Pokój wam.

Jestem tutaj aby dać świadectwo jak Jezus mi pomógł. Nie chcę zbytnio się rozwlekać jak to ze mną było, bo trudno mi dobrze wyrazić swoje przeżycia duchowe. Tak najkrócej mówiąc: po prawie 3 latach załamania egzystencialnego, rozpaczy, płaczu, myśli samobójczych, nienawidzenia siebie, tego że istnieję, przyszedł dzień, w którym, można powiedzieć, Bóg wyzwolił mnie z tych ciemności. Dzień w którym moje cierpienia duchowe osiągnęły punkt kulminacyjny.....ciało żywe-duch martwy, będąc wycięczonym... wtedy przypomniało mi się o Jezusie...że On był taki dobry- biedaka, nędznika, chorego, zdeprawowanego, nikogo nie odrzucał, On ich przygarniał, On ich kochał........Wtedy zrodziło się we mnie tak wielkie pragnienie Jezusa, Jego obecności obok mnie, znalezienia się w Jego Objęciach, pragnienie życie z Jezusem i dla Jezusa- na zawsze razem. Tak...tak jak człowiek co umiera na pustyni z pragnienia, tyle czasu nie miał ani kropli wody w ustach, gdy nagle znajdzie się przy rzece, to rzuca się w nią cały. Tak też było ze mną odnośnie Jezusa. Pragnienie całą swoją duszą, bez żadnych zastrzeżeń, analiz itp., pragnienie bliskości Jezusa. No i wtedy moją duszę wypełnił niesamowity spokój.....ogrom pokoju i miłości w mojej duszy... coś pięknego....Teraz wiem, że to Duch Święty wypełnił moją duszę.

Na następny dzień budzę się i wciąż czuję jak wypełnia mnie miłość, po prostu wypełnia....to piękne uczucie miłości. Przeszukuje internet, aby znaleźć może jakieś świadectw ludzi, kótrzy tez odczuli tą miłość w sobie, ludzi, których przepełniła ta miłość...i dowiaduję się o orędziach "Prawdziwe życie w Bogu". Powiem tyle- nie wiem jak dziękować Bogu za ten dar.... Bo to one zbliżyły mnie do Boga tak bardzo, że nie chcę już nawet myśleć o powrocie do prowadzenia życia takiego jak wcześniej.......Rozkochały mnie w Bogu , sam Bóg przez słowa tych orędzi karmił moją duszę miłością. Msza św., spowiedź co miesiąc, częsta komunia Św., adoracja i modlitwa.......Teraz w tym wszystkim widzę sens i Wolę Bożą, pragnę tego i to wypełniam. Tym orędziom wiele
zawdzięczam, ale najwięcej właśnie to, że dzięki Nim teraz wiem jak wielkim ogromem miłości jest Bóg i jak On nas kocha......


A tutaj podam taki przykładowe fragmenty:












Od tamtego czasu ( a będzie to już z 1,5 do 2 lat)wszystkie mroki, rozpacz, depresja to wszystko się rozproszyło. Teraz odczuwam w duszy pokój, czuję wolność, swobodę, szczęście. To jest niczym uzdrowienie wewnętrzne, które trwa po dziś dzień. I tak chodzę z forum na forum i opowiadam o tym, i przekazuję tym co wątpią: JEZUS ISTNIEJE i jest zawsze obecny w naszym życiu.

Pozdrawiam serdecznie

Ku chwale Chrystusa,
Wędrowiec

Chcę dodać do świadectwa, a może bardziej zaakcentować jedną w nim taką rzecz, że.... wiele zależy od nas samych, czy choć przynajmniej chcemy wierzyć...czy pragniemy tego , tak z serca..z otwartością...czy jest w nas pragnienie Boga, pragnienia wiary w Niego... Z mojego doświadeczenia wiem, że człowiek musi się zdeklarować, zgodzić na przyjęcie Boga. U mnie było to , no cóż ...w chwili gdy życie mnie już przygniotło tak bardzo....że straciło się sens istnienia, dopiero wtedy przypomina sobie o Bogu...i dopiero wtedy z nadzieją wyciąga do Niego ręce. No i chyba najbardziej wzruszające jest to, ze On nie odrzuca tych wyciągniętych do Niego rąk..............Ale przyjmuje całego człowieka. Tak było ze mną. Także... trzeba chcieć Boga.. nawet pragnąć.. Bóg nie jest niedostępny.














