Cytat
Tak Wiara zbawia.. Chrest bez wiary jest niczym . Jest stemplowaniem pustej koperty i to zamkniętej

ale jeśli ktoś nie będzie miał możliwości przyjęcia chrztu, zostanie zbawiony na podstawie samej wiary...

to jest chrzest pragnień, jesli ktoś pragnie chrztu a nie może z przyzyn obiektywnych go prztyjąć w oczach Boga jest ochrzczony!

Sobór w Chalcedonie, pierwotnie miał sie odbyc w Nicei został zwołany na specjalną prośbę papieża Leona

Nie wiem skad takie pojęcie chrzest pragnień , chrzest krwi ..Pytajnik
Bibli a nic nie mówi na ten temat..

Wiar zbawia

Leon chciał sobie podporządkować wszystkie kościoły wschodnie

On w zasadzie tworzy kościół zachodni w dzisiejszym rozumieniu Rzymsko-katolicki.

Jeden z pierwszych który walnie przyczynili si e do rozpadu..

przeczytaj opis pod moim obrazkiem.

Gdy zaś przyjdzie On, Duch Prawdy, doprowadzi was do całej prawdy";

Jakub pisał że i złe duchy wierzą....sama wiara nie jest niczym niezwykłym. Ba szataniści tez wierzą, po co nimy profanują Komunię? Dla zabawy?

o zadna sztuka wziąść choćby podręcznik to Historii Kościoła z wkleic cały rozdział o prymacie papieży ale po co? Ja i tak Pana nie przekonam bo Pan jakby chciał mogby sam do tej prawdy dotrzeć.

Ciekawe, prosze o fakty bo niestety Pan mija się z prawdą. Nikt nie kwestionował autorytetu Leona, ups przepraszam, tylko monifizyci

Jaki rozpad? Dziwne że ewangelik chcąc dokopać katolikowi broni prawosławia, fajnie tylko chyba złych pan sojuszników szuka.

akwestionowane zostało pojmowanie natury prymatu. Prawosław­ni nie mogą zaakceptować prymatu pojmowanego w katego­riach władzy jurysdykcyjnej

Katolikom w Polsce się tłumaczy a dokładnie wciska się kit . Ze do czasów Wielkiej Schizmy ( Czyli obopólnej ekskomuniki) Kościół katolicki był jeden nie podzielny,.. którym zaradzał papież w Rzymie.. ) Tak to też przedstawiają strony katolickie w Polsce.. Gdy wejdziemy na strony Internetowe prawosąłwia dotrzemy do dokumentów nie zwiazanych z kościolem rzymskim

ecjalnie nie zaznaczyłem daleszej czesci aby ukazać że w prawosławiu istnieje pewna schizofrenia, po pierwsze przykład koscioła koptyjskiego gdzie Aleksandria

.... Ja wierze że Kościół Chrystusa nie moze byc podzielony, Kościół jest jak drzewo, część gałęzi odpadła, część się złama

Bo, wrogość miedzy niektórymi kosciołami prawosławnymi aż przeraża, sytuacja na ukrainie to potwierdza, a co z unitami?

uzna prymat biskupa Rzymu bo

Unici to część kościoła prawosławnego koPrawosławni uważaja to za prozelityzm.. Z resztą ja im się nie dziwię..

Skoro przez 2000 lat nie uznawali dlaczego mieliby uzna teraz.

kpisz sobie? Jakim prawem odmawiasz komu kolwiek prawa do bycia katolickiem? Bycie prawosławnym i katolikiem nie wyklucz asiebie, ja jestem prawiwierny i katolik!

o że patriarcha Moskwy za prseproszeniem ubzdurał sobie że Rosja jest terenem prawosławia to jego fobia

Pierwsze ślady chrześcijanstwa na rusi pochodzą z Rzymu, to jest fakt!
Katolickie biskupstwa w Rosji sa przede wszysstkim dla Polaków czy Niemców którzy zostali w głąb Rosji wysiadlani, ba prawosławny kler jest czesto niewykształcony, opowiadał mi misjonarz z Białorsui że gdy jakiś prawosławny chce poradzić się w kwestii wiary, teologii nie idzie do popa tylko do ksiedza katolickiego.

To jest smutne ale tak wylada cerkiew w byłym ZSRR. Parafie katolickie sa czesto ośrodka kultury etc, zamiast pisac głupoty może byc się zainteresował tym tematem.

znawano nie tylko prymat honorowy ale także jurysdykcyjny! To sa fakty a z faktami się nie dyskutuje

Jak by tak poczyta i ptemat katolicyzmu w Polsce piszą prawosławni..Zapewniam Ciebie ciekawe by były wątki..

