Pomódl się o jakiś dowód bądź znak, że Bóg jest. Taki dowód, który będzie nie do odrzucenia.

Trzeba najpierw wyjaśnić, co znaczy iż wiara jest łaską, jak ją rozumieć? Na pewno nie tak, że trzeba jakiegoś nadzwyczajnego od Boga poruszenia umysłu lub innego daru. Człowiek dorosły zaczyna bowiem w naturalny sposób od szukania prawdy, od poznania jakichś argumentów na istnienie i obecność Boga. Tego argumentu, jak wskazuje cytowana wyżej Księga Mądrości r.13, a także List do Rzymian r.1, jest otaczający nas świat, jego przyroda i cuda natury; to argument intensywnie zresztą przypominany na kartach Biblii i dla każdego dostępny do powstania przekonania, że prawda o Bogu jest wiarygodna i konieczne jest jego uznanie.
Św. Tomasz z Akwinu takie osądy nazywa praeambula fidei - przedsionki wiary.

To jest ta łaska wiary, zwana uczynkową, dawana każdemu człowiekowi, jak dany jest nam świat, jego życie i nasze życie. Ale to jeszcze nie jest wiara.
Wiarą jest natomiast ta specjalna decyzja, by wobec powyższego uznać Boga i przylgnąć do Jego Osoby z miłością, posłuszeństwem i zaufaniem.

To dla człowieka trudna i odpowiedzialna decyzja. Potrzeba specjalnej pomocy Bożej, zwanej też Łaską Bożą, nadprzyrodzoną.

Jest to oczywiście droga do wiary człowieka dorosłego.
Dzieci ochrzczone dochodzą do dorosłej wiary etapami: najpierw wierzą tylko na słowo i przykład w rodzinie i otoczeniu, w parafii i na katechezie, a potem każdy uzupełnia sobie braki w tych "praeambula fidei" na swój sposób, zwłaszcza gdy pojawiają się jakieś życiowe problemy, wątpliwości i załamania.
Do tych "praeambula fidei" należy także nadprzyrodzone objawienie Boga w Jezusie, w Ewangeliach i w nauczaniu Kościoła.

Wydaje mi się, ze z łaską i wiara jest tak, jak z wodą i zaworkiem.
Nie da się napełnić zbiornika, gdy zawór zamknięty. Aby napełnić, trzeba otworzyć zaworek. Bo woda, choć przygotowana do spłynięcia, nie popłynie przez zamknięty zawór. Może pojawić się mały przeciek. Ale co z tego, jeśli ktoś aktem z=swojej woli, swoim wyborem dokręci mocniej zawór, aby przestało kapać. A na dodatek, to co się dostało, szybciej wyparowuje niż kapie.
Tak samo, gdy człowiek zamyka się na wiarę. Zamyka dostęp odrzucając łaskę. Aby wierzyć, trzeba chcieć otworzyć się na łaskę Bożą. Szukać dobra. Zamiast przeciwstawiać się na każdym kroku. Zamiast walczyć z własnymi wyobrażeniami na temat wiary, zamiast poznać, czym wiara jest.

Wiara jest darem łaski. Ale jest to Boże działanie, do którego faktów nie mamy dostępu, żeby badać, mimo kilku tekstów w Piśmie św.
Wiadomo tylko, co jest naszym obowiązkiem: Boga trzeba szukać i poznawać Go aktem umysłu; a w miarę pewności uwierzyć, czyli przylgnąć do Niego z miłością, posłuszeństwem i zaufaniem.
Jest to akt nie tylko umysłowy lub emocjonalny, lecz cało osobowy.

Gdyż akt umysłowy jest zawsze osobowy. Nie da się inaczej.
Ale chyba zapomniałeś tu o RELACJI. Relacji dwustronnej Boga z człowiekiem i człowieka z Bogiem.

Nie, akt umysłowy to np. 2+3=5.
Akt wiary może być tylko umysłowy (wierzę mamusi, że 2+2=5). Ale akt wiary religijnej, czyli np. uznanie Boga, nie powinno być tylko intelektualne, ale cało osobowe, angażujące uczucia miłości i wolę poddania się Bogu i jego przykazaniom.

Czy to jest argument za tym, żeby go nie odmawiać? Absolutnie nie.

To jedno z najbardziej kontrowersyjnych kazań księdza Piotra Pawlukiewicza, które MUSISZ usłyszeć! Wielu ludzi boi się trudnych słów Jezusa, ale On nigdy nie owijał w bawełnę. Mówił wprost: jeśli masz być tu z kompromisem – odejdź i przeżyj coś trudnego!
https://www.youtube.com/watch?v=ZT8KTU6CKng

Człowiek to musi siusiu i kupkę. Jak nie zrobi, to po jakimś czasie zawory nie wytrzymują i chciał nie chciał musi wydalić.

Chwyt reklamowy, dość chyba skuteczny.

Nowi wiem czy w tych przypadkach, jakikolwiek chwyt będzie skutecznym.

Psycholog by powiedział, że teoretycznie nawet tego nie musi.