Wierzący, z pewnością tak. Nie każdego stać na to, by Hiobem być. Ale w jakimś zakresie.
Od siebie mogę tylko, że dopóki dawałem radę wytrzymać ból, ofiarowałem. Tak po kawałku. Po jednej godzinie. Bo nie wiedziałem, czy za chwilę nie przekroczę progu, za którym wszystko co jest poza bólem i pragnieniem aby się skończył, nie przestanie istnieć. A wtedy zapewne mógłbym przestać wielbić Boga, zamiast tego wyłącznie błagać Go i litość.

Niektórzy szli za Jezusem nie dlatego, że chcieli Go naśladować, lecz po to by się najeść i napić za darmo, no i zobaczyć na własne oczy parę cudów.
Naśladowanie wymaga odwagi, zdolności, bezkompromisowości i nie wchodzenia w układy z ludźmi. A to wszystko jest rezultatem trwania w ścisłej relacji z Ojcem i zależności od Niego.
Nie można miłować/czynić dobra bez Boga od którego wszelkie dobro pochodzi.
Sami z siebie nie możemy np. cudownie uzdrawiać, ale możemy być narzędziem w ręku Wszechmogącego.

Czy takie uczucie ścisłej relacji z Ojcem nie może być wynikiem pewnej autosugestii, autohipnozy, wywołanej modlitwą, skupieniem nad Słowem Bożym, wiarą?

Ci, którzy uwierzyli w Słowo (Chrystusa) zostali zrodzeni przez to Słowo do nowego życia i otrzymali Ducha synostwa, który woła : „ Abba, Ojcze!" Daje to wewnętrzne poczucie bycia dzieckiem bożym. Tego nie da się podrobić, ani jakoś wywołać.
Karmiąc się Bożym Słowem stwarzamy warunki do rozwinięcia się duchowej relacji z Bogiem. On sam ożywia w nas to Słowo tak by niejako naturalnie przejawiało się w naszym życiu, by stawało się coraz bardziej dominującą " nową naturą".
W żadnym razie nie zajmujemy się wmawianiem sobie czegokolwiek.

A mnie np nie interesuje,ze chce zachować wieczne życie, bardziej mnie interesują doczesne sprawy.
Tylko nie zrozumcie źle.
Sami z siebie nie możemy np. cudownie uzdrawiać - no popatrz mamy lekarze dzisiaj potrafią uzdrowić niejednego . Bez tych cudów wszystkich.
Ale wiecie ,ze osoby wierzące też zajmują wysokie stanowiska, bo wy tak piszecie jakby wierzący nie mógł robić kariery :/

Wracam do tego wątku, bo pomyślałem, że to główne hasło:

"Kto chce zachować swoje życie, straci je. A kto straci swoje życie z powodu Mnie i Ewangelii - zachowa je na życie wieczne"

- było aktualne wyłącznie w czasach Jezusa. Teraz ta maksyma nie ma raczej znaczenia.

Tylko w czasach Jezusa można było stracić życie z powodu Jego i Ewangelii - mam na myśli Europę, USA. Dla chrześcijan tu żyjących ta maksyma nie ma sensu.

Oczywiście w pewnych rejonach, głównie muzułmańskich, można być prześladowanym. Ale mnie teraz interesuje moja sytuacja tu i teraz.

Jeśli odczytujesz literalnie i dosłownie, to masz rację. Jeśli szerzej, to możesz łatwo dostosować do rzeczywistości każdego z nas. Przecież tu chodzi o dokonywanie wyborów. I ich potencjalne konsekwencje.

Nie wiem jak tam Twoja, ale moja jest boska, zresztą zawsze taka była. Dziwię się, a zarazem współczuję tym, którzy uważają, że mieli czy mają inaczej. Moim zdaniem, są to ludzie nieświadomi.

Dlaczego tak uważasz? W tym tekście jest odwołanie tylko do jednego wyboru: albo tracisz swoje życie z powodu Jezusa i Ewangelii, i wtedy je ocalisz na przyszłość, albo chcesz je zachować, i wtedy je stracisz.

Oczywiście, jak się chce, wszystko można pod to podstawić, ale czy to uczciwe?

Wiele osób zyje beż Jezusa i jakoś je nie tracić
Tak też można rozumiec.

Czy wiesz, jakie znaczenia są przypisywane śmierci w Piśmie?
Na jakiej podstawie uważasz, że tekst należy czytać literalnie i odnosić wyłącznie do śmierci biologicznej (domyślam się, że masz na myśli tę właśnie śmierć)?

