Dlaczego Europa jest chrześcijańska?

Justynian

Pozwole sobie na ten dość długi iwyczerpujący fragment mojej książki "Krucjata na Europę"

Pogańskie bóstwa Rzymu i innych starożytnych cywilizacji nie odpowiedziały na odwieczne pytanie ludzkości dotyczące sensu istnienia. Wciąż składano ofiary i modły kamiennym posągom, które w rzeczywistości nie miały w sobie żadnej mocy.
Wszystko to jednak zaczęło się zmieniać. Św. Paweł, największy apostoł- wędrownik przemierzył połowę imperium rzymskiego nawracając i nauczając biedaków, niewolników, zwykłych mieszkańców, ale także bogatych senatorów i namiestników oraz uczonych. W tym okresie powstały nowe, wielkie wspólnoty i gminy chrześcijańskie np. w Efezie lub w Tesalonikach. Niezwykłe jest to, ża paru biednych apostołów zaniosło do tych wielkich cywilizacji największy skarb jaki dał ludziom Chrystus, a była to nauka miłości. Również zdumiewające jest to, że mimo prześladowań ze strony cesarzy kościół rósł w siłę i rozwijał się. Historyk mógłby powiedzieć, ze ta „sekta” podbiła serca Rzymian i dlatego później zdelegalizowano ją. Jednak my wiemy, że misje apostołów były kierowane siłą Ducha Św. To wszystko jest nadzwyczajne i powinniśmy to przemyśleć, w jaki sposób staliśmy się chrześcijanami.
Jeszcze ostatni pogański cesarz Rzymu Licyniusz prześladował chrześcijan, a przyniosło mu to tylko przeciwników politycznych, wśród których był Konstantyn Wielki. W 312 roku Konstantyn miał stanąć w bitwie ze swoim przeciwnikiem Maksencjuszem. Miało to miejsce w Ponte Molle na Tybrze (w pobliżu mostu). W przeddzień tej bitwy Konstantyn miał otrzymać od samego Chrystusa nakaz, aby na sztandarach i tarczach swoich legionistów umieścił znak chryzmy, czyli monogramu Chrystusa złożonego z dwóch pierwszych liter greckich imienia Christos: chri i rho.
Według innej relacji Konstantyn miał ujrzeć na niebie krzyż z napisem „In hoc sidno vinces”- „pod tym znakiem zwyciężysz”. Następnie miał otrzymać polecenie sporządzenia znaku bojowego na wzór tego, który ujrzał. Od tego czasu legioniści zaczęli używać znaku krzyża jako znaku bitewnego.
Konstantyn wygrał bitwę i wraz ze swoim współcesarzem, z którym dzielił cesarstwo postanowił wprowadzić tolerancje religijna w Imperium, a także zwrócić dobra zabrane gminom chrześcijańskim. Był to przełom, który spowodował rozwój chrześcijaństwa w całym państwie. Cesarz Konstantyn zmodyfikował wiele ustaw i praw w duchu chrześcijańskim np. w 326 r. Wydał szereg ustaw przeciw cudzołóstwu. Właśnie wraz z przyjęciem chrześcijaństwa, cesarstwo odrzuciło drogę śmierci zła. Z życia usuwano takie niemoralne rzeczy jak krwawe przedstawienia w amfiteatrach i walki gladiatorów. Także z powodu przyjęcia nowej wiary, w innych prowincjach cesarstwa ludność zostawała ochrzczona.
Ostatni cesarz „wschodu i zachodu” Teodozjusz I Wielki był gorliwym chrześcijaninem i jako pierwszy nie przyjął pogańskiej godności „pontifex maximus”, choć jego poprzednicy mimo iż byli chrześcijanami przyjmowali ten tytuł „najwyższego kapłana”. Teodozjusz usunął pogańskie wizerunki bóstw z monet, a nawet próbował zorganizować sobór w Akwilei. Widać więc, że chrześcijaństwo na dobre utrwaliło się w cesarstwie.
Wielu historyków twierdzi, ze pierwsze lata chrześcijaństwa w cesarstwie odznaczały się brakiem tolerancji dla innych religii. Owszem zburzono wiele pogańskich świątyń, ale były one niepotrzebne dla ludności, skoro przyjęła nową wiarę. Także dzięki temu iż świątynie zmieniano na kościoły, udało się zachować wiele antycznych budowali do dzisiejszych czasów. Chrześcijanie uszanowali inne wyznania. Przykładem jest choćby nakaz biskupa Mediolanu Ambrożego, mówiący o odbudowaniu synagogi spalonej przez mnichów. Również zmusił cesarza do odbycia pokuty za masakrę ludności w Tesalonikach w 390 r.
