Tomu - a z tym "ślepnięciem", to odniosłam wrażenie, że to nie o.Bartoś, ale dziennikarz, tylko zapomnieli zaznaczyć boldem. Kolejne zdanie jest odpowiedzią, nie wierzę, że odpowiadał sam sobie, mówiąc do siebie per pan, ani że dziennikarz poważyłby się na taki komentarz (nawiasem mówiąc, w ogóle nie wydaje mi się on specjalnie kulturalny), ani że zaznaczał swój śmiech.

Więc prosiłabym żeby akurat tych słów o. Bartosiowi nie przypisywać.
A że wpływ masturbacji na wzrok jest pomysłem nieco zaskakującym...

Tak wygląda cały fragment:

Widzę, że czytasz wybiórczo, bo nie zechciałeś zauważyć, że stoi w tekście jak byk:

"symboliczne" zaczęło oznaczać nierealne. Wcześniej tak nie było.

Crusader napisał:

Telchar napisał:


Dlaczego obrażacie <siebie> wylewając emocjonalną sieczkę? Czy taka rozmowa – na takim poziomie ma sens? Czy jeszcze jest rozmową?
Rzucanie diabłami i wrzucanie do piekła – wszelkie <uprzedzenia> zamykają możliwość obiektywnego spojrzenia.
Czy nie jest prawdą, że cyt.



Ja myślę i widzę, że tak właśnie jest.

Kardynał Ratzinger wypowiedział się znacznie ostrzej:


Proszę popatrzeć na Wasze zarzuty – czy można prowadzić dialog z kimś kto po przeczytaniu [trudno ocenić czy – zrozumieniu treści] artykułu o. Bartosia - wrzuca takie oto inwektywy?

Crusader napisał:



W innym artykule ks. Tadeusz Bartoś OP, ks. Wacław Hryniewicz OMI
Teologia w pułapce strachu, Teolog nie może się bać. – obaj ojcowie, Z TROSKĄ O KOŚCIÓŁ a nie z intencją niszczenia go – przeczytałem i proszę także zapoznać się z innymi publikacjami o. Tadeusza Bartosia, wtedy nie będzie łapania za <słówka> i wrzucania go do worka z heretykami i strącaniem do piekła.



Należy się zastanowić, czy aby na pewno ten kto wypowiada się odważnie zasługuje na zakrzyczenie tych, którzy o niniejszych sprawach mogą powiedzieć jedynie tyle, co o dzikich stworzeniach z afrykańskiej dżungli.
Ten kto z góry wie na czym polega normalność lepiej by porzucił swoja koncepcje moralności – bo grozi mu zdziwaczenie bądź fanatyzm. Poznawanie rzeczywistości polega na widzeniu jej a nie mniemaniu o niej. Oszukiwanie siebie polega na tym, że dostrzega się głównie i ostro, to, co stanowi na ogół <mój własny> problem.
Ks. Józef Tischner był konsekwentnie potępiany w Radio Maryja jako liberał i kosmopolita, który nie rozumie patriotyzmu prawdziwych Polaków. Papież Jan Paweł II miedzy innymi o ks. Tischnerze napisał tak:



Dopiero po wypowiedzi Ojca św. ostudziły nieco tych, których emocje zastępują elementarna odpowiedzialność za prawdę. W RM zakończono ataki na ks. Tischnera, jednak znaleziono inne <ofiary>, by móc poprzez atakowanie wroga <pokazać> swoje przywiązanie do Kościoła – ale czy aby tego naucza Kościół ?
Nie sądźmy tych, którzy mają odwagę pisać i mówić o problemach w Kościele w sposób otwarty, oczekując nie ataków na poziomie wrzucania do piekła, ale dialogu, współpracy i modlitwy – przecież jesteśmy wspólnotą.


Kardynał Joseph Ratzinger wielokrotnie wypowiadał się <kontrowersyjnie> jak dla niektórych, ukazując <zaściankowość> i brak należytej miary do spraw niezwykle istotnych.



W dalszej części tegoż artykułu „O możliwości debaty teologicznej dzisiaj” O. Tadeusz Bartoś OP .