Pozdrawiam serdecznie
Wędrownik

No to musisz byc teraz bardzo szczęśliwym człowiekiem.Objawy,które miałeś to typowe dla depresji,niestety niewiele osób w głębokiej depresji doznaje takiego zrozumienia spraw duchowych,pewnie szkoda bo jeśli jest mozliwy poprzez wiarę taki obrót,takie olsnienie to przydałoby sie cos takiego wszystkim czującym ból istnienia,lęki egzystencjalne,lęki irracjonalne.

Pokój tobie.

Tak, to mogła byc depresja. Dlatego najczęsciej pojawiam się na forach o depresji czy samobójstwie.

To niestety prawda, że człowiek w takich chwilach najczęsciej nie ma ochoty albo nie potrafi wznieść się do Boga. Jest taki przytłoczony, na niczym mu nie zalezy, a jak ktoś wspomni o Bogu to często reaguje ze wściekłością, zarzutami, bluźnirstwami. Ja dopiero po 3 latach, kiedy już moja wytrzymałość na znoszenie tego dłużej osiągnęła limit..kiedy juz nie ma sił podnieść się z łóżka., po prostu KONIEC. I wtedy pojawia się ta myśl- Jezus.... Po prostu "przytul mnie, weź mnie w Swoje ramiona i nie zostawiaj" i tylko tyle. Wola- nic więcej. Szczera. PEŁNA. A Bóg już sam dokonuje reszty, to On podnosi, On ożywia. No i lektura tych orędzi, to była dla mnie niczym terapia i umocnienie zarazem, a także zaciśnienie więzi z Bogiem.





No, jestem, jestem I takim spokojnym, pogodzonym samym z sobą, wolnym, rześkim w duchu a nie przytłoczonym jak kiedyś.

Pozdrawiam serdrcznie
wędrownik

Mam do czynienia z osobami takimi jak kiedyś Ty byłeś,ktore siegnęły dna depresji ale mało kto ma do nich cierpliwośc...

Pokój tobie.

Cieszę się, ze pomagasz takim ludziom. To jest na prawdę niełatwa sprawa, spore jarzmo się bierze na siebie współtrwając z nimi w tym cierpieniu. Niech Bóg cię błogosławi.


Zdecydownie DUŻO CIERPLIWOŚCI trzeba... cięzko jest, cieżko, bo do takich ludzi mało co przemawia....


Pozdrawiam serdecznie
Wędrownik

Bracie Wędrowniku!

Piękne jest to co piszesz . Cieszę się razem z Tobą , szczególnie podobają mi się słowa: "tak jak człowiek co umiera na pustyni z pragnienia, tyle czasu nie miał ani kropli wody w ustach, gdy nagle znajdzie się przy rzece, to rzuca się w nią cały" . Dodam od siebie, że trzeba bezgranicznie ufać tej rzece, aby móc się w nią rzucić . O tym chciałem troche napisać, o ZAUFANIU i o SPOKOJU o którym wspomniałeś. Wydaje mi się, że myślimy o tym samym, Ty nazwałeś to spokój, ja nazywam to spokojem, zaufaniem, oddaniem się Bogu.

Ten spokój o którym piszesz , mam coś podobnego . To fantastyczne uczucie, nie martwię się niczym, o nic się nie troszcze, tylko czuje właśnie taki wewnętrzny spokoj, czuje, że nic złego mi sie nie może przytrafić, bo Jezus jest ze mną, czuje, że On się mna opiekuje i niczego się nie boję, bezgranicznie UFAM JEZUSOWI.. Nawet jeśli dzieje się coś złego, czy to na świecie czy w moim życiu, to też ufam, Bóg nas kocha, nie chce nas skrzywdzić. Jeśli, ktoś mówi, że jest same zło na świecie, że Bóg nie czuwa, nie ma racji. To wszystko sie dzieje z jakiegoś powodu, a my nie musimy tego rozumieć, tylko się z tym pogodzić, zaufać i UFAĆ bez względu na wszystko .

..Jeszcze kilka słów o tym jak ja postrzegam to zaufanie. Owo zaufanie jest dla mnie ważniejsze, niż wiedza - tj. w pewnym sensie nie musze znac bardzo dobrze watykańskich dokumentów, zagłębiać się w nie, nie czytam dużo katolickich wiadomości jak wielu ludzi na tym forum, nie mam aż takiej wiedzy, ALE UFAM, ufam tak bardzo, że wiedza nie jest dla mnie konieczna, nie jest najważniejsza. Przykładowo, krytykuje się często księży i być może rzeczywiście nie jest tak jak powinno być, ale ja UFAM, mam świadomość, że Bóg nad tym czuwa, że wszystko ma jakis sens i nie przyłączam się do krytyków.

