Mam za małą głowę, by taką wersję wykluczać. Mam jedynie przekonanie, że świat , a choćby tylko życie na Ziemi są zbyt przemyślnie uorganizowane, by być efektem czystego przypadku.

Gdybyś czytał Biblię to byś wiedział przyjacielu, że nie szukając daleko, Bóg uczynił z Mojżesza jednego ze swoich największych wojowników, który to odpowiadał za wybicie wielu semickich plemion. A muszę Ci powiedzieć, że był przy tym bardzo okrutny. Okrutny na miarę Apostoła Mohameta, i islamu. Takie to panowały wówczas prawa Boże.
Tak ogólnie przez te 40 lat wędrówki do ziemi obiecanej, lud Izraela niestety nie przemierzał ziemi Kanaan i okolic z pieśnią, miłością i dobrą nowiną na ustach, lecz z mieczem w dłoni.
Kananejczycy, Jebuzyci, Amoryci, Hetyci, Perezyci, Chiwwici, Amalekici, Edomici, Ammonici, Moabitowie... etc, wszystkich Bóg przeklął, i od tego wyroku nie było odwołania. No ogólnie rzecz ujmując, izraelici mieli co robić.


No to chyba tylko ludzi wyznaniowych. Z poznaniem czym jest Bóg, nie ma najmniejszego problemu, natomiast problem ogromny jest z ludźmi, którzy mówią o Bogu.
Ów Tomasz z Akwinu również mówił, że: "dziewczynki powstają z uszkodzonego nasienia lub też w następstwie wilgotnych wiatrów". Tak że, ten tego...

No, jak tak ten tego popatrzeć, to może ten Tomasz i w temacie powstania dziewczynek może mieć rację. Po stworzeniu kobiety, Boga nikt więcej nie widział.

A jeśli chodzio Boga, objaśnisz czym on jest?

Jest podmiotem napiętnowanym chciejstwem, i antropomorficznym złudzeniem!

George45 wygląda na to, że jedyną rzeczywistością zdolną ostatecznie spełnić najgłębsze pragnienia i tęsknoty człowieka, oraz sprawić że jego życie będzie miało dla niego prawdziwy, a nie pozorny sens, jest miłość.
W różnych epokach na różne sposoby, w literaturze, muzyce, malarstwie, rzeźbie i architekturze. Człowiek potrafił wypowiedzieć to wewnętrzne silne pragnienie miłości. Miłości, która jest największym, najbardziej intensywnym doświadczeniem człowieka.

Miłości, która jest otwarciem się, zjednoczeniem, zatraceniem siebie. Miłości, która jest silniejsza niż strach i śmierć. Miłości, która jest szczęściem aż do utraty tchu. W miłości człowiek szuka czegoś bezwarunkowego, w pełni doskonałego, czemu bez reszty może zaufać, co nigdy nie zawiedzie. Miłujący człowiek pragnie, aby szczęście płynące z miłości nigdy się nie skończyło, ale wie, że żaden człowiek nie zdoła spełnić jego oczekiwań oraz że w każdej chwili śmierć może rozdzielić go z osobą miłowaną.

W każdej ludzkiej miłości pojawia się przynajmniej szczypta rozczarowania. Z tego powodu wielu próbuje miłować jeszcze raz - by znowu doznać rozczarowania.

Ludziom potrzeba tylko jednej rzeczy, rzeczy trudnej i bardzo rzadkiej w świecie ludzkim, niemal cudu - by ktoś naprawdę zwrócił na nich uwagę i pragnął ich istnienia. Wszystkie systemy myślowe, które nie uwzględniają tej istotnej potrzeby, nie znają zasadniczego wymiaru człowieka, któremu grozi śmierć z psychicznego głodu w świecie wspaniale zorganizowanym i pełnym doskonałych urządzeń technicznych.