Także mówi się, ze jedną z przyczyn upadku Rzymu jest przyjęcie chrześcijaństwa przez cesarzy. A wiązało się to z ty, ze cesarz tracił swoja boską „osobowość” i ludność, a także armia nie były już mu tak posłuszne i oddane. Według historyków armia cesarska nie odnosiła już zwycięstw w walce z barbarzyńcami. Należy jednak pamiętać, że powolny upadek Rzymu widoczny był jeszcze przed przyjęciem przez cesarzu chrześcijaństwa. Wszystkie te zarzuty dotyczące chrześcijaństwa i upadku Rzymu są nieprawdą. Cesarze chrześcijańscy tacy jak wspomniany wyżej Teodozjusz mimo iż nie przyjmowali pogańskich tytułów i godności, odnosili zwycięstwa w walce. Często kościół ratował Rzym. Przykładem tu może być przekonanie Attyli przez papieża, aby nie atakował stolicy. Papież musiał także wydać na to dużą sumę pieniędzy.
Cesarze widzieli w Chrystusie obrońcę imperium. Gdyby nie chrześcijaństwo, germańskie, dzikie plemiona nie nawrócone jeszcze zrównałyby z ziemią Rzym i tak powstałoby mnóstwo pogańskich państw, ale na szczęście powstało mnóstwo królestw chrześcijańskich. Często papieże nawoływali cesarza do wyprawy, dzięki której czasami front przesuwał się na korzyść imperium. W tym okresie Cesarstwo było jednym wielkim zamkiem obleganym przez hordy pogan, ale zamek ten trzymał się długo, dzięki wierze w Chrystusa, który uratował Europę przed upadkiem.
Okres po upadku Rzymu jest skomplikowaną przeplatanką wojen i kampanii z plemionami Awarów, Wizygotów i Ostrogotów. Cesarze wschodniego, ocalałego cesarstwa starali się wskrzesić imperium Rzymskie, przynajmniej po części. Jednak biskupi Rzymu upominali ich, że jest to już stracone. Nową ideą chrześcijaństwa było stworzenie chrześcijańskich królestw na miejscu cesarstwa, a mogło to się stać tylko poprzez chrzest ludów przybyłych w V wieku. Być może jest to jeden z powodów sporów papieży ze wschodnimi cesarzami, a może i nawet schizmy, która powstała w 1054 r.
Cesarz Justynian Wielki zdołał odbić wiele ziem i prowincji dawnego imperium z rąk plemion germańskich, lecz jego następcy nie utrzymali ich na długo. W tym właśnie momencie podział pomiędzy zachodem a wschodem utrwalił się na dobre. Na wschodzie było cesarstwo Bizantyjskie, które przetrwało aż do XV wieku, a na zachodzie powstały królestwa, które stały się nowym fundamentem Europy średniowiecza. Te nowe państwa już od początku wyrażały chęć do przyjęcia chrześcijaństwa i obrony przed hordami Hunów. Na przykład w roku 451 armia pod dowództwem Aecjusza, w skład której wchodzili Wizygoci i Frankowie Saliccy pokonała Attylę. Było to ostatnie zwycięstwo osiągnięte w imię Cesarstwa Zachodnio- rzymskiego.
Kiedy wszystkie ludy germańskie na dobre osiedliły się w Galii i Italii na arenie polityki europejskiej pojawił się Chlodwig, który był wodzem Franków. W roku 496 po pokonaniu Burgundów, Alamanów i Wizygotów z Akwitanii przyjął chrzest, w wyniku czego powstało ogromne chrześcijańskie królestwo Merowingów, którego kontynuacją było imperium Karola Wielkiego.
Do VIII wieku sytuacja w Zachodniej Europie była już uregulowana, natomiast cesarze wschodu nie wysłuchawszy napomnień papieży i nie zrozumiawszy ich idei, mieli problemy z najeźdźcami przez cały okres istnienia Bizancjum.
Czas początku chrześcijaństwa w Europie, który opisałem, otworzył drogę na budowę najtrwalszej cywilizacji świata, która trwa do dziś mimo trudów walki z cywilizację śmierci.