Czy jeśli w.20 miałby nie być zakazem interpretacji, ale wskazaniem na źródło i prawdziwego autora, to czy uznanie prawdziwości tego autora i źródła, nie zawęża interpretacji?
Tzn. zakazu interpretacji w.20 jak w brzmieniu z BT może nawet nie być, ale poprzez jedno źródło interpretacja tak czy inaczej jest tylko jedna.

Above all, you must realize that no prophecy in Scripture ever came from the prophet's own understanding

Above all, you must understand that no prophecy of Scripture came about by the prophet's own interpretation of things.

Mowa Piotra jest wymierzona przeciwko fałszywym nauczycielom w drugim rozdziale, którzy zapierać się będą Władcy, który ich wykupił. Wyprą się Tego, w którym wypełniło się Słowo prorockie, czego świadkiem był autor Listu. Choć na koniec mówi "żadne proroctwo nie jest..." to na przytoczonym przykładzie (przemienienie Jezusa) widać, że chodzi mu głównie o proroctwa dotyczące osoby mesjasza.

Słowo prorockie zostało w Jego Osobie potwierdzone. Można na nim polegać i nim się kierować dlatego, że nie zostało ono wymyślone przez człowieka, tylko powstało, zrodziło się z inicjatywy, poruszenia boskiego.

prorocką mowę. Pisma zapowiadały chwałę Mesjasza. Chwalebne objawienie się Chrystusa podczas przemienienia już pozwoliło widzieć spełnienie się tych zapowiedzi.
Nadchodzącą paruzję zapowiadał już ST w swoich proroctwach. Autor listu nie ma na myśli żadnego konkretnego tekstu, ale wszystkie Pisma (ze szczególnym uwzględnieniem Proroków – por. Dz 3,24), jako prowadzące ku chwale Chrystusa i wskazujące na Jego dzień (J 8,56 o Abrahamie zob. jednak kom.). Apokaliptyka bardzo chętnie posługiwała się przeciwstawieniem dnia i nocy, światła i ciemności na określenie zasadniczej różnicy między dwoma okresami: grzechu i zbawienia. Także NT zna tego rodzaju przenośnie, nabierające niekiedy wręcz charakteru sfery (por. np. J 12,35–36, kom.). Tutaj mowa jest o świetle raczej w sensie psychologicznym: ma ono działać w głównym organie wyższego życia człowieka – w sercu (por. kom. do 2 Kor 4,4–6).
Zarówno dzień, jak i gwiazda poranna odnoszą się niewątpliwie do paruzji (1 Kor 4,5) i jej zbawczych skutków w wiernych. Dlatego mają być oni zarówno synami światłości, jak i synami dnia (por. kom. do 1 Tes 5,5).
Apostolskie objawienie w Chrystusie potwierdziło objawienia proroków ze Starego Testamentu. Niektóre Zwoje znad Morza Martwego przedstawiają „gwiazdę” z Lb 24,17 jako gwiazdę mesjańską, zaś teksty ze Starego Testamentu opisują nadchodzący dzień Pański w kategoriach wschodu słońca (Ml 4,2), ponieważ Bóg miał przyjść jak słońce (por. Ps 84,11). Główną myślą wydaje się tutaj, że gwiazda poranna (Wenus) oznajmia nadejście poranka. Nowy świat miał nastać już niebawem (por. 2 P 1,11), lecz Stary Testament oraz to, co zostało objawione w czasie pierwszego przyjścia Jezusa, miało stanowić najpełniejsze objawienie dane temu światu aż do czasu Jego powrotu w dniuDRUGI LIST ŚW. PIOTRA Pańskim. „Dobrze zrobicie” to powszechnie stosowana wówczas zachęta (tj. „Powinniście to uczynić”).

Sposób, w jaki jest tutaj wspomniane natchnienie Pism przez Ducha (2 Tm 3,15-16+), sugeruje, iż także ich czytanie zakłada prowadzenie przez Ducha i tradycję apostolską.
Te wiersze należą do wyjątkowo ważnych w nowotestamentalnej nauce o natchnieniu prorockim i biblijnym. Proroctwo – a konsekwentnie i inne części Pisma Świętego – to nie wypowiedź prywatna, przekazana każdemu do dowolnego wyjaśniania. Skoro powstało pod specjalnym kierownictwem Ducha Świętego (teologia nazwie je natchnieniem) śladem 2 Tm 3,16 – wymaga ono również wykładu autentycznego pod działaniem tegoż Ducha Świętego. Już ST wyraża przeświadczenie, iż Bóg kieruje prorokami przez swojego Ducha (Za 7,12; por. 1 P 1,11, który w nich był). Jakkolwiek Autor 2 P nie wyjaśnia, w jaki sposób tenże Duch komentuje wypowiedziane przez siebie w ST słowa, nie ulega wątpliwości, że ma na myśli jedynego autentycznego posiadacza Ducha Świętego – Kościół. Tylko on z upoważnienia Bożego w Chrystusie powołany jest do właściwego wykładu wypowiedzi biblijnych. Poszczególni przez Kościół upoważnieni znawcy Pism spełniają rolę pomocniczą, autorytatywnie przemawia tylko Kościół. Człowiek podejmujący własną powagą i własnym rozumem wykład spisanego objawienia Bożego zejdzie na bezdroża dowolności, błędu i fantazji.
W starożytnym judaizmie i w myśli greckiej j prorockie natchnienie interpretowano jako opanowanie przez bóstwo lub boski szał. Miał to być stan, w którym umysł proroka zastępowało boskie słowo. (Odniesienie tradycji żydowskiej w tej sprawie
jest szczególnie słuszne w przypadku ekstatyków wywodzących się z kręgu żydowskiej diaspory, np. Filona i autorów Wyroczni Sybillińskich.) Różne style literackie używane przez proroków Starego Testamentu wskazują jednak, że nie do końca tak było. W stanie natchnienia człowiek posługiwał się swoimi umiejętnościami i słownictwem (por. 1 P 1,10-12; 1 Kor 7,40; 14,1-2.14-19), chociaż mogły istnieć różne stopnie i rodzaje prorockiej ekstazy (por. 1 Kor 14,2; 2 Kor 5,13; 12,4) Jednak w każdej z tych koncepcji natchnienie chroniło osoby, którym zostało udzielone, przed błędem; w przeciwieństwie do sytuacji opisanej w 2 P 2,1.