Jeżeli dla nas ludzi, miłość jest sprawą o kluczowym znaczeniu, to możemy przyjąć, że jest ona również bardzo ważna dla "ducha nieskończonego" (stwórcy) i że powołał do istnienia "duchy skończone" (czyli nas, ludzi) z miłości i dla miłości właśnie.

Jedyną bowiem rzeczywistością zdolną wypełnić serce człowieka i nadać sens jego istnieniu jest wieczna, wzajemna miłość do istoty niezgłębionej, dobrej i wspaniałej. W proponowanej meta kosmologii taką istotą może być tylko "duch nieskończony" właśnie, czyli Bóg. Tylko miłujący duch nieskończony może nadać prawdziwy sens istnieniu każdego, nawet najbardziej chorego i opuszczonego człowieka. W przeciwnym wypadku życie człowieka i istnienie wszechświata byłoby totalnym absurdem.

Dlatego ludzie zakładają, że istnienie miłującego wszystkich ludzi ducha nieskończonego, nie jest tylko marzeniem napiętnowanym "chciejstwem" i antropomorficznym złudzeniem. Przyjmują, że duch nieskończony nie tylko miłuje każdego człowieka, lecz że jego najważniejszą cechą, obok wszechwiedzy, jest miłość. Zakładają więc, że duch nieskończony jest miłością!

W dalszym ciągu rozpatrujemy jedynie konsekwencje wynikające z tego jednego założenia... że Bóg istnieje, i jest miłością.

Człowiek jak piszesz tworzy na swój obraz i podobieństwo złudzenia. Pomińmy na chwilę co jest wytwarzane. Zajmijmy się tym kto/co to tworzy, kim/czym to jest.
Kim jest człowiek, mam na myśli czy jest ciałem, umysłem, ciałem i umysłem? Czy może zarówno ciało jak i umysł to są jego narzędzia, które ma do dyspozycji, jest użytkownikiem. Jakie masz spojrzenie na to zagadnienie?
Odpowiedź będzie podstawą do rozważenia odpowiedzi na pytanie kto/co te obrazy i złudzenia tworzy, jak również co powoduje, że je tworzy i w jakim celu.

Jakiś komentarz do tego by się przydał, inaczej wyjdzie na to, że "przyganiał kocioł garnkowi" tzn kopiarce i sam kopiuje...

Tylko i wyłącznie ciałem!
Nasze ego, jest integralnym aspektem naszego ciała, i funkcjonuje wyłącznie w ramach procesów biologicznych. Nie ma możliwości na funkcjonowanie ludzkiej jaźni, poza ciałem, niczym podczas projekcji astralnej, czy pośmiertnej wędrówce dusz w "niebiosa", gdziekolwiek by miały się znajdować...

Pozwolisz, że dopytam. Czy jest umiejscowiony w konkretnej części ciała, jeśli tak to w jakiej? Jeśli jest w każdym elemencie, czy to oznacza, że np. obcinając włosy, paznokcie czy też podczas amputacji części ciała pozostaje w nich nadal, czy tylko w tej większej części? Czy podczas przeszczepów, pozostaje nadal w nerce, śledzionie, płucu czy sercu?
Gdybyśmy założyli, że w nich pozostał, to będzie w nich do momentu rozłożenia na czynniki pierwsze, czy może będzie również wtedy, gdy zostaną one wchłonięte przez inne organizmy, a biorca organów będzie "dwu człowiekiem"?
Jak rozwiązałbyś to zagadnienie?

Jaźń człowieka, wszystko to co sprawia że człowiek posiada świadomość, własne ego, funkcjonuje w mózgu. Natomiast mówiąc bardziej precyzyjnie: mózg tworzy jaźń, a to oznacza, że człowiek jest ciałem, które posiada umysł, (jaźń, ego). W żadnym wypadku, nie możemy powiedzieć, że człowiek jest umysłem (w sensie jaźnią, ego), bo to by oznaczało, że mógłby istnieć bez ciała, a jak wiadomo, mózg jest ciałem, organem.


