George Weigel: "Kościół musi zająć się światowym kryzysem idei osoby ludzkiej"
Tak uważa amerykański intelektualista katolicki George Weigel. Słusznie!

Ogłaszane w społecznościach lewicy prawo kobiet do zabijania niechcianych dzieci woła o pomstę do Boga. W poniedziałkowych wypowiedziach dwóch kandydatek i jednego kandydata z ugrupowań lewicy, a wygłaszanie nawet zawadiackiej tezy, że aby przełamać współczesny kryzys demograficzny i niechęć kobiet do rodzenia dzieci, trzeba im zagwarantować prawo do aborcji na życzenie. Bowiem w obecnym stanie prawa kobiety boją się zdecydować na urodzenie z obawy, że płód może okazać się kalekim i nie ma możliwości jego pozbycia się.

Takie myślenie prawidłowo podsumować kandydat, Krzysztof Stanowski, który powiedział, że aby urodzić dziecko, trzeba mieć prawo do zabicia .

W przedstawionych poglądach lewicowych kobiet ujawnił się głęboko kryzys ludzkiej kultury i humanistycznej myśli; człowiek przestaje być człowiekiem, który ma swoją osobowość z własnymi od poczęcia niezbywalnymi prawami do urodzenie się i własnego życia ze wszystkimi prawami do fizycznych i duchowych środków rozwoju i przetrwania do naturalnej śmierci.

W niektórych zachodnich środowiskach przebija się strach ludzi słabych, chorych i starych przed lekarzem, szpitalem lub domem opieki społecznej, mających w obawach możliwość zastosowania przemocy zastosowania zbrodniczej eutanazji.

Ale jak godny uczczenia antropocentryzm Chrystusa i naszej humanistycznej myśli i kultury może przezwyciężyć fałszywe emocje i lewicowe, zdeformowane ideologie?

Zgodzę się i nie zgodzę.
Gdyż wszyscy lewicowi kandydaci wyraźnie opowiadali się za prawem do zabijanie dzieci. I to do tego za moje pieniądze, tj. pochodzące z moich podatków. Nie zgadzam się na wykorzystywanie moich pieniędzy do mordowania niewinnych.
Wszyscy lewicowi kandydaci począwszy od Trzaskowskiego, aż do Zandberga. Także lawirujący lewicowiec, jakim jest Hołownia (który jest za, a nawet przeciw) głosił, że wola ludu jest ważniejsza od woli Boga.

Dla mnie dowodem debilizmu jest teza, że po to aby więcej rodzić, trzeba więcej zabijać.
Zdaję sobie sprawę z tego, że sterylizacja jest sprzeczna a Nauką Kościoła, ale uważam ją za mniejsze zło. Znacznie mniejsze od zabijania. Uważam, że te wszystkie kocice marcowe powinny być sterylizowana. Koty marcowe też. Można zrobić referendum, do którego zachęca Hołownia i wszystkich głosujących za prawem do mordowania wysterylizować.

Kilka tygodni Stanowski obiecywał, że jak zostanie prezydentem, to skróci ciążę do 7 miesięcy i przyzna prawo do aborcji dzieci do 14 roku życia. Ostro się temu sprzeciwiłem, bo takie prawo powinno być do uzyskania pełnoletności. Albo do usamodzielnienie się materialnego. Dopóki dziecko na garnuszku rodziców, to powinni mieć prawo do poronienia tego dziecka z rodziny, np. za pomocą zastrzyku z chlorku potasu. Dopóki nie zostanie odcięta materialna i psychiczna pępowina, rodzica muszą mieć prawo do usunięcia dziecka, do przerwania jego rozwoju.

Uważaj, bo jak niedawno tu pisałem, w naszym społeczeństwie posiadamy wielu ludzi, który nie rozróżniają cudzej ironii i szyderstwa i dowcipów od prawdy; mogą być więc niespodziewane u nich konsekwencje tej wypowiedzi, aczkolwiek wyraża ten stan degeneracji kultury ludzkiej w którym faktycznie dziś żyjemy.

Bóg stwórcą człowieka.

