Czy ktoś może mi wytłumaczyć co oznacza stwierdzenie kochać siebie. Nie bardzo rozumiem. Zastanawiam się nad stwierdzeniem "Jeśli chcesz kochać innych musisz nauczyć się kochać siebie".

Ja rozumiem to tak, że jeśli pokochasz siebie, czyli z całą pewnościa zaakceptujesz siebie całą z swoimi zaletami i wadami to łatwiej będzie ci nawiązać relacje z innym człowiekim i spojrzeć na niego jak na osobe tak samo "ułomną" i "niedoskonałą" jak Ty, majaca moze te same obawy dotyczące życia. Kochając siebie szanujesz przede wszystkim swoje życie i masz szacunek do życia innych. Nie chodzi tu oczywiśie o taką miłość narcyza, ale o miłość normalna rozsądną która prowadzi tylko ku dobremu.
Taka rozsądna miłośc do samego siebie to też inaczej taki zdrowy egoizm, obrona przed tymi którzy dość nachalnie chcieliby kierowć lub wykorzystac nasze osoby.

Pozdrawiam

Kto w miłości jest ważniejszy: kochający czy kochany? Kiedy teraz czytuję w pop-psychologicznych tekstach o konieczności kochania siebie samego (bo ponoć bez tego nikogo innego nie można pokochać), o wręcz przymusie samoakceptacji, samopotwierdzaniu siebie, samoafirmacji, samorealizacji, to mam wrażenie, że jest to nowa religia: KULT SAMOLUBA! I nie dziwię się potem, że taki/taka, choć za miłością goni, to ją uśmierca zanim ona zacznie się w kimś rozwijać, bo na wszystko rzuca cień swojego rozdętego JA.

Jeśli mówimy o kaochaniu siebie, to nie chodzi o nadymanie swojego JA i odmienianie go przez wszystkie przypadki. Ale właśnie o akceptację siebie, zarówno swoich słabości, jak i zalet (to drugie wcale nie jest proste wbrew pozorom :) ) Pokochać siebie oznacza też zgodę na to, żeby ktoś nas pokochała, świadomość, że jesteśmy warci miłości. No i ułatwia akceptację innych ludzi. Nie bez powodu Jezus powiedział : "Kochaj bliźniego jak siebie samego" Zanim pokochasz kogoś, pokochaj siebie!

I tu jest konflikt między psychologią i Ewangelią, w której Jezus mówi o konieczności zaparcia się siebie, o nienawidzeniu swojego życia, a we wspomnianym przykazaniu o pierwszeństwie miłowania Boga ponad wszystko i wszystkich.

Ja nie widzę żadnego konfliktu

W przykazaniu jest jasne odwołanie miłości bliźniego do miłości samego siebie. Zatem miłość samego siebie musi być uprzednia, skoro służy za model.

Problemem może być jedynie błędne pojmowanie miłości samego siebie i niesłuszne utożsamianie jej z egoizmem ( określanym często jako " miłość własna" ).

Jest to błąd w samej definicji egoizmu- ponieważ egoizm wyklucza miłość, jest jej zaprzeczeniem.




Co zatem oznacza " kochać siebie" ?



Całość tekstu tutaj:
http://www.opoka.org.pl/biblioteka/T/TS ... iebie.html

O dalej samolub na pierwszym miejscu - wespól z psychologią, chocby tak szacownego specjalisty, jak zacytowany... No a Pan Bóg może tylko wtórować i koniecznie ustępować miejsca z...grzeczności.

Nie rozumiem, bracie, gdzie widzisz tego samoluba - bo jeśli ktoś kocha siebie tak, jak go kocha Chrystus, to Chrystus jest na pierwszym miejscu.

Egoista nie będzie akceptował swoich negatywnych cech .. - egoista ich nie ma ( czyt. nie widzi).

