Uściślenie Papieskiej Rady do spraw Interpretacji Tekstów Prawnych

1) Jak wynika przede wszystkim z motu proprio Ecclesiae Dei z 2 lipca 1988 r. (por. EV 11/1197) i dekretu Dominus Marcellus Lefebvre Kongregacji d/s Biskupów wydanego 1 lipca 1988 r. (por. EV 11/1196) ogłoszenie schizmy M. Lefebvre'a nastąpiło w ścisłym związku z konsekracjami biskupimi z 30 czerwca 1988 r., udzielonymi bez upoważnienia (mandatu) papieskiego; po drugie, z samych dokumentów wynika w sposób oczywisty, że ten akt najcięższego nieposłuszeństwa ukazał się jako dopełnienie sytuacji postępującej schizmy.

2) W rzeczywistości więc, nr 4 motu proprio przedstawia doktrynalny korzeń tego schizmatyckiego aktu, a nr 5 podkreśla, że formalna przynależność do schizmy (przez którą należy tutaj rozumieć „ruch arcybiskupa Lefebvre'a”) pociągałby za sobą ekskomunikę przewidzianą przez prawo kanoniczne (kan. 1364 § 1). W podobny sposób dekret Kongregacji ds. Biskupów wprost odnosi się do schizmatyckiej natury konsekracji biskupich i przypomina o ciężkiej karze ekskomuniki dla wszystkich, którzy przystępują do schizmy abp. Lefebvre'a.

3) Niestety, sam akt zaistnienia schizmy, który spowodowały motu proprio i dekret, był osiągnięciem końcowego efektu, jaki ukazał w sposób szczególnie widoczny i bezdyskusyjny – poprzez akt najcięższego nieposłuszeństwa wobec papieża – postępujący proces oddalania się od hierarchicznej komunii. Dopóki nie pojawią się zmiany, będące w stanie przywrócić tę „nieodzowną komunię”, cały ruch lefebvrowski powinien być uważany za schizmatycki, na podstawie tych formalnych deklaracji wydanych przez najwyższy autorytet.

4) Nie jest możliwe ocenienie tezy „Murraya” (aluzja do doktoratu na temat „Przypadek Lefebvre'a,” bronionej na jednym z rzymskich papieskich uniwersytetów przez Murraya), ponieważ nie została ona opublikowana, a oba artykuły, które ukazały się na ten temat w prasie, nie są jasne. Jednakże nie można racjonalnie poddawać w wątpliwość ważności ekskomuniki biskupów ogłoszonej w motu proprio i dekrecie Kongregacji. W szczególności nie wydaje się prawdopodobne do przyjęcia sama możliwość znalezienia okoliczności, które łagodziłyby czy pomogły w orzeczeniu nie poczytania tego faktu jako przestępstwa (kan. 1323–1324). Jeśli chodzi o sytuację konieczności, w której miałby się rzekomo znaleźć M. Lefebvre, należy pamiętać, że taka sytuacja musi istnieć w sposób obiektywny i że konieczność konsekracji biskupów wbrew woli papieża, głowy Kolegium Biskupiego, nie zdarza się nigdy. Oznaczałoby to bowiem sytuację, w jakiej jest możliwa jednocześnie służba Kościołowi, która prowadziłaby w tym samym momencie do ataku na jedność Kościoła i to w rzeczywistości dotyczącego samych fundamentów tej jedności.

5) Na podstawie nr 5 motu proprio ekskomunika latae sententiae (nałożona automatycznie) dotyczy tych wszystkich, którzy „przynależą w formalny sposób” do tego schizmatyckiego ruchu. Według niniejszej Papieskiej Rady taka przynależność musi zawierać w sobie dwa komplementarne elementy:

– pierwszy, natury wewnętrznej: polega na podzielaniu w sposób dobrowolny i świadomy istoty schizmy, tzn. chodzi tu o takie opowiedzenie się za zwolennikami Lefebvre'a, które przeważa nad posłuszeństwem papieżowi (taka postawa łączy się zwykle z zajmowaniem pozycji przeciwnych nauczaniu Magisterium);

– drugi, natury zewnętrznej: jest zewnętrznym wyrazem tego wyboru. Najbardziej ewidentnym znakiem tego wyboru będzie wyłączne uczestnictwo w lefebvrowskich funkcjach kościelnych (liturgia, modlitwa itd.) i całkowite wyłączenie się z udziału w funkcjach Kościoła katolickiego (chodzi jednak o jednoznaczną postawę, nie wykluczając przy tym, że pojedynczy wierny może okazjonalnie uczestniczyć w liturgicznych celebracjach zwolenników Lefebvre'a, nie podzielając jednakże schizmatyckiego ducha tych celebracji).

