Kochani!! chciałam Was o coś zapytać..wiem że nie ma jednoznacznej odpowiedzi, ale chętnie poznam wasze zdania. Pytanie brzmi: po jakim czasie wiedzieliście że to ten/ ta ? pomyśleliście o ślubie? wyjaśniam czemu pytam. Mamy po 30 lat, mase złych doświadczeń za sobą ( nawet jeden rozwód) jestesmy ze sobą 2 miesiące a padają już poważne słowa , deklaracje. Od kąd sie nawróciłam to modliłam sie o dobrego męża i teraz myslę czy to on? mam mętlik w głowie , a czas leci....

Skoro jedno z Was ma za sobą rozwód - ślubu kościelnego nie dostaniecie

Nie takich odpowiedzi oczekuję:) ( Ślub był cywilny ) Jesteśmy oboje bardzo wierzącymi osobami ... i liczymy na zaslubiny przed Bogiem.

No to się cieszę

Właśnie w kontekście Twoich złych doświadczeń - może Bóg wreszcie posyła Ci człowieka, który ma być przy Tobie Bóg często zaskakauje - także pozytywnie Jeśli czujesz, że to jest "ten" (i vice versa) - to ciesz się swoim szczęściem

Właśnie, nie ma jednoznacznej odpowiedzi. W jednej chwili byłem pewien, że to ta, w innej pewien, że tamta... Mężczyzna zmiennym jest



W wyniku pewnych okoliczności... Niewielka w tym moja zasługa, bardziej ślepego losu (a może bardziej Dobrego Boga), ale wszystko dobrze się ułożyło Mimo to nie polecam tej strategii

Jak my się poznaliśmy (przez swatkę-zakonnicę) też mieliśmy oboje pod trzydziestkę.Poważne słowa padały niemal od razu,bo po to się w końcu spotkało dwoje dojrzałych ludzi.Również oboje mieliśmy za sobą worek doświadczeń (np.mój mąż był 4 lata w seminarium).Pierwsze spotkanie było 2.kwietnia 2000,zaręczyliśmy się 5.listopada,a ślubowaliśmy sobie miłość,wierność i uczciwość małżeńską 16.czerwca 2001.Od tej pory jesteśmy bardzo szczęśliwi,choć dzisiaj widzę,że znaliśmy się krótko i pobieżnie i nie mogę nikomu radzić takiego tempa,gdyż sama jestem trochę zdumiona,że nam się udało.Chwała Panu!

Cysiu...to mnie własnie nurtuje...że rozmowy poważne, wydawało mi się że tak sie zakochują młodzi ludzie, trafieni strzałą Amora...On mnie podpytuje co ja myślę o tym ..czy o tamtym... czuję co się za tym kryje...i umieram ze strachu...

Zakochanie objawia się różnie w różnym czasie (nie chcę pisać,że w różnym wieku ).A przed czym tak umierasz ze strachu:że się oświadczy czy że się nie oświadczy?Przygotuj sobie zawczasu kilka wersji odpowiedzi,a do ołtarza nikt Cię chyba nie zmusi wbrew Twojej woli? (i vice versa)
Nie spiesz się jeszcze z ostatecznymi rozwiązaniami.Odpowiedz sobie na kilka pytań:
-czy poznałaś jego rodziców?
-jakie w stosunki panują w jego rodzinie?
-czy znasz jakieś jego wady i czy potrafiłabyś z nimi żyć?
-czy znasz swoje mocne i słabe strony?
-czy stajesz się przy nim lepsza?
-czy on sie staje lepszy przy tobie?
-czy nie musisz przed nim niczego udawać?
-czy zdjęłaś różowe okulary?
-czy chciałabyś mieć z nim dzieci?
-czy chciałabyś się z nim zestarzeć?
-czy potraficie się razem modlić?
-jak wyglądają wasze kłótnie?
-czy masz jeszcze jakieś pytania?

witaj Martas

myślę,że człowiek nigdy nie ma pewności.ma za to Nadzieję.a Nadzieja to wielka rzecz.prawda?
ponadto warto zastosowac stary, wypróbowany sposób na miłośc-posłuchac serca, rozumu i woli.ponoc zgodne <w miarę> brzmienie tych trzech pozwala rozeznac się we własnych uczuciach.

ponadto modliłaś się o dobrego męża-Pan Bóg zapewne też widzi,że czas leci. a więc ufaj i pros Go o światło.przecież On chce Twojego szczęścia.

