Też mam pytania do Niego, nawet bardzo dużo.

Świadomość, czysta świadomość, jest nie do wysłowienia. Wyższy poziom świadomości, niższy poziom świadomości, jaką jednostką to zmierzysz?
Samoświadomość jako taką trudno uznać za najlepsze kryterium klasyfikacyjne. Większość z nas chciałaby sądzić, że istota podająca banana osiąga nieco większy poziom świadomości niż istota owoc odbierająca.

Pytasz czy jestem jak lilia (sposób myślenia kobiety ), nie, nie jestem jak lilia, jestem raczej jak ptak i lilia.

Uważam, że rozwój samoświadomości ma tu kluczowe znaczenie, zwierzęta kierują się instynktami, człowiek, żeby zjednoczyć się z tą Uniwersalną Świadomością, rozwija właśnie samoświadomość, musi przejść przez ten etap wcześniejszy opierający się na słowach. Gdyby było jak mówisz to wszyscy ludzie żyliby w sposób świadomy, a dotyczy to tylko nielicznych mistyków, dlaczego, skoro tu nie ma żadnej różnicy czy jesteś rozwijającym się w swojej świadomości człowiekiem czy chomikiem stojącym w miejscu pod tym względem?



Taa chyba jak kogut

Trochę mi głupio, a jednak wyskoczę jak filip* z konopi. I to ponownie. I przypomnę, że dyskutujecie o chochołach.

Bowiem świadomość zgodnie z PWN to:
1. «zdawanie sobie sprawy z czegoś»
2. «wspólne dla określonej grupy ludzi poglądy i cele»
3. «stan przytomności»
4. «charakterystyczna dla człowieka zdolność poznawania i oceniania siebie i otoczenia»

Ale, w sumie, to dość zabawne. Chyba jesteście dla siebie stworzeni.

* Jeśli nie wiesz dlaczego napisałem filip z małej litery, to spytaj. Odpowiem.

Trochę tak i trochę nie
Poobserwuj małe dziecko, czy ono nie jest zjednoczone z tą uniwersalną świadomością? Popatrz na tego chomika, czy nie jest jak to małe dziecko? Moim zdaniem zarówno to dziecko jak i ten chomik niczym się nie różnią. Żyją w tu i teraz, w świecie rzeczywistym, są połączeni rzeczywistością. Dla nich nie ma jutra, nie ma wczoraj, jest to uniwersalne tu i teraz. Ten chomik jest w tym całe życie. Dziecko zaczyna przy pomocy rodziców, społeczeństwa, wspinać się na barkach swych przodków w świat wirtualny, świat jutra, świat wczoraj, świat, którego nie ma. Ten urojony świat (w życiu nie widziałem jutra, podobnie jak nie mogę zobaczyć wczoraj) powoduje, że opuszczamy to „Królestwo Boże”. Dostrzegają to nieliczni, wracają do tego „Królestwa” jednostki. Wrócił doń Jezus, wskazał także ścieżki które tam prowadzą. Jedną z nich jest powrót do „świadomości dziecka”.

Co do tego koguta, coś w tym jest. Nie martwię się o swoje życie, co będę jadł, pił, nie czynię zapasów, nie odkładam na czarną godzinę, nie handluje z Bogiem dobrymi uczynkami czy też łożeniem na świątynie i jakieś tam dewocjonalia. Zawsze otacza mnie stado kurek, tym samym nie martwię się co mam na siebie i pod siebie włożyć.

Nie ma absolutnie żadnego znaczenia, co ja wyznaję, skoro temat wątku to „Pytania do Boga”, a forum na którym się udzielam jest religijne. Nie będziesz mi też urządzać trybunałów (niby w czym umocowanych?) nad moim światopoglądem, którego ani Ty nie znasz, ani ja go sobie nie skonkretyzowałem do końca. W ogóle łapanie za światopogląd to jest taka pułapka na starożytnych filozofów, którzy uważali, że świat w sposób spójny wynika z jednej zasady. Od czasów Goedla wiadomo, że świata w ten sposób opisać się nie da - albo wynikną sprzeczności, albo opis będzie niekompletny.


