, że Jezus powiedział to tylko do swoich apostołów, tylko oni mieli to czynić i nikt przez całe wieki po ich śmierci tak nie robił, podobnie jak nie było spowiedzi, pokuty ani Eucharystii, dopóki interes KK nie ruszył na dobre?

Może i tak. Ale...
Czy tylko pamięć? Uważam, że przede wszystkim naśladownictwo. I w Męce i w Zmartwychwstaniu. Uczestnictwo w Eucharystii nie jest dla mnie męką, choć jest ofiarą. Alle jest, przede wszystkim, zwycięstwem. Zmartwychwstaniem do kolejnego etapu życia. Przemianą duchową. Tak jak Jezus zmartwychwstając zwyciężył grzech śmierci (raz na zawsze) tak ja na Jego pamiątkę zwyciężam uczestnicząc w Eucharystii swoje słabości. Zwyciężam na chwilę, dzień, kilka dni. Ale zwyciężam dzięki tej Pamiątce. Pamiątce Wieczerzy Zjednoczenia.

Co Jezus dla nas zrobił? Pozwolił się torturować i zabić? Czy można do tych kilku dni zredukować Jego misję? Dla mnie liczy się cała Jego nauka. Ważne jest to, że Jego czyny były spójne zgłoszoną Dobrą Nowiną. Za ważne uważam poświęcenie, godne przyjęcie wszystkiego, co służy wypełnieniu misji. Same tortury, zabójstwo są tylko (i aż) fragmentem całej misji, której zwieńczeniem jest Zmartwychwstanie. Nauka, przykład, poświęcenie, zwycięstwo.

@Idący
Zgoda.

@C2H6O

Apostołowie mieli to przekazać następnym uczniom (Mt. 28,18-20).
Uczniowie praktykowali łamanie chleba (inna nazwa Eucharystii) od początku (por. Dz. 2,42).
Spowiedź również praktykowali (por. 1 J. 1,9). Nie było wtedy jedynie spowiedzi indywidualnej, dousznej. Pisze o tym ciekawie ks. Dariusz Kowalczyk:
http://mateusz.pl/duchowosc/dk-spowiedz.htm

Apostołowie mieli się dzielić chlebem i winem podczas następnych wieczerz na pamiątkę tego, jak to zrobili z Jezusem na ostatniej wieczerzy. To miała być ich pamiątka po nim. Ci, którzy nie uczestniczyli w ostatniej wieczerzy tej pamiątki nie mieli. Pewnie, że można sobie zapożyczyć jakiś zwyczaj, ale to już nie będzie pamiątka, a Jezus wyraził się w tej kwestii jasno i wyraźnie.

Idźcie więc i nauczajcie wszystkie narody, udzielając im chrztu w imię Ojca i Syna, i Ducha Świętego.
Nauczajcie, a nie czyńcie pamiątki.

42 Trwali oni w nauce Apostołów i we wspólnocie, w łamaniu chleba11 i w modlitwach. 43 Bojaźń ogarniała każdego, gdyż Apostołowie czynili wiele znaków i cudów. 44 Ci wszyscy, co uwierzyli, przebywali razem i wszystko mieli wspólne12. 45 Sprzedawali majątki i dobra i rozdzielali je każdemu według potrzeby. 46 Codziennie trwali jednomyślnie w świątyni, a łamiąc chleb po domach, przyjmowali posiłek z radością i prostotą serca.
Więc łamanie się chlebem ok, ale sprzedawać majątki i dobra rozdzielali je każdemu według potrzeby to nie?

Co to znaczy "pamiątka"? Czy Jezus mówiąc "to czyńcie na moją pamiątkę" miał na myśli coś na wzór pamiątki z urlopu? Jakiejś muszelki, wspomnienia zachodzącego słońca albo smaku wędzonej ryby? Czy może pamiątkę w postaci "blizny", "nauczki", "nowej umiejętności"? Czy może swojej obecności wśród celebrujących "pamiątkę"?
Dla wierzących ta "pamiątka" jest czymś żywym, obecnym teraz, jak też wpływających na życie.
Ta "pamiątka" dla wierzących nie jest formą, ale treścią.
Obawiam się, że niewierzącym nie da się tego wytłumaczyć. Do tego potrzebna łaska i otwarcie się na nią.