Przecież to jest prawda – nie możemy się pokornie przyznać do tego, że tacy jesteśmy i wcale nie tacy doskonali jak sądzimy ?
Albo jeszcze - poniższe słowa – czyż nie świadczą o tym, że często wypowiadamy się nie wiedząc o czym mówimy ? Choćby na tym forum – dość często dyskusja polega na tym, że nie czyta się całości wypowiedzi, bo zanim się dotrze do jej końca – dostrzega się jedno stwierdzenie, bądź zdanie, które <razi>. Wtedy łapie się owo zdanie jako sztandarową myśl wypowiedzi [choć tak nie jest] i rozpoczyna się batalie – tworząc z dygresji zasadniczy [absolutnie inny] temat, nie mający nic wspólnego z zamysłem i wypowiedzią autora.
Oto kolejna wypowiedz ks. Bartosia / artykuł - O możliwości debaty teologicznej dzisiaj


W artykule „Teologia w pułapce strachu, Teolog nie może się bać”

ks. Tadeusz Bartoś OP, ks. Wacław Hryniewicz OMI – czytamy:


Wobec powyższych – skupiajmy się z troska nas istotą i nie szukajmy powodów do wykazywania swoich <braków> na tle wypowiedzi teologów, którzy nie zatracili <zdrowego myślenia> i co ważne – dzielenia się tym - z nami......

Benedykt XVI: „! Mądrość jest pojmowaniem tego, co ważne, dostrzeganiem tego, co istotne .....

Wkleję fragment wypowiedzi jednego z dominikanów (z listy dyskusyjnej duszpasterstwa postakademickiego) - komentarz do żądań "ukarania"...

tylko jak ktos bładzi trzeba to nazwac po imieniu a nie milczeniem akceptowac.
Osoby duchowne swoim autorytetem świadcza o kościele, a nie ma miejsca na błędy w nauczaniu o Kościele. Nie ma wolności błędu.

Marcin - a tak poważnie, to jakie błędy widzisz?

Zamieszanie - tak - ale daję słowo, nie mam poczucia że np. o. Bartoś nie wierzy w obecność Chrystusa w Eucharystii... to co zostało powiedziane, zostało powiedziane tak mętnie, że już nic nie wiadomo...

I tu masz rację jo_tka. Wypowiedź jest strasznie mętna. Ale jeśli chodzi o dziewictwo Maryi, to jednoznacznie wynika z wypowiedzi ojca, że w nie nie wierzy

Irytują mnie nowocześni teolożkowie, którzy zasłaniając się troską o wiarę podważają istotne prawdy wiary. Jeśli można podważyć jedną - można wszystkie. Chrystus też według niektórych zmartwychwstał w sposób niecielesny, a wniebowstąpił symbolicznie.

Przez takich teologów cała ortodoksja, jaka została w KK jest rozmywana. A kierują nimi:
- pycha i chęć popisania się swoją "oświeconością"
- pragnienie ugody z pogańskim światem

W moim odczuciu to ten ojciec chodzi po cienkiej linie.Niby wprost nie sprzeciwia sie temu ,co głosi koscioł ,ktorego jest członkiem ale delikatnie wysmiewa.Trafia na podatny grunt. Te watpliwości kołacza sie w glowie niejednego,, szukajacego "czlowieka.Tytul artykułu :Usta koscioła"nie mówi jakiego koscioła?Czy aby tego ,ktorego członkiem jeszcze jestem.Ostatnio nie wiem jaki jest ten MÓJ kosciół.

Może zastanówmy się nad tym czy krytyka – pewne spostrzeżenia, nowe spojrzenie, inne spojrzenie – nie jest tym, co pozwala nam na myślenie i szukanie. Tak rozwija się i żyje nasza wiara. Nie uciekniemy przed trudnymi pytaniami jak i nie ma sensu nie zauważać czegoś, albo udawać, że się nie widzi tego, co wskazują nam inni. Każdy rozwój potrzebuje pewnej rewolucji – od nas zależy czy zamkniemy się przed tym, czego nie rozumiemy, czy też zaczniemy intensywnie zadawać sobie pytania, by znaleźć właściwą odpowiedź – pewnie tylko na jakiś czas.

„Nic tak nie zaszkodziło teologii jak powstanie i rozwój nauk, ale też nic jej tak nie pomogło”

Teologia różni się od wiary, i zarówno wiara jak i teologia są czymś odmiennym od religii. Teologia jest próba unaukowienia treści wiary w ramach wyznaczonych przez dogmatykę danej religii. Współcześnie bardzo mocno podkreśla się – nie bez istotnego wpływu na to twierdzenie ze strony rozwijających się nauk i ich metodologii – odrębność pomiędzy teologią a naukami szczegółowymi i dlatego współczesny teolog czułby się z pewnością w obowiązku zaprotestować przeciwko określaniu teologii jako próby unaukowiania czegokolwiek. Jeżeli jednak przez unaukowienie jakichś poglądów rozumieć systematyczną refleksję nad nimi, połączoną z dużym stopniem samokrytycyzmu, to teologia, bez unaukowienia nie mogłaby być sobą.
Teologia różni się od wiary, i zarówno wiara jak i teologia są czymś odmiennym od religii. Wiara jest aktem osoby i tylko jednym z przejawów bycia religijnym. Religie można rozumieć bardziej instytucjonalnie, bardziej socjologicznie, lub bardziej doktrynalnie; wiara to pewnego rodzaju odpowiedz na wezwanie religijnej instytucji, religijnej grupy lub religijnej doktryny.