"Zdarzało mi się spotykać takie rodziny, w których żyje sobie babcia — jak dmuchawiec. Leży cichutko w swoim łóżku. Wnuki, prawnuki ją kochają. Je jak ptaszek. Skubnie coś od czasu do czasu i czyta jakąś książkę. Jakieś psalmy, coś tam sobie pod nosem mruczy. A wokół niej cały dom biega. Dzieci — szkoła. Prawnuki — przedszkole. Ci mają firmę. Tamci — właśnie wrócili z wakacji. Wszystkim się dobrze wiedzie. Wszyscy babcię kochają. A ona po prostu leży. Nikomu w zasadzie nie pomaga ani nie przeszkadza. Po prostu — z książką.
Aż któregoś dnia babcia odchodzi. Jest pogrzeb, modlitwy, dziewięć dni, potem czterdziesty dzień. I właśnie wtedy dzieci, wnuki przychodzą i mówią: ‘Coś się w naszym życiu popsuło. Firma się sypie. Wszyscy chorzy. Kłócimy się bez przerwy. Jakby to babcia nas wszystkich trzymała na swoich barkach...’
Ta ‘ptaszyna w łóżku’, z tą książką — ona nas wszystkich niosła. A my? My myśleliśmy, że tacy z nas mądrale. ‘Firma to przecież mój sukces, bo jestem taki zdolny’. ‘Jestem projektantem, artystą — cały świat mnie podziwia’.
Wszyscy myślą, że są geniuszami. A ten cały geniusz czasem ma bardzo ciche, pokorne źródło. Gdzieś siedzi ktoś, kto wydaje się niewidoczny, niepozorny — i modli się za ciebie. I tylko tyle.
I to wystarczy.”
Autor: Andrzej Tkaczow

„Babcina Ofiara”

Malutka, chudziutka staruszka o imieniu Pelagia przez całe życie dźwigała na swych kościstych barkach ciężar rodzinnych nieszczęść. Mąż ją porzucił dla kobiety, która umiała smażyć schabowego bez dymu, syn został zawodowym poetą bez publikacji, a córka hodowała wewnętrzne demony i rośliny doniczkowe – obie równie wymagające. Pieniędzy brakowało zawsze, szczęścia nigdy nie było, a Pelagia miała wrażenie, że jej obecność działa jak pechowa talia kart.

Staruszka nie narzekała. Żyła cicho, jadła kiszoną kapustę i czytała horoskopy, które zawsze zapowiadały „wyzwania, ale też nadzieję”. Nadzieja jednak nie nadchodziła. Umierała, jak żyła – po cichu, w kapciach i z gorzką herbatą.

I wtedy… cud! Syn sprzedał tomik jej starych notatek z listą zakupów jako „egzystencjalną poezję postkonsumpcyjną”. Córka zakochała się w terapeucie, który wyleczył ją ze wszystkiego, łącznie z alergią na sukces. Nawet kot, który wcześniej gryzł wszystkich z depresji, dostał kontrakt na reklamę karmy.

Rodzina odetchnęła. — Wreszcie możemy żyć! — krzyknęli zgodnie na pogrzebie, który był raczej przyjęciem z proseccem niż żałobą.

A Pelagia, gdzieś tam na chmurce, westchnęła: — No proszę, wystarczyło tylko umrzeć.

I wszyscy żyli długo, bogato i bez niej.

Pewnego wieczoru, gdy mama krzątała się w kuchni, podszedł do niej jedenastoletni synek z kartką w ręku. Przybrał poważny wyraz twarzy i podał kartkę mamie. Ta, ocierając dłonie o fartuch, zaczęła czytać:
Rachunek za moją pracę:
– Za zamiatanie podwórka – 5 zł
– Za sprzątanie mojego pokoju – 10 zł
– Za kupienie mleka – 1 zł
– Za opiekę nad siostrą (trzy razy) – 15 zł
– Za dwie piątki w szkole – 10 zł
– Za wynoszenie śmieci codziennie wieczorem – 7 zł
Razem: 48 zł
Gdy skończyła czytać, mama spojrzała na synka z czułością, wzięła długopis i na odwrocie kartki napisała:
– Za noszenie cię pod sercem przez 9 miesięcy – 0 zł
– Za wszystkie nieprzespane noce, gdy byłeś chory – 0 zł
– Za godziny pocieszania cię i zabawiania, byś nie był smutny – 0 zł
– Za każdą łzę, którą starłam z twoich policzków – 0 zł
– Za wszystko, czego cię codziennie uczę – 0 zł
– Za śniadania, obiady, kolacje i kanapki do szkoły – 0 zł
– Za życie, które ci codziennie poświęcam – 0 zł
Razem: 0 zł
Kiedy skończyła pisać, mama z uśmiechem oddała kartkę synkowi. Chłopiec przeczytał dokładnie, co napisała. Odwrócił kartkę i pod swoim rachunkiem napisał:
„Zapłacone”,
po czym objął mamę za szyję i przytulił się do niej, chowając twarz…
© Bruno Ferrero