Dla mnie, jeśli jestem w towarzystwie, bez względu czy na weselu czy na stypie i słyszę glos gospodarza mówiący jedzcie i pijcie, oznacza on, że mam się radować. Na weselu, z tego, że on znalazł ją lub odwrotnie, na stypie z powodu przejścia umrzyka do innego etapu życia.
Ta wieczerza, okraszona jedzeniem i alkoholem (Jerzy_67 sugeruje, że to był soczek, bo Bóg nie może pić alkoholu) jaką zorganizował Jezus i w której namawia byśmy nie zaprzestali biesiadować, ale byśmy robili to jak najczęściej wspominając Jego, Jego nauki, oraz że w będzie (obecnie jest) jednym ciałem i duchem z Bogiem.
Dziwi mnie, że w obliczy tak radosnego wydarzenia, wszyscy którzy przychodzą by wziąć w nim udział mają tak smutne miny. Faktem jest, że obecnie sporadycznie to wydarzenie „pamiątka” jest okraszana winem (alkoholem).

Masz jakąś afazję, że nie rozumiesz ludzkiej mowy?
Weźmy taki przykład. Dziadek dał wnuczkowi swój beret na pamiątkę, który zakładał tylko w niedzielę. Wnuczek zakładał go też w niedzielę na pamiątkę dziadka. Potem wnuczek dal go znajomemu, ten kolejnemu znajomemu i tak dalej. Ten kolejny znajomy nie nakładał beretu już na pamiątkę dziadka, bo go nawet nie znał, tylko w wyniku naśladownictwa poprzedników.
Pamiątka umarła wraz z wnuczkiem. Po nim stał się co najwyżej jakiś zapożyczony zwyczaj czy zabobon. Ale nie pamiątka.
Tylko wnuczek robił to na pamiątkę dziadka.
Tylko apostołowie robili to na pamiątkę Jezusa. A Jezus wyraźnie powiedział swoim apostołom, że to ma być pamiątka, a nie nowy zwyczaj, tradycja lub coś innego dla mas.

No nie da się tego wytłumaczyć. Potrzebne są dary Ducha św, aby przyjąć tę Prawdę.

Od jakiegoś czasu krąży wokół mnie pewna myśl związama, m.in,. z tym tematem.
Wydaje mi się, że Jezus musiał umrzeć męczeńsko. I chętnie bym o tym podyskutował. Ale nie w miejscu, gdzie tak wielu prześmiewców. Aby ich snadź nie podeptali nogami swemi, i obróciwszy się, aby was nie roztargali. (Mt 7.6 Wujek)

Nie rozumiem, przecież praktykowali to również z innymi(nieobecnymi na pamiątce) Wszystkiego nauczali, niczego nie pomijając. Wiele słów Jezusa padło jedynie przy Apostołach, a nie jest to jednoznaczne z tym, że tylko ich one dotyczyły. Słowo Boże jest skierowane do każdego człowieka, te padające podczas ostatniej wieczerze również, a może nawet jako jedne z ważniejszych do wszystkich wybranych.
Idący
Dlaczego nie rozwiniesz swojej myśli, wszak temat dotyczy wytłumaczenia Jego śmierci, a tak wielu błądzi i szuka jakiegokolwiek wsparcia.

Nie rozumiesz, bo nie przeczytałaś rozdziału 2 Dziejów Apostolskich.
Chodziło tam o 3 tys. nawróconych Żydów.
Po nawróceniu trwali oni w w łamaniu chleba.
Ale nie tylko w łamaniu chleba. Można powiedzieć że przyjęli oni pełnię funkcji uczniów Jezusa.
Trwali razem we wspólnocie, modlitwach, dzieleniu się wszystkim.
Sprzedawali majątki i dobra i rozdzielali je każdemu według potrzeby.
Czyli przybierając pełną działalność apostolską łamali się też chlebem.
Natomiast nie jest żadną pamiątką tylko łamanie się chlebem, a na inne nauki i przykazania bycie głuchym, w tym na wyzbycie się wszelkiego majątku, a wręcz gromadzenie go ponad miarę jak KK.
Jak chcesz coś robić na pamiątkę Jezusa, którą polecił On swoim uczniom to przynajmniej powinnaś stać się Jego uczniem w pełni, a nie tylko w tym, w czym akurat jest wygodnie.
Co prawda dzieje apostolskie to nie Słowo Boże, ale bez ich przeczytania może być czasem trudno o zrozumienie niektórych kwestii.

@C2H6O

W pierwszym zdaniu błędnie stwierdzasz, że ostatnia wieczerza ma być pamiątką ostatniej wieczerzy. W rzeczywistości w Wielki Czwartek Jezus upamiętnia wydarzenia Wielkiego Piątku. Mówi o swoim Ciele, wydanym dla zbawienia ludzi, mówi o swojej Krwi, przelanej dla zmazania grzechów. Co więcej Ostatnia Wieczerza jest żydowską Paschą, tyle że obchodzoną dzień wcześniej, niż obchodzili ją inni żydzi. Kiedy żydzi zasiadali do wieczerzy sederowej, by spożyć paschalnego baranka, Jezus był już chowany w grobie. Ale to pokazuje prawdę słów Jana Chrzciciela o Jezusie: Oto Baranek Boży, który gładzi grzech świata (J. 1,29).