. A jakich dokumentach mówisz

Prymat i papieże
Biskupi rzymscy najwyraźniej i najczęściej posługiwali się zasadą ezpośrednio apostolskiego założenia głównych stolic biskupich w Kościele, aleksandryjskiej, antiocheńskiej i rzymskiej. W odwołaniu się do tej zasady złożył Leon Wielki protest przeciw przyznaniu Konstantynopolowi na soborze chalcedońskim uprawnień patriarszych.
Wschód widział w biskupie rzymskim patriarchę Zachodu. Nie westionował jednak jego pierwszeństwa (prymatu) honorowego, co więcej podkreślał go na soborze konstantynopolitańskim i chalcedońskim.
Uznawano też powszechnie rzymski prymat w zakresie wiary. Od biskupów rzymskich oczekiwano na pierwszym miejscu podpisania formuł wiary, a cesarze nieraz wprost się tego domagali. Sobór chalcedoński
entuzjastycznie przyjął naukę Leona Wielkiego.
Prymat w zakresie władzy (jurysdykcyjny) najtrudniej przenikał do świadomości biskupów, a jednak już zwolennicy i przeciwnicy Atanazego na Wschodzie i Zachodzie apelują do Rzymu. W związku z tą sprawą,
papież Juliusz I w liście do biskupów wschodnich oświadczył, (341) że według dawnego zwyczaju należy do biskupa rzymskiego decyzja o tym, co słuszne w przypadku sporu. Na synodzie zaś w Sardyce (343), zwołanym z jego inicjatywy, podjęto postanowienia dotyczące Kościoła także na Wschodzie i uchwalono kanon o apelacji biskupów do papieża, którego wyroki mają moc ostateczną. Wysoki autorytet papieski, wypracowany przez Juliusza I, osłabił Liberiusz.
Papież Liberiusz (352-366) zajmował stolicę biskupią rzymską w okresie największego nasilenia się arianizmu. Przez pierwsze lata pontyfikatu zdecydowanie bronił nicejskiego wyznania wiary i biskupa Atanazego. Gdy cesarz Konstancjusz wymógł potępienie Atanazego na synodzie w Arles (353) i Mediolanie (355), nie przyłączył się do tego i pozostał przy swoim zdaniu, nawet gdy ściągnięto go do Mediolanu przed cesarza. Skazany na wygnanie w Tracji, po dwóch latach poszedł na pewne ustępstwa, by
wrócić do Rzymu i zlikwidować schizmę, gdyż na żądanie cesarza wybrano tam antypapieża Feliksa II (355-365). W liście do Konstancjusza przyłączył się do orzeczeń przeciwnych Atanazemu i przyjął proariańską
formułę pierwszą, następnie trzecią, lecz wyjaśniał je poprawnie co do bóstwa Chrystusa. Nie popadł więc w herezję, jak zarzucał mu Hieronim kilka lat później. Atanazy, który miał prawo żywić urazy do papieża, wyraźnie stwierdza, że nie dopuścił się on żadnej herezji, a jego ustępstwo wobec żądań cesarza wyjaśnia stosowanymi podczas wygnania groźbami śmierci.
Liberiusza wracającego (358) z wygnania przyjęto w Rzymie z radością, usunięto zaś antypapieża. Gdy umarł, papież Damazy I umieścił na grobie napis sławiący jego dobroć i święte nauczanie apostolskie.
Liberiusz zdecydowanie też odrzucił formułę wyznania wiary w Rimini - Nike, co było jego rehabilitacją za poprzednią uległość.
Damazy I (366-384) rozpoczął pontyfikat wśród krwawych zamieszek w Rzymie. Mniejszość wybrała bowiem antypapieża Ursyna, doszło do starć między obu grupami i zginęło ponad 100 osób. Papież, wsparty przez cesarza, zajął się uporządkowaniem nie tylko spraw w Rzymie, gdzie zasłynął troską o groby męczenników i wyznawców oraz umieszczaniem na nich niezmiernie dla historii cennych napisów, ale także sprawami Kościoła powszechnego. Na synodzie rzymskim wydał orzeczenie, uznane przez cesarza Gracjana w 373 roku, że biskup Rzymu ma bezpośrednią władzę nad wszystkimi metropolitami Zachodu. W piśmie do biskupów illiryjskich zaznaczył, że uchwały proariańskiego synodu w Rimini z
359 roku nie miały i nie mogą mieć znaczenia, gdyż nigdy nie zgodził się na nie biskup rzymski, którego osąd musi się przed wszystkimi innymi uzyskać. Stanowisko papieża znalazło odbicie w znanym prawie
