Króliki, europejskie lisy rude, dzikie koty, dzikie świnie, wiewiórki szare i ropuchy aga są dobrym przykładem. Zabijać, tępić? Czy pozwolić im na tępienie rodzimej fauny?

A skąd mnie wiedzieć?... Może przyroda jakoś to wyreguluje sama (no, może przy jednak pomocy pewnej ludzi, aby jednak wspomóc gospodarzy)...

W każdym takim przypadku skończyło się to katastrofą ekologiczną.
Lepiej niech człowiek nie poprawia tego, co Bóg stworzył. Tak będzie najlepiej dla całego świata.

To prawda - niestety, w bardzo wielu przypadkach to człowiek jest najgroźniejszym gatunkiem inwazyjnym. A łańcuch pokarmowy poradziłby sobie i bez ludzi.

Niestety, człowiek robi to od tysięcy lat. Hodując gatunki i krzyżując je, bardzo silnie przekształcając ekosystemy, wybijając całe gatunki dzikich zwierząt i doprowadzając do wymarcia wielu innych gatunków, wprowadzając do różnych ekosystemów gatunki inwazyjne (np. gryzonie, jak choćby szczury) itd.
W ciągu tylko ostatnich 50 lat populacja dzikich kręgowców zmniejszyła się na świecie o 73% - za sprawą działalności ludzi. Wylesiania, polowań, niszczenia siedlisk i innych.

Może poniższy cytat (kto wie proszę o podanie jego autora – jeden z największych duchowych myślicieli XX wieku) w jakimś stopniu przybliży do odpowiedzi czy zabijanie zwierząt jest złe.

„[…] Z dwóch mężczyzn dzielących z cielęciem mleko jego matki, jeden patrzy na cielę z myślą o zbliżającej się urodzinowej uczcie, na której jego delikatne mięso będzie głównym daniem. Drugi natomiast myśli o nim jako o swoim mlecznym bracie i przepełnia go miłość do zwierzęcia i jego matki. Powiadam wam, ten drugi żywi się naprawdę mięsem cielęcia, podczas gdy ten pierwszy tylko się nim truje.

O tak, wiele rzeczy trafia do brzucha zamiast do serca. Wiele rzeczy trafia do spiżarni i kieszeni, zamiast oko i nozdrza cieszyć. Wiele rzeczy bierze się na ząb, zamiast rozgryźć je w swoim umyśle. […]

Ciało niewiele potrzebuje do życia. Im mniej mu dajecie, tym więcej daje wam w zamian. Im więcej mu dajecie, tym mniej daje wam w zamian. Zaprawdę, bardziej ożywiają was rzeczy spoza spiżarni i brzucha, niż te które trafiają do spiżarni i brzucha. Ponieważ nie jesteście jeszcze w stanie ożywić się samą wonią rzeczy, śmiało bierzcie wszystko czego wam potrzeba, lecz nie więcej niż wam potrzeba – z hojnego serca Ziemi […]

Przyroda to reguluje od miliardów lat i często jest przy tym bardzo, ale to bardzo krwiożercza, a kosztem takiej regulacji potrafi być zagłada nawet większości żyjących gatunków (np. po katastrofie permskiej przestało istnieć ponad 90% gatunków):

https://pl.m.wikipedia.org/wiki/Masowe_wymieranie1

Poprawny link:
https://pl.m.wikipedia.org/wiki/Masowe_wymieranie

Masz absolutną rację – przyroda ma swoje sposoby na regulację, ale bywa to proces bardzo brutalny. Masowe wymierania, takie jak to permskie, pokazują, że zmiany mogą być drastyczne i obejmować większość istniejących gatunków. Warto, żebyśmy wspomagali naturę w odpowiedzialny sposób, by uniknąć takich katastrof.

Tylko nigdy nie będziemy pewni tego jak mamy ją wspomagać i czy w ogóle należy to robić.Takie na przykład wymieranie kredowe okazało się z dzisiejszego punktu widzenia korzystne.

