Gdyby pojawil sie przede mna twarza w twarz:

-"Przepraszam, czy moglby sie pan przesunac, bo chcialbym przejsc"*
lub tez nic, wymijajac go

*to nie drwina

Przed Bogiem staniemy kiedyś twarzą w twarz ..... po śmierci.
Póki co do tego spotkania z Bogiem mi się nie spieszy i nie chcę by odbyło się w bliskim czasie.
Jeśli ktoś będąc przed Bogiem twarzą w twarz wyrazi sprzeciw wobec Niego pociągnie to nieodwołalny los taki jaki spotkał zbuntowanych aniołów.
Próbą generalną przed spotkaniem z Bogiem twarzą w twarz jest rachunek sumienia.
Jeśli spotkałabym Boga twarzą w twarz powiedziałabym Mu, że dziękuję za to że dzięki Niemu istnieję, za wszystkie dobre doświadczenia w czasie życia ziemskiego oraz za ofiarowane życie wieczne. Wydaje mi się że takie spotkanie z Bogiem byłoby radością.

no, ja bym też tak wolała. Uważam, że nie jestem przeznaczona do jakich kolwiek objawień itp., jakbym przed śmiercią zobaczyła Boga twarzą w twarz to bym pewnie zaczęla wrzeszczeć (chyba że ogarnęłaby mnie jakaś błoga światłość czy cos takiego):? .
A gdy na sadzie ostatecznym stanęłabym na przeciw Niego chyba bym nic nie powiedziała. Po co mówić, skoro wystarczy że sobie coś pomyśle, a On już będzie wiedział, co czuje

Gdybym spotkał Boga podczas życia ziemskiego to powiedziałbym po prostu "Amen", będące podziękowaniem za to, co dotychczas od Niego otrzymałem.

A spotkam się z Nim jak umrę to raczej każdy wie A wtedy to się okaże

Pamiętacie scene z Monty Pythona, gdy Arturowi pokazał się Bóg dając zadanie odnalezienie Graala?
-Tylko nie padaj na kolana. Niecierpie gdy ludzie się płaszczą przedemną!
-Przepraszam!
-Nie przepraszaj! Zawsze gdy chce z kimś pogadać słysze tylko "Przepraszam", "Wybacz mi", "Nie jestem godzien...". Co Ty robisz?!
-Odwracam wzrok Panie!
-Przestań! To równie przygnębiające jak te ponure psalmy...

Tak więc powiedziałbym raczej "Czołem, co tam u Ciebie?"

Myślę, że powiedziałbym z ulgą "nareszcie Cię odnalazłem"

Myślę, że stanełabym jak "wryta" i po prostu patrzyła na Boga

Tu zgodzę się z moją przedmówczynią.Po prostu nie wiedziałbym co powiedzieć i stałbym w milczeniu.Raczej bym sam oczekiwał na słowa jakie zabrzmią.Na pewno bałbym się widząc moją niedoskonałość,bo nie wiem czy wystarczająco miłowałem i czy mocno wierzyłem.Bałbym się nie wiedząc jaki będzie werdykt Sądu Ostatecznego.

Nie ma czego się obawiać. Bóg nie jest bezlitosnym urzędnikem na sali sądowej bezdusznie wypowiadającym wyrok sądowy. Bóg na pewno nie odrzuci duszę która starała się kochać i wierzyć, choć czuje ona swą niedoskonałość. Naszą niedoskonałość i słabość mamy powierzyć Bogu i wtedy czujemy że wzrasta nasza ufność i przyjaźń z Nim. Kochać to znaczy powstać, nawet gdy się upada. Aby zostać zbawionym trzeba umrzeć w stanie przyjaźni z Bogiem, gdy ktoś umrze w stanie grzechu ciężkiego skazuje się na potępienie. Nie jest wcale tak trudno żyć w stanie łaski uświęcającej, jeżeli człowiek regularnie się spowiada i przeprowadza rachunek sumienia. To pomaga unikać grzechów ciężkich a jeśli taki się zdarzy to człowiek wie że problem należy rozwiązać w sakramencie pokuty. W ten sposób człowiek będzie cały czas w stanie łaski uświęcającej. Choć jestem przekonana o konieczności czyśćca dla siebie, ale nie obawiam się tego cierpienia które oczyści moją miłość, oczyści mnie z mych słabości i uzdolni do życia w niebie.

właśnie powiedziałbym "chociaż czyściec" bo na niebo napewno nie zasługuje nie jestem wierzący tzn nie doświadczyłem nigdy prawdziwego boga choć się starałem ale starania to chyba o wiele za mało

Spytałbym o zbrodnie kościoła

Przepraszam za każde zło jakie wyrządziłem i dziękuję za każdą chwilę która była mi dana

A można spytać jaka odpowiedź by cię zaspokoiła ?