Słoń w karafce. Żądania prześlesz mi pisemnie na Berdyczów.


Twoje wiidzimisię nie zmienia tego, że Boga nie ma, więc po co w ogóle marnujesz czas na szukanie sensu w bezsensie? Uważasz się za osobę poważną? Możemy się tak przerzucać ad mortem defecatem.

Dlaczego zresztą dobro ma być obiektywne, dlaczego prawo moralne ma być uniwersalne, dlaczego białko musi być… no właśnie jakie, skoro nawet uduchowienie nie stanowi argumentu? Przyjmijmy, że jestem maszyną. Czy to sprowadza mnie do poziomu młotka, czy raczej stanowi, że Twoje pojęcie maszyny jest prymitywne i że to w Twoim światopoglądzie coś jest nie halo?


Nie zawsze jest miło. Nie zawsze może być miło, szczególnie kiedy ktoś uważa widocznie, że ateiści są per se niemoralni, a mnie podnosi do rangi osobliwości w formalinie.


Prawda jest taka, że nie zależy Ci na rozmowie, tylko na wykazaniu swojej wyższości nade mną, a to pokazuje, że Twoja wiara jest bardzo słaba, że nie może sobie poradzić z jednym małym ateuszkiem na radarze. Wszystkie dzieci muszą być nawrócone, nawet i to, na które czekamy w Adwencie.

Islamiści mają podobnie. No bo skoro Allah widocznie błogosławi cywilizacji niewiernych…


Dla której etyki? : )


Kamień obrazy, to ja miałam zrobić szach mat, Boga mam po swojej stronie. : )


A dlaczego sądzisz, że ewolucja się skończyła, kiedy Ty zaczęłaś poznawać świat? Uważasz się za pępek wszechrzeczy? : )

Próbujesz osądzać Boga od strony etycznej, więc jak najbardziej moje pytania są tu zasadne, bo pojawia się problem na jakiej podstawie materialista może kogoś (w tym Boga) osądzać? Pytam o tą podstawę, a Ty uciekasz z odpowiedzią, bo dobrze wiesz, że jej nie masz.



Jedynym powodem niemożliwości poradzenia sobie z Tobą w dyskusji, jest to, że się emocjonujesz, nie czytasz ze zrozumieniem i nie argumentujesz merytorycznie, do tego cwaniakujesz i masz wysokie mniemanie o sobie jako rozmówcy, a prawda jest taka, że do pięt nie dorastasz dojrzałym i poważnym ateistom. Może jesteś zbuntowanym nastolatkiem, który przyszedł tu rozładować emocje, więc nie przeszkadzam, bo widzę, że tu nie ma możliwości porozumienia się.

Pozdrawiam

Może na podstawie poznania dobra i zła. Bóg powiedział o nas:
22 Po czym Pan Bóg rzekł: «Oto człowiek stał się taki jak My: zna dobro i zło; niechaj teraz nie wyciągnie przypadkiem ręki, aby zerwać owoc także z drzewa życia, zjeść go i żyć na wieki»6. 23 Dlatego Pan Bóg wydalił go z ogrodu Eden, aby uprawiał tę ziemię, z której został wzięty.

...czasami trzeba mi przypominać takie oczywistości, o których milcząco zakładam, że druga strona też je rozumie i uwzględnia. Okazuje się, nie zawsze.