6) Jeśli chodzi o diakonów i kapłanów lefebvrowskich, wydaje się rzeczą nie budzącą żadnych wątpliwości, że ich posługa w schizmatyckim ruchu jest więcej niż ewidentnym znakiem spełnienia powyższych warunków (por. nr 5) i że chodzi tutaj zawsze o formalną przynależność.

7) Jeśli chodzi o pozostałych wiernych, jest rzeczą oczywistą, że aby mówić o formalnej przynależności, nie wystarcza jedynie stwierdzenie okazyjnego uczestnictwa w celebracjach liturgicznych, czy innej aktywności ruchu lefebvrowskiego osób, które nie podzielają jednak osobiście doktrynalnej czy dyscyplinarnej postawy tego ruchu. W duszpasterskiej działalności nie będzie wszakże łatwą rzeczą ocenić sytuację tych osób. Będzie trzeba wziąć pod uwagę przede wszystkim intencję danej osoby i zobaczyć, czy takie uczestnictwo jest zewnętrznym wyrazem dyspozycji wewnętrznej. Zaleca się, aby takie sytuacje zostały oceniane w indywidualny sposób, uwzględniając kompetencję i pomoc osób działających na forum wewnętrznym i zewnętrznym.

W każdym wypadku należy rozróżniać z jednej strony pomiędzy moralną kwestią istnienia lub nie grzechu schizmy, z drugiej zaś kwestią ściśle jurydyczno–karną dotyczącą występku schizmy i odpowiadających mu sankcji. Jeśli chodzi o kary z tym związane, należy w ich orzekaniu odwołać się do VI Księgi Kodeksu Prawa Kanonicznego ( kan. 1323–1324).

9) Nie wydaje się rzeczą pożyteczną bardziej precyzyjne określenie wymaganych warunków dotyczących istnienia schizmy. Ponieważ nie jest możliwe objęcie tymi normami wszystkich poszczególnych przypadków, rygoryzm w tym względzie mógłby przyczynić się do powstania jeszcze innych problemów. Zrodziłby sytuację, w której zapominając o istotnych przypadkach schizmy, uwaga zostałaby zwrócona na zachowania zewnętrzne, które subiektywnie nie zawsze są schizmatyckie.

OWMR 43 : "Jeśli nie stoją na przeszkodzie względy zdrowotne, ciasnota lub obecność znacznej liczby uczestników albo inne uzasadnione przyczyny, wierni klęczą podczas konsekracji. Ci zaś, którzy na konsekrację nie klękają, niech wykonają głęboki ukłon, gdy kapłan po konsekracji przyklęka".
Nawet jeżeli episkopat pozwolił na postawę stojącą, to zapewniam, że nikt się nie kłania, podobnie jak w czasie podchodzenia do komunii. Ale to jest tylko jedna sprawa, panie łaskawy znawco zwyczajów hiszpańskiego Kościoła. A co np. z ornatami, z brakiem lavabo, zaniechaniem puryfikacji, przyklękaniem kapłana, "Naszą Ofiarą"? To wszystko iluzje tworzone przez lefebvrystów? To po co Jan Paweł II pisał w "Ecclesia de Eucharystia" 10: "Niestety, obok tych blasków nie brakuje też i cieni. Istnieją bowiem miejsca, w których zauważa się prawie całkowity zanik praktyki adoracji eucharystycznej. Do tego dochodzą też tu i ówdzie, w różnych środowiskach kościelnych, nadużycia powodujące zaciemnianie prawidłowej wiary i nauczania katolickiego odnośnie do tego przedziwnego Sakramentu. Czasami spotyka się bardzo ograniczone rozumienie tajemnicy Eucharystii. Ogołocona z jej wymiaru ofiarniczego, jest przeżywana w sposób nie wykraczający poza sens i znaczenie zwykłego braterskiego spotkania. Poza tym niekiedy bywa zapoznana potrzeba posługi kapłańskiej, opierającej się na sukcesji apostolskiej, a sakramentalność Eucharystii zostaje zredukowana jedynie do skuteczności jej głoszenia. Stąd też, tu i ówdzie, pojawiają się inicjatywy ekumeniczne, które, choć nie pozbawione dobrych intencji, stosują praktyki eucharystyczne niezgodne z dyscypliną, w jakiej Kościół wyraża swoją wiarę. Jak więc w obliczu takich faktów nie wyrazić głębokiego bólu? Eucharystia jest zbyt wielkim darem, ażeby można było tolerować dwuznaczności i umniejszenia.

