I nie chcę tu rozstrzygać, czy Roza ma zostać z mężem czy nie, a jedynie wyrazić swoje zdanie, że wygaśnięcie (uczucia jakim jest zakochanie) nie oznacza końca miłości i nie musi oznaczać marazmu w małżeństwie.

Co jest ważniejsze - przysiega, czy szczeście?

I czy przysięga jest klątwą rzuconą raz na zawsze, która musi obowiązywać do śmierci?

No dla mnie wygaśnięcie miłości = koniec związku.

Co jest ważniejsze - przysiega, czy szczeście?
I czy przysięga jest klątwą rzuconą raz na zawsze, która musi obowiązywać do śmierci?

no cóz wcale mnie twoje odczucia nie dziwią Rozo

kiedy myśmy byli 7-8 lat po ślubie, mielismy tak potężny kryzys w małżenstwie, że aż opierało sie o rozwód - i tylko dzięki miłosci mego męża do tego nie doszło - okazało sie, ze mimo wielu szczytnych mysli i mnieman o sobie [jak to bardzo mi zalezy na naszym malzenstwie, a ono jest takie nijakie] to własnie we mnie byla duza niedojrzałość do bycia w związku małżenskim:)

dzięki pomocy spowiednika, wielu przegadanym godzinom, dzieki wspolnej modlitwie z dziecmi, jakos ten czas przetrwalam - czas posuchy, zimna, "obojętności", niemalże niechęci i nienawiści - potrzebna byla moja decyzja, że skoro kiedys powiedzialam A, to teraz należy mówić B i C itd - czyli wytrwać w przysiędze, złożonej przed Bogiem...

teraz mija nam 14 lat małzenstwa, biegnie 15 rok i wierz mi rodzina juz ma dość naszego zakochania wzajemnego, uważności, jaką sobie okazujemy, takiej radosci, jaka w nas jest dlatego, ze ukochany/ukochana siedzi obok tego trzymania sie za ręce, cmoknięc, patrzen w oczy
ostatnio wujek powiedzial, ze już ma tego dość

no cóż, pewnie tez wiąże sie to okazywanie uczuc z tym, ze ja jestem osobą uczuciową i sie uczuc nie wstydze ani nie boję ale wiem też, ze we mnie samej jest duzo wiecej milosci, radosci, spokoju, pewności - i że "zawdzięczam" to wierności przysiędze - po prostu Bóg błogosławi tych, którzy są Mu wierni i starają się dochowywac wierności Jemu i sobie nawzajem

mam nadzieję, ze moje słowa dodadzą ci trochę otuchy w tym trudnym czasie - pamietaj tylko by nie zrywać więzi z Bogiem, by czasem zacisnąć zęby i nie poddawać sie wyłącznie temu, co ci sie "wydaje" teraz - by poddac to pod osąd zaufanej osoby [moze stałemu spowiednikowi?]

i naprawdę - pomaga ogromnie wspólna modlitwa z dziećmi! oj, pomaga a równie mocno pomaga poczucie humoru i nabieranie dystansu do siebie samej ileż to razy poważne kłótnie rozmywały sie, bo dostrzegalismy w nich jakies komediowe akcenty

miłość to nie wyłącznie uczucie, to jest ważne, ale z czasem milosc oczyszcza sie z nalecialosci czasu narzeczenstwa, zmienia sie, dojrzewa - i jak gąsienica z kokonu - czasem boli przeobrazanie sie w motyla

Mów za siebie.
Oczywiście, że tacy jak Ty też są, ale nie zmienia to faktu, że jest całę gro par, którym zależy na ślubie w kościele tylko dlatgo, że jest bardziej widowiskowy i ceremonialny. Myślę, że w dzisiejszym świecie jest coraz więcej takich par (jeśli nei większość). Dla mnie to oczywiste.

Być może Ty jesteś przykładną katoliczką, być może interesujesz się wielce sprawami wiary i kościoła, ale jesłi myślisz, że tacy są te 800mln katolików to się grubo mylisz. To masy, z czego wększość nawet do końca nie wie w co wierzy (wierzą bo taka jest tradycja), nie zna formułek, doktryn, nie zagłbia się i nie bardzo ich to interesuje. Wierzą bo wierzą. Prawdziwych katolików jest garstka. Moja rodzina tez jest katolicka, z czego mało kto chodzi do kościoła (tylko w czasie świat), nie wspominając już o fakcie, że mają gdzieś więksozść z tego co kościół głosi. Traktują kościół jako miejsce (budynek), gdxzie można pokontemplować, ksiadz odprawia ceremonialną mszę i tyle. Nie ma to jednak nic wspólnego z wypłnianiem katolickich norm. Podobnie moi znajomi, pdobnie młodzierz, mają gdzieś więksozść kościelnych nakazów i zakazów, a pomimo tego określaja sie jako "katolicy".

Tak samo jest uważam ze ślubami, tylko garstka naprawdę przeżywa tę ceremonię jako zaprzysieżenie przed bogiem. Dla większości to po prostu wielka feta, ceremonia i zabawa. Takie jest moje zdanie i wcale tego nie potępiam.



pozdrawiam,
michał