Tymczasem nie można przecież pominąć faktu, że orędzie chrześcijaństwa mówi o zmartwychwstaniu Jezusa „trzeciego dnia", stawia więc wyraźną cezurę pomiędzy śmiercią a zmartwychwstaniem, a nadto — co ważniejsze — nie można zapomnieć, że w nauczaniu wczesnego chrześcijaństwa nigdy nie zrównywano losu zmarłych przed Paruzją z tym zupełnie szczególnym wydarzeniem, jakim jest wskrzeszenie z martwych Jezusa, wynikające z Jego zupełnie jedynej, przewyższającej wszystko roli w historii zbawienia.

Być może poświęciliśmy wyżej przedstawionym kwestiom nieproporcjonalnie wiele miejsca w naszym podręczniku, jednakże nie bez uzasadnienia. Chodzi bowiem o poglądy szeroko dziś przyjęte w świadomości teologów. Tymczasem są to poglądy oparte na nader kruchych podstawach. Teologia i nauczanie nie mogą korzystać z niespójnych, zawiłych składanek herme-neutycznych, pełnych niekonsekwencji i logicznych braków. Należałoby co rychlej odejść od sposobu myślenia, który pozbawiając głosu orędzie chrześcijańskie, unicestwia sam siebie jako jego interpretatora.