W dialogu ekumenicznym już doszli bracia do wniosku,
że była to niedociągnięta kwestia usprawiedliwienia i nadinterpretacja słów Świętego Pawła ze strony Reformatorów.

4.7. Dobre uczynki usprawiedliwionego
(37 ) Wyznajemy wspólnie, że dobre uczynki - życie chrześcijańskie we wierze, nadziei i miłości - wynikają z usprawiedliwienia i są jego owocami. Gdy usprawiedliwiony żyje w Chrystusie i działa w ramach otrzymanej łaski, wówczas, mówiąc biblijnie, przynosi dobry owoc. Dla chrześcijanina, o ile walczy przez całe życie z grzechem, ten skutek usprawiedliwienia jest zarazem zobowiązaniem, które ma wypełnić; dlatego Jezus i pisma apostolskie napominają go do spełniania uczynków miłości.

(38 ) Według poglądu katolickiego, dobre uczynki wynikające z łaski i działania Ducha Świętego przyczyniają się do wzrostu łaski, tak że sprawiedliwość otrzymana od Boga zostaje zachowana, natomiast wspólnota z Chrystusem ulega pogłębieniu. Gdy katolicy trzymają się dobrych uczynków rozumianych jako "zasługa", to pragną przez to powiedzieć, że uczynkom tym według biblijnego świadectwa jest obiecana zapłata w niebie. Pragną oni podkreślić odpowiedzialność człowieka za jego działanie, lecz przez to nie chcą kwestionować, a tym bardziej zanegować charakteru dobrych uczynków jako daru, tego, że samo usprawiedliwienie pozostaje stale niezasłużonym darem łaski.

(39 ) Również u luteran istnieje idea zachowania łaski oraz wzrostu w łasce i wierze. Wprawdzie podkreślają, że sprawiedliwość jako przyjęcie przez Boga i jako udział w sprawiedliwości Chrystusa jest zawsze doskonała, lecz jednocześnie powiadają, że jej skutki mogą mieć w życiu chrześcijańskim tendecję wzrostową. Dobre uczynki chrześcijanina luteranie uważają za "owoce" i "znaki" usprawiedliwienia, nie za własne "zasługi", natomiast życie wieczne - zgodnie z Nowym Testamentem - rozumieją jako niezasłużoną "zapłatę" w znaczeniu spełnienia wobec wierzących Bożej obietnicy.

Trudno o bardziej zgubne i sprzeczne w skutkach nieporozumienie niż pogląd, iż Luter, odkrywając Ewangelię czystej łaski, proklamował dyspensę od posłuszeństwa przykazaniu Jezusa w świecie; iż odkrycie reformatorskie kanonizowało, usprawiedliwiało świat mocą przebaczającej łaski. Świeckie powołanie chrześcijanina zyskuje usprawiedliwienie według Lutra jedynie dlatego, że w skrajnej ostrości wyraża się w nim protest przeciw światu (…) Powodem opuszczenia przez Lutra klasztoru i powrotu do życia świeckiego nie było usprawiedliwienie grzechu, ale usprawiedliwienie grzesznika (…) Gdzie podziały się przestrogi Lutra, by wystrzegać się takiego głoszenia Ewangelii, które dawałoby ludziom poczucie bezpieczeństwa w ich bezbożnym życiu?

Czy rzeczywiście wiara sama z siebie wystarczy do zbawienia?

W dialogu ekumenicznym już doszli bracia do wniosku,
że była to niedociągnięta kwestia usprawiedliwienia i nadinterpretacja słów Świętego Pawła ze strony Reformatorów.

Nadużycie całkowitego negowania uczynków nie stało się udziałem Lutra ani reformatorów, było zjawiskiem, które pojawiło się w okresie późniejszym i było poddawane krytyce teologów.

Piszesz:

Hmm...ja nie mówię,że je całkowicie zanegował,ale zapoczątkował
i to w znacznym stopniu.

Marcin Luter twierdził,że do zbawienia wystarczy sama wiara
bez uczynków kochany bracie.Wie o tym każdy teolog.
Wie też każdy,jak niewygodny dla Lutra był
"List Św.Jakuba" :
wiara bez uczynków jest martwa.

Zauwaz także, że Luter pomimo wątpliwoci ostatecznie Listu Jakuba nie odrzucił, przetłumaczył go i umieścił w swoim wydaniu Biblii.

Skoro reformacja ma być omylna,to jak ja mam w nią wierzyć?

Czy nauka pochodząca od Boga może być omylna?

Czy mieszając wątpliwości w poszukiwanie prawdy można
odnaleść jej źródło?Można tylko zabłądzić...

Ja bracie w przeciwieństwie do Ciebie jestem do samego końca
PEWNY moich przekonać religijnych.Szukałem PRAWDY ponad 20 lat.
Odnalazłem ją w JEZUSIE Panu Naszym.On mi objawił Prawdę...

A możesz zacytować,jak go nazwał?
Dla mnie ocena Lutra jest gorsząca...

Widać w niej doszukiwanie sobie racji dla ideologii,nie dla PRAWDY.