Ja się odniosę do tego. Co prawda, nie mam 30 lat ani nie mam za sobą jakiś tam zbyt wielu doświadczeń w związkach... Ale teraz jestem w długim już związku i nie ukrywam, że z tą osobą chcę wiązać przyszłość. Nad tym się właśnie najczęściej zastanawiam - bo jak człowiek się spotyka, choćby i codziennie, z drugą osobą - to jest pięknie. A trzeba sobie zadać pytanie - jak to będzie wyglądało, jeślibyśmy mieli spędzać ze sobą ccały czas - w sensie, mieszkać. Rano, w dzień (po pracy), wieczory. Czy potrafilibyśmy się ze sobą dogadać i tak zwyczajnie nie zwariować ze sobą

A co do wad:przed ślubem wydawało się,że da się z nimi żyć,a po ślubie okazało się,że i owszem,ale co to za życie... A potem jeszcze na dokładkę wyszło na to,że niektóre przedślubne zalety stały się trudnymi czasem do zniesienia wadami. I tu dopiero objawia się próba miłości.
Generalnie Kaczuszka ma rację-wszystko trzeba wyważyć i...kochać.

Miłość to szukanie dobra drugiego człowieka i czynienie tego dobra

Cysiu... wiem wiem.., na 98 % pytań odpowiedż jest pozytywna, kurcze chyba sie boję że jak mnie zapyta czy chcę , to albo nic nie powiem ...albo palnę że nie wiem... Wiem że trzeba czasu, ale mieszkamy dośc daleko od siebie, oboje pracujemy, ja studiuję , więc jak nam wypadnie jeden wolny weekend to jest święto, spedzmy go razem. W tygodniu nie mamy czasu, On bardzo tęskni , wciąż mówi o tym ze mało czasu mamy dla siebie , że trzeba to zmienic, wiadomo jak...bo inaczej nie uznaję.
Z jednej strony bardzo lgniemy do siebie, a z drugiej tak mało się znamy. On jest zwolenikiem docierania sie w małżeństwie a ja nie mam zdania...tragedia, mam straszny mętlik

Jesteś czy nie zwolennikiem docierania się w małżeństwie,i tak Cię to czeka.
My się też spotykaliśmy w weekendy,a właściwie tylko w niedziele.W dodatku byłam zła,że muszę wstać o 8.00,żeby Go powitać.Właściwie to nie mogłam się doczekać końca okresu narzeczeństwa,żeby było wreszcie normalnie,bo w małżeństwie to już jest inne staranie się:nic już nie musisz,nie patrzysz na to,że wypada...,nie stoją nad tobą rodzice;starasz się,bo tego chcesz,bo zależy ci na tym,żeby miłość ciągle była świeża.A jak czasem ci się nie chce to nie i już.
Martas,nikt za Ciebie,za Was nie podejmie decyzji.Nawet nie powinnaś sugerować się tym,co piszemy.Nie ustawaj za to w modlitwie o dobrego męża i o trafne odczytanie woli Bożej dla Twojego życia.

Wiem że masz rację Cysiu też czasem myślę że choć i kilka lat bedziemy sie spotykać w weekendy to i tak nie będzie tak jak jest na codzień...bo samo to że tęsknota jest tak wielka to przesłania wszystko, choc zdarza się że pokłócimy , a wtedy kazdy z nas mysli że szkoda czasu na gniewanie sie, a przecież w małżeństwie będzie duuuuużo czasu:) Włąściwie nurtuje mnie jedna myśl - czy tych kilka miesięcy starczy , by podjąc tak poważną decyzję , jednego dnia myslę że tak, a drugiego że nie, wiem że nie ma jednoznacznej odpowiedzi....Cóż będe sie nadal pilnie przyglądać. Dziekuję wszystkim którzy odpowiedzieli na mój post - Bóg zapłać! Pozdrawiam