I tak i nie.

Sen nie trwa wiecznie, ale nawet te sny śpiących to w większości, jeden wielki strach. W zasadzie to nie są ich sny. Śnią snami swoich praprzodków. Zgadzam się, że próba wybudzenia śpiącego, poprzez naciskanie, bez odpowiedniego podejścia może skutkować przeniesieniem budzącego się do Tworek. Co taki śpioszek gwałtownie rozbudzony może zobaczyć?


„Ludzie są roztargnieni i niebaczni na to, co dzieje się wokół zarówno na jawie jak i podczas głębokiego snu. Głupcy, mimo że słyszą, pozostają głusi; to o nich mówi przysłowie: gdziekolwiek są pozostają nieobecni.
Człowiek nie powinien mówić, ni zachowywać się jakby spał.
Przebudzeni mają jeden wspólny świat.
Każdy ze śpiących ma swój oddzielny świat.
Budząc się widzi śmierć, a podczas snu-marzenia.”
Heraklit

Budzenie śmiechem, żartem, zadawaniem pytań, jest metodą w wielu przypadkach bezpieczną. A nawet jeśli po drodze delikwent zaliczy Tworki, to z uśmiechem na ustach.

Piszesz: Najwazniejsze żeby wszyscy byli szczęśliwi
To żaden problem, wystarczy że taki śpiący odpluszczy (zdejmie bielmo) choć jedno oko, a zobaczy, że nieszczęście nadchodzi z przeszłości albo z przyszłości, nigdy nie istnieje tu i teraz. Właśnie w tym momencie -teraz- nieszczęście jest niemożliwe.

Mnie już Bóg odpowiedział na najważniejsze pytanie. A było to:

Dlaczego mnie zostawiłeś, opuściłeś?
(Odpowiedź: Bo tego chciałeś)

Dodatkowo przy okazji zapytałem czy którakolwiek religia jest prawdziwa i otrzymałem odpowiedź, że nie.

Jeśli kiedyś tak chciałeś, to wiedz, że jak długo żyjesz, to masz jeszcze czas na zmianę chcenia!...

Zapytaj raz jeszcze... Musiałoby nie być Boga, aby prawdą było, że nie ma żadnej prawdziwej religii...
Akurat pomysł o nieistnieniu Boga nie jest sensowny w obliczu życia, które jest "wszędobylskie", a ono bez Stwórcy by nie zaistniało!

Chwila, jeżeli wszystkie regle są nieprawdziwe znaczyłoby to, że Boga nie ma. Zatem kto odpowiedział na najważniejsze pytanie?

Błąd. To że wszystkie religie są nieprawdziwe, może np. oznaczać, że są częściowo prawdziwe. Np. może to oznaczać, że Bóg jest, ale pewne nauki o nim są błędne.

Co to znaczy prawdziwa religią? Co to znacz prawda, w tym zagadnieniu?
Czy prawdziwa jest ta, która prowadzi do Boga?

Czy Bóg wymyślił religię? Czy ludzie? Czy Jezus określił kanony religii?
PWN "religia" - «zespół wierzeń dotyczących istnienia Boga lub bogów, pochodzenia i celu życia człowieka, powstania świata oraz w związane z nimi obrzędy, zasady moralne i formy organizacyjne».
Zatem uznanie tego, co Bóg objawił za prawdę sprawia, że religia jest prawdziwa.
Ale ludzka interpretacja zawsze troszkę wykrzywia. Ale to nie sprawia, że religia staje się nieprawdziwą.

Sądzę, że taki wniosek nie jest uprawniony. Wydaje mi się, że to raczej znaczy, że Bóg jest, ale Jego wyobrażenia są obarczone błędem.


Z tym się zgadzam.

Zastanawiam się, czy mówiąc religia człowiek nie ma na myśli samego kultu plus wyobrażeń dot. Boga. Na obrazach nie raz ukazany jest Bóg Ojciec. A przecież jest wynikiem antropomorfizacji. Przypisywania Bogu cech człowieczych. Nikt nie potrafi w pełni poznać Boga. Ale może poznawać.
Sądzę, że w każdej religii tkwi jakiś błąd. Ludzki. Człowiek kochający Boga wyznaje tę religię, która najbardziej zbliża do Boga. Na przykład tę, którą zapoczątkował Jezus, a która jest kontynuacją (lepszym przybliżeniem do objawień) starotestamentowej. Jezus założył Kościół, otworzył drogę sukcesji, przekazywania błogosławieństwa kolejnym swoim namiestnikom. Jezus uczył miłości. Do Boga, do ludzi i do siebie samego. Nie ustanowił struktur, hierarchii, obrzędów. Poza Eucharystią ustanowioną podczas Ostatniej Wieczerzy. Oraz nakazu Mt 28.19-20.
Tak, że mamy trzy filary: Miłość, Eucharystię i Chrzest. I wdzięczność do Boga za to wszystko wyrażaną w liturgii, modlitwach...

Nie, to jedynie oznacza, że żadna religia nie oddaje w pełni prawdy.

O właśnie

Prawdziwa byłaby wtedy gdyby rzeczywistość wyglądała dokładnie tak jak ona głosi.

To jest kwestia indywidualna. Do pewnego stopnia jakaś religia może być w tym pomocna.

Ludzie.


