No właśnie czy było czy przenajświętsza krew baranka zbawiła świat od grzechu ?

Tylko czemu tak potępiamy Judasza Iskariotę? Bez jego postepku nie ma zbawienia.

Czy to wyraz nienawiści czy też nieznajomości zasad pisowni?

No to spróbujcie odpowiedzieć: Dlaczego potępiacie? Ale może nie odpisuj za wszystkich, których reprezentujesz, tylko napisz, dlaczego go potępiasz. Jakie masz ku temu powody?
A tak na marginesie, zdradź, kim są ci, w których imieniu się wypowiadasz? Forma my świadczy, że reprezentujesz jaką grupę, organizacje, sektę...

Uważasz, że naprawdę Judasz był Bogu potrzebny do zdrady? (Nie wystarczyłaby Mu np. tylko Twoja?); czy w ogóle zdrada była potrzebna do dzieła zbawienia?, czy innego sposobu zbawienia, nawet bez męki i śmierci Jezusa, Bóg nie mógłby ustanowić?
W końcu - za co Ty masz Boga, że go uzależniasz od Judasza?

Pomyliłem się, pytanie brzmi czy to ,że Jezus przelał swoją najdroższą przenajświętszą krew na krzyżu zbawiło świat od grzechu ?

Gdyby nie Judasz, Jezus z Nazaretu nie byłby pojmany i historia toczyła by się inaczej. Bez Zmartwychwstania?

Hmm, może i mógłby coś tam wykombinować bez zdrady, śmierci i męki, ale bezstronnie patrząc Judasz zaoszczędził dodatkowej roboty. A pomnika jak nie miał tak niema.

I nie będzie tego pomnika, bo dla Judasza pomnik musiałby być bardzo wielki; przecież Judasz działał jakby w zastępstwie wszystkich grzeszników, w tym zapewne i Ciebie, bo opuściłeś Chrystusa i przylgnąłeś do Buddy. Teraz nie ma dla Ciebie innego ratunku, jak tylko nasze modlitwy za grzeszników na każdej mszy. Szkopuł tylko w tym, że skłonność do modlitwy za grzeszników i zdrajców coraz słabsza: wiara słabsza, a ludzie są mściwi i nie mają zwyczaju życzyć grzesznikom i zdrajcom czegoś dobrego....

Judasz santo subito? Nie widzicie koledzy tych napiętrzonych niedorzeczności? Jakoś to wszystko nie bardzo przystaje do logiki i klarowności budowy atomu. Praw grawitacji. DNA.
Także Jego autorstwa.

Czy złożenie człowieka w ofierze, za przewinienia innych ludzi może uznać za moralne? Być może w późnej epoce brązu, czy wczesnej epoce żelaza dałoby się to obronić, kto wie może nawet i średniowieczu, no ale w naszych czasach w rozumieniu etyki i praw człowieka, nie da się inaczej tego aktu zracjonalizować. Bez dogmatu ani rusz.

Judasz to my.

Bo nie potępiamy swoich własnych uczynków, łatwiej nam potępić cudzy postępek.

Boisz się o swój los?
Zauważ słowa ewangelisty: "Żydzi jednak udaremnili zamiar Boży względem siebie" (Łk 7,30)
Więc dokonane dzieło zbawienia, zamysł Boży, może do niektórych nie dotrzeć....

To, że potępiacie Judasza nie znaczy że inni też to robią. Ja nie potępiam Judasza. Nawet gorzej, wierzę w jego szczery żal doskonały, od momentu, gdy do jego świadomości dotarło to, co uczynił.

Nieprawdą jest, że nie potępiamy swoich własnych uczynków, bo łatwiej nam potępić cudzy postępek. Rzeczywiście łatwiej jest dostrzec czyjś błąd, grzech, ale dzięki temu dostrzegamy to samo u siebie. I zaczynamy walkę z tą słabością. U siebie. Aby potrafić dać dobry przykład. A gdy już się uda zwalczyć, możemy służyć radą innym. I pomocą też.
Ale może tak macie, jak napisałaś. My mamy inne podejście to tego.

O swój los, boją się ci, których spowiadasz/spowiadałeś, ci którzy klepią paciorki, całują rzeźbione kukły, klękają przed kiczowatymi malowidłami, budują świątynie. A im bardziej się boją, tym większe budowle wznoszą.