@Idący,

myślisz, że Jezus rozważał takie rozróżnienia jak śmierć biologiczna, śmierć duchowa itd.? Wydaje mi się, że chodziło mu po prostu o życie.

Znam z Pisma znaczenie śmierci jako także śmierci duchowej. Ale jak w takim razie tłumaczyłbyś omawianą maksymę przy uwzględnieniu znaczenia duchowego śmierci?

Uważam, że należy nadać słowom użytym w tej maksymie takie znaczenie, jakie najbardziej odpowiada początkom chrześcijaństwa: wiara ta rozprzestrzeniała się dlatego, bo ludzie znali tę maksymę i byli gotowi oddać życie za wyznawaną prawdę.

@Swołocz

To dobry punkt wyjścia.
Tyle, że trzeba pamiętać o tym, że biblijna wizja człowieka, to nie tylko ciało i duch, ale ciało, dusza i duch (por. 1 Tes 5,23).
Ciało to materia.
Duch to sfera duchowa, w której człowiek jest zdolny do posiadania relacji z Bogiem. Człowiek nabywa ją wraz z duchowym narodzeniem (por. J 3,6).

Trzecia sfera, to dusza (gr. psyche). To też nie powinno budzić w nas wątpliwości, bo wszyscy rozumiemy, że są procesy psychiczne (myślenie, rozumienie, dokonywanie wyborów, odczuwanie emocji itd.). W szczególności ta sfera w nas odpowiada za popełniane przez nas grzechy - bo grzech jest zawsze wyborem człowieka. Co więcej, gdy dostrzegamy, że te wybory sytuują nas konsekwentnie w opozycji wobec Boga, oznacza to, że nasza natura (ta psychiczna) sprawia, że jesteśmy grzesznikami. W chrześcijańskiej wierze nie chodzi o to, by tę naszą psyche nieco poprawić, zmodyfikować, reanimować ze stanu upadku. Gdy Jezus mówi o konieczności utraty życia, na na myśli metaforę: zerwanie z naszym przywiązaniem do naszej grzesznej psyche (duszy). Chodzi więc o "śmierć" duszy (śmierć duszewną), która oznacza rezygnację z życia opartego o własne zdolności, chęci, siły, a oparcie się na mocy pochodzącej od Boga.

To ma znaczenie nie tylko w kwestiach naszego zachowania wobec Boga, ale również w innych życiowych sytuacjach. Młoda matka przez kilka lat podejmuje trud pielęgnacji i opieki nad urodzonym dzieckiem. Wstaje, nawet gdy chce jej się spać - bo dziecko płacze. Często rezygnuje z pracy zawodowej, z rozrywek, ze swoich planów, niemal wszystko podporządkowując dziecku (oczywiście dotyczy to w jakimś stopniu obojga rodziców). Tutaj można metaforycznie powiedzieć, że codziennie "umiera", oddając swoje "życie" dziecku. Kieruje się w tym macierzyńską miłością, a zatem doświadcza postawy, która jest cechą samego Boga. Bóg jej tej miłości (macierzyńskiej) udzielił, a ta miłość pozwala jej przełamać swój naturalny egoizm.

W wielu ewangelicznych tekstach słowo tłumaczone jako "życie" odpowiada greckiemu psyche, np.:
Kto chce znaleźć swe życie (psyche), straci je, a kto straci swe życie (psyche) z mego powodu, znajdzie je. (Mt 10,39)
Bo kto chce zachować swoje życie (psyche), straci je; a kto straci swe życie (psyche) z mego powodu, znajdzie je. (Mt 16,25)
Podobnie u pozostałych synoptyków - Mk 8,35; Łk 9,24.

U Jana jest analogicznie, np.:
(24) Zaprawdę, zaprawdę, powiadam wam: Jeżeli ziarno pszenicy wpadłszy w ziemię nie obumrze, zostanie tylko samo, ale jeżeli obumrze, przynosi plon obfity. (25) Ten, kto kocha swoje życie (psyche), traci je, a kto nienawidzi swego życia (psyche) na tym świecie, zachowa je na życie (zoe) wieczne. (J 12,24-25)
Powyższe słowa odnoszą się nie tylko do uczniów, ale też do Jezusa, bo w innych miejscach natura Jego śmierci bywa opisana jako oddanie swej psyche, aby osiągnąć dla ludzi życie (zoe) wieczne:
(10) Złodziej przychodzi tylko po to, aby kraść, zabijać i niszczyć. Ja przyszedłem po to, aby /owce/ miały życie (zoe) i miały je w obfitości. (11) Ja jestem dobrym pasterzem. Dobry pasterz daje życie (psyche) swoje za owce. (J 10,10-11 i podobnie kilka innych przykładów w tym rozdziale)
Nikt nie ma większej miłości od tej, gdy ktoś życie (psyche) swoje oddaje za przyjaciół swoich. (J 15,13)

Ponieważ Jezus oddał swoje życie (psyche) za nas, nasze oddawanie życia jest naśladowaniem Go. Nie wzywa nas do niczego, czego by wcześniej sam nie zrobił. To oddanie życia może, w skrajnym przypadku, oznaczać męczeństwo, ale zwykle chodzi o rezygnację z siebie, tak jak w przytoczonym wcześniej przykładzie matki pielęgnującej małe dziecko.