Tak, przy czym wygląda na to, że moja psychika jest dość złożona i różne jej części mają własną wolę i własny rozum. Może jest we mnie chęć doświadczenia samodzielności i wracania do Boga dopiero gdy sytuacja mnie przerasta. Podobnie jak małe dziecko uczy się samodzielności i dopiero gdy sytuacja je przerasta, wraca z płaczem do rodzica. A może jest też w jakiejś mierze egotyczna chęć autonomii. Kto wie.

W jaki sposób przeprowadzić dowód, ze np. katolicyzm, lub ogólniej chrześcijaństwo nie jest prawdziwe. Czy znasz jakiś przykład negujący prawdziwość (nawet wedle tego dziwnego kryterium, które podałeś).

Abstrakcyjny, werbalny opis rzeczywistości zawsze będzie czymś innym niż rzeczywistość. Podobnie jak mapa nie jest w stanie w pełni oddać terytorium.

Mapa może jednak poprawnie odzwierciedlać relacje pomiędzy faktycznymi obiektami geograficznymi. Trzeba wiedzieć, jak odczytać jej legendę i skalę, ale poprawnie interpretując mapę uzyskujemy prawdziwą wiedzę o świecie.

Nikt nie twierdzi, że teologia chrześcijańska w pełni opisuje świat, ani nawet, że w pełni opisuje Boga. Twierdzeniem jest jedynie, że, jeżeli poprawnie zrozumiemy jej pojęcia, uzyskamy prawdziwa wiedzę o pewnych sprawach dotyczących Boga.

Chrześcijaństwo poza tym to nie tylko zbiór twierdzeń, to także (a nawet przede wszystkim) pewien zestaw praktyk, które mają nas przybliżyć do Boga i pomóc nam osiągnąć zbawienie. W tym sensie prawdziwość/nieprawdziwość chrześcijaństwa oznaczałaby jego skuteczność/nieskuteczność w osiągnięciu tego celu. Znów korzystając z analogii mapy: mapa, choć nie jest pełną reprezentacją rzeczywistości, może być jak najbardziej przydatna w osiągnięciu wybranego celu.

Teoretyzujesz. Ale konkretnego przykładu nie posiadasz. Zatem teza gołosłowna.

Może też wprowadzać w błąd, przypisując Bogu (niejawnie) negatywne cechy. Wtedy nie mamy już tak naprawdę do czynienia z Bogiem, lecz zaledwie z obrazem boga (przez male "b"). A to staje na drodze do Boga.

Dlatego ważna jest właściwa interpretacja. Jeżeli konkretna interpretacja prowadzi do nieakceptowalnych wniosków (a co akceptowalne rozpoznaje Kościół w Duchu Świętym) to należy ja odrzucić. Wiele herezji powstało w ten sposób, że ludzie proponowali jakieś punkt widzenia np. na relacje pomiędzy Synem a Ojcem, lub na relacje pomiędzy Boska i ludzka naturą Chrystusa, i na pierwszy rzut oka nie wyglądały źle, i wielu ludzi je przyjęło, ale po głębszej analizie prowadziły one w konsekwencji do nieakceptowalnych wniosków, i dlatego Kościół się im sprzeciwił.

Wśród takich herezji były takie, które odrzucały Boskość Chrystusa, takie które odrzucały jego człowieczeństwo, takie które uważały Chrystusa za boga mniejszego niż Bóg Ojciec, i wiele innych. Kościół formułował ortodoksję w odpowiedzi na takie herezje, co nie znaczy, że nie wiara wcześniej była nieortodoksyjna, a jedynie tyle, że ortodoksja nie była wcześniej wyraźnie sformułowana (co pozwalało na powstawanie herezji). I dziś, zapewne znalazłyby się takie elementy doktryny, które nie są jasno sformułowane i umożliwiają wielorakie interpretacje. Teologowie nad nimi rozważają i od czasu do czasu pojawia się jakaś autorytatywna wykładnia, sformułowana np. jako nowy dogmat. W Kościele Katolickim ufamy opatrzności Bożej i kierownictwu Ducha Świętego, które są dla nast gwarantami poprawności ostatecznie przyjętych sformułowań.

Przypisywanie Bogu cech negatywnych jest odrzuceniem Boga. Jeśli uznajemy to, że Bóg jest absolutnie największym, najwspanialszym stworzycielem wszelkich praw rządzących całym Jego stworzeniem, to z definicji wszystkie Jego przymioty uznajemy za dobre. Albo negujemy Go przypisując Mu jakiekolwiek zło.

Osobnym zagadnieniem jest, tworzenie obrazu Boga. Tu "niejawnie" (cokolwiek to znaczy) zawsze przypisujemy jakieś nieprawdziwe cechy. Bo domyślamy się. Bo Bóg nie ujawnił całej swojej osobowości. Nie nie jest możliwe dla człowieka ogarnięcie tego.
Każdy obraz jest kolejnym przybliżeniem. To obraz hiperboli a/x dla ujemnych x dążących do 0. Gdzie x jest czasem (musi być jakaś wartość początkowa). Każde kolejne wyobrażenie jest krokiem w kierunku poznania Boga. To niekończący się proces poznawania.

Każdy ma własną odpowiedzialność i każdy sam uznaje co jest akceptowalne. Jeśli ktoś chce abdykować z tej roli i powierzyć ją jakiejś organizacji, np. Kościołowi, to jest to wola i decyzja tej osoby.