Teologia próbuje usystematyzować treść wiary religijnej i zastosować do niej rygory samokrytycyzmu.
Nic tak nie zaszkodziło teologii chrześcijańskiej jak powstanie i rozwój nauk empirycznych. A to z powodu utrwalenia się w umysłach
wielu ludzi prostego, czarno – białego obrazu stosunków pomiędzy nauką a religią.
W obrazie tym to, co czarne pochodzi od religii, to, co białe, od nauki. Nauka jest symbolem postępu, religia symbolem zacofania. Obraz taki zaszkodził raczej teologii ni religii czy wierze.
Wiara jest tak głęboko zakorzeniona w człowieku potrzebą, że trudno sobie wyobrazić przemiany kulturowe, które by naprawdę mogły zagrozić religii, ale teologia może łatwo zostać skompromitowana w zestawieniu z bardziej od niej wyrafinowanymi formami samokrytycyzmu.
Czarno biały obraz stosunków pomiędzy nauką a religią był dlatego tak fatalny dla teologii, iż opierał się na skrajnych uproszczeniach. Wiadomo, że zwiędły liść najtrudniej dostrzec wśród innych zwiędłych liści.

Uproszczenia jawnie fałszujące obraz mogą przez jakiś czas pozostawać niedostrzeżone, a ponieważ są właśnie uproszczeniami, łatwo narzucają się mniej krytycznym umysłom i wykazują długą żywotność.
Jednakże czarno biały obraz nie ma żadnych szans po wynalezieniu kolorowych technik. Rzeczywistość jest wielobarwna pełna odcieni, półtonów i ciągłych przejść. Najlepszym sposobem łagodzenia spięć jest samokrytycyzm, poprzez postawienie swoich słabych stron w jaskrawym oświetleniu, pozwalający sprawiedliwie dostrzec własne pozytywy i lepiej zrozumieć przeciwnika wraz z jego intencjami.
Wielki skok w metodologicznym dojrzewaniu nauk, jaki dokonał się w XX wieku, wycisnął piętno – jeszcze dziś trudne do właściwej oceny – na rozwoju myśli filozoficznej naszego stulecia. Filozofia zaś i teologia pozostają ze sobą w tak ścisłym rezonansie, że to bez większego trudu można odnaleźć i we współczesnej teologii. Fakt ten spowodował niewątpliwy wzrost samokrytycyzmu u wszystkich partnerów zaangażowanych w spór.
Czarno biały obraz stosunków pomiędzy religia a nauką został nieodwracalnie zastąpiony kolorową panoramą, ukazującą bez porównania pełnej, ale w sposób nierównie trudniejszy do bezpośredniego odczytania, sieć zależności sprzężeń zwrotnych pomiędzy różnymi elementami współczesnego widzenia świata, zarówno religijnej jak i naukowej perspektywie.
Stąd właśnie wynika twierdzenie, że nic tak nie pomogło teologii jak powstanie i rozwój nauk. Samokrytyka jest sztuką bardzo trudną: bez ostrych kryteriów, które odgrywały rolę uczciwego zwierciadła, nie da się zobaczyć swojego prawdziwego oblicza.
W nowożytnych naukach przyrodniczych role tego rodzaju kryterium odgrywa doświadczenie: teologia także posiada własne kryteria, ale SA one mniej uchwytne i przez to łatwiejsze do lekceważenia. Konfrontacja z naukami zmusiła teologię do rewizji jej kryteriów i do większej wierności ich praktycznemu działaniu.
Wieki pracy Ojców Kościoła, teologów i filozofów średniowiecza nie nauczyły nas tak skutecznie prawdy o ograniczoności i aspektowości ludzkiego poznania, jak kilka – z perspektywy czasu dziecinnie prostych – spięć pomiędzy tezami głoszonymi przez teologów z twierdzeniami nowopowstałych nauk. A respekt wobec tajemnicy – jeszcze jeden przejaw samokrytycyzmu – jest decydującym elementem każdej teologii.

Katechizm Kościoła Katolickiego
http://www.katechizm.diecezja.elk.pl/rkkkI-2-2.htm

Maryja - "zawsze Dziewica"


*wycięłam odnośniki, to z Lumen gentium:
http://www.archidiecezja.lodz.pl/czytel ... /kk7b.html


Natomiast przyznam, że nie rozumiem tego oburzenia (z artykułu Marii Kominek):

To jak należałoby powiedzieć kulturalnie o zachowaniu błony dziewiczej (jako - w końcu - struktury anatomicznej?). Bo o to w tym zdaniu chodzi...