Katastrof i kataklizmów nie unikniemy. Od początku istnienia świata się zdatrzały. Bez jakiegokolwiek udziału człowieka.
Dla ludzi jedno przesłanie: Nie niszczyć. I szanować każde życie, czy to rośliny, czy zwierzęcia czy człowieka.

Być może problemem nie jest „czy zabijać zwierzęta, czy nie”, ale jak je traktujemy. Jeśli ludzie mogą zapewnić zrównoważone rolnictwo i zbiory, szacunek dla życia zwierząt i równowagę ekologiczną, to używanie mięsa/skóry jest akceptowalne. Ważniejsze pytanie: Jak zminimalizować ich cierpienie?

To prawda! Osobiście raczej unikam pokarmów z zabitych zwierząt: starczy mi mleko, jajka i ryby(które ponoć, jak mówią bajarze, nie są pokarmem mięsnym).
Bardziej podstawowym składnikiem żywej przyrody są, karmiące się pokarmem mineralnym, rośliny, będące zarazem pokarm dla ludzi i większości zwierząt.

Co do pokarmu roślinnego mam ciekawy szczegół biblijny. Wiadomo, że mezolityczni ludzie byli myśliwymi i zbieraczami. Spożywali więc pokarm urozmaicony. Ale pod koniec mezolity rozwinęli hodowlę małych zwierząt domowych: kóz i owiec.

Abraham i jego ludzie, jak wiadomo, zajmowali się pasterstwem owiec. Owce były też składane na ofiarę Bogu. Natomiast w jego czasie pojawił się jakiś obcy człowiek (bez semickiej genealogii), kapłan z imieniem Melchizedek i on składa Bogu ofiarę... chleba i wina (Rodz 14). Pismo św. widzi w tym fakcie zapowiedź Chrystusa i jego ofiary z wieczernika (o tym śpiewa Psalm 110 oraz list do Hebrajczyków, rozdz.7). Można wyczuwać, że Melchizedek (około 2000 przed Chr.).

Ale możemy domyślać się, że Melchizedek złożył na ofiarę to, co ludzie wczesnego neolitu, uważający wówczas w jego plemieniu roślinne płody ziemi za wielki i cenny skarb; widocznie pochodził z europejskich Praindoeuropejczyków. W Europie ci ludzie po przejęciu rolnictwa od ludzi kultury amfor kulistych dopiero uczyli się uprawy ziemi. Około 2200 przed Chr. niektóre ich grupy (z genetyczną sygnaturą R1a-Z93) wyruszyły do Azji, m.in. w kierunku do Indii; a jakaś ich podgrupa zabłądziła do Palestyny. Czy nie z nich był ów niesemickiego pochodzenia Melchizedek?

Kontynuacją tej podgrupy była bowiem linia kapłanów i lewitów świątynnych (z rodu Jakuba-Izraela), z tą samą sygnaturą R1a-Z93 jak u Praindoeuropejczyków gałęzi azjatyckiej. Zostali oni zidentyfikowani w kilku genetycznych badaniach europejskich Żydów, rozproszonych na terenie Imperium rzymskiego, a następnie Europy Środkowej i Środkowo-Wschodniej. (Zob. Doron Behar et al. 2017).
Ciekawe! Indoeuropejczycy, a więc nie Semici, z krainy zapewne na przestrzeni bliskich północnych Karpat, teraz w rodzie Jakuba-Izraela, w osobie Lewiego i jego prawnuków: Mojżesza i Aarona, twórców religijnej i narodowej kultury etnicznej Żydów.
Powrócili więc na pierwotnie swoje ziemie?

Hmm, może mówić im, że jadą do łaźni, a nie do rzeźni?

Czyżby ktoś z potomków duchowych indologa A. Schopenhauera, jakoby L. Tołstoj? A. Einstein?