Ufam, że ta Encyklika przyczyni się w skuteczny sposób do rozproszenia cieni wątpliwości doktrynalnych i zaniechania niedopuszczalnych praktyk, tak aby Eucharystia". A po co została wydana instrukcja Redemptionis Sacramentum? Jeśli to problem marginalny, to wystarczyło delikatnie przypomnieć biskupom, że ten mały procent trzeba doprowadzić do normalności.
W tym kościele gdzie odprawiam, nie ma zakonsekrowanej Hostii do adoracji, nie widziałem monstrancji i nigdy się nie spotkałem z wystawieniem w puszce. Tu jest tak, jakby te dokumenty nie istniały. Niech mi pan naprawdę nie opowiada takich bajek, że liturgia po soborze kwitnie i tylko znikomy procent jest be.

+LJCh+
Ja myslę, proszę księdza, że Pan Leszek Jan, przymknie oko na wszelkie NOM-owe defekty, wydziwianie i Boską obrazę, tylko dlatego, żeby pokazać, jak wielkimi lefebryści są schizmatykami. Bo to jest tylko udowodnienie tezy o dobroczynnym wpływie Vat II, a zwłaszcza jego następstw. I tym większa nienawiść do FSSPX, im więcej profanacji w kościołach, panoszących się szafarzy i świętoradzkiej Komunii św.
I tu chodzi tylko o ślepą nienawiść do kapłanów bractwa.

Nie tylko kapłanów - dla p. Leszka "lefebrystą" jest każdy, kto ośmiela się zauważyć, że "nowoczesność" sprawdza się może w domu i zagrodzie ale w Kosciele juz niekoniecznie...

A co wynika z adresowanego do mnie listu podpisanego przez bpa Brunona Bertagna, sekretarza Papieskiej Rady ds. Autentycznej Interpretacji Tekstów Prawnych (do obejrzenia tutaj:
http://img214.imageshack.us/img214/8484 ... 006ph4.jpg )

1) Jedynymi dokumentami (the only documents) Papieskiej Rady, które mają "moc prawną" (force of law) są "autentyczne interpretacje" wspomniane w konstytucji apostolskiej Pastor Bonus.

2) Dokument, o którym mówimy (Prot. N. 5233/96 z załącznikiem - słynnym "uściśleniem" - do obejrzenia tutaj:
http://www.vatican.va/roman_curia/ponti ... es_it.html
) sam jasno stwierdza (itself makes clear), że tej dykasterii nie została przedstawiona prawdziwa wątpliwość prawna (dubium iuris) i wyraźnie (explicitly) stwierdza, że nie ma tu potrzeby wydawania "autentycznej interpretacji"

3) Dokument ów (Prot. N. 5233/96) był dokumentem wewnętrznym, który powinien być odczytywany w kontekście specyficznej sytuacji faktycznej, która została zaprezentowana Papieskiej Radzie przez Kongregację Biskupów w 1996 r.

Teraz wystarczy tylko abyś udowodnił, że list z 26 lipca 1994 (Prot. N. 329/94) skierowany do Papieskiej rady przez bpa Norberta Brunner, ordynariusza diecezji Sion w Szwajcarii dotyczył ks. Karola Stehlina lub "wszystkich lefebvrystów".

Nie mam zamiaru wdawać się w prawne kruczki. Wiem tylko, że kompetentne osoby i urzędy kościelne wypowiedziały się w sprawie lefebrystów i stwierdziły - co też uczynił Papież - że są oni ekskomunikowani. I tak to należy przyjmować. Reszta to diabelskie sztuczki tych, którzy walczą z Kościołem.

Szkoda. Myślałem, że jesteś człowiekiem inteligentnym, a nie inteligentem.

Ponieważ jestem bardzo inteligentny, nie będę się wdawał w próżne dyskusje. Sprawa została już dawno temu oceniona przez Stolicę Apostolską i zostały opublikowane stosowe komunikaty. Odpowiedni komunikat opublikował także w swoim czasie Episkopat Polski.

I skromny!

