Ja w szkole sam nie rozumiałem mojego zachowania to jak niby miałem z nimi na ten temat rozmawiac.Wymagasz od chorego jakiś cudów na patyku. Co do rodziny nie odpowiem.

No dobra kończmy juz temat bo juz został wyczerpany.Wlasnie a tym problem polega ze ja nie rozmawialem..

Dokładnie, tak. Skoro znalazłeś dwóch rozmówców, to logiczny wniosek zacytowałem powyżej. Kwintesencja problemu. Ale też wyraźny stosunek do poszukiwania rozwiązania. Niech Bóg ma Cię w swojej opiece. Bóg Cię kocha, nie zapominaj o tym.

Bóg nie kocha słabych ludzi. Takich jak ja.Sory ale nie wierze tobie. Mam wrażenie, ze nie rozumiesz dalej mojego problemu. Choroba powoduje, ze w realu nie rozmawiam z ludźmi...to nie chodiz o przełamanie po prostu tak działa choroba.

Powiem tak. Czuję sie tutaj na forum samotnie. Żałuję ze wątek założyłem. Nie znalazłem rozmówców.

Właśnie takich kocha szczególnie mocno.

Czy istnieje ktoś, komu wierzysz?


Czy rozumienie problemu jest warunkiem koniecznym, aby rozmawiać?
Czy rozmowa nie jest środkiem, do poznanie problemu?

Czy to znaczy, że nie zauważasz, że ktoś odpisuje?
Czy też sugerujesz, aby nikt nie odpisywał?

Pozostaje jedynie domniemywać o co chodzi, bo strzeżesz tego co nazywasz chorobą, pomimo anonimowości zapewnionej przez komunikację przez forum.
Jeżeli ta choroba, to zaburzenia bechawioralne, czy to w spektrum autyzmu, bądź z innych przyczyn to na pewno pomocna bylaby psychoterapia, bardziej niż religia.
Jesliby to bylo cokolwiek innego zakłócające budowanie relacji z innymi ludźmi, to oczywiście warto byś rozważył konsultację psychologiczną. Cokolwiek to jest, psycholog w pierwszej kolejności.