Wracając do spokoju, to niestety w tym szalonym wirze życia czasem o nim zapominam:-( (sądzę, że Tobie również się zdarza) , chciałbym codziennie, ale to bardzo trudne.

Co powoduje, że ten spokoj się pojawia i że się utrzymuje?? U mnie są to różne sytuacje, ale nie związane ze mną, z moimi problemami, tylko związane z wiarą i z ludźmi. Ponieważ i tak już się rozpisałem, to wymienie tylko jedną - Bardzo duży wpływ miała na mnie śmierć Jana Pawła Wielkiego i dziś, z perspektywy czasu, troche żałuję, że jeszcze mocniej tego nie przezywałem. Chodziłem pod pomnik Jana Pawała i modliłem się z całym tłumem ludzi. Niesamowite wrażenie, gdy o godzinie 20ej zwykle puste ulice wypełnione są ludzmi, którzy wszyscy spieszą w jedno miejsce, pod pomnik, żeby być razem i razem się modlić.

Wtedy pojawił się ten spokój i trwał dość długo. Potem człowiek trochę ochłonie albo zapomni i znowu gubi gdzieś tą pogodę ducha. Ja jednak się ubezpieczyłem , mam coś dla mnie niezwykle cennego.. ba bezcennego!! - Mam nagrania pieśni spod pomnika Jana Pawła i to mi do dziś bardzo pomaga. Gdy tego słucham, czuję się jakbym tam był, przypomina się wszystko, ten tłum zgromadzony w jednym celu, ten śpiew tylu ludzi, a właściwie śpiew Ich serc.. niesamowite robi to wrażenie i ciężko jest mi to opisać, na pewno każdy z Was to przeżył i wie o czym mówie . Te trzeszczące - bo nie za dobrej jakości nagrania - przywracają mi SPOKÓJ .

Napisałem wyżej, że u mnie ten spokój pojawia się za sprawą różnych sytuacji związanych z wiarą i za sprawą ludzi, a nie moich problemów. Do tych ludzi dołączyłeś także Ty, za co Ci bardzo dziękuję.

pozdrawiam Cię serdecznie i życzę wytrwania w swojej jakże ważnej wędrówce. Każdy ma coś do zrobienia na tej planecie, każdy ma jakąś misję od Boga. Być może Ty swoja misje już wypełniasz tą wędrówką .

Pokój tobie Tojhs!

Miło jest mi czytać twoją wypowiedź, wiele ona wnosi, sczególnie ci którzy rozważają nad powrotem do Jezusa, będą wiedzieć , że trzeba mu ZAUFAĆ

Pokój w duszy zyskuję właśnie przez zaufanie Jezusowi, takie postawienie na jedną kartę i już. A także modlitwie..modlitwie która płynie z serca, modlitwie, kóóra jest przebywaniem z Bogiem, uświadamianiem sobie Jego obecności i darzeniu uczuciem miłości...Różni ludzie maja, rózne zdanie na ten temat, ale ja uważam że wieź uczuciowa, wież duchowa z Bogiem jest bardzo ważna. Nawet fundamentalna, po prostu kocham Go i dlatego chce, żyć wg, jego Przykazań. Ufam Mu, polegam na Nim.

Także, w moim przypatku jest tak, że zawiązała się więź uczuciowa, duchowa i przez to nastąpił mój powrót do kościoła, do przykazań, do spowiedzi, komunii...to wszystko przez tą wieź miłosną między mną a Bogiem. Ale wiem że sa ludzie, którzy uczucia zostawiaja tylko dla ludzi..ale ja nie. I nie wstydzę się tego. A On to odwzajemnia, i Jego święty Duch napełnia moją duszę miłością i pokojem...To jest takie łagodzące uczucie, balsamiczne i zarazem żywe. To nie usypia, nie sprawia że człowiek robi się taki "rozleziony", "skisły":)

Pozdawiam cię serdecznie
Wędrownik

...i pojawia się pytanie: "Panie! Co mam robić teraz?". Bo przecież nic wokół się nie zmienia. Pozornie. Zmienia się widzenie całego świata, a każdy dzień staje się okazją, żeby Mu dziękować, Jego czcić i Jemu służyć.

Tak normalnie.

