Skoro Bóg jest taki piękny jak opisujecie na forum to czemu ludzie nadal nie wierzą. Tyle jest tragedii i tak Bog nie dociera do wszystkich. Tylko nie tlumaczcie mi ze jest wolna wola.


tak sobie piszę...

Chytreńki trik dyskusyjny ta "wolna wola". A nie można wyjaśnić prościej?
Bóg, jeśli jest, jeśli dał impuls do powstania kosmosu, do zaistnienia życia, z jakiej niby przyczyny miałby chcieć, by w Niego wierzono? Niby czemu dziecięce uwierzenie miałoby być cnotą? Dawać zbawienie?
Nie przypisujmy Mądremu Stwórcy człowieczego narcyzmu. To grzech.

Dlaczego dziecko nie wierzy w to, że dotknięcie wrzątku parzy? Dopóki nie pozna, nie wierzy.
Dlaczego idiota nie wierzy, że 2+2=4?

Idący, jak widzę uwierzyłeś we wrzątek no i błysnąłeś znajomością matematyki.

Obok wolnej woli Bóg dał człowiekowi rozum, którym dochodzi się do prawdy o Bogu-Stwórcy.
Tylko czy wszyscy chcą uruchomić odpowiednie funkcje swojego umysłu, by cokolwiek poznać prawdę o Stwórcy? Nawet nie trzeba dojść do pełnej prawdy o Bogu, bo to niemożliwe, dlatego List do Hebrajczyków pisze:
"Przystępujący do Boga powinien wierzyć, że Bóg jest i że nagradza tych, którzy Go szukają"

Pisząc to, co napisałeś, masz może na myśli unijne "wartości"?

Bóg jest trochę jak powietrze. Poruszasz się w nim, oddychasz, dzięki niemu żyjesz – ale go nie widzisz. A skoro czegoś nie widać, można w to wierzyć albo nie.
Boga też nie widać. Z tego powodu niektórzy mówią, że On nie istnieje.
– Czemu więc Bóg się nie pokaże? – mogłabyś zapytać. – Wtedy wszyscy by uwierzyli, że On jest.
A ja zapytam: i co z tego? Po co Bogu taka wiara? Nie chodzi o to, żeby ludzie wierzyli, że On jest, tylko żeby wierzyli Jemu. Wyobraź sobie, że Bóg naprawdę się pokaże. Ludzie rozdziawiliby gęby, część pomyślałaby, że ma przywidzenie, część wzięłaby nogi za pas, a reszta po prostu powiedziałaby „aha” i poszła do domu. Po miesiącu wszyscy żyliby dokładnie tak samo jak wcześniej, może tylko co jakiś czas opowiadaliby swoim dzieciom coś w stylu „jak byłem mały, widziałem takie dziwne zjawisko...”.
W pewnej stajni zdechł z głodu koń, bo przez dwa tygodnie nikt do niego nie zaglądał. – A ileż to roboty wejść na górę po drabinie? Tam miał pełno siana! – dziwił się gospodarz. Koń był, siano było. Ale, jak widać, to nie wystarczyło.
Kiedy odczuwasz pragnienie, czy wystarczy ci wiedzieć, że woda istnieje? Nie, musisz się jej napić.
Tak samo wiedzieć, że Pan Bóg jest, to za mało. Diabeł wie to lepiej od nas, a jakoś wcale się przez to świętym nie staje.
Rzeczywiście, są na świecie ludzie, którzy nie wierzą nawet w to, że Bóg istnieje, ale tych jest niewielu. Znacznie więcej jest takich, którzy w istnienie Boga wierzą i nic to w ich życiu nie zmienia. Można powiedzieć, że w ich życiu Boga nie widać. No właśnie – nie widać. A skoro nie widać, to można w Niego nie wierzyć – tak jak w powietrze.

https://www.malygosc.pl/doc/959910.Dlac ... rza-w-Boga

Wprost przeciwnie. Wtedy nikt by nie wierzył. Bo wiedza wklucza wiarę.
To paradoks, bo wiara jest otwarta na wiedzą.
Jezus powiedział: Błogosławienie ci, którzy nie widzieli, a uwierzyli.

Człowiecze pełne pychy wyobrażenie, że Bóg preferuje swoje dzieło w wersji nieudanej, dziecięce, naiwne uwierzenie stawia jakoby wyżej, niż posługiwanie się podarowanym przez Niego rozumem?
To mnie zadziwiało, śmieszyło i odrzucało już jak byłem dzieckiem. Ten patetyczny wymysł był jednym z aspektów powodujących moje odejście od wiary. Nie w Boga, a w nauki o Bogu w wersji dla młodzieży.

Wiedza nie wyklucza Wiarę. Apostołowie znali Jezusa, mieli jakąś o Nim wiedzę, ale Jezus domagał się od nich wiary. Bowiem wiara religijna jest to jakby przylgnięcie do Boga, do Chrystusa z miłością i posłuszeństwem. Wiedza apostołów o Jezusie poprzedziła ich wiarę w Niego.
W chrześcijaństwie wierzy się w coś, co się wcześniej pozna. Św. Tomasz, wielki filozof i teolog, tę poprzedzającą wiedzę nazwał praeambula fidei (przedsionki wiary).
Warto zapamiętać. Od nikogo nie należy oczekiwać wiary, jeśli się go wcześniej nie zapozna w prawdą, że jest ona wiarygodna i konieczna do uznania.

I tu się różnimy. Ja nie wiem, czy Bóg jest, ja wierzę, że Bóg jest. Ja wierzę Bogu. Wierzę w to, co objawił. Bo kieruję się najpierw wiarą, dopiero później wiedzą, którą podbudowuję wiarę.
Obecny papież Franciszek, gdy jeszcze był kard. Bergoglio rozmawiał z rabinem Skórką (są wydane te rozmowy). Tam baj zgodzili się co do tego, że nie wiedza, czy Bóg jest, istnieje. Ale obaj zgodnie stwierdzili, że głęboko wierzą w to, że JEST. Że istnieje.

Jeśli Twoje przekonanie, że najpierw wiedza i że jest ona warunkiem wiary, prowadzi Cię do Boga, to OK. Dopóki jest to droga do Boga, to tak idź. I życzę na tej drodze powodzenia. Osiągnięcia ostatecznego sukcesu, jakim zbawienie jest. Ale tracisz czas przekonując mnie do tego. Bo moją drogą jest wiara.
A tak na marginesie, czy znasz Credo? Czy tam mowa o wiedzy czy o wierze? To retoryczne pytanie. Nie odpowiadaj publicznie. Ale nie odrzucaj refleksji.

Skoro wiesz jaka jest prawda, to w jakim celu masz w nią wierzyć?

Co innego wiedzieć, co to za człowieka, a co innego także podać mu rękę, zaprzyjaźnić się i iść z nim na lunch...

Każdy człowiek jest jak wierzysz stworzeniem bożym. Zatem co stoi na przeszkodzie, byś zjadł posiłek z tym stworzeniem wcześniej nie podając mu ręki i nie zaprzyjaźniając się? Kto zaaplikował ci takie wymagania dotyczące spożywania chleba naszego powszedniego?

Atimeres, wszystkie odłamki z tego rozbrajanego niewypału masz usunięte?

O ile wiem, to ludzie nie mają, bez wyrzutu sumienia, zwyczaju zapraszać na obiad, na kawę lub napiwek osoby nieznane. Osobiście, aby Cię zaprosił na kawę, musisz jeszcze poczekać!