A więc Jezus nie czynił z Wielkiego Czwartku rzeczy zupełnie nowej, nieznanej dotąd nikomu. To co uczynił, wpisywał w kontekst tego, co znaczyła i jak od ok. 1480 lat była celebrowana Pascha w żydowskich domach (por. Wj. 12). Każdy z uczniów Chrystusa przeżywał to wielokrotnie wspominając baranka (baranki), którego krew na odrzwiach domów ochroniła żydów od zguby. Ale od Wielkiego Czwartku mają być świadomi, że to nie zwierzę, lecz Chrystus ich ratuje, bo Chrystus bowiem został złożony w ofierze jako nasza Pascha (1 Kor. 5,7).

Ponadto Chrystus w charakterystyczny sposób dziękował Bogu i błogosławił chleb podczas każdego wspólnego posiłku podczas przebywania z uczniami. Nawet ci dwaj, którzy w Wielki Czwartek nie uczestniczyli w Ostatniej Wieczerzy, a zmierzali w Wielką Niedzielę do Emaus, rozpoznali Pana "po łamaniu chleba" (por. Łk. 24,30-31.35). A więc od apostołów dowiedzieli się o nowym znaczeniu tego, w czym w jakimś (niepełnym) zakresie już uczestniczyli.

Pełny tekst wielkiego rozesłania brzmi tak:
(16) Potem jedenastu uczniów udało się do Galilei na górę, którą Jezus im wskazał. (17) A gdy Go zobaczyli, złożyli Mu pokłon. Niektórzy jednak powątpiewali. (18) Wtedy Jezus zbliżył się i oznajmił im: Została Mi dana wszelka władza w niebie i na ziemi. (19) Idąc więc, czyńcie uczniami wszystkie narody, chrzcząc je w imię Ojca i Syna, i Ducha Świętego, (20) nauczając je zachowywać wszystko, co wam nakazałem. A oto Ja jestem z wami przez wszystkie dni aż do końca świata. (Mt. 28,16-20 BEkum)
Wybrałem przekład ekumeniczny, bo w nim prawidłowo ukazana jest gramatyka zastosowana w oryginale.

Jezus zwraca się do jedenastu uczniów (apostołowie bez Judasza) z poleceniem czynienia uczniów. Czynienie_uczniów to jedyny czasownik użyty w formie osobowej, bo pozostałe czasowniki (idąc, chrzcząc i ucząc/nauczając) są imiesłowami, co oznacza logiczny akcent na czynienie uczniów. Sposobem na czynienie uczniów jest iść, chrzcić i uczyć. A czego uczyć? Wszystkiego, co wam nakazałem. Jeśli więc Jezus nakazał jedenastce uczyć wszystkiego, to również celebrowania pamiątki: ostatniej wieczerzy. A także, na koniec, czynienie uczniów tak, jak mieli to nakazane apostołowie (jedenastka uczniów). Odtąd każdy uczeń Chrystusa (chociażby żył 20 wieków po Nim) ma być uczonym znaczenia i włączanym do uczestnictwa w (albo nawet do organizowania) wieczerzy oraz czynienia nowych uczniów.

Duch wieje tam gdzie chce, więc jeśli masz przekonanie, że swój majątek powinieneś sprzedać i rozdać potrzebującym - to nie zwlekaj. Pamiętaj jednak, że tekst Biblii mówi o praktyce (że tak czynili), a nie o poleceniu (że tak mają czynić wszyscy i rozdawać cały majątek). A więc Jezus akceptował zachowanie Zacheusza, który rozdał połowę swojego majątku (Łk. 19,8), natomiast grzech Ananiasza i Safiry (Dz. 5,1-11) polegał na ogłoszeniu, że przekazują cały majątek ze sprzedaży swej posiadłości, podczas gdy przekazali jedynie jego część.

Pewnie dla pustynnych ludów ze wczesnej epoki żelaza a nawet i trochę później takie barbarzyńskie ofiary z ludzi nie były niczym niezwykłym. Co się nie zmieniło to, to, że Dekalog był tylko dla maluczkich i wtedy i teraz.

Jakby na to nie patrzeć i możyć profity jakie przyniosło zamęczenie niewinnego człowieka, to moralnie taka "ofiara" zawsze bedzoe wątpliwą. Oczywiście jak się dołoży oprawę religijna, obwaruje dogmatami i postraszy ekskomuniką, to nawet członkowie klubu inteligencji katolickiej, przyklasną z zachwytu. Jeżeli jednak rozważymy taki scenariusz na zimno, to, no niestety, aktu zabicia niewineego człowieka nie da się obronić jako co pozytywnego, wyczekiwanego I potrzebnego.