Jeśli kocham siebie rzeczywiście, to staję w prawdzie- widzę dobre i złe strony - i idę dalej- póbując zmienić zło w dobro.
Kocham siebie dlatego, że Jezus pierwszy mnie umiłował. Miłość Jezusa do mnie jest wzorem i podstawą miłości samego siebie. To miłość wymagająca, a nie akceptująca stan, jaki jest bez podejmowania działań.

Może ten samolub to właśnie owa opcja kochania siebie na pierwszym miejscu... Wiem, że psychologia jest antropocentryczna, ale chrześcijaństwo - "raczej" chrystocentryczne...
No, ale teraz z dogmatami pani psychologii nie można dyskutować, choćby nie była ona nauką, a tylko mniemanologią stosowaną... Gorzej, gdy telogia też "musi" ją uzasadniać.

tylko nie zapomnijmy przy okazji, że Jezus był CZLOWIEKIEM nie tylko Bogiem

moj kierownik duchowy jest psychologiem, moja przyjaciółka również - jest różnica pomiędzy ich psychologiami i dobrze być tej różnicy świadomym

a kochać siebie? poczytajmy Hymn o miłości św. Pawła i zamiast "miłosć" wstawmy słowko "ja" - co wychodzi? moim zdaniem lustro, w którym widać, jacy mamy być dla siebie i dla innych...

zapomnialam dodac, ze kierownikiem duchowym jest ksiądz bo osoba świecka też może być

Są jednak sytuacje - które stawiają nas przed wyborem:
-albo rozwiązanie ewangeliczne
-albo rozwiązanie psychologiczne

problem w tym, że psychologia jest nauką młodą - a obecnie jest wiele kierunków psychologii - które są nie do pogodzenia z wiarą chrześcijańską.
Ponadto jest wiele "pseudopsychologii" w księgarniach - która ociera się często o New Age.
Jeszcze jedną sprawą jest "psychologizacja" życia duchowego, np. tłumaczenie słowa Bożego wg psychologii głębi - jest to działanie nieuprawnione i szkodliwe - nie mające nic wspólnego z egzegezą zaakceptowaną przez urząd nauczycielski Kościoła.

Jeśli uważnie czytamy Ewangelię musimy przyznać - że Jezus mówi o obumieraniu "Ja" - aby wydało owoc.
Jest bardzo wiele tekstów to potwierdzających.

Czyli myśląc po Bożemu - obumieranie sobie - jest właśnie Kochaniem siebie:
"Kto chce znaleźć swe życie, straci je. a kto straci swe życie z mego powodu, znajdzie je. " Mt 10,39

Straci tzn. będzie żył wg Ewangelii - a nie wg tego świata.

Pozdrawiam

Nie podpieram sie takim czy innym psychologiczno-duchownym autorytetem, tylko mam przykazanie miłości, ktore nie zaczyna się od: będziesz miłowal siebie samego...
A pasychologie różne znam na tyle, by czci szczególnej dla nich nie żywić...

moment nie wiem jak inni rozmówcy, ale ja staram się "czci szczególnej" nie żywić do psychologii

jednak z waszych postów wynika, że zastanawianie się nad słowami Jezusa "kochać bliźniego swego JAK SIEBIE SAMEGO" , nad tym wyszczególnionym zwrotem, jest bez sensu i nie ma się co nad tym zastanawiać, bo tylko egoiści i samoluby to robią ... czy wobec tego Jezus niepotrzebnie zastosował takie porównanie?

Mnie proszę do "waszych" nie włączać.

Bracie- pisałam już wyżej, że podstawą , wzorem miłości samego siebie jest fakt bycia umiłowanym przez Jezusa. Dla mnie kochanie siebie nie może być w oderwaniu od kochaniu Boga, skoro kochać siebie to stawać w prawdzie.

Natomiast miłość bliźniego wynika w dalszj kolejności z miłości własnej ( nie mylić z egoizmem). - Nie mogę dać komuś czegoś, czego nie mam.