Ten język odwołujący się do śmierci naszej duszy (tzn. w naszym przypadku grzesznej natury), albo w innych, równoważnych sformułowaniach, pojawia się co i rusz w innych tekstach NT, np.:
Zadajcie więc śmierć temu, co jest przyziemne w /waszych/ członkach: rozpuście, nieczystości, lubieżności, złej żądzy i chciwości, bo ona jest bałwochwalstwem. (Kol 3,5)
(6) To wiedzcie, że dla zniszczenia grzesznego ciała dawny nasz człowiek został razem z Nim ukrzyżowany po to, byśmy już więcej nie byli w niewoli grzechu.... (11) Tak i wy rozumiejcie, że umarliście dla grzechu, żyjecie zaś dla Boga w Chrystusie Jezusie. (Rz 6,6.11)
(21) Słyszeliście przecież o Nim i zostaliście pouczeni w Nim - zgodnie z prawdą, jaka jest w Jezusie, (22) że - co się tyczy poprzedniego sposobu życia - trzeba porzucić dawnego człowieka, który ulega zepsuciu na skutek zwodniczych żądz, (23) odnawiać się duchem w waszym myśleniu (24) i przyoblec człowieka nowego, stworzonego według Boga, w sprawiedliwości i prawdziwej świętości. (Ef 4,21-24)

To przeciwstawienie: stary, dawny (=grzeszny) człowiek oraz człowiek nowy, wierny Bogu - odsłania istotę tej zamiany. Przy czym ten "nowy człowiek" nosi już cechy samego Ducha Świętego i Chrystusa, który przecież zamieszkuje duchowo w nawróconym człowieku:
Wy jednak nie żyjecie według ciała, lecz według Ducha, jeśli tylko Duch Boży w was mieszka. Jeżeli zaś kto nie ma Ducha Chrystusowego, ten do Niego nie należy. (Rz 8,9)
(19) Tymczasem ja dla Prawa umarłem przez Prawo, aby żyć dla Boga: razem z Chrystusem zostałem przybity do krzyża. (20) Teraz zaś już nie ja żyję, lecz żyje we mnie Chrystus. Choć nadal prowadzę życie w ciele, jednak obecne życie moje jest życiem wiary w Syna Bożego, który umiłował mnie i samego siebie wydał za mnie. (Gal 2,19-20)
Albowiem to Bóg jest w was sprawcą i chcenia, i działania zgodnie z [Jego] wolą. (Flp 2,13)
Ostatecznie więc celem tej "śmierci" duszy, o której rozmawiamy jest sytuacja, gdy sam Bóg sprawia w nas i pragnienie Bożych dzieł i ich wykonywanie.

@Rabarbar,

z szacunkiem odnoszę się do przedstawionego przez Ciebie poglądu, i to tak obszernie zaprezentowanego.

Zauważam, że pogląd ten charakteryzuje się chęcią połączenia wszystkich pism Nowego Testamentu i w oparciu o taką łączność - dokonywanie wykładni.

Mam jednak pewne wątpliwości, czy jest to prawidłowa wykładnia.

Odnośnie słów Jezusa, które zacytowałeś z Mateusza i Marka - maksyma, którą otworzyłem ten wątek - istotny jest kontekst tych słów - czyli tu akurat to, co poprzedza te słowa. A jest to mniej więcej to: "Jeśli kto chce iść za mną, niech się zaprze samego siebie, weźmie swój krzyż, i niech mnie naśladuje. Bo kto.... [i tutaj mamy interesujący nas fragment]".

Te poprzedzające słowa wyraźnie wskazują na mękę i śmierć (śmierć jak najbardziej fizyczną także).

Jak się do tego odniesiesz?

Mogę tylko podziękować, że rozwinięcie i wytłumaczenie tematu.


Słusznie napisałeś także. Rabarbar nie wykluczał takiego wariantu. Ale wytłumaczył sens i znaczenie.