Wygląda mi to na reklamę eutanazji, nie tak Georgos?

Autor tego tekstu nie lubi siebie, drugiego człowieka, jest sfrustrowany i zgorzkniały. Eutanazję popiera z pewnością.

Atimeres, to wypociny AI Wielokrotnie powtarzałem, czytaj ze zrozumieniem!
Ups, ale czy czasem zbyt dużo nie wymagam?

Posłuchaj, Mareta
https://www.youtube.com/watch?v=lQ-uahV6hAY

Mi się opowiadanko podoba. Dość ograniczone. Być może, skracane na siłę. Wydaje mi się, że oddaje sytuację życiową.
Dopóki jest ktoś, kto bierze na siebie wszystkie ciężary, to inni odpuszczają. O nic się nie starają, tylko czekają na mannę z nieba. I narzekają, że dostają tak mało. Wszyscy czekali, aż ona załatwi. Na jedzenie lepsze niż w renomowanej restauracji, na załatwienie wydawcy, na wyleczenie psychiki.
I dopiero jak odeszła musieli sami wziąć za siebie odpowiedzialność. Widzieli jest starania i uczyli się tego, choć nie naśladowali. Dopiero zmuszeni do samodzielności uwierzyli w siebie.
Staruszka okazał się pośmiertnie czarownikiem z karabiny Oz. I chyba na tym właśnie wzorowana ta króciutka opowieść.

Piękne;
"Odpowiadając na prośbę dziecka, uczymy się lekcji dla dorosłych. Albowiem tak Bóg umiłował świat, że Syna swego jednorodzonego dał. A On umarł za nas i we wszystkim tym nie obciążył nas żadną opłatą. Ponieważ stało się to z MIŁOŚCI."

Przytoczony tekst trzeba tu interpretować zgodnie z celem przekaziciela, który ma obsesyjną nienawiść i pogardę dla tego, co starsze od niego.
Jego myśl jest taka: Niech ten starszy/stary wreszcie odejdzie, a wszystko się lepiej ułoży. Ci starsi to tylko zawada.
Taka jest myśl i sens od Georgosa!

Bzdury, za tą jedna śmierć, ludzkość płaci największą liczbą istnień ludzkich. W ramach opłaty, z miłości palono na stosach, prowadzono krucjaty, ewangelizowano ogniem i mieczem… Za jedną śmierć, uśmiercone zostały dziesiątki milionów ludzi.
Poza tym, jak się ma oddanie życia za całą ludzkość, do oddania życia za jednego człowieka? Kto bardziej kochał, ten kto oddaje życie za jednego, obcego mu człowieka, czy ten co oddaje życie za całą ludzkość

Jednego nie zauważasz, że to, co tak w chrześcijaństwie i Kościele nienawidzisz, to objawy nieprzezwyciężonego do końca pogaństwa (Twojej wiary i życia?). Objawy pogaństwa co raz, po raz, wciskają się na nowo w rozmaitych formach do chrześcijańskich społeczeństw, jak np. w trakcie kampanii wyborczej, gdzie jeden pan obiecuje znieść ten "średniowieczny" (czytaj: chrześcijański) zakaz zabijania nienarodzonych dzieci i przywrócić rozpustę pod nazwą LGBTiQ (a najważniejsze to "Q=Ku"!) albo w ramach władztwa Niemców i Francuzów zlikwidować granice państw (dlatego, że powstałe w średniowieczu?)!