Zdecydowanie człowiek pozostaje w tym jednym, jedynym i nadrzędnym ogranie, czyli w mózgu.
Ale obawiam się, że zaczynamy zbyt mocno trywializować, co zdecydowanie obniży poziom naszej dyskusji przyjacielu.

Cały problem polega na tym, że człowiek wyznaniowy chce inaczej. Posiada już świadomość że ciało jest śmiertelne, a tu budzi największy strach. I do puki człowiek sam nie będzie w stanie zapewnić sobie ochrony przed śmiercią, (medycyna? Może cybernetyka?), dopóty będzie jej szukać w religii, która jest jak dotąd, najstarszą formą radzenia sobie z tą przypadłością.

A czy jaźń nie jest specyficzną formą energii? Na razie nie rejestrowalnej, niemierzalnej. Ale może kiedyś ...

Poeci i bajarze dawno to poopisywali. Pieśniarze obśpiewali. Na co tu jeszcze czekać?

Nie chodzi o to, czym jest, ale gdzie powstaje!
"Owa" jaźń manifestuje się w mózgu, i bez tego organu, nie istnieje.

Jako dygresję, przytoczę tylko przykład serialu Obcy - Ziemia, w którym pewien ekscentryczny wizjoner stworzył technologię zdolną do przeniesienia jaźni, ego, duszy... zwał jak zwał, do syntetycznego ciała. W efekcie czego, człowiek mógł nadal żyć, pomimo, że jego cielesna ludzka powłoka była nieuleczalnie chora i skazana na śmierć.

W związku z czym powstało pytanie, czy ten syntetyczny człowiek, jest "tym" człowiekiem, czy tylko kopią która posiada wszystkie wspomnienia?

Powiem szczerze, nie zrozumiałem. Człowiek jest ciałem, które posiada umysł, ponadto posiada, jak piszesz jaźń, ego?
Jeśli coś posiadam, to tym nie jestem. Może bardziej logicznym byłoby sformułowanie: Ja (nazwijmy to człowiekiem) posiadam ciało i umysł (awers i rewers jednej monety). Są to narzędzia którymi Ja mam się posługiwać, które mają "Ja" służyć, Ja jednak nie potrafię zapanować nad moim sługą umysłem i przez to on staje się panem a Ja jego sługą? On tworzy ego, jaźń nie powala bym Ja w jakikolwiek sposób przejął nad nim władzę, bo utraciłby swój, nazwijmy to prestiż. Nie pozwala bym go wyłączył gdy nie jest mi potrzebny.
To, że jest „nas dwóch” każdy wielokroć doświadczał i doświadcza. Czy nie mówiłeś "Whispernight", coś ty zrobił, "Whispernight" dasz radę, "Whispernight" po jaką cholerę tam lazłeś, to kupiłeś, tyle piłeś itd.
Możesz to dostrzec również u dziecka, które nie mówi Ja jestem głodna, brudna, ładna, wierzę w Boga ale Kasia jest głodna, brudna, ładna wierzy w Boga. Ono też nie powie: Ja umrę, lecz Kasia umrze.

Będzie tak mówiła do momentu gdy nie zostanie "zaprogramowana" że Ja, to Kasia, Basia, Zuzia...

A jak poszedł król na wojnę,
Grały jemu surmy zbrojne,
Grały jemu surmy złote
Na zwycięstwo, na ochotę.

A jak poszedł Stach na boje,
Zaszumiały jasne zdroje,
Zaszumiało kłosów pole
Na tęsknotę, na niedolę...

A na wojnie świszczą kule,
Lud się wali jako snopy,
A najdzielniej biją króle,
A najgęściej giną chłopy....

etc etc M Konopnicka

Byłoby rozrzutnością. gdyby to nie chłopy, a np. docenci i profesorowie najgęściej ginęli ?