Czy uważacie, że"przynależenie"do jakiś wspólnot, pomaga ludziom?
Mam na myśli wspólnoty, podlegające pod KK, bądź też do innych
Kościołów Chrześcijańskich.Jaki to ma wpływ na wasze życie?Co wam to
daje?Do jakich wspólnot należycie?Czy zanim"dotarliście"do"tej
odpowiedniej" byliście też w innych?Czym wogóle jest dla was wspólnota?
Czy każdy chrześcijanin powinien przynalezec do jakiejś wspólnoty(pomijam to, że będąc chrześcijaninem już do jednej należy) ?
Z góry przepraszam za tyle pytań , ale te od jakiegoś czasu mnie
one nurtują

ja należe do wspólnoty... nie przy mojej parafi (przyznaję się - zdrajca jestem )...

nadal uważam, że przynależność do takich wspólnot baaardzo pomaga w umacnianiu wiary. pomaga też w tworzeniu z siebie człowieka.

ale czasem mogą się pojawic wątpliwości, czy ta wspólnota, nie jest toksyczna, nie przypomina zbytnio sekty?
wcześniej moi rodzice wysuwali takie wątpliwości, teraz przyszła moja kolej...

tylko właśnie: jesli uznam ją za toksyczną, chyba mimo wszystko nie chciałabym odejść. nie chciałabym zostawić 'moich' ludzi... chciałabym to jakoś uzdrowić... ale czy ja bym miała siły? nie wiem, na razie muszę sobie odpowiedzieć na pytanie czy ta wspólnota w ogóle JEST toksyczna.

w każdym razie, są plusy i minusy...

jak na razie chwalę sobie to.

pozdrawiam.

(przepraszam za ewentualną chaotyczność postu )

Cytat:

Asienkka nie przepraszaj - kto pyta nie błądzi

Jeżeli chodzi o moją skromną osobę to należałem kiedyś do współnoty młodzieżowej to był chwilowy wypad... ale ja tam jeszcze wrócę, jeżeli wspólnotę ministrancką też uznajemy za wspólnotę to też się na to piszę, bo jestem już tu 10 lat - i jest mi z tym dobrze :D:D


myślę, że tak


oprócz pogłębiania wiary, zawsze pozna się wiele interesujących osób, z któymi można potem iść na spacer


pogłębienie wiary i zagospodarowanie czasem, z którym czasem człowiek nie wie co zrobić


Już o tym pisałem... nie będę się powtarzał


nie, to tylko te dwie o których wspomniałem


Jeżeli chodzi o tę ministrancką to to jest oczywiście służba Panu Bogu, pop[rzeż pomoc podczas Mszy Świętej, jeżeli chodzi o tą wspólnotę młodzieżową to ja tam jeszcze wrócę


pomidor

Filipek

Ja należe do"Grupki" ludzi, którzy są na drodze do bycia wspólnotą
W sumie"Grupka" ma już 8 lat, ale wciąż się uczymy.

Zaczęłam do niej"należeć" jakieś 7,5 roku temu, później, po 2 latach, odeszłam.Szukałam innej wspólnoty,"czegoś dla siebie", w różnych miejscach byłam.Jakieś 3 lata temu ponownie do niej wróciłam

Dla mnie ona jest drugim domem

Są tam ludzie, którzy tak jak ja chcą pogłębiać swoją wiare i starają się iść w swoim życiu za Chrystusem
Wiem, że znajdują się tam osoby, na które mogę liczyć, które pomogą mi w trudnych chwilach.
Wiadomo, że nie zawsze jest lekko, czasem następują różne kryzysy, wtedy jest ciężko. Próba...

Gdybym nie poznała tych ludzi, nie wiem czy dałabym sobie sama rade...Czy świat by mnie całkowicie nie pochłonął...sama jestem bardzo słaba, pewnie bym odpłynęła.

Jednak poznałam tych"szaleńców"

Za co Bogu barrrrdzo dziękuję :):)

a o jaka wspulnote chodzi

jestem od 3 lat we wspolnocie... w obecnej jestm juz ponad 2 lata, poprzednia tez byla z tego samego ruchu.

bycie we wspolnocie mi osobiscie bardzo pomaga. mam w niej oparcie, w ludziach ktorych tam spotykam. chyba wlasnie o to chodzi... by we wspolnocie byc z innymi i dla innych.