cesarza Teodozjusza I (380), w którym powiedziano, że religią uznaną jest ta, którą Piotr z Aleksandrii.
Kościół na Wschodzie zwracał się do Damazego ze sprawami elacyjnymi. Tak uczynili, Paulin z Antiochii, Epifaniusz z Salamis i chrześcijanie z Berytos. Papież przyjmując ich sprawy, widział w tym znak czci dla Stolicy Apostolskiej. Przejął on bowiem po Liberiuszu utożsamianie stolicy biskupiej rzymskiej z Stolicą Apostolską i wysuwał jej rangę nie na podstawie politycznego znaczenia Rzymu, ale w odwołaniu się do tradycji Piotra jako założyciela tej stolicy biskupiej. W tak zwanym Dekrecie Gelazego mieści się tekst, przyjęty najpewniej na synodzie rzymskim za Damazego (382), że trzy stolice, rzymska, aleksandryjska, i antiocheńska są Piotrowego pochodzenia, lecz tylko Rzym uzyskał prymat, nadany Piotrowi przez Chrystusa (Mt 16, 18). Według tego tekstu, ranga Rzymu została wzmocniona podwójnym męczeństwem Apostołów, Piotra i Pawła.
Syrycjusz (384-399), przed wyborem na papieża diakon kościoła Rzymskiego, od swego poprzednika przejął i rozwinął koncepcję prymatu. W liście do biskupa Himeriusa w Tarragonie udzielił odpowiedzi na pytania o powtórny chrzest arian, o pokutę oraz sprawy mnichów i kleru. Odpowiedziom nadał moc obowiązujących przepisów prawnych, obłożonych sankcjami, i wyjaśnił, że ten kto nie trzyma się porządku,
ustalonego przez papieża, odłącza się od bezpiecznej Opoki, na jakiej Chrystus zbudował Kościół. Swoją pełnię władzy uzasadniał Syrycjusz tym, że urząd otrzymany od Piotra nakazuje mu troskę o wszystkie Kościoły lokalne. Zobowiązał też adresata, by ustanowienia Stolicy Apostolskiej przekazał wszystkim biskupom prowincji kościelnych w Hiszpanii. Pismo Syrycjusza uważa się w historii za formalny początek dekretów papieskich, rozporządzeń z nakazami i zakazami, bowiązującymi w Kościele.
Papież dawał wyjaśnienia i wskazania w listach do biskupów Afryki północnej i do biskupa Anyzjusza w Tessalonikach. Temu ostatniemu powierzył czuwanie nad święceniem biskupów w Illiricum. Nadane
uprawnienia stanowią początek wikariatu apostolskiego w Tessalonikach, formalnie nieco później utworzonego.
Innocenty I i Leon Wielki Jako drugi następca Syrycjusza, bezpośredni zaś po Anastazym I, Innocenty (399-402), posiadał rozwiniętą świadomość prymatu rzymskiego, określa jąć siebie jako głowę i wierzchołek (caput et apicem) episkopatu w całym Kościele. Podkreślał, że biskup rzymski jest najwyższą instancją apelacyjną, i domagał się przedkładania Stolicy Apostolskiej wszystkich ważniejszych spraw (causae maiores). Starał się umocnić bezpośrednie zwierzchnictwo nad Illiricum, zatwierdził więc nadane przez poprzednich papieży uprawnienia biskupa Anyzjusza ź Tessalonik, a jego następcy, Rufosowi powierzył (415) w swoim zastępstwie troskę o wszystkie biskupstwa w prefekturze illyryjskiej, tworząc w ten sposób formalny wikariat w Tessalonikach, który miał przed Konstantynopolem zabezpieczać zwierzchnie prawa Stolicy Apostolskiej
w tej części cesarstwa.
Zabezpieczenie to wydawało się konieczne ze względu na postawę cesarza i patriarchów wschodnich, ujawnioną w konflikcie Jana Chryzostoma, biskupa konstantynopolitańskiego od 398 r. Chryzostom naraził się dworowi swoimi odważnymi kazaniami, a części kleru - rygorystycznym ascetyzmem. Przy współdziałaniu biskupa aleksandryjskiego Teofila, cesarz pozbawił go urzędu w 404 roku i skazał na wygnanie w Armenii. Gdy Chryzostom zwrócił się o pomoc do Rzymu, jak również do biskupów Mediolanu i Akwilei, Innocenty I -wysłał delegację do cesarza i domagał się rozpatrzenia sprawy na synodzie. Teodozjusz II uważając, że ostateczna decyzja do niego należy, nie pozwolił papieżowi na włączenie się w sprawy Kościoła na Wschodzie, w czym znalazł poparcie biskupów aleksandryjskiego i antiocheńskiego.