Wysłałem do kilku dominikanów zapytanie co sądzi oficjalnie zakon na ten temat. Oto pierwsza odpowiedź:

Drogi Ojcze,
tak się czepiamy słówek a jednak niedokładnie czytamy. Przecież napisałem „np.”, wyciąłem jedno zdanie przykładowo. Mogło to być wiele innych (o Eucharystii, o ubóstwie, o Maryji, o homoseksualistach).
A jeśli chodzi o jakość wzroku, to rzeczywiście ślepnie się... na Boga.
------------------------------------------------------
Skoro może dalej pisać, to znaczy jego zdanie jest akceptowane przez przełozonych:
http://serwisy.gazeta.pl/kosciol/1,64808,3146887.html
http://serwisy.gazeta.pl/kosciol/1,64808,3170724.html

Ten 2 artykul jest proba pozbierania rozlanego mleka.Ciekawe tylko czy z wlasnej woli ,czy tez ktos ojca Bartosia do tego zachecił?
Swoja droga to pocieszajace ze Gazeta wyborcza tak dba o rozwoj teologii.
Zaczynam sie bać.

Nie można nie odezwac się, gdy ktoś z Koscioła neguje dogmaty.

Nie jest prawdą, ze pierwsi chrześcijanie traktowali obecnosć Jezusa w Eucharystii w sposób symboliczny- jesli tak się zdarzało zaraz zostawało to prostowane. Poczytaj sobie to: Wieczerza Pańska

17 Udzielając tych pouczeń nie pochwalam was i za to, że schodzicie się razem nie na lepsze, ale ku gorszemu. 18 Przede wszystkim słyszę - i po części wierzę - że zdarzają się między wami spory, gdy schodzicie się razem jako Kościół. 19 Zresztą nawet muszą być wśród was rozdarcia, żeby się okazało, którzy są wypróbowani. 20 Tak więc, gdy się zbieracie, nie ma u was spożywania Wieczerzy Pańskiej9. 21 Każdy bowiem już wcześniej zabiera się do własnego jedzenia, i tak się zdarza, że jeden jest głodny, podczas gdy drugi nietrzeźwy. 22 Czyż nie macie domów, aby tam jeść i pić? Czy chcecie znieważać Boże zgromadzenie i zawstydzać tych, którzy nic nie mają? Cóż wam powiem? Czy będę was chwalił? Nie, za to was nie chwalę! 23 Ja bowiem otrzymałem od Pana to, co wam przekazałem10, że Pan Jezus tej nocy, kiedy został wydany, wziął chleb 24 i dzięki uczyniwszy połamał i rzekł: &laquo;To jest Ciało moje za was [wydane]. Czyńcie to na moją pamiątkę&raquo;. 25 Podobnie, skończywszy wieczerzę, wziął kielich, mówiąc: &laquo;Ten kielich jest Nowym Przymierzem we Krwi mojej. Czyńcie to, ile razy pić będziecie, na moją pamiątkę&raquo;11. 26 Ilekroć bowiem spożywacie ten chleb albo pijecie kielich, śmierć Pańską głosicie, aż przyjdzie. 27 Dlatego też kto spożywa chleb lub pije kielich Pański niegodnie, winny będzie Ciała i Krwi Pańskiej12.
28 Niech przeto człowiek baczy na siebie samego, spożywając ten chleb i pijąc z tego kielicha. 29 Kto bowiem spożywa i pije nie zważając na Ciało [Pańskie]13, wyrok sobie spożywa i pije. 30 Dlatego to właśnie wielu wśród was słabych i chorych i wielu też umarło. 31 Jeżeli zaś sami siebie osądzimy14, nie będziemy sądzeni. 32 Lecz gdy jesteśmy sądzeni przez Pana, upomnienie otrzymujemy, abyśmy nie byli potępieni ze światem. 33 Tak więc bracia moi, gdy zbieracie się by spożywać [wieczerzę] poczekajcie jedni na drugich! 34 Jeżeli ktoś jest głodny, niech zaspokoi głód u siebie w domu, abyście się nie zbierali ku potępieniu [waszemu]. Co do reszty, zarządzę, gdy do was przybędę.

(1 Kor 11, 17-34)

Black-White Sheep, nie bardzo widzę, żeby o. Bartoś negował jakieś dogmaty. Owszem, jego wypowiedzi są w niektórych miejscach może kontrowersyjne, ale trudno mi tu dostrzec odrzucanie dogmatów katolickich. Może przedstawisz jakieś fakty?