A jaką moc prawną mają komunikaty Konferencji Episkopatu Polski? Na podstawie którego kanonu Kodeksu Prawa Kanonicznego KEP może mi coś rozkazać, czegoś zabronić lub mnie np. ukarać?

Oto Kościół Hiszpański:

http://wiadomosci.onet.pl/1351183,240,kioskart.html

Episkopat hiszpański opublikował instrukcję duszpasterską, w której w bezprecedensowy sposób poddał krytyce „niektóre propozycje” współczesnej teologii. Biskupi zarzucają teologom, że w ogromnej mierze to oni winni są kryzysowi Kościoła. A chociaż mają na uwadze sytuację na Półwyspie Iberyjskim, wiele wskazuje na to, że ich dokument może mieć wpływ także na Kościół w innych regionach świata.

Lista konkretnych błędów, wyliczonych przez hiszpańskich hierarchów, jest nadzwyczaj długa.

Biskupi Hiszpanii są przekonani, że znaczna część przedstawicieli teologii nie tylko daje w teorii i praktyce wyraz niewłaściwemu rozumieniu związku swojej dyscypliny z Magisterium, ale również w niewystarczającym stopniu jest świadoma wpływu na wiarę zwykłych wiernych. Dokument podkreśla, że niektóre błędne teorie z kręgów akademickich przedostają się do środowisk katechetów, duchownych czy „szeregowych” katolików. W ten sposób liczni teologowie „zasiewają w sercach wierzących niepokój i problemy”, prowadząc do kryzysu wiary.

------------------------

Co się tyczy przywrócenia Mszy trydenckiej. Nikt o zdrowych zmysłach nie wysuwa tego postulatu w oderwaniu od kwestii uleczenia zatrważającego kryzysu Kościoła. Przywrócić dzisiaj Mszę katolicką w sprotestantyzowanym, modernistycznym świecie postkatolickim, to tak jakby zasadzić piękną różę na kupie odpadów radioaktywnych.

Najpierw trzeba oczyścić doktrynę wiary. Przywrócić prawdziwe znaczenie dogmatów. Ukrócić samowolę i zaprowadzić dyscyplinę. Wskazać jasno co jest białe, a co czarne. Zdemaskować wilków w owczych skórach. Reaktywować tradycję i katolickie zwyczaje. Ponownie koronować Chrystusa na Króla Wszechświata! Dopiero gdy ogród będzie uporządkowany, zakwitnie w nim bezpiecznie nasza piękna róża. W przeciwnym wypadku zadepczą ją neo-kapłani w strojach klaunów, w ornatach z myszką miki, zbeszczeszczą na odwróconych kajakach, zagłuszą perkusjami, sprofanują papierowymi przedstawieniami...

Jaka jest rola katolików w dążeniu do odrodzenia powagi, piękna i Prawdy? Przede wszystkim budzenie sumień!, otwieranie oczu, ukazywanie sytuacji takiej jaką jest na prawdę, a nie jak ją przedstawia propaganda sukcesu. Taki cel przyświeca Kronice Novus Ordo. Nie pretenduje ona jednak do wzięcia na swoje barki całej, wyczerpującej pracy. Z innej perspektywy zadania dla współczesnych katolików próbują wskazywać inne portale internetowe i stojące za nimi grupy wiernych. I to jest właśnie nadzieja i Nowa Wiosna Kościoła. To jest ich wykrzyczany głos, który ma tchnąć powiew ducha, który odnowi oblicze Kościoła, TEGO KOŚCIOŁA.

Leszku, Janie jesteś idiotą czy tylko takiego udajesz

"Ja jestem Pawła, a ja Apollosa; ja jestem Kefasa, ja jestem Chrystusa. Czyż Chrystus jest podzielony? Czyż Paweł został za was ukrzyżowany" (1 Kor 12-13)...a może bp Lefevbre został za was ukrzyżowany?? - bo przecież: "Ponieważ jeden jest chleb, przeto my, liczni, tworzymy jedno ciało. Wszyscy bowiem bierzemy z tego samego chleba" (1 Kor 10,17)...chyba, że pojmujecie inaczej, wtedy rozumię dlaczego adwersarzy tak ładnie mianujecie imieniem "Idiota" - w imię biskupa ujdzie, bo w imię Chrystusa to bluźnierstwo.

A może jest jednym z naszych z tajemną misją kompromitacji progresizmu? W sumie nasz Lesio na każdym kroku tak głupio się podkłada, że chyba robi to celowo.