Innocenty I uznawał jednak Jana Chryzostoma za prawowitego biskupa konstantynopolitańskiego i trwał w łączności z nim, a po jego śmierci w 407 roku żądał od biskupów wschodnich, by jego imię umieszczono
w dyptykach i wspominano podczas Eucharystii w modlitwach za zmarłych. Prowadząc korespondencję ż Aleksandrią i Antiochią w tej sprawie, wskazywał na to, że ich władza patriarsza opiera się nie
na cesarskim uznaniu, ale na postanowieniach soboru nicejskiego.
Prymat nauczycielski Stolicy Apostolskiej wyraźnie uznawali biskupi afrykańscy, a papież wyeksponował go w sporze pelagiańskim. Gdy pisał do nich w 417 roku, wyjaśnił, że w spornych sprawach wiary
muszą wszyscy biskupi zwrócić się do Piotra, to znaczy do biskupa rzymskiego, by otrzymać wyjaśnienie wątpliwości.
Biskupi afrykańscy z mniejszym zrozumieniem przyjmowali jurysdykcyjne decyzje następnego papieża Zozyma (417-418), który uznał sprawiedliwienie się Pelagiusza i Celestiusza. Papież musiał pod ich
wpływem zrewidować swoje orzeczenie i ogłosił anatemę na pelagian. Gdy kapłan Apiariusz od decyzji swego biskupa w Sicca apelował jeden raz do Zozyma, a drugi raz do papieża Celestyna I, z pominięciem apelacji do synodu krajowego, biskupi afrykańscy stanowczo domagali się uszanowania ich praw i nie przyjmowania apelacji, które podlegają rozpatrzeniu na własnym synodzie.
Zozym spotkał się w wykonywaniu prymatu jurysdykcyjnego ze sprzeciwem biskupów galijskich. Dla zasług prawdopodobnie osobistych obdarzył Patroclusa, biskupa z Arles, przywilejami: 1. bez jego polecenia
nie może żaden duchowny z Galii zwrócić się do Rzymu, 2. wszystkie sprawy sporne z Galii powinny być przedstawione biskupowi w Arles, 3. on też posiada zwierzchnictwo nad trzema prowincjami:
Vienne, Narbonne I i Narbonne II, oraz prawo udzielania w nich święceń biskupich. Biskupi tych prowincji na próżno protestowali w Rzymie, ferment wszakże nie ustał i następny papież musiał przywrócić dawny ustrój metropolitalny.
W Rzymie wywołała działalność Zozyma rozłam wśród kleru, co spowodowało rozdwojony wybór po jego śmierci. Protegowany przez Zozyma diakon Eulalius otrzymał mniej głosów niż kapłan Bonifacy,
ale poparł go cesarski prefekt miasta. Cesarz jednak polecił wypowiedzieć się synodowi i według jego orzeczenia uznał Bonifacego, a na przyszłość postanowił, że wyboru biskupa rzymskiego ma dokonywać cały tamtejszy Kościół lokalny. Reskrypt cesarski był pierwszym państwowym zarządzeniem co do wyboru papieża, nie miał w przyszłości zastosowania, lecz zaszkodził autorytetowi i niezależności Stolicy Apostolskiej.
Bonifacy I (418-422), gdy zarządził po swojemu obsadzenie biskupstwa w Koryncie, spotkał się z oporem biskupów regionu Tessali, którzy uzyskali od cesarza Teodozjusza II edykt, że Konstantynopol, posiadający
- jak zaznaczono - wszystkie uprawnienia starego Rzymu, będzie rozpatrywał spory kościelne w Illiricum. W odpowiedzi na to potwierdził Bonifacy uprawnienia wikariatu apostolskiego stolicy biskupiej
w Tessalonikach i ponowił wywody Innocentego I, że jedynie Rzym jest .głową wszystkich Kościołów, przy zachowaniu rangi kościelnej Aleksandrii i Antiochii.
Celestyn I (422-432) korzystał z prymatu jurysdykcyjnego w podejmowaniu decyzji podczas sporu nestoriańskiego.
Gdy legaci papiescy na soborze efeskim przedstawili wcześniejsze orzeczenie synodu rzymskiego i spotkali się z aklamacją Ojców soborowych, wypowiedzieli oświadczenie o prymacie biskupa