Dyskusja jest formą rozmowy, a warunkiem koniecznym rozmowy jest jakieś minimum szacunku do rozmówcy. Tu tego szacunku nie było, za to było konsekwentne ustawianie drugiej strony w roli chłopca do bicia z prawem pisku. Druga strona się w tej roli nie sprawdziła; wypuściła za to kilka kontr, które nie spotkały się z żadną odpowiedzią. Dlatego roboczo przyjmuję, że faktycznie uważasz się za pępek wszechrzeczy. : ) : ) : )

Arrogance, Ty się nie nadajesz zupełnie do poważnych rozmów na polu teizm - ateizm, bo nie radzisz sobie z argumentowaniem. Przychodzisz na forum dla wierzących, gdzie cwaniakujesz i robisz ewidentne prowo, gdzie liczysz na to, że zawsze będziesz trafiał na wierzących, którzy sobie z Tobą nie dadzą rady. A jak zostajesz lekko przycisniety rzeczowa argumentacją, to beczysz jak baba, że jesteś obrażany. Zachowujesz się jak pies zaczepno - obronny, zaczepia, a potem trzeba go bronić. Jak się robi prowo, to by wypadało też sobie potem radzić w wybranianiu swoich poglądów, a Ty się chyba jeszcze musisz dużo nauczyć, bo jak już mówiłam, do prawdziwych ateistow, to Ci jeszcze daleko.

Jak widzę bez dopytywania Boga, żeście sobie poradzili z tematem dyskusji.

Ja nie mogę sobie nadal poradzić z odpowiedzią na moje trzy pytania, które zgodnie z prośbą C2H6O zadałem Bogu. Co prawda Rabarbar udzielił odpowiedzi, ale gdy dopytywałem to zamilkł.
Może, by nie mieszać zbytnio, będę zadawał po jednym pytaniu.

1.Czy jesteś miłością, czy miłość jest Tobą?

Odpowiedź Rabarbara – Bóg jest miłością.
Gdy dopytałem, czy miłość jest Bogiem – zamilkł.
Może Wam coś tam w tym temacie szepnął Bóg?

Bóg jest, tylko nie każdy wyraża zgodę/chce by Go poznać. Czy ta wypowiedź ma sens, w obliczu nakazu głoszenia dobrej nowiny na cały świat?

Miłość to jeden z Bożych przymiotów, jest On także"ogniem pochłaniającym"/sprawiedliwością.
Miłość to uczucie z różnymi charakterystycznymi dla siebie cechami:troską, zaangażowaniem, bliskością emocjonalną itd.
Bóg chciał stać się dla człowieka przede wszystkim miłością, a wszystko to z miłości do własnego Syna przez którego cały świat zaistniał. No, a że nie ma miłości bez wolności to też takową na samym początku ludziom podarował/wolność wyboru.

Sens w tym naturalnie jest. Tylko ja kładę nacisk na pożyteczne skutki praktyczne wiary. Wyznawanie czegoś dla samego wyznawania jest pustą zabawą. Ale mogę uwierzyć np. w boskość Cesarza Japonii i jeśli ta wiara pchnie mnie do pracy nad swoimi słabościami, żeby nie hańbić się w oczach mojego boga, ale służyć mu w taki sposób, żeby on nie musiał oczu ode mnie odwracać, zażenowany poziomem swojego sługi - to taka moja wiara również będzie miała sens.


To w ogóle był przytyk do Angelki, która przypinała mi łatki wyjęte z czterech liter. Przyjąłem więc na chwilę jej łatkę twardego, nihilistycznego ateisty, żeby pokazać, że taka taktyka to droga donikąd.

Żeby mieć szacunek do innych, trzeba najpierw szanować siebie. Babo. : ) : ) : )

Ateiści przecież nie opierają się na Biblii, więc jakiekolwiek próby moralnego oceniania Boga, gdzie wyklucza się istnienie takiego sumienia wyłapujacego uniwersalne prawo moralne dane od Boga, jest absurdem i brakiem konsekwencji w swoich poglądach. Materialiści sami, na własne życzenie zrównują się do poziomu chomika czy piany morskiej, bo w takim światopoglądzie człowiek nie stanowi żadnej wartości, życie nie na żadnego sensu, nie ma żadnej obiektywnej moralności danej od Boga. Ty możesz ze swojej perspektywy, wierzącego tak stwierdzić, że wszyscy mają sumienie rozróżniające między dobrem a złem