@Natalia, bardzo chciałbym Ci pomóc, ale mam za mało wiedzy o Twoim problemie. Chciałbym Ci jednak powiedzieć, że Bóg jest nieskończenie lepszy od wszelkich naszych wyobrażeń o Nim. Na pewno nie zależy Mu na tym, abyś teraz się męczyła, zadręczała się i kręciła w kółko swoimi myślami wokół tego problemu. Jest kochającym Cię Ojcem, który kocha Cię bezwarunkowo.

Pozdrawiam.

@Natalia, bardzo chciałbym Ci pomóc, ale mam za mało wiedzy o Twoim problemie. Chciałbym Ci jednak powiedzieć, że Bóg jest nieskończenie lepszy od wszelkich naszych wyobrażeń o Nim. Na pewno nie zależy Mu na tym, abyś teraz się męczyła, zadręczała się i kręciła w kółko swoimi myślami wokół tego problemu. Jest kochającym Cię Ojcem, który kocha Cię bezwarunkowo.

Pozdrawiam.

@Natalia, bardzo chciałbym Ci pomóc, ale mam za mało wiedzy o Twoim problemie. Chciałbym Ci jednak powiedzieć, że Bóg jest nieskończenie lepszy od wszelkich naszych wyobrażeń o Nim. Na pewno nie zależy Mu na tym, abyś teraz się męczyła, zadręczała się i kręciła w kółko swoimi myślami wokół tego problemu. Jest kochającym Cię Ojcem, który kocha Cię bezwarunkowo.

Pozdrawiam.

Wrażliwy z Ciebie gość, to widać, więc dlaczego tak siebie nazwałeś? Ne dość, że ma wydźwięk negatywny, to jeszcze po rosyjsku.

Nie ma grzechów niewybaczalnych.
Obowiązującą wykładnia jest zdanie spowiednika. Pójdź, opowiedz, a zostaniesz pocieszona.
Jeśli masz tylko takie grzechy, to blisko masz do nieba (nie w sensie czasu, ale świętości).
Nie wiem, czy za bardzo nie oskarżasz sama siebie. To cenne, ale bardzo uprzykrzające życie. Nie można przesadzać. Obyś nie wpadła w skrupulantyzm.

A czy wykładnia spowiednika jest obowiązującą? W sensie mogę Wierzyc, ze jeśli on tak ocenił sytuacja czy osadził to tak samo ocenia i osadza to sam Bóg? Najgorszą sytuacją byłoby się cieszyć tu na ziemi, a na sądzie ostatecznym : jednak to nie było prawdą

Nie ma grzechów niewybaczalnych.
Obyś nie wpadła w skrupulantyzm.

"6. Grzech przeciw Duchowi Świętemu
46. Na tle wszystkiego, co dotąd zostało powiedziane, stają się bardziej zrozumiałe jeszcze inne wstrząsające słowa, jakie Chrystus wypowiedział. Można by je nazwać słowami o „nieprzebaczeniu”. Zostały one zapisane przez wszystkich Synoptyków, pozostają w związku ze szczególnym grzechem, który Ewangeliści nazywają „bluźnierstwem przeciw Duchowi Świętemu”. Oto ich zapis w troistym brzmieniu:

Mateusz: „Każdy grzech i bluźnierstwo będą odpuszczone ludziom, ale bluźnierstwo przeciwko Duchowi nie będzie odpuszczone. Jeśli ktoś powie słowo przeciw Synowi Człowieczemu, będzie mu odpuszczone, lecz jeśli powie przeciwko Duchowi Świętemu, nie będzie mu odpuszczone ani w tym wieku, ani w przyszłym” (Mt 12, 31 n.).

Marek: „Wszystkie grzechy i bluźnierstwa, których by się ludzie dopuścili, będą im odpuszczone. Kto by jednak zbluźnił przeciw Duchowi Świętemu, nigdy nie otrzyma odpuszczenia, lecz winien jest grzechu wiecznego” (Mk 3, 28 n.).

Łukasz: „Każdemu, kto mówi jakieś słowo przeciw Synowi Człowieczemu, będzie przebaczone, lecz temu, kto bluźni przeciw Duchowi Świętemu, nie będzie przebaczone” (Łk 12, 10).

Dlaczego bluźnierstwo przeciw Duchowi Świętemu jest nieodpuszczalne? Jak rozumieć owo bluźnierstwo? Odpowiada św. Tomasz z Akwinu, że chodzi tu o grzech „nieodpuszczalny z samej swojej natury, gdyż wyklucza to, czym dokonuje się odpuszczenie grzechów”38.

Wedle takiej egzegezy bluźnierstwo nie polega na słownym znieważeniu Ducha Świętego; polega natomiast na odmowie przyjęcia tego zbawienia, jakie Bóg ofiaruje człowiekowi przez Ducha Świętego, działającego w mocy Chrystusowej ofiary Krzyża. Jeśli człowiek nie przyjmuje owego „przekonywania o grzechu”, które pochodzi od Ducha Świętego i które ma charakter zbawczy, to zarazem odrzuca „przyjście” Pocieszyciela — to „przyjście”, jakie dokonało się w tajemnicy paschalnej, a które zespolone jest z odkupieńczą mocą Krwi Chrystusa: Krwi, która „oczyszcza sumienia z martwych uczynków”.

Wiemy, że owocem takiego właśnie oczyszczenia jest odpuszczenie grzechów. Kto zatem odrzuca Ducha i Krew, pozostaje w „martwych uczynkach”, w grzechu. Bluźnierstwo przeciw Duchowi Świętemu polega więc w konsekwencji na radykalnej odmowie przyjęcia tego odpuszczenia, którego wewnętrznym szafarzem jest Duch Święty, a które zakłada całą prawdę nawrócenia, dokonanego przezeń w sumieniu. Jeśli Chrystus mówi, że bluźnierstwo przeciw Duchowi Świętemu nie może być odpuszczone ani w tym, ani w przyszłym życiu, to owo „nie-odpuszczenie” związane jest przyczynowo z „nie-pokutą” — to znaczy z radykalną odmową nawrócenia się. Ta zaś oznacza odmowę sięgnięcia do źródeł Odkupienia, które „zawsze” pozostają otwarte w ekonomii zbawienia, w której wypełnia się posłannictwo Ducha Świętego. Paraklet ma nieskończoną moc czerpania z tych źródeł: „z mojego weźmie” — powiedział Jezus. W ten sposób dopełnia On w ludzkich duszach dzieła Odkupienia dokonanego przez Chrystusa, rozdzielając jego owoce. „Bluźnierstwo” przeciw Duchowi Świętemu jest grzechem popełnionym przez człowieka, który broni rzekomego „prawa” do trwania w złu, we wszystkich innych grzechach, i który w ten sposób odrzuca Odkupienie. Człowiek pozostaje zamknięty w grzechu, uniemożliwiając ze swej strony nawrócenie — a więc i odpuszczenie grzechów, które uważa za jakby nieistotne i nieważne w swoim życiu. Jest to stan duchowego upadku, gdyż bluźnierstwo przeciwko Duchowi Świętemu nie pozwala człowiekowi wyjść z samozamknięcia i otworzyć się w kierunku Boskich źródeł oczyszczenia sumień i odpuszczenia grzechów."
Jan Paweł II, encyklika o Duchu Świętym, 46
https://opoka.org.pl/biblioteka/W/WP/ja ... _2.html#m2