rzymskiego: Piotr głowa Apostołów, słup wiary i opoka Kościoła, żyje i sądzi nadal w swoich następcach, aż do dzisiejszego dnia i na zawsze, Celestyn zaś jest następcą i zastępcą Piotra. Na soborze przyjęto to oświadczenie bez sprzeciwu.
Sykstus III (432-440), pozostając w dobrych stosunkach z Aleksandrią i Antiochią napotkał na usiłowania biskupa konstantynopolitańskiego Proklosa co do wprowadzenia wyłącznie swego zwierzchnictwa
nad biskupami w Illiricum. Wtedy przypomniał prawa Stolicy Apostolskiej i biskupa w Tessalonikach jako wikariusza apostolskiego.
Leon Wielki (440-461) posiadał świadomość prymatu w stopniu dotąd najwyższym. Jego fundament widział w tym, że biskup rzymski jest dziedzicem Piętrowej spuścizny, co nakłada na niego podwójny
obowiązek: czuwanie w całym Kościele nad czystością wiary i ustalanie w nim takiej dyscypliny życia, by odpowiadała Ewangelii i tradycji Ojców. Uściślając pogląd na kolegialność biskupów, zaznaczał, że są
sobie równi w godności, ale nie rangą urzędu, gdyż w kolegium apostolskim dano jednemu. Piotrowi, pierwszeństwo.
Swoje uprawnienia prymacjalne wykonywał Leon Wielki realistycznie i dyplomatycznie zarówno w Italii, jak i w Galii, Hiszpanii i Afryce północnej. Gdy biskup Hilary z Arles w obronie swych decyzji, od których złożyli odwołanie biskupi galijscy, powoływał się na przywileje swej stolicy, papież unieważnił te decyzje, Hilarego wprawdzie pozostawił w urzędzie, ale jego dotychczasowe uprawnienia metropolitalne przeniósł na najstarszego biskupa prowincji. Przy okazji spowodował oświadczenie cesarza Walentyniana III, że prymacjalne prawa biskupa rzymskiego istnieją niezależnie od zgody Władzy cesarskie j. Biskupowi w Tessalonikach naganił przekroczenie uprawnień wobec metropolitów, podkreślając że przez funkcję wikariusza apostolskiego stał się pomocnikiem! papieża, a nie zdobył pełnię Władzy.
Leon Wielki nie cofał się. przed podkreśleniem swego prymacjalńego stanowiska wobec biskupów we wschodnim Kościele. Gdy składał gratulacje Dioskurosowi w Aleksandrii z okazji objęcia stolicy biskupiej,
dyplomatycznie wspominał, że między Rzymem i Aleksandrią musi panować jedność, gdyż Kościół rzymski zachowuje tradycję Piotra, któremu Pan dał -prymat, a Kościół aleksandryjski tradycję Marka;
Piętrowego ucznia, nie może zaś być sprzeczności między nauczycielem a uczniem. Nie wiadomo, co Dioskoros na to odpowiedział, ale jego zachowanie się wobec papieskich legatów na synodzie w 449 roku
wskazuje, że w decyzjach papieskich nie uznawał prymacjalnych uprawnień. Negatywnie do prymatu rzymskiego ustosunkował się także cesarz Teodozjusz II, choć papież często wypowiadał się w pochwalnych
słowach o znaczeniu cesarstwa dla zachowania czystości wiary. Na soborze chalcedońskim ukazali legaci najwyższy autorytet nauczycielski biskupa rzymskiego; Aklamację Ojców soborowych Piotr przemówił przez Leona uznano na Zachodzie za przyjęcie prymacjalnego stanowiska Rzymu w nauczaniu.
Ojcowie soborowi najpierw jednak rozpatrywali naukę Listu dogmatycznego do Flawiana, wypowiadalisię krytycznie o niektórych sformułowaniach, potem dokonali aklamacji. Sobór chalcedoński dałwyraz uznaniu prymatu papieskiego w zakresie nauczania, choć w węższym znaczeniu niż to rozumiał Leon Wielki, natomiast prymat w zakresie jurysdykcyjnym nie spotkał się z powszechnym przyjęciem,
jedynie niektórzy biskupi ze Wschodu zwracali się do papieża o decyzje. Na Zachodzie osobowość Leona Wielkiego i jego odważne wystąpienie wobec Attyli (452) i Genzeryka (455) w obronie Rzymu, ułatwiły
przyjęcie autorytetu papieskiego w jego rozumieniu. Poglądy zaś papieża sprawiły, że w łacińskim tłumaczeniu postanowień soboru nicejskiego dano kanonowi szóstemu tytuł O prymacie Kościoła rzymskiego
i umieszczono na początku zdanie: Kościół rzymski zawsze posiadał prymat.