Pozdrawiam i dziękuję Bogu, że do każdego ma swoją drogę

Wędrowniku, użyłeś dwóch słów, których mi brakowało: więź i .. balsam:). To jest to:)

Pozdrawiam

Matko. Nie jestem sam. To samo przytrafiło się mnie 5 miesięcy temu. Ja również poczułem Boga w swoim życiu. Kiedy zapędziłem się w nim tak że nie miałem już wogóle czasu dla rodzinym, najbliższych, miłości. Liczyła się tylko praca, kariera i pieniądze. Czytając ten wątke czytałem jakby własne słowa których sam nie napisałem. Ty Wędrowniku widzę przeszedłeś dłuższą droge odemnie, gdyż minęłą już 1,5 roku. Ja również miałem depresje. Depresje spowodowaną tym że mimo iż całego siebie poświęcałem pracy, pogoni za pieniądzem ja i tak byłem zbyt słaby aby dorównać otaczającemu mnie otoczeniu. W taki sposób nakręciłem się na tyle, że już nie miałem czasu dla siebie. Straciłem narzeczoną, która do dziś choruje na to z czego ja się "wyleczyłem". Zaznałem wielkiego spokoju, odprężenia, poczułem że w sumie mam wiele i że jestem czegoś wart. Jednak jest pewne ALE!

Czuję się jakbym stał w miejsu. Czy Wy macie to samo?
Idąc za Bogiem, uczęszczam na katechezy, często chodze do kościoła (prawie co 2 dzień), przyjmuje komunię świętą, po prostu idę tam gdzie są chrześcijanie. Jednak kiedy tylko spojżę, na swoich przyjaciół, swoją narzeczoną która poszła nadal w życie drogą z której ja zeszedłem widzę ludzi zapracowanych, ale osiągających tyo czego pragnęli. Ja pracuję za niewielkie pieniądze, z których wiara w Boga i droga którą idę każe mi się cieszyć i szanować, chociaż są to tak małe zarobki że nie stać mnie na jakikolwiek kredyt, aby stanąc na własnych nogach. Przez co żyję w 4 pokojowym mieszkaniu z 8 osobową rodziną, trwając w tym wszystykim i jakoś nie mogąc wbić się w samodzielne życie.

Codziennie rano zastanawiam się czy wiara w Boga, to jest poprostu trwanie w szczęściu wynikającym z zaakceprowania ubogiego, skromnego, prostego życia i radowania się nim?

Prawdziwa Wiara = cierpienie, wytrwałość, pokora, milczenie, bardzo skromne życie, samotność (gdyż nie potrafie skromnością zaimponować kobietom które podobają mi sie), siedzenie w kraju. Tego doświadczam.

Prawdziwa Wiara = dostatek, fajna zabawa z przyjaciółmi, wycieczki za granicę, obok kobieta która się nam podoba, spokój ducha, otwartość, ufnośc w spokojną przyszłość. Czy istnieje wogóle coś podobnego?

Takie mam codzienne myśli i rozterki. Bo jakoś mimo że czuję się lepiej, ciągle mam obawę, że idąc za Bogiem rezygnuję z poznania świata tego poza którym teraz jestem.

Że tez takie osoby spotykam tylko na forach...

Leniobec,

nie martw się tym, że pójście za Bogiem ograniczy Ci poznanie świata.. na pewno troche ogranicza, bo nie każdy element poznawania świata jest zgodny z Jego nauką.. głównie te, które zą powierzchownie przyjemne:)

Musisz jakoś pogodzić ze sobą te dwie rzeczy, to poznawanie ze swoją wiarą, uzależnić jedną od drugiej i jest chyba tylko jedna możliwość: zaufaj Bogu, ofiaruj całe swoje życie Bogu, wszystko co robisz, cały Twój trud, każdy Twój sukces i każde cierpienie spowodowane niepowodzeniem, całe Twoje życie ofiaruj na Jego chwałę.

Leniobec - czytaj:

"Zaiste jeden dzień w przybytkach Twoich
lepszy jest niż innych tysiące;
wolę stać w progu domu mojego Boga,
niż mieszkać w namiotach grzeszników." Ps 84, 11


"Wtedy Jezus rzekł do swoich uczniów: «Jeśli kto chce pójść za Mną, niech się zaprze samego siebie, niech weźmie krzyż swój i niech Mnie naśladuje. Bo kto chce zachować swoje życie, straci je; a kto straci swe życie z mego powodu, znajdzie je. Cóż bowiem za korzyść odniesie człowiek, choćby cały świat zyskał, a na swej duszy szkodę poniósł? Albo co da człowiek w zamian za swoją duszę? Albowiem Syn Człowieczy przyjdzie w chwale Ojca swego razem z aniołami swoimi, i wtedy odda każdemu według jego postępowania." Mt 16, 24-27

Pozdrawiam