Tak brzmi oświadczenie głupca, który czegoś nie potrafi zrozumieć. Malutkie rozumki negują wszystko, co przekracza ich możliwości. To psychologiczny proces obrony przed nieznanym. Nieuk dowartościowuje się takimi stwierdzeniami, nie zdając sobie sprawy, że robi z siebie głupka wioskowego. Normalny człowiek patrzy na takiego z politowaniem. Czasem się uśmiechnie, co głupiec odbierze za aprobatę i zrozumienie. Innym razem podpuści dla rozrywki, aby dureń dalej popisywał się swoją głupotą.
Chyba kiedyś napisałeś, że jesteś już za stary, aby się czegoś nauczyć, pojąć coś nowego. Może to jest otępienie starcze? Jeśli Alzheimer, to niestety, jest to proces niepohamowany. Przykro.

Andej, a sobie jaką rolę przypisujesz, głupca, głupca wioskowego, nieuka, durnia, normalnego człowieka ...?

Nie przypisuję sobie żadnej roli. Usiłuję jedynie wykrzesać z rozmówcy odrobine myślenia, rozsądku. Skłonić do otwarcia się na nowe, niezrozumiałe. Zachęcić do rozwoju. Różnymi metodami. Dopóki żyjesz, masz szanse na zmianę. Uwierz w siebie. Obecny stan nie musi trwać. Odważ się. Wypłyń na głębię.

A Ty, kiedy się odważysz, wskrzesisz odrobinę myślenia, wypłyniesz na głębię, zaczniesz się rozwijać, zmieniać, wierzyć w siebie, otwierać umysł, czy może uważasz że już to zrobiłeś?

Robiłem, robię, będę robić. Dopóki żyję. Jednak obszar tego, co jeszcze chciałbym pojąć jest coraz większy. Zdaję siebie sprawę, że odpowiedzi poznam dopiero po drugiej stronie śmierci. I już mam przeświadczenie, że będą one tak zaskakujące, ze teraz nie potrafiłbym sobie tego wyobrazić.

A teraz przerwa. I tak za długo.

Pominąłeś najbardziej komiczną i szkodliwą zarazem postać dramatu : wioskowego mundrali.
Który bezradnie epitetami obdziela wszystkich, co ośmielają się nie dowierzać jego bajeczkowym rojeniom.

Otępienie starcze to zwykła choroba. Powodem do wstydu jest głuptactwo wrodzone. Infantylna i atawistyczna podatność na bzdurne mity i bejędy.
Twoje konwulsyjne reakcje są jednak objawem pozytywnym i dobrze rokującym. Powoli dociera do ciebie absurdalność rojeń, w które głupio i nieracjonalnie uwierzyłeś. I teraz tłuczesz się w pustce.
Współczuję. Ale lepiej późno, niż wcale.

To: „ Zdaję siebie sprawę, że odpowiedzi poznam dopiero po drugiej stronie śmierci”, wynika z przekazu przodków, nauki Kościoła, wiary w gusła i zabobony, przeczytanej literatury, wpływu otoczenia, doświadczonych objawień …? Doprecyzuj, jeśli nie sprawi ci to problemu

Logika. Sens istnienia. Ale tak pojęcie tego przekracza wasze możliwości intelektualne. Równie dobrze można osiołkowi tłumaczyć całki Riemanna.

Będzie ogromny dystans między tym, co będziemy wiedzieć, a tym co dziś MOŻEMY wiedzieć, bo jednak stale niedouczeni jesteśmy.

W starożytności ktoś powiedział (ponoć Sokrates) "Wiem, że nic nie wiem", bo w relacji do ogromu całej wiedzy, znamy tylko jej mikroskopijny ułamek.

To samo dotyczy Boga, o ile istniał czy nawet istnieje. Nie dostrzegasz groteskowej różnicy, dla myślących nie do przyjęcia - o Bogu wiemy wszystko, o wszystkim innym prawie nic?

Jeśli chodzi o ciebie i twoje możliwości intelektualne, jak rozumiem są nieporównywalnie większe od naszych. Jeśli wolno spytać, na czym opierasz to twierdzenie? Masz jakieś dyplomy, certyfikaty, opinie biegłych, czy porostu to wiesz?

Czy spotkałeś kiedyś człowieka, który twierdzi, że Jeśli poznałeś, to wiedz, że taki człowiek jest kłamcą.
Czy też sobie przypisujesz tę pełną wiedzę i nieistnieniu Boga?

Po raz kolejny zapewniam, że jako agnostyk nie neguję Boga, tylko po prostu racjonalnie Go nie wykluczam.
Pełną wiedzą o Nim, Jego zamiarach, preferencjach , zakresu wiedzy i mocy demonstrują i sobie uzurpują kościoły różnej maści.