Jakoś nie lubię formalizmu Może dlatego za wspólnotę uważam moich przyjaciół i bliskie mi osoby Doskonale spełniają oni cechy wspólnoty, a więc wspierają i umacniają w dążeniu do wspólnego celu

Kiedyś byłam formalnie w jednej wspólnocie, ale z niej wyrosłam. Miałam wrażenie, że nic z niej nie czerpię, a oczekiwano ode mnie, by dawać. W końcu akumulatory się wyczerpały i musiałam poszukać indywidualnej drogi Teraz jest mi dobrze jak jest, a wspólnotę po prostu odczuwam z bliskimi

Jedyna wspólnota do jakiej należę to Kościół.
Nigdy w żadnej innej nie byłem i nie widze potrzeby być.
W jakim celu?

pzdr

Gdzieś 20 lat temu po tym jak zafascynowali mnie śJ o mały włos został bym apostatą. Lecz na szczęście zacząłem zgłębiać zasady własnej wiary. Wstąpiłem do Oazy studenckiej, i tak się zaczęło. Potem kiedy wstąpiłem w związek sakramentalny do dnia dzisiejszego jestem w Neokatechumenacie. Bez formacji i "przeglądaniu " się w braciach, czyli dociarania do istoty chrześcijaństwa, nie wyobrażam sobie życia. Bracia częstokroć pomagali i pomagają mi, w kwestji, jak mam być świętym. No i cały czas się dzięki nim i Bogu oczywiście nawracam, - no mam taką nadzieję że ten proces jeszcze się nie skończył.

Często mówi się ,że należy się do jakiejś konkretnej Wspólnoty i słusznie, ale nie wolno zapominać o tym , że właśnie te małe wspólnoty katolickie przy parafiach tworzą jeden wielki Kościół Chrystusowy - bo tak naprawdę Parafia jest Wspólnotą wspólnot.

awe

Zebrało mi się na kilka refleksji...
Niedawno usłyszałam zdanie "wspólnota jest po to, by nawet jeśli nie wierzę, móc zobaczyć działanie Boga w życiu innych i trwać".

I to chyba najpiękniejsze, co kiedykolwiek usłyszałam o wspólnocie.
Nie jest ważne, kim są ludzie. Nie jest ważne, czy pomagają, czy nie. Nie jest ważne, czy się lubimy czy wręcz przeciwnie. Rolą wspólnoty jest wielkie zbiorowe świadectwo życia...

Czy to musi być sformalizowane? Pewnie nie. Pewnie wystarczy grupa ludzi chcących trwać - jakoś razem - przy Bogu. Być może nawet nie jest konieczna wspólna formacja. Wystarczy żeby się widzieć i być. Dla siebie i obok siebie.

Jest coś takiego w spotkaniu z Bogiem, że domaga się mówienia. Że domaga się "rozdawania". Świadectwa. Że nie da się przemilczeć - bo gdzieś, komuś, jedno słowo może się okazać potrzebne. Bo gdzieś, komuś może kiedyś w czymś pomoże. Albo jeśli nie, to może kiedyś moich słów użyje dla kogoś innego. Jako rady - lub przestrogi - nie wiem.

Świadectwo to dar. I chyba można go otrzymać tylko we wspólnocie.

I jeszcze jedno...
Ktoś mi bliski potrzebuje Boga. Przede wszystkim...

Nie mogę mówić o Nim będąc daleko. Nie umiem Go nieść innym, jeśli nie wracam. Więc wrócę - jeśli już nie ze względu na siebie, bo jest tysiące idiotycznych przyczyn, by powrót odsuwać, od wstydu zaczynając - to ze względu na tego kogoś.
Zmienię siebie, by nie zawieść.

I to też jest chyba wspólnota...

Najpiękniejszą i najwartościowaszą wspólntą jaką poznałem jest Wspólnta Odnowy w Duchu Świętym. Polecam wszystkim którzy pragną pogłębić swoją bliskość z Bogiem

Pytanie...

Co zrobić, jeśli ma się bardzo silne poczucie wspólnoty z ludźmi ze wspólnoty [porównując, może mało zręcznie - trochę chyba jak dawno nie widziana i nie zawsze lubiana, bo różnie bywa, ale jednak rodzina], a jednocześnie z jakiegoś powodu nie chce się pozostawać w formacji?

Nie sposób utrzymać kontakty ze wszystkimi, ani nawet większością... Zresztą nie chodzi nawet o kontakty towarzyskie, tylko o to, że ci wszyscy ludzie są jakoś bliscy, o to że chciałoby się dla nich być - choćby potencjalnie...

Co jest ważniejsze?