Wiara w Chrystusa rodzi prawe postępowanie i prawdziwą wolność (Rz 6,15+; Jk 1,25+; Jk 1,25+; 1 P 2,16). I odwrotnie, heretycy pod pretekstem wolności uwalniają się spod prawa moralnego (por. Jud 4), jednakże grzech jest zniewoleniem (por. J 8,34; Rz 6,16-17).
Nadużywanie wolności Chrystusowej nie jest nowym tematem w NT (Rz 6,15; Ga 5,13): błędnowiercy przekształcają prawdziwą wolność w swawolę, pozbawiając chrześcijan jakichkolwiek hamulców moralnych. Może to właśnie będzie miał na myśli 2 P 3,16, skarżąc się na przekręcanie sensu listów Pawłowych? W każdym razie ta pozorna „wolność” oznacza w rzeczywistości obyczajowe zepsucie. To ostatnie wyrażenie jest używane w liście (jak i u św. Pawła) niemal osobowo: jego niewolnikami stają się zwolennicy libertynizmu, zdążając ku zgubie wiecznej.

Konkretnie to chodzi o proroctwo związane z pewnością paruzji, o czym jednak dowiadujemy się dopiero w rozdziale 3

"Są w nich trudne do zrozumienia pewne sprawy, które ludzie niedouczeni i mało utwierdzeni opacznie tłumaczą, tak samo jak i inne Pisma, na własną swoją zgubę."

...z czego wynika, że jednak do interpretacji nie powinni się zabierać wszyscy, lecz jedynie ci, którzy są douczeni i utwierdzeni oraz posiadają odpowiednią charyzmę, potwierdzoną autorytetem Kościoła.

Tylko czy jest w porządku podawanie takich - choćby najbardziej dla nas oczywistych - wniosków w miejsce tekstu, który może mówić o czym innym? Co jeśli Piotr nie mówił tutaj o tym, kto jest uprawniony do wyjaśniania, ale raczej o autorytecie Pisma, którego autorem jest sam Duch św.? Czy wolno z taką mocą przypisywać temu wersetowi jednoznaczne brzmienie, choć tekst oryginalny jednoznaczny nie jest?

BT w przypisach do 2P 1,20 podaje: "Tylko Kościół autorytatywnie określa, jaki jest sens tekstów Pisma świętego". Koniec. Kropka. Żadnej wzmianki o tym, jak różnie ten fragment można przetłumaczyć, jaka dyskusja wokół niego się od zawsze toczy i że może na przykład brzmieć tak:




Tłumacze Tysiąclatki wykorzystali okazję, by przypomnieć o autorytecie Kościoła, a katolicy ukręcili sobie z niego, z tego konkretnego wersetu, bicz na protestanta.

Nie mówiąc już o tym, że "interpretację proroctw" rozszerza się w tym przypadku zbyt łatwo i zbyt chętnie do "interpretacji Pism" w ogóle.


Napiszę może krótko jak to wg. mnie wygląda. Mowa Piotra jest wymierzona przeciwko fałszywym nauczycielom w drugim rozdziale, którzy zapierać się będą Władcy, który ich wykupił. Wyprą się Tego, w którym wypełniło się Słowo prorockie, czego świadkiem był autor Listu. Choć na koniec mówi "żadne proroctwo nie jest..." to na przytoczonym przykładzie (przemienienie Jezusa) widać, że chodzi mu głównie o proroctwa dotyczące osoby mesjasza.
Słowo prorockie zostało w Jego Osobie potwierdzone. Można na nim polegać i nim się kierować dlatego, że nie zostało ono wymyślone przez człowieka, tylko powstało, zrodziło się z inicjatywy, poruszenia boskiego.


Tak oto List wymierzony przeciwko tym, którzy odrzucili Jezusa wykorzystuje się w apologetyce przeciwko tym, którzy Go razem z nami wyznają

Rzeczywiście, redaktorzy BT wykorzystali ten fragment jako okazję do przypomnienia, w przypisie, katolikom, że tylko Kościół (w domyśle: Katolicki) autorytatywnie określa, jaki jest sens tekstów Pisma Świętego.

Skoro mowa o różnym podejściu do słów Piotra, to przytoczę ten przekład i kluczowy do niego komentarz:
2P 1,18-21 NPD (Nowy Przekład Dynamiczny NT [2021-2023])
[...]

Nie wiem dlaczego NPD podaje "Zasadniczym znaczeniem słowa idias jest „oddzielnie”".
W Słowniku Grecko-Polskim ks. Remigiusza Popowskiego czytam: - ἴδιος, α, ν - swój własny, prywatny, odrębny, osobisty. Ze wskazaniem dla 2 P1,20 - "